Μάζεψα στιγμές....

Απόψε το βράδυ που αλλάζει ο χρόνος, λίγο πριν πέσω για ύπνο στ' άσπρα σεντόνια του ονείρου, θα στραγγίξω την ψυχή μου, να δω τι απέμεινε από τις μέρες, ώρες και στιγμές που κύλησαν πάνω στην ύπαρξη μου. Θα στραγγίξω με όση δύναμη μ’ απέμεινε, να μαζέψω στάλα στάλα, όλες τις σταγόνες που ένιωσα χαρά, αγάπη, έρωτα, πίστη και ελπίδα. Να μαζέψω τις στιγμές εκείνες που το λίγο έγινε πολύ, που έζησα κι ας μην ήταν όλα «τέλεια», που κατάλαβα και ένιωσα, οτι η ζωή κρύβεται στα απλά και καθημερινά. Σε αυτά που πολλές φορές μας φαίνονται μικρά, ασήμαντα και βαρετά. Κι όμως ευτυχία είναι να δεις όλα αυτά που καθημερινά προσπερνάς. Να αλλάξει ο τρόπος που κοιτάμε εκεί που δεν βλέπουμε.
Τούτες τις στιγμές θα δέσω φυλακτό στο στήθος μου. Γιατί έμαθα με τον καιρό, πως και πάλι θα βρεθώ στις ερημιές της ζωής και λαβωμένος θα ζητώ νερό να ξεδιψάσω. Και τότε μονάχα αυτές οι στάλες θα μπορέσουν να με δροσίσουν. Νερό παραδείσου. Νερό που δεν βρώμισε στην πλήξη και την συνήθεια. Δεν λάσπωσε στην μιζέρια μ' αγιάστηκε στην δοξολογία. Και έχω τόσο ανάγκη να μάθω να λέω "ευχαριστώ" σε ότι ζω, κι ας απορώ πολλές φορές που με πληγώνει…

Παράδειγμα δεν ειναι η "τελειότητα".....

Η γλώσσα των χριστιανών είναι το παράδειγμα. Όσα κηρύγματα κι αν κάνουμε δεν έχουμε τίποτα να πούμε εάν ο τρόπος που ζούμε είναι ψεύτικος. Δηλαδή ξενιτεμένος απο το βίωμα μας. Όμως ας προσέξουμε,γιατί εδώ είναι που εισέρχεται ο ευσεβισμός και ηθικισμός της τελειομανίας και ενοχοποίησης. Το οτι διδάσκουμε με το παράδειγμα μας, δεν σημαίνει οτι διδάσκουμε με την τελειότητα μας. Παράδειγμα σημαίνει είμαι αληθινός σε οτι κάνω. Και στην αρετή και στην αμαρτία μου, και στην νίκη και στην ήττα μου. Παράδειγμα δεν ειναι μόνο τα κατορθώματα μας, αλλα και η συντριβή μας, η ταπείνωση και παραδοχή, η ελπίδα, η αναγνώριση της ρακένδυτης φύσης μας. Δεν διδάσκει μόνο η "αρετή" αλλά και η συντριβή. Τα παιδιά μας, οι συνάνθρωποι μας, δεν θα μας κατηγορήσουν επειδή είμασταν αδύναμοι και ειλικρινείς στα λάθη μας, αλλά γιατί υποδυόμαστε τον ρόλο του «τέλειου» και «άψογου», επικριτή των πάντων, ενώ στην πραγματικότητα είχαμε τα μαύρα μας τα χάλια. Γιατί παράδειγμα δεν είναι η τελειότητα, αλλά η αληθινότητα μας.... 

"Απόψε γεννήθηκε η ευσπλαχνία..."

Σε πείσμα όλων εκείνων που ήθελαν ένα Θεό εξουσίας, επιβολής, φόβου και απειλής, Εκείνος εισέρχεται μέσα στην ιστορία των ανθρώπων ως ένα ανυπεράσπιστο, ευάλωτο και αδύναμο βρέφος. Δείγμα της φανέρωσης Του, που δεν επιθυμεί να φοβίσει, να επιβληθεί ή να εξουσιάσει κανέναν. Δεν απειλεί αλλά καλεί σε συνάντηση καρδιές αθώες, απλές, που μπορούν να εκπλήσσονται στο απλό και όμορφο. Ψυχές που αντέχουν να πιστεύουν στο αλλιώς της ζωής, πέρα από την βαρβαρότητα του ορθολογισμού, από την τυραννία της τελειότητας ή την αλλαζονεία της αρετής. 
Δεν μπορείς να συναντηθείς με το βρέφος της Βηθλεέμ όσο επιμένεις να σκοτώνεις κάθε παιδικότητα που υπάρχει μέσα σου. Ας κοιτάξουμε ποιοι προσκυνούν το θείο βρέφος. Μάγοι, άνθρωποι που πίστευα στο "παραμύθι", την ποίηση, την άλλη θέαση της ζωής πέρα από τον λογοκρατούμενη δυναστεία του νου. Ποιμένες, απλοί στην αμεσότητα της ζωής. Άγγελοι, κατεξοχήν υπάρξεις δοξολογίας και ευχαριστίας.
Να ναι, τυχαία αυτή η επιλογή των προσώπων; Δεν νομίζω. Αντιθέτως το μήνυμα είναι σαφές, μονάχα απλοί και ταπεινοί άνθρωποι, άμεσοι και ειλικρινείς με την ζωή αναγνωρίζουν στο βρέφος της Βηθλεέμ τον άχρονο Θεό που κένωσε τον εαυτό του, για να συναντηθεί με τον άνθρωπο.
Ψυχές, που μπορούν να βλέπουν αυτά που οι πολλοί απλά κοιτάζουν και αναγνωρίζουν την αιώνια αθωότητα του Θεού σε κάθε αδύναμο, φοβισμένο και ταλαιπωρημένο πλάσμα. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να αντικρύσουν την δόξα του θείου βρέφους. Οι άλλοι απλά θα παραμορφώνονται σε έναν Ηρώδη που επιζητεί να σκοτώσει κάθε τι που του θυμίζει αυτό που εκείνος ξέχασε ή θέλει να λησμονήσει, την αθωότητα της αγάπης.

Όσα λαμπιόνια κι αν ανάψουμε...

Όσο λαμπιόνια κι αν ανάψουμε δεν φωτίζεται το σκοτάδι μας. Όσο γλυκά κι αν φάμε η πίκρα δεν φεύγει από το στόμα μας. Αυτή η γιορτή θέλει αγάπη, ζεστασιά, αγκαλιές, αποδοχή και παρουσία. Για να προσκυνήσεις τον Χριστό της Βηθλεέμ πρέπει να ακολουθήσεις το Αστέρι, κι εμείς ξεχάσαμε να βλέπουμε τα σημάδια του Θεού στον δρόμο μας. Θα ‘ρθει μια μέρα όμως, κάπου εκεί στα μισά του δρόμου, ίσως και παραπέρα, που σαν κοιτάξουμε πίσω μας όλα θα έχουν ένα νόημα, κυρίως αυτά που μας παίδεψαν πολύ...

Πίσω απο το γέλιο...

Πιο πολύ από εκείνους που κλαίνε πονάω αυτούς που συνεχώς «γελάνε» και κάνουν και τους άλλους χαρούμενους. Είναι που καλά γνωρίζω πως πίσω από το προσωπείο του γέλιου, κρύβεται γυμνή και ανυπεράσπιστη μια θρυμματισμένη ψυχή. Μια καρδιά ευαίσθητη, μεταξένια σε βλέμματα, καταστάσεις και πρόσωπα. «Μόνο ένα πράγμα σας ζητώ να ’χετε κατά νου όταν βρίσκεστε με ανθρώπους που σας κάνουν να ξεκαρδίζεστε, που κοντά τους ανοίγει η καρδιά σας: να θυμάστε πως την ίδια στιγμή που δίνουν φτερά στην ψυχή σας, η δική τους δεν μπορεί να πετάξει απ’ το βάρος που την πλακώνει – κι όσο μπορείτε, όσο αντέχετε, να ψάχνετε κάτω απ’ την επιφάνεια του χαμόγελού τους, και βρίσκοντας τον σκοτεινό πυρήνα του, να του δίνετε όση αγάπη και φροντίδα σας περισσεύει.»
Εεε και που' σαι, από όλα τα καλλυντικά που φοράς, το δάκρυ σου πάει περισσότερο, άστο να σε λυτρώσει, μη το τυραννάς στις άκρες των ματιών σου...

«Τα παιδιά χρειάζονται γονείς και όχι φίλους».

Το Τμήμα της Σχολής Γονέων του Πολιτιστικού Κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας, σας προσκαλεί σε συνάντηση για γονείς την Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017 και ώρα 7:00 μ. μ., στο αμφιθέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου στις Μοίρες, με ομιλητή τον Αιδεσιμολ. Πρεσβ. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο, Θεολόγο, εφημέριο της ενορίας Πύργου Μονοφ. με θέμα: «Τα παιδιά χρειάζονται γονείς και όχι φίλους».

Το διψώ της λύτρωσης...

Σαν ανέβεις στο Σταυρό κάθε ψέμα χάνεται, κάθε αυταπάτη σκορπίζει, σκόνη οι νίκες και τα κατορθώματα σου καπνός. Στον ανήφορο ακολουθούν λίγοι. Ούτε ο εαυτός σου, δεν θα θέλει να έρθει μαζί σου. Τόση μοναξιά δεν ένιωσες ποτέ. Μήτε όμως και τόση πείνα και δίψα για λύτρωση. Σαν ακουστεί στα χείλη σου, μα πιότερο μες στην καρδιά σου, αυτό το Διψώ του Χριστού στο Γολγοθά επάνω, τότε μονάχα θα σπάσει το μνήμα της καρδιάς σου και θα μυρίσει ανάσταση…

Το δικαίωμα στη θλίψη και οι διέξοδοι απ' αυτήν...

Ένα "δόξα σοι ο Θεος..."

Να πονάς, να κλαίς, να ουρλιάζουν τα μέσα σου, να ακροβατούν στην κόψη της απόγνωσης και εσύ να λες «Δόξα σοι ο Θεός». Δεν ξέρεις τι θαύμα είναι αυτό!!! Τι δύναμη, τι ευλογία!!! Ένα «δόξα σοι ο Θεός» μέσα στη «κόλαση» είναι σαν χίλιες προσευχές στο παράδεισο….

«Je m’en fous (Δεν με νοιάζει)»

Λόγοι Αγίου Πορφυρίου α'

Μία είναι η ζωή, είναι ατελείωτη συνέχεια, δεν εχει τέλος, δεν υπάρχει. θάνατος...Κι όταν λέμε επουράνια, μη νομίζουμε οτι θα βρούμε στην άλλη ζωή κήπους με λουλούδια και βουνά και νερά και πουλιά. Δεν εχει εκει τις επίγειες ομορφιές. Ειναι κάτι άλλο., κατι πολύ υψηλό. Αλλά για να πάμε στο κάτι άλλο, πρέπει να περάσουμε απο αυτά, απο τις γήινες εικόνες κι ομορφιές..... 
Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί, να δείτε τον βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ' το πέλαγος. Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεσθε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό.Να χαίρεστε όσα μάς περιβάλλουν. Όλα μάς διδάσκουν και μάς οδηγούν στον Θεό...
Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ' τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό...