15 Μαρ 2017

Αυθεντικές σχέσεις προσευχής...


Έρχονται στιγμές που η προσευχή χάνεται, σαν μια πηγή που σε δρόσιζε και τώρα την κατάπιε η δίψα της γης. Λόγια δεν βρίσκεις να πεις. Κάποτε χάνεται ακόμη κι αυτή η διάθεση να μιλήσεις με τον Θεό. Όμως δεν πρέπει να μας τρομάζει, γιατί αυτή είναι η ανθρώπινη ψυχή και η ζωή μας ολάκερη. Μια άστατη θάλασσα που πότε η γαλήνη της γλυκαίνει την ματιά μας και πότε τα κύματα της φοβίζουν την καρδιάς μας. Εκείνες τις στιγμές λοιπόν που όλα μοιάζουν δύσκολα και ράθυμα, ίσως και τεντωμένα στα άκρα της υπομονής ή στις αντοχές της θλίψης μας, ας μάθουμε την σχέση ειλικρίνειας με τον Θεό. «Ναι Θεέ μου, δεν έχω όρεξη για προσευχή, ούτε να σου μιλήσω δε μπορώ. Νιώθω να σε ποθώ, μα είμαι τόσο κουρασμένος και τόσο ψυχρός που λέξεις δε βρίσκω να σου πω. Ίσως και να μην θέλω….» Αυτή η ειλικρίνεια, αυτή η σιωπή, η αποδοχή ότι τώρα δεν μπορώ, δεν νιώθω, περνάω μια μεγάλη νύχτα, δίχως ενοχές γι αυτό, και χωρίς να απολογούμαι ή να στριμώχνω τον εαυτό μου, όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο ή παράδοξο, είναι προσευχή. Γιατί η προσευχή είναι ειλικρινής ζωντανός διάλογος με τον Θεό. Ο Θεός αναζητά πάντα ο ειλικρινές κομμάτι του εαυτού μας για να συνδεθεί. Οχι τον ρόλο ή την μάσκα μας. Η αυθεντικότητα είναι η γη που ανθίζει η σχέση με τον Θεό. Να μπορείς να του πεις ότι, τον αγαπάς με την ίδια ελευθερία που θα του έλεγες, ότι έχω παράπονα από σένα. Να έχεις την δίψα να τον κυνηγάς και άλλοτε να αφήνεις σε Εκείνον κάθε πρωτοβουλία του Έρωτα σας.

10 Μαρ 2017

Να προχωράμε....


Κανείς πόνος και καμία δοκιμασία δεν έρχονται με άδεια χέρια, αρκεί να αντέχουμε να τον κοιτάξουμε στα μάτια και να τον καλοσορίσουμε. Δύσκολο. Όμως η ζωή είναι δύσκολη. Μας μένει ή να γκρινιάζουμε ή να προχωράμε ακόμη και με τις πληγές αιμορροούσες....


8 Μαρ 2017

Η αποστασία ως οδυνηρή πράξη αγάπης…


του Σταύρου Ζουμπουλάκη


H «Σιωπή» του Σκορσέζε, αφιερωμένη στους χριστιανούς μάρτυρες της Ιαπωνίας και στους ιερείς τους, ad majorem Dei gloriam, μένει πολύ πιστή στο ομότιτλο αριστουργηματικό μυθιστόρημα 1966 του Σουσάκου Εντο,(κυκλοφορεί και στα ελληνικά, σε πρόχειρη μετάφραση από τα αγγλικά. Καστανιώτης, 1992).
Πρόκειται για σπουδαία ταινία. Θα χρειαζόταν σελίδες επί σελίδων για να συζητήσουμε όλα τα ζητήματα που ανοίγει. Στις μετρημένες λέξεις που έχω στην διάθεση μου, θα σταθώ μόνο σ ένα, το οποίο αποτελεί πάντως την καρδιά της ταινίας και  του βιβλίου.
Ο πορτογάλος ιησουίτης π. Σεμπαστιάο Ροντρίγκες φτάνει στην Ιαπωνία, μαζί με τον π. Φρανσίσκο Γκάρπε, την εποχή των μεγάλων διωγμών των χριστιανών, κατά τον 17 αιώνα. Εκείνο που τον κινητοποιεί είναι η φήμη, την οποία αντιστέκεται να πιστέψει, ότι ο πνευματικός του πατέρας Κριστοβάο Φερέιρα αποστάτησε από την χριστιανική πίστη(πρόκειται για ιστορικό πρόσωπο, όπως ιστορικό γεγονός είναι και η αποστασία του, το 1633). Θα ζήσει εκεί την ταλαιπωρία των εξαθλιωμένων χριστιανών, θα τους λειτουργήσει, θα δεχτεί τις εξομολογήσεις τους, θα τους κοινωνήσει, θα βαφτίσει τα παιδιά τους. Θα δει με τα μάτια τον μαρτυρικό θάνατο πολλών πιστών και  του ίδιου του Γκάρπε.
Η πίστις του δοκιμάζεται από την εκκωφαντική σιωπή του Θεού απέναντι στον στεναγμό των πιστών του. Δεν είναι οι εχθροί Του που βασανίζονται ούτε οι αμαρτωλοί και οι αποστάτες, αλλά εκείνοι που εξακολουθούν να δοξάζουν το όνομα Του. Και ο θεός μένει απαθής, δεν αποκρίνεται στην κραυγή τους. Αν όμως αυτό είναι η γνωστή και παντοτινή δοκιμασία της μονοθεϊστικής πίστης, ο νεαρός ιησουίτης, θα υποβληθεί και σε μια ακόμη, φρικτότερη.
Η τυραννική εξουσία θέτει ως όρο, προκειμένου να πάψουν να βασανίζονται απάνθρωπα οι φτωχοί χωρικοί, να αρνηθεί ο ιερέας τον Χριστό. Το δίλημμα είναι αβάσταχτο: θα προτιμήσει ο Ροντρίγκες την επουράνια δόξα, με τίμημα το μαρτύριο των άλλων, ή θα τους σώσει, ποδοπατώντας όμως την εικόνα του Χριστού; Με τρομερή οδύνη θα διαλέξει το δεύτερο.
Πρόκειται για μια υψηλή πράξη αγάπης για τους πάσχοντες αδελφούς ή μήπως καλύπτει πίσω από ένα ηθικό επιχείρημα τον φόβο για την δική του ζωή; Ο Θεός μόνο μπορεί να το κρίνει. Πρόκειται αναμφισβήτητα για μια πράξη προδοσίας-την ώρα που ο Ροντρίγκες πατάει την εικόνα, ακούγεται το λάλημα το πετεινού.
Μέσα ωστόσο από αυτή την ατιμωτική πράξη, η οποία θα σφραγίσει ταπεινωτικά την υπόλοιπη ζωή του, ο ιησουίτης ιερέας θα κατανοήσει βαθύτερα το μυστήριο της σταυρικής θυσίας του Χριστού-σταυρώθηκε για τα ανθρώπινα περιτρίμματα και όχι για τους γενναίους και τους ωραίους- και θα αγαπήσει πιο σπαρακτικά τον Χριστό και τους ανθρώπους. Τον Χριστό των αδυνάτων, των φοβισμένων, των δειλών, ένας από τους οποίους είναι και ο ίδιος. Θα αγαπήσει έτσι και τον ίδιο τον εαυτό του ως πάσχον μέλος του σώματος του Χριστού. Μέσα από αυτή την προδοσία ο Ροντρίγκες θα δώσει απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα της σιωπής του Θεού. Ο Χριστός του Σταυρού πάσχει αιωνίως, που σημαίνει ότι ήταν εκεί όταν αυτός υπέφερε-υπέφερε και Εκείνος μαζί του.
Ο αποστάτης ιερέας εξακολουθεί να είναι ο τελευταίος ιερέας της Ιαπωνίας και να δε΄χεται για πολλοστή φορά την εξομολόγηση του άθλιου Κιτσιτζίρο. Αν ο Θεός σωπαίνει, μιλούν γι Αυτόν η ζωή και οι πράξεις των ανθρώπων.


Πηγή: Εφημερίδα «Τα Νέα», 2017 

2 Μαρ 2017

Δεν μας σκοτώνει ο Θεός…


Όχι δεν μπορώ σαν Xριστιανός να δεχθώ ότι o Θεός και η Παναγία θέλουν να πεθαίνουν οι άνθρωποι, να σκοτώνονται στις εθνικές οδούς, να σφάζονται στους πολέμους και να υποφέρουν στα ογκολογικά τμήματα των νοσοκομείων. 
Ο Θεός που αποκάλυψε ο Χριστός δεν είναι ένας αιμοσταγής μανιακός δολοφόνος, εραστής του θανάτου, που χαίρετε τον κοπετό, τα δάκρυα και την οδύνη των ανθρώπων. Δεν κατασκευάζει θανάτους, δεν προκαλεί δυστυχήματα, δεν ζητά τον θάνατο του ανθρώπου. Διαλέγει να πεθάνει Εκείνος αντί για μας. Ο Σταυρός του θα παραμένει πάντα σκάνδαλο στον παραλογισμό της ανθρώπινης ιστορίας. Πειστήριο ότι ουδέποτε θέλησε τον δικό μας θάνατο, αλλά πέθανε αυτός αντί για εμάς. 
«Ο Θεός των Χριστιανών είναι από τους πιο παράξενους, δεν ομοιάζει σε τίποτε με τις ανθρώπινες ιδέες περί Θεού και αυτός ο ανήκουστος χαρακτήρας καθορίζει την πνευματική ζωή....επάνω στον Σταυρό ο Θεός παίρνει το μέρος των ανθρώπων έναντι της ιδίας του της θεικότητητος, πεθαίνει ο ίδιος για να ζήσει ο άνθρωπος». 
Ο Θεός του Χριστού, και των Ευαγγελίων, δεν προκαλεί κακό και έπειτα στέκεται απέναντι από πενθηφόρους ανθρώπους που με ρακένδυτες και ρημαγμένες καρδιές θρηνούν την απώλεια των αγαπημένων τους. Δεν είναι απέναντι στον πόνο τους, αλλά μαζί τους, δίπλα τους, μέσα τους ως πάσχω δούλος. 
Ο κόσμος αυτός δεν είναι εκείνος που θέλησε ο Θεός, αλλά εκείνος που η ανθρώπινη ελευθερία παραμόρφωσε και παραχάραξε σε μια ατελείωτη νύχτα θανάτου. 
Ο Θεός στο κόσμο αυτόν πάσχει. Πάσχει κάτω από την ελευθερία μας, που τον συκοφάντησε, τον πρόδωσε, τον δίκασε, τον σταύρωσε, τον σκότωσε. 
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται κάθε φορά που η λάθος επιλογές μας και συμπεριφορές, εκείνες οι αυτοκαταστροφικές επιθυμίες μας διαμορφώνουν μια κοινωνία θανάτου. 
 Όχι δεν προκαλεί ο Θεός τα ατυχήματα και τις αρρώστιες. Αντιθέτως Εκείνος τις μεταμορφώνει σε Πάσχα, σε πέρασμα στην αιωνιότητα Του. Μας συμπαραστέκεται, δεν μας καταδικάζει. Η σιωπή του Θεού είναι τα δάκρυά Του. Η θέση του Θεού σε μια μάνα που θρηνεί το παιδί της, δεν είναι απέναντι της, αλλά δίπλα και μαζί της. Γιατί όπως λέει η Αγία Γραφή ο Θεός ουδέποτε θέλησε τον θάνατο και το κακό. 
Οι πηγές του κακού είναι οι εξής: Το φυσικό κακό, το κακό που κάνουμε εμείς στους άλλους, το κακό που κάνουν οι άλλοι σε εμάς, το κακό που κάνουμε εμείς στο εαυτό μας, και ο διάβολος. Ο Θεός δεν εχει καμία σχέση με το κακό αλλα μονάχα με την ομορφιά που στο τέλος ως λεει και ο Ντοσογιέφσκυ θα σώσει τον κόσμο. 
Ο Θεός δεν παράγει κακό, αλλά όπου το βρει το μεταμορφώνει. Τον θάνατο σε Πάσχα και Ανάσταση. 
Ο Θεός παίρνει τα πάθη, τα λάθη και τις αστοχίες μας και τις μεταμορφώνει σε ευλογίες. Εκεί που μια ανεύθυνη και άδικη πράξη σκορπά τον θάνατο, ο Θεός απαντά με την Ανάσταση. 


π. Λίβυος

1 Μαρ 2017

Βούτα στην ζωή.....


Βούτα στην ζωή κι αυτή θα σου μάθει να κολυμπάς. Κανείς δεν έμαθε κολύμπι δίχως να βραχεί. Στην θάλασσα πνίγονται αυτοί που αντιστέκονται και όχι αυτοί που αφήνονται....