27 Ιαν 2009

Ο "πολιτισμός" της γραβάτας ξαναχτύπησε!!!!!!!

Δεν είναι δυνατόν!!!!!!!!! Εγκληματική ενέργεια στο κέντρο της Αθήνας!!!!!! Ο "πολιτισμός" της γραβάτας ξαναχτύπησε!!!!!!!

Ο ίδιος Δήμαρχος (Αθηναίων) που είχε βάλει τα Χριστούγεννα την αστυνομία να φυλάει το πλαστικό δεντράκι του, με τα πολύχρωμα λαμπιόνια της ηδονικής κατανάλωσης, για να μην του χαλάσουν την φιέστα των Χριστουγέννων χωρίς βέβαια Χριστό, σήμερα έκοψε 40 ΑΙΩΝΟΒΙΑ δέντρα απο πάρκο στην πλατεία Πατησίων για να κάνει πάρκινγκ. Άλλωστε για τον Δήμαρχο και όλους αυτούς τους πλιατσικολόγλους της ζωής μας το πλαστικό δεντράκι με τα λαμπιόνια είναι μέγιστο πολιτιστικό γεγονός. Ενώ αντιθέτως τα 40 αιωνόβια δέντρα στο πάρκο Πατησίων ήταν εμπόδιο στην ''ανάπτυξη'' τους !!!!!!! Γι αυτό και τα κατακρεούργησαν!!!!!!!!! Αυτός ειναι ο Πολιτισμός τους!!!!!! Βιτρίνα και σάλια!!!!!! Λαμπιόνια, γιορτούλες, φιέστες, άρτος και θεάματα για την μάζα!!!!!!
Πρόκειται για εγκληματική ενέργεια εναντίον της φύσης, της Πόλης και πρωτίστως και κυρίως εναντίον των πολιτών!!!!
Πραγματικά ειναι τέτοια η οργή μου, που δεν ξέρω τι να πω και τι να γράψω..........
Αναλυτικότερο ρεπορτάζ εδώ: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4498761



23 Ιαν 2009

Ριζοσπαστικά Χριστιανικά Κείμενα Δ΄ Αγίας Μαρίας Σκομπτσοβα

Η Μητέρα Μαρία ετοιμάζεται με την τσάντα της για την αγορά του Παρισιού, ώστε να μαζέψει τρόφιμα για τους άστεγους και γενικά περιθωριακούς φίλους του Χριστού

Η Μητέρα Μαρία είχε την δική της Λειτουργία «πέρα από τα σύνορα του ναού «μια Λειτουργία που προεκτεινόταν από την εκκλησία στον κόσμο». Εκείνοι που σχολίαζαν την απουσία της από τις ακολουθίες δε λάμβαναν υπόψη τους την επιμονή της στην ρήση:
«μέσα στην βαρετή, εργάσιμη ημέρα και τους , κάποιες φορές, κοινότοπους , ασκητικούς κανόνες που αφορούν στην συμπεριφορά μας απέναντι στις υλικές ανάγκες του πλησίον μας υπάρχει επίσης η εγγύηση της πιθανής κοινωνίας μας με τον Θεό.»
Η «ευσέβεια» μπορούσε να εξοργίσει και να θλίψει βαθειά την Μητέρα Μαρία. Όταν έμαθε ότι η Μητέρα Ευδοκία, μάζευε χρήματα στην εκκλησία για να αγοραστούν λειτουργικά βιβλία, θύμωσε πολύ. Ήταν δικαιολογημένη μια τέτοια δαπάνη σε εποχή ανεργίας και δυστυχίας; «Αυτό που με θλίβει περισσότερο από όλα είναι ότι ακόμη και με τους κοντινούς μου ανθρώπους αισθάνομαι να μας χωρίζει ένα τείχος , ακόμη και στα πιο στοιχειώδη πράγματα» έγραφε στο σημειωματάριο της. «Ευσέβεια, ευσέβεια, ευσέβεια, αλλά που η αγάπη που μετακινεί όρη; Όσο προχωρώ τόσο περισσότερο δέχομαι μέσα μου ότι αυτό είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά κάποια υποχρεωτική εξωτερική πειθαρχία»

Από τον Βίο της Αγίας Μαρίας Σκομπτσοβα


21 Ιαν 2009

Βίοι Ασυμβίβαστων Χριστιανών α'


Η αγία Μαρία Σκομπτσόβα


Έζησε μια επική ζωή, γεμάτη ανατροπές, προσωπικές και εθνικές τραγωδίες, αλλά και μια σημαδιακή γνωριμία με το Χριστό, στο νεκροκρέβατο της κορούλας της Νάστιας, η οποία θα καθόριζε το υπόλοιπο της ζωής της, στην απόφασή της να ζήσει ως μοναχή, όντας ακόμη νέα με μικρά παιδιά, στην προσφορά της για το συνάνθρωπο με όλη της την ψυχή και τέλος στον μαρτυρικό της θάνατο στα κρεματόρια του Ράβενσμπρουκ, για χάρη των διωκόμενων Εβραίων από τους Ναζί, στις 30 Μαρτίου του 1945, ανήμερα της Μεγάλης Παρασκευής του Πάσχα.
Η ζωή της πέρασε από τα λογοτεχνικά σαλόνια της Αγίας Πετρούπολης, από τη συμμετοχή της στο κίνημα των Μενσεβίκων σοσιαλιστών (της είχε δοθεί η εντολή να δολοφονήσει τον Τρότσκυ), από το πόστο της Δημάρχου της Ανάπα, στην εξορία στην Ευρώπη ως μητέρα τριών παιδιών. Με κέντρο το Παρίσι, έζησε τα πιο μεστά χρόνια της ζωής της.
Το 1932 έλαβε το μοναχικό σχήμα, το οποίο υπηρέτησε με φλεγόμενη καρδιά από αγάπη για τον συνάνθρωπό της, την εικόνα του Θεού, μια αλήθεια που είχε νιώσει ως το μεδούλι της ύπαρξής της.
Παρέδωσε την ψυχή της στον θάλαμο αερίων με μια τελευταία κίνηση αυτοθυσίας (πήρε τη θέση μιας άλλης γυναίκας), επισφραγίζοντας έτσι την αγιασμένη της ζωή με έναν ταιριαστό για εκείνην θάνατο.


17 Ιαν 2009

ΠΟΥ ΜΕ ΒΙΑ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΗ ΓΗ...


Γράφτηκε απο Νίκο Δήμου και δημοσιεύθηκε στην εφημ. ΒΗΜΑ, το 1985 εξ αφορμής της δολοφονικής εκτελέσεως του 15χρονου Καλτεζά και της εξεγέρσεως που επακολούθησε.


Όλοι είχαμε ακούσει, πως η βία φέρνει, βία — αλλά αυτές τις μέρες το ζήσαμε. Καταλάβαμε πως μπορεί ένας πυροβολισμός να φέρει μιαν εξέγερση.


Παράξενοι οι δρόμοι, της βίας. Από τους αλλοτριωμένους στους ελεύθερους. Από την εξουσία προς την αντιεξουσία. Γι' αυτό μια επανάσταση δεν είναι δράση. Είναι αντίδραση.

Και οι εφημερίδες — σκέτη ναυτία: "ΣΚΟΤΩΣΑΝ 15ΑΧΡΟΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ". Τι πλεονασμός! Κάθε δεκαπεντάχρονος είναι αναρχικός (αλίμονο αν δεν είναι!). Αυθόρμητη, καθαρή φύση.

Αλλά και κανένας δεκαπεντάχρονος δεν είναι συνειδητός και υπεύθυνος οπαδός του Μπλανκί η του Μπακούνιν. Ένα παιδί! Καθαρή φύση...

"Όμως η βία δεν ξεχωρίζει ποιότητες. Σκοτώνει. Έρχεται από το μηδέν και θέλει να μηδενίσει. Η βία μισεί το Είναι. Ο “νόμος και η τάξη” οδηγούν τελικά στους πιο εύτακτους, ασφαλείς και ήσυχους χώρους: τα κοιμητήρια.

Προσέξτε, προσέξτε καλά τους αναρχικούς. Είναι, το θερμόμετρο της κοινωνίας. Όταν αγανακτούν, σημαίνει πως η “νόμιμη” βία έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής.

Βέβαια οι περισσότεροι, αναγνώστες μου, άνθρωποι σοβαροί και ευπρεπείς, δεν θα δέχονταν υποδείξεις από έναν αναρχικό. "Όμως, στο βάθος, ο αναρχικός έχει, πιο πολλά να πει από τον μικροαστό. Όσο κι αν δεν σας είναι, συμπαθής, αξίζει να τον ακούτε από καιρό σε καιρό. Γιατί δείχνει προς τη σωστή κατεύθυνση.

Κάθε οργανωμένη κοινωνία προϋποθέτει —δυστυχώς— ένα ποσοστό ανελευθερίας. "Όσο μικρότερο αυτό το ποσοστό, τόσο υψηλότερο το επίπεδο της οργάνωσης. (Ως εδώ συμφωνούμε όλοι: Προτιμότερη η πιο ελεύθερη Αγγλία, από την καταπιεστική π.χ. Ουγκάντα).

Έ, λοιπόν, ο αναρχικός είναι αυτός που ζητάει να ελαχιστοποιήσει το ποσοστό ανελευθερίας. (Περισσότερο: να το μηδενίσει — ο ουτοπικός αναρχισμός!). Στην επιδίωξη του αυτή συμπίπτει και με τα πιο σοβαρά κόμματα. (Μόνον που αυτός το εννοεί). Και βλέπει την ανελευθερία, την κατάχρηση εξουσίας, εκεί που ελάχιστοι τις αντιλαμβάνονται.

Οι αναρχικοί είναι τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν έχουν πάντα κάποιο δίκιο. "Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι και οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς (στην αλλοτρίωση μας) δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν παύουν να είναι αυθαίρετες και ίσως περιττές.

Π. χ., σίγουρα θεωρείτε αυτονόητη την ύπαρξη της αστυνομικής ταυτότητας. Ξέρετε πως σε άλλα κράτη είναι άγνωστη; Και πως θα το θεωρούσαν προσβολή της προσωπικότητας αν έπρεπε να αποδείξουν το ποιοι είναι; Και ξέρετε ακόμα πως, όταν πριν μερικά χρόνια η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας θέλησε να εφοδιάσει όλους τους πολίτες με αριθμημένες ηλεκτρονικές ταυτότητες, ξεσηκώθηκε τέτοιος σάλος για το “φακέλωμα” που τελικά αποσύρθηκε το νομοσχέδιο;

Εμείς όμως αποκαλούμε τη Δυτική Γερμανία “αστυνομικό κράτος” (το έχω διαβάσει συχνά!), ενώ υποδεχόμαστε με αδιαφορία ένα παρόμοιο νομοσχέδιο, που θα μας φακελώσει, όλους ενάριθμα.

Να σε τι χρειάζονται οι αναρχικοί. Αποτελούν τη ζωντανή συνείδηση της κοινωνίας μας. Υπενθυμίζουν συνεχώς, με την παρουσία και τη δράση τους, ότι ο δρόμος οφείλει να οδηγεί προς την περισσότερη ελευθερία!

—Μα προκαλούν! (Είναι μέσα στο ρόλο τους).

—Μα υπερβάλλουν ! (Μήπως η άλλη πλευρά;).

—Μα επιτίθενται! (Σχεδόν ποτέ. Είναι μόνιμα σε άμυνα. Αλλά δεν μαθαίνουμε τη δική τους άποψη !).

—Μα βάζουν βόμβες!

Προσοχή: Μίλησα για αναρχικούς — όχι για τρομοκράτες (η προβοκάτορες !). "Όποιος τους συγχέει πάσχει από νοητική μυωπία. Διότι είναι πόλοι αντίθετοι. Αυτός που ζητάει ελευθερία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί βία — έστω και σαν μέσο. Η βία φέρνει μόνο καταπίεση — ποτέ αυτονομία.

Οι αναρχικοί βλέπουν μακριά. Το ζητούμενο είναι μια κοινωνία ελευθερίας — από την αλλοτρίωση , την ανάγκη, την καταπίεση κάθε μορφής. Η εξουσία όποια κι αν είναι, πρέπει να συρρικνωθεί στο ελάχιστο. Γιατί από τη φύση της είναι απάνθρωπη. Εξουσιάζω σημαίνει δυναστεύω. Καλή εξουσία δεν υπάρχει. Είναι ένα αναγκαίο κακό, που θα εξαφανισθεί όταν περάσουμε σε άλλες, ανώτερες μορφές οργάνωσης. (Σε χίλια χρόνια; Έστω. Αλλά αρχίζουν σήμερα!).

Προσέξτε λοιπόν καλά τους αναρχικούς. Είναι οι αλαφροίσκιωτοι, οι ποιητές της κοινωνικής δράσης. Είναι οι άνθρωποι του μέλλοντος. (Αλίμονο μας και αν δεν είναι!). Δείχνουν το δρόμο. Άτσαλα, βάρβαρα, φανατικά. Είναι νέοι, δεν έχουν καλούς τρόπους (ευτυχώς!). Κάποια μέρα όμως, γι' αυτούς θα μιλάνε τα βιβλία μας — κι όχι για τους διάφορους μεγαλοσχήμονες, κυβερνήτες, κατακτητές, εξουσιαστές

Αν συμφωνούμε για την ελευθερία — πρέπει να συμφωνήσουμε και για τους αναρχικούς. Πώς είναι όχι μόνο χρήσιμοι αλλά αναγκαίοι. Ακουστέ το μήνυμα τους: έρχεται από το μέλλον. Που το θυσιάζουν καμιά φορά, στα δεκαπέντε τους χρόνια...

24.11.1985


14 Ιαν 2009

Μέρες δωρισμένες στο Σύστημα...β'



Από μικρά παιδιά το σύστημα που απλωνόταν μέσα και γύρω μας έθετε την ζωή μας στην υπηρεσία του. Στην δόμηση και αύξηση του. Μας έκανε κομμάτι των στόχων του. Γι αυτό και στρατολόγησε τις ψυχές μας, τις ζωές μας, στην προοπτική της ενδυνάμωσης και κραταίωση του.


Βρέφη ακόμη, παιδιά και έφηβοι δουλέψαμε στα εργαστήρια στρατολόγησης υπηκόων του. Στα διάφορα κρατικά και μη σχολεία του. Εκείνα που δημιουργούν πιστούς υποτελείς ανθρωπάκους ταγμένους στις επιδιώξεις του. Μορφές και χαρακτήρες που θα είναι έτοιμοι να στρατευτούν αδιαμαρτύρητα στις αξίες του συστήματος που δεν είναι άλλες από το χρήμα, την καριέρα, την δόξα και την υπέρμετρη κατανάλωση. Αυτά για εκείνους βέβαια που θα φανούν απολύτως πιστοί και χρηστικοί στους σχεδιασμούς του. Γιατί για τους περισσότερους που δεν θα χωρέσουν μέσα στους προγραμματισμούς του και στην χρηστική διαχείριση των ανθρώπινων προσώπων, θα πεταχτούν στην παραγωγική μηχανή ως φτηνά εργατικά χέρια, ως μισθωτοί δούλοι που θα χαροπαλεύουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με την δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης και της ανεργίας πάνω από τις ψυχές τους.Γιατί η ανεργία κυρίως χτυπάει την ψύχη και μετά την τσέπη. Σε κάνει να αισθάνεσαι ανάξιο ς μπροστά στην ατομική ματιά σου και κατόπιν σε αποκεφαλίζει μέσα από τον κοινωνικό αποκλεισμό. Άλλωστε το σύστημα θέλει και την ανεργία ως μέσο χειραγώγησης των νεων ανθρώπων.


Έτσι από μικρά παιδιά εντασσόμαστε μέσα σε ένα πρόγραμμα "επιτυχίας". Εαν life style που χορταίνει τις αισθήσεις αλλά αφήνει πεινασμένη την ψυχή, το νόημα ζωής, την αιτία να ζω και να υπάρχω και κυρίως και πρωτίστως την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη των ανθρώπων, αφού όλα είναι στόχοι, προγραμματισμοί και σχεδιασμοί κέρδους και μόνο κέρδους, σε διάφορες αποχρώσεις και μορφές φανερώσεις του. Από την θέση εργασίας και την καριέρα, μέχρι το αμάξι, το σπίτι, την γκόμενα ή τον γκόμενο που θα κυκλοφοράς στα ξενυχτάδικα της υπαρξιακής νάρκωσης.


Όλα λοιπόν στο στόχο και τον βωμό της "επιτυχίας"; Τι σημαίνει όμως και τι τελικά απομένει στην καρδιά και στις μέρες που ζήσαμε από αυτό που στην πραγματικότητα είναι η ζωή σε σχέση με όλο αυτό το καλοστημένο παιγνίδι υποταγής και χειραγώγησης;


Μας προγραμμάτισαν να θεωρούμε ως χαρές και επιτυχίες, τους καλούς βαθμούς στο σχολείο, την σωματική ομορφιά, τα καλά και ακριβά ρούχα, κινητά, pc, μηχανές, αμάξια και όχι μόνο. Το καλό εξώφυλλο της "διαγωγής" μας. Τι λέει ο κόσμος για εμάς και την οικογένεια μας. Την εισαγωγή μας σε ένα πανεπιστήμιο. Την πρόσληψη μας σε μια δουλειά που δεν θα μας αρέσει, αλλά που ωστόσο θα βγάζει αρκετά χρήματα ώστε να υλοποιήσουμε το όνειρο του πρίγκιπα και της πριγκίπισσας της ζωής. Να κάνουμε ένα γάμο που δεν θα έχεις ως προτεραιότητα την σχέση, αλλά ή την σάρκα ή το χρήμα. Που θα είναι παρόν ολη η καταναλωτική μανία μας, το κίτσ και η πλαστική ''ευτυχία'' που επουλώνει τα κενά ζωής, αλλα που εξορίζει το μυστήριο και το ιερό της ζωής. Γεγονός που μειώνει την σχέση σε απλη καταναλωτική συμβίωση χρόνου και χώρου.


Κανείς δεν μας μίλησε για την αλήθεια της ζωής. Αλλά μονάχα για τις προτεραιότητες του συστήματος. Δεν μας είπαν για την αξία μιας φιλίας, μια σχέσης, μια κοινότητας, της σχέσης και του βιώματος δίπα στο βουνό στα δέντρα στην θάλασσα. Για τα απλά καθημερινά πράγματα. Το ξύπνημα την αυγή, τον περίπατο, έναν καφέ, μια απλή κουβεντούλα, την φύση, τα ζώα........ και τόσα μα τόσα πολλά άλλα πράγματα που καθημερινά προσπερνούμε χωρίς να ζούμε, αλλά που όμως αποτελούν την μοναδική ευκαιρία ζωής. Δεν μας τα είπαν γιατί και αυτοί όλοι γονείς και δάσκαλοι δεν τα έζησαν. Φρόντισαν και αυτοί να μπούνε και να κάτσουν σαν ήσυχα παιδιά προσοχή μπροστά στις διαταγές του συστήματος.


Η ιστορία συνεχίζεται. Το έργο επαναλαμβάνεται. Όλοι είμαστε θύματα και θύτες μιας ζωής που δεν διαλέξαμε. Η που τουλάχιστον συνειδητά δεν επιλέξαμε.


π.Λίβυος



13 Ιαν 2009

Μέρες δωρισμένες στο Σύστημα...α΄

Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια να εκτιμήσεις το σήμερα, το τώρα που "κατέχεις"χωρίς να αισθανθείς και να νιώσεις ότι το αύριο μπορεί και να μην έρθει.... Να μην σου δοθεί ποτέ. Να μείνει μονάχα μια προσδοκία. Μια φαντασία. Ένα όνειρο. Μια ελπίδα που θα ήθελες να ζήσεις. Να δώσεις την τελευταία ευκαιρία στον εαυτό σου να ζήσει, έστω και μια μέρα την ζωή... Να πει αχχχ!!!!!! επιτέλους έζησα, ένιωσα, αισθάνθηκα, μαρτύρησα και μαρτυρώ αυτό που θα πει στα αλήθεια ζωή. Και ζωή σημαίνει να υπάρχω και να βρίσκομαι παρόν στο κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο της αναπνοής μου, της ματιά μου, των αγγιγμάτων πανό σε πρόσωπα και πράγματα.
Όταν πονάς σαφέστατα και διαμαρτύρεσαι. Αγανακτάς. Σκέφτεσαι να λιποτακτήσεις. Να σταματήσεις τον χρόνο στο τελευταίο δευτερόλεπτο που ένιωθες όμορφα. Ειρηνικά και ήσυχα. Αναλογίζεσαι και αυτοαπολογήσαι για τις χαμένες ώρες, τα λεπτά και τα δεύτερα που πέταξες ανόητα σε ασήμαντα πράγματα. Θρηνείς για ότι άφησες να κυλίσει χωρίς να αγγίξεις. Σε ότι άφησες να σε προσπεράσεις χωρίς να ουρλιάξεις για την φυγή του μέσα απο χέρια της ζωής σου.
Αλλά δυστυχώς μονάχα τότε, στο μηδέν, στην απειλή της απόλυτης τελευτής, στο όριο του τώρα και του ποτέ, έρχεται το ξύπνημα. Η συναίσθηση. Η Ανάσταση από τον θάνατο της νεκρής ζωής σου.
Τότε τα χέρια δένουν κόμπο, τα γόνατα λυγίζουν, οι μνήμες και οι πόθοι για ότι δεν έζησες ματώνουν και αιμορραγούν. Πιάνεις το κορμί της ψυχής σου στα δυο σου χέρια και το μεταφέρεις σαν θυσία παρακλήσεως στο βωμό του Θεού σου. Παράκληση κάνεις και του ζητάς να σου δώσει έστω μια μέρα ακόμη. Έστω μια στιγμή μονάχα. Να ζήσεις ότι θα πει ζωή. Και ζωή σημαίνει να μην λείπεις από την ύπαρξη του τώρα, ούτε μια στιγμή τόση δα. Να δίνεις το παρόν κάτω από τον ήλιο, από το φεγγάρι, μέσα σε μια αγκαλιά, με μια φιλία, σε ένα φιλί.
Δεν υπάρχει ζωή εκεί που όλο υπολογίζονται. Που μετριούνται προϋπολογίζονται.
Η ζωή είναι παρόν ως εμπειρία καύσης μονάχα σε όλα εκείνα που μας έμαθαν να θεωρούμε μικρά και ασήμαντα. Σε όλα αυτά που μας κατασκεύσαν να θεωρούμε ως απόλυτα δεδομένα. Αυτονόητα και καθημερινά βιώσιμα.

(Συνεχίζεται....)

π.Λίβυος

10 Ιαν 2009

Συμφωνώ.....


Tου Περικλή Κοροβέση

Μια κατάληψη κάποιας σχολής που δεν έχει τη συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών ή των σπουδαστών είναι άχρηστη, γιατί στρέφουμε την πλειοψηφία εναντίον μας.
Είναι άλλο πράγμα να σπάνε μια τράπεζα οι δανειολήπτες και άλλο πράγμα να τη σπάσει στο όνομά τους μια μικρή ελίτ της επαναστατικής πρωτοπορίας. Και είναι διαφορετικό να υπάρχει ένα μαζικό κίνημα που να αρνείται να πληρώσει φόρους και είναι άλλο να πετάμε ένα μολότοφ στην Εφορία. Στην αριστερή πολιτική δεν ισχύει η μαγική φόρμουλα «πες το κι έγινε» αλλά κάθε μας ενέργεια πρέπει να γίνεται με κριτήριο την ωφέλεια των πολλών. Αλλιώτικα είμαστε δυνάστες στο μέτρο του δυνατού και μέχρι εκεί που μας παίρνει στο όνομα κάποιας κούφιας εγωιστικής επαναστατικότητας που συντηρεί το «εγώ» μας.

«Η εποχή»