6 Δεκ 2017

«Je m’en fous (Δεν με νοιάζει)»

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση δύο πνευματικών ανθρώπων με σοβαρό (κι όχι σοβαροφανή) λόγο. Ο π. Σπυρίδων Τσιμούρης ήρεμη δύναμη στο συντονισμό της συζήτησης με δυνατό, αργό, μεστό λόγο, χωρίς φλυαρία, σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας, καθαρή ομιλία, απαραίτητες παύσεις για να αφήνει τον συνομιλητή του να σκεφτεί και να ξετυλίξει τις σκέψεις του.
Ο π. Χαράλαμπος έχει πολύ ωραία ροή στο λόγο του, μιλάει καθαρά και δυνατά, δεν αφήνει το ακροατήριο να χάσει την προσοχή του και να βαρεθεί και το χιούμορ του συμπληρώνει ωραία τη συζήτηση χαλαρώνοντας τη στα σημεία που πρέπει. Μόνο οι σοβαροί εξάλλου έχουν χιούμορ. Οι μη σοβαροί χαζογελάνε. Σας έχω παρακολουθήσει ξανά σε άλλες συζητήσεις στο διαδίκτυο και έχω καταλήξει ότι αλληλοσυμπληρώνεστε εξαιρετικά στις συζητήσεις σας!
΄Εχει σημασία αυτό μεταξύ των ομιλητών, αλλιώς τα νοήματα χάνονται. Και το να γνωρίζει κανείς να συζητά είναι κι αυτό μια τέχνη.
Ευχαριστούμε.

Ανώνυμος είπε...

Αν θυμάμαι καλά, κάποια στιγμή σ' αυτή τη φωτισμένη συνάντηση που παρακολουθήσαμε, ο πάτερ Σπυρίδων αναφέρθηκε στους χριστιανούς που βολεύονται -με την κακή έννοια- ψυχολογικά στην εκκλησία και παρουσιάζονται ως οι ''καλοί χριστιανοί''.
Πέτυχα λοιπόν κάτι παρόμοιο σ' ένα άρθρο του τελευταίου τεύχους που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες, του περιοδικού ''Ψυχής δρόμοι'', ένα περιοδικό πολύ υψηλής ποιότητας που έλειπε από τις ψυχολογικές επιστήμες και το επιμελείται ο εξαίρετος π. Β. Θερμός.

''(...)2. Μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχουν άλλωστε πολύ περισσότεροι παθητικοί - εξαρτημένοι άνθρωποι από αποστασιοποιημένους και ναρκισσιστές. Ο εξαρτημένος Χριστιανός είναι μια αξιαγάπητη ψυχή που ακολουθεί ήσυχα και αβέβαια, χαμογελώντας και συζητώντας φιλικά από τον φόβο μήπως αποξενωθεί από τους άλλους. Οι εξαρτημένοι Χριστιανοί είναι ''καλοί'' άνθρωποι που προσπαθούν να τα πάνε καλά και να συμβάλλουν με το δικό τους ήσυχο τρόπο. (...) Αυτοί οι πιστοί είναι επίσης καλοί στο να τρέχουν πίσω από το ράσο, να εξομολογούνται αμφιβολίες, φόβους και αμαρτίες, ειδικά τις μικρές που είναι ασφαλές να τις εξομολογείσαι.(...) Πολλοί μυστικά χαίρονται για το πρόβλημα που έχουν.''

Πιο κάτω γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον το άρθρο, αλλά μην προδώσω το περιεχόμενο. ΄Ενα μικρό απόσπασμα ήθελα να καταθέσω, γιατί μου ταίριαξε με αυτό που πολύ ωραία ειπώθηκε στη συζήτηση.

΄Οποιος ενδιαφέρεται για τέτοια ζητήματα ψυχής, μη χάσει το περιοδικό! (Φαντάζομαι, δεν ενοχλείται ο π. Χαράλαμπος από την ανοικτή διαφήμιση... εδώ διαφημίζονται άλλα κι άλλα, δεν θα διαφημίσουμε εξαιρετικές και βαθιές πνευματικές εργασίες;;;...)
Σας ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Η ζωη στα ανατρεπει ολα. Πραγματι! Δεν πρεπει ομως να εχουμε στοχους και να εργαζομαστε να τους πετυχουμε εστω και αν δεν τα καταφερνουμε παντα απο την αρχη?

Ανώνυμος είπε...

@12.43
Βέβαια έχουμε ένα στόχο, αλλά άλλο στόχος, άλλο ψυχαναγκαστική στοχοπροσήλωση, που έχεις χάσεις τον εαυτό σου μέσα στο στόχο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από το στόχο και μετά έρχεται η ζωή και τα ανατρέπει και σε ''ξυπνάει'' και σε καλεί να δουλέψεις εσωτερικά πάνω στους στόχους σου και πού σε πάνε ή πού δεν σε πάνε. Αυτό κατάλαβα ότι εννοούν οι ομιλητές.

eylogite είπε...

Τί έχει να φοβηθεί η γνήσια Ορθοδοξία
και πώς να μην παίρνει τα επάνω του ο καθείς "ηττημένος"
με τέτοιους ομιλητές!!!!

ευλογείτε.

Ανώνυμος είπε...

@3:29
Δύσκολος και μοναχικός ο εσωτερικός αγώνας. Δεν είναι εύκολο όταν προσπαθείς να επιβιώσεις στην καθημερινή ζωή και, επιπλέον, οταν είσαι μόνος ή μόνη σου στην ζωή.