29 Ιαν 2017

Αναζητώντας τις σωστές λέξεις

Σταύρος Ζουμπουλάκης- Δημήτρης Αγγελάκος

zouboulakis-aggelakos.jpg

Φωτ: Βασίλης Μαθιουδάκης

Μια πόλη απρόσωπη, φτιαγμένη από προσωπικές ιστορίες. Ιδιωτικές στιγμές, βιώματα και μνήμες.
Πολύχρωμο ψηφιδωτό όπου η ζωή μας φωτίζεται από τον λόγο των άλλων: των ανθρώπων της τέχνης και της γραφής.Συναντήσεις περισσότερο παρά συνεντεύξεις, σε μια συνειδητή προσπάθεια να πάμε πάλι με τον μύθο.
Σταύρος ΖουμπουλάκηςΦωτ: Βασίλης Μαθιουδάκης
Οταν διαγνώστηκε ο καρκίνος μου, πρωτοπαθής και μεταστατικός, πρωτοχρονιάτικο «δώρο» του 2016 στο 2017 (και για πόσο ακόμη) το ανακοίνωσα πρώτα στην οικογένειά μου και τον αδερφό μου.
Σύντομα και στον κύκλο των στενών μου φίλων.
Θυμήθηκα τον στίχο του Σεφέρη «κι έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί».
Μου γεννήθηκε ξαφνικά η επιθυμία να συναντήσω τον Σταύρο Ζουμπουλάκη και να μιλήσουμε για την περιπέτεια της υγείας μας.
Δεν ήξερα τι του γύρευα ακριβώς. Οχι απαραίτητα οδηγίες πλεύσης, ούτε να βάλει σε τάξη το κουβάρι του μυαλού μου.
Κουβέντα γύρευα με τον δάσκαλο που δεν αξιώθηκα να έχω. Ο Ζουμπουλάκης δεν είναι διδακτικός.
Ο λόγος και η σκέψη του ανασυνθέτουν την εμπειρία. Φεύγοντας βράδυ από το γραφείο του περπάτησα κάμποση ώρα.
Το άλλο πρωί απομαγνητοφώνησα τη συνέντευξη στο χέρι. Την καθαρόγραψα στο κομπιούτερ.
Καθαρόγραψα την ανάγκη μου να ξαναγίνω μαθητής, έστω και σ’ αυτήν την κρίσιμη στιγμή.
Το ξέρω πως δεν θέλει να το λέω ούτε ιδιωτικά ούτε δημόσια, αλλά τον ευχαριστώ από την καρδιά μου.
⚫ Η Σούζαν Σόνταγκ στο βιβλίο της «Η νόσος ως μεταφορά» λέει πως ο καρκίνος είναι η μοναδική αρρώστια στον κόσμο χωρίς μύθο.
Είναι έτσι άραγε; Το γεγονός ότι οι άνθρωποι διστάζουν να πουν το όνομά του και λένε «η παλιαρρώστια», «το ξορκισμένο», «η επάρατος» δείχνει ότι κάτι ξεχωριστό έχει ο καρκίνος.
Δεν ξέρω αν είναι μυθικό, αλλά αν δεν μπορείς να πεις απλά και ευθύβολα αυτό που σου συμβαίνει, όπως λες «έσπασα το πόδι μου, έπαθα κάταγμα», τότε κάτι την περιβάλλει αυτήν την αρρώστια.
⚫ Η προκατάληψη;
Κυρίως ο τρόμος.
⚫ Ο οποίος εμποδίζει την ονοματοδότηση;
Ακριβώς. Ο τρόμος και αυτού που ζει τον καρκίνο, αλλά και του άλλου, του υγιούς, που αισθάνεται τον εαυτό του υποψήφιο θύμα.
Το κύριο γνώρισμα του καρκίνου είναι ότι ο άρρωστος δεν μπορεί να κάνει πολλά.
Σε μια καρδιοπάθεια, ας πούμε, μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Στον καρκίνο περιμένεις κι εσύ και οι γιατροί πώς θα ανταποκριθείς στη θεραπεία.
Ουσιαστικά η ικανότητα του γιατρού έγκειται στο να αντιμετωπίσει τις ενδεχόμενες παρενέργειες της θεραπείας.
Το μόνο που παρακαλάς σε αυτή την αρρώστια είναι η καλή ανταπόκριση στη θεραπεία.
⚫ Μιλάμε για την αναμονή;
Ναι, αλλά και για κάτι που είναι έξω από τις δυνάμεις σου. Ο καρκίνος είναι ένα βίωμα που απειλεί να σ’ εγκλωβίσει μέσα του.
⚫ Ο εγκλωβισμός είναι η παγίδα του;
Ολες οι δυσίατες αρρώστιες εγκλωβίζουν τον άνθρωπο.
⚫ Είναι εφικτή μια πνευματικού τύπου διαφυγή από τα στενά όρια αυτού του βιώματος;
Στον καρκίνο έχεις τον φόβο του αθεράπευτου. Στις νεκρολογίες καρκινοπαθών λένε «μετά από σύντομη μάχη» ή «μετά από μακροχρόνια μάχη».
Και εσύ παρακαλάς να σου τύχει το επίθετο «μακροχρόνια».
Σήμερα βέβαια τα πράγματα έχουν ευτυχώς αλλάξει, χάρη στην πρόοδο της επιστήμης.
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις πλήρους ίασης. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ψάχνεις τρόπους να συνεχίσεις τη ζωή σου.
Και ο καθένας μας τούς βρίσκει σε αυτό που είναι, σε ό,τι κουβαλάει, στο παρελθόν του, σε ό,τι τον συνθέτει.
Αυτό που λέγανε παλιά «δεν υπάρχουν αρρώστιες, αλλά άρρωστοι» έχει μια αλήθεια.
Γιατί είναι άλλο να παθαίνεις καρκίνο στα 20 και άλλο στα 90. Αρα η στάση σου απέναντί του είναι διαφορετική.
⚫ Ο καρκίνος είναι κυριολεξία: έχει όνομα, κατατάσσεται επιστημονικά, δεν είναι λοιπόν μεταφορά. Κι αυτή η ερώτηση έρχεται από τα «Ημερολόγια» του Κάφκα: Πώς ξεκολλάς, έστω κι ελάχιστα, το πόδι από το έδαφος του βιώματος; Είναι εφικτό;
Πιστεύω, Χρήστο, ότι η σοβαρή αρρώστια σού επιβάλλει έναν σκληρό ρεαλισμό. Δεν σηκώνει εξωραϊσμούς ούτε μεταθέσεις.
Η επεξεργασία που λες, να ξεκολλήσει λίγο το πόδι από το βίωμα, έχει να κάνει με το είδος και την επιθετικότητα του καρκίνου.
Υπάρχουν καρκίνοι που εξελίσσονται σε 20 μέρες, υπάρχουν άλλοι που έχουν τέτοια οδύνη, ώστε δεν μπορούν να κάνουν τίποτε οι άνθρωποι.
⚫ Οπότε εκεί ο εγκλωβισμός, στον πόνο. Είναι και στον φόβο;
Δεν είναι μόνο ο φόβος του θανάτου, είναι και ο τρόπος του θανάτου. Γιατί δεν πεθαίνουμε γυρνώντας απλώς τον διακόπτη.
Υπάρχει μια φράση του Φίλιπ Ροθ στην «Πατρική κληρονομιά», η οποία μου αρέσει πολύ.
Μιλάει για τον θάνατο του πατέρα του και λέει ότι «είναι δύσκολη δουλειά ο θάνατος».
Και προσθέτει το εκπληκτικό: «ο πατέρας μου ήτανε δουλευταράς». Δεν είμαστε όλοι όμως δουλευταράδες.
⚫ Αρα ο φόβος είναι στον τρόπο;
Στην οδύνη, στο πώς, στη διάρκεια. Είναι βέβαιο ότι όλοι θα πεθάνουμε, αλλά ο καρκινοπαθής ζει αγκαλιά με τον θάνατο.
⚫ Στο ξεκίνημα της ασθένειας προσπαθούμε να μαντέψουμε την εξέλιξή της με βάση παλιές εικόνες: ο καρκινοπαθής συγγενής, ο καρκινοπαθής φίλος. Ο φόβος μπαίνει ανάμεσα στις προβολές και τις ταυτίσεις;
Μπαίνει ο φόβος, αλλά ταυτόχρονα, όταν μιλήσεις με ομοιοπαθή μπαίνει κι ένα ίχνος ανακούφισης, συντροφικής παρηγοριάς.
Δεν είσαι μόνος σου στον κόσμο, αλλά ο άλλος που έχει προηγηθεί μπορεί να σου πει μια κουβέντα που να δείχνει πως σε καταλαβαίνει.
Και η κουβέντα του έχει βαρύτητα και σημασία και αξία για σένα. Η στήριξή του είναι άλλης φύσεως.
Η χειρότερη φάση είναι όταν ανιχνεύεται το θέμα.
Υστερα το παίρνεις απόφαση, βάζεις κι ένα στοίχημα, «να δούμε πού θα πάει, τι θα καταφέρω».
⚫ Οι φίλοι μάς εμψυχώνουν να παραμείνουμε δυνατοί. Οι συμπεριφοριστικές θεωρίες μιλάνε για τη δύναμη της θετικής σκέψης. Ετσι θα επιστρέψουμε στην κοινωνία των υγιών. Αλλά οι υγιείς δεν είναι και φοβισμένοι;
Εγώ πιστεύω πως ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα που φοβάται και ελπίζει. Στην αρρώστια, αυτές οι δύο διαστάσεις είναι πολύ πιο έντονες.
Ο άρρωστος φοβάται πολύ ισχυρά και η ελπίδα του έχει μεγαλύτερη ένταση.
Αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος γενικώς που να μη φοβάται και δεν υπάρχει, πολύ περισσότερο, άρρωστος που να μη φοβάται.
Αυτά που μας λέει το περιβάλλον «μη φοβάσαι» κ.λπ. είναι ανοησίες.
Ας μου δείξει κάποιος έναν άνθρωπο στον πλανήτη που να μη φοβάται.
Στον προθάλαμο του ιατρείου, βασιλείς και δούλοι γινόμαστε ένα, είμαστε το ίδιο.
⚫ Τι να κάνουμε με τον φόβο;
Να μην τον απαξιώνουμε, να τον δεχτούμε. Ο φόβος είναι πολύ σημαντική πλευρά του ανθρώπου και δεν πρέπει να τον θεωρούμε απλώς κάτι από το οποίο πρέπει να απαλλαγούμε.
Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι «Διάλογοι καρμηλιτισσών» του Μπερνανός, που τους γράφει πεθαίνοντας, γιατί αποτελούν ακριβώς μια τεράστια καταξίωση του φόβου.
⚫ Υπάρχει λύτρωση από τον φόβο;
Ισως να υπάρχει, αλλά αυτό είναι κάτι τόσο ακραίο που δεν το φτάνει κανείς.
Μόνο «η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον», όπως γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, όταν τον εαυτό σου δηλαδή τον ορίζει η αγάπη του άλλου, μια αγάπη που φτάνει σε τέτοιο σημείο, ώστε να είναι σαν την αγάπη του Χριστού, για να σου το πω απλά.
Αυτό όμως δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα.
⚫ Μέχρι στιγμής έχω καταλάβει πως έχω να κάνω με δύο χρόνους: τον εξωτερικό χρόνο που τον ορίζει η ταχύτητα των γιατρών. Αλλά και τον εσωτερικό, που προσπαθεί να αφουγκραστεί τη νέα κατάσταση, να τη συλλάβει, να την εγγράψει. Εχει δυναμική αυτή η κόντρα;
Ναι, έχει δυναμική και θα σου έλεγα και κάτι άλλο σε σχέση με την περίπτωσή μας: ο χρόνος αποκτά εξαιρετική πυκνότητα.
Μετράνε τα πάντα πια, οι στιγμές, οι μέρες, τα πάντα.
Και ίσως επειδή ξέρεις ότι τα όριά σου στενεύουν, κοιτάζεις να συγκεντρώσεις όσο μπορείς τις δυνάμεις σου γι' αυτό που σου απομένει.
Κι έτσι αποκτά μεγαλύτερη πυκνότητα και ένταση η δυναμική που επισημαίνεις.
⚫ Μπορεί η πυκνότητα να σε συγκεντρώσει στην ουσία;
Μπορεί, ναι. Απολύτως.
⚫ Μας ξαναστέλνει σε αυτή με μια σφαλιάρα;
Ναι.
⚫ Σταύρο, είναι εφικτή μια πνευματικού τύπου προστασία απέναντι στον πόνο του καρκίνου;
Θα μου επιτρέψεις να ξεκινήσω από πιο πριν. Είμαι αντίθετος σε κάθε μεταφυσική του πόνου.
Δεν θέλω να δίνουμε στον πόνο πνευματικές διαστάσεις. Ο πόνος είναι το Κακό.
Το Καλό είναι ο άνθρωπος να χαίρεται. Να ζει και να έχει την υγειά του. Ξεκάθαρα. Ρητά.
Ολη αυτή η ρητορική του πόνου και η μεταφυσική του σημασία με βρίσκουν αντίθετο.
Δεν πιστεύω καθόλου στην εξαγνιστική δύναμη του πόνου, ότι ο πόνος τάχα μας εξαγνίζει από τις αμαρτίες και τα πάθη μας.
Η αρρώστια είναι το Κακό. Και μιας και υπαινίσσεσαι τον χριστιανισμό, δεν υπάρχει καμία απολύτως προσευχή της Εκκλησίας όπου να ζητάει ο άνθρωπος τον πόνο.
Απεναντίας, παρακαλάμε τον Θεό να μας λυτρώσει από αυτόν. Ο πόνος όμως θα έρθει.
Και εκεί για τον μη χριστιανό μπορεί να ανοίξει ένα παράθυρο προς την πίστη.
Ισως καταλάβει την ανθρώπινη ελλειμματικότητα, ότι οι δυνάμεις του δεν φτάνουν, ότι θέλει μια βοήθεια, μια συνδρομή πέρα από τις δυνατότητες του ανθρώπου.
Θέλει μια επίσκεψη θεϊκή. Το ίδιο και ο πιστός, αλλά γι' αυτόν η αρρώστια είναι και μια άλλου τύπου δοκιμασία, που για τον μη πιστό δεν είναι.
⚫ Περνάει τη δοκιμασία της πίστης του;
Τη δοκιμασία της σιωπής του Θεού. «Πού είσαι τώρα;».
Οι πιστοί στην κρίσιμη στιγμή νιώθουν εγκαταλελειμμένοι.
Κάποιοι μπορεί να θεωρούν ότι οι πιστοί έχουν και την προσδοκία της άλλης ζωής, και άρα γι' αυτούς όλα είναι εύκολα.
Δεν είναι καθόλου έτσι. Για τον πιστό, η αρρώστια η δικιά του ή των προσφιλών του είναι επιπλέον και μια δοκιμασία της πίστης του.
Εκεί βιώνει το πιο συνταρακτικό θρησκευτικό βίωμα, τη θεϊκή εγκατάλειψη. Τη σιωπή του Θεού.
⚫ Γίνεται επείγον το νόημα του θανάτου; Ο,τι ήταν μέχρι τώρα αόριστο και φανταστικό αποκτά τις τρεις διαστάσεις του πραγματικού;
Προσωπικά, τη φιλοσοφική γραμματεία περί θανάτου τη βρίσκω ανούσια.
Ο υψηλός θεωρητικός λόγος περί θανάτου μού προκαλεί θυμηδία. Ο θάνατος είναι πολύ συγκεκριμένος.
Εχει ηλικία, χρόνο. Στην περίπτωση ειδικότερα του καρκινοπαθούς, παύει να είναι κάτι γενικό και αφηρημένο, γίνεται απτός.
Σταύρος ΖουμπουλάκηςΦωτ: Βασίλης Μαθιουδάκης
⚫ Θυμάσαι την πρώτη σου σκέψη όταν το έμαθες; Εγώ είπα «τώρα μπαίνω στην περιπέτεια».
Οταν το έμαθα, πριν από τέσσερα και παραπάνω χρόνια, έχασα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, αυτό ήταν το πρώτο.
Το δεύτερο, προκειμένου να οργανώσω τη στρατηγική της ζωής μου, έκανα μια ευθεία ερώτηση στους γιατρούς: Αν υπάρχει άμεσος κίνδυνος για τη ζωή.
Οταν μου είπαν πως όχι, τότε άρχισα να σκέφτομαι τι θα κάνω με τη ζωή μου, όσο διάστημα μου έχει δοθεί να ζήσω.
Δηλαδή, να οργανώσω την άμυνά μου, τη στρατηγική του βίου μου από δω και μπρος.
Δόξα τω Θεώ, για την ώρα τα πράγματα πάνε καλά. Εχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια τόσα, όσα ποτέ άλλοτε στη ζωή μου.
⚫ Θα ’θελα να μου πεις για τη δύναμη της προσευχής. Αλλάζει η ποιότητα, μετατρέπεται το περιεχόμενό της;
Αλλάζει. Η προσευχή έχει πια όλο και λιγότερο δοξολογικό χαρακτήρα και αποκτά πλέον όλο και πιο έντονα ικετευτικό και αγωνιώδη.
Είναι μια προσευχή ρακώδης, κουρελιασμένη. Ο Χριστός στον Σταυρό είπε εκείνο το «Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;».
Αυτός είναι στίχος από το Ψαλτήρι. Δεν ήταν δικιά του η φράση, μια φράση προσευχητική του Ισραήλ πήρε και είπε.
Αυτή ήταν η προσευχή του, η τελευταία προσευχή του Χριστού.
Εκείνη τη στιγμή, πάνω στον Σταυρό, αυτή την προσευχή μόνο μπορούσε να κάνει.
Την προσευχή της αγωνίας, και της διαμαρτυρίας, αν θέλεις.
⚫ Υπάρχει τρόπος να «φτιάξει» κανείς τον θάνατό του;
Μόνο με την αυτοκτονία. Η προσευχή του Ρίλκε να δώσει ο Θεός στον καθένα τον δικό του θάνατο, τον θάνατο που του αρμόζει, δεν είναι η δική μου προσευχή.
Ποιος θάνατος αρμόζει στον άνθρωπο; Ο μόνος θάνατος που μας ταιριάζει είναι να πεθάνουμε ειρηνικά σε προχωρημένη ηλικία.
⚫ Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι το ανολοκλήρωτο. Με δεδομένη την πίεση του χρόνου, αναρωτιέμαι «θα προλάβω»;
Ο φόβος του ανολοκλήρωτου υπάρχει ασφαλώς και έχει να κάνει με τα πράγματα στα οποία επιμένεις, θέλεις, ποθείς, ετοιμάζεσαι να φτιάξεις.
Ταυτόχρονα αυτός ο φόβος προκαλεί και μια κινητοποίηση.
⚫ Κινητοποίηση για αποσαφήνιση;
Για ιεράρχηση, αξιολόγηση, τι κάνω, τι αφήνω. Καθώς και για εντατικοποίηση.
⚫ Η Κλαίρη Μιτσοτάκη, στην οποία χρωστάμε τη γνωριμία μας, μου είχε πει να ξυπνάω λίγο πριν την ανατολή. Να βλέπω το φως να βγαίνει. Αυτό τώρα μου φαίνεται σαν ευλογία της ζωής.
Είναι. Στον Ομηρο, όπως ξέρεις, η έκφραση «οράν φάος ηελίοιο», βλέπω το φως του ήλιου, σημαίνει ζω.
⚫ Σταύρο, τι είναι ευλογία;
Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να σου απαντήσω.
⚫ Την έχεις νιώσει; Πες μου μια στιγμή…
Είναι ένα αίσθημα ευφορικό, όταν νιώθεις ότι κάτι σου δόθηκε. Κυρίως την έχω αισθανθεί στις στιγμές της χαράς.
Η χαρά είναι το πιο παράλογο συναίσθημα που υπάρχει.
Η λύπη, ο πόνος έχουν πάντα μια αιτία. Με τη χαρά μπορείς να νιώσεις αυτό που λέει ο Καρυωτάκης «και στην καρδιά αιφνίδια καλοσύνη».
Χωρίς τίποτα να τη γεννάει. Κι εκείνη τη στιγμή νιώθω την ανάγκη να πω δόξα τω Θεώ, γιατί κάπου θέλω να την αναφέρω αυτήν την παράλογη, αιφνίδια καλοσύνη, την αναπάντεχη χαρά.
⚫ Μας νοηματοδοτεί ο θάνατος; Οχι ως ιδέα, αλλά με τη νέα του ταχύτητα.
Δίνει νέο περιεχόμενο στη ζωή μας.
⚫ Εσένα τι περιεχόμενο σου έδωσε;
Μεγαλύτερη εντατικότητα. Να μην αφήσω πολλές εκκρεμότητες.
Η έκφρασή μου και η σχέση μου με τους ανθρώπους διαφοροποιήθηκε κι αυτή.
Και ξέρεις κάτι; Οταν ζεις αυτή την κατάσταση δεν δίνεις και εξετάσεις σε κανέναν.
⚫ Ο καρκίνος θέλει λίγες λέξεις ή πολλές;
Λίγες.
⚫ Τις απαραίτητες;
Αντοχή.
⚫ Μπορεί το αίτημα της ασθένειας να φτιάξει μια νέα ανάγκη ένωσης με τον εαυτό μας, τη ζωή και τον κόσμο; Να γίνει αίτημα για κάτι ενιαίο;
Μπορεί, ναι. Υπό τον όρο όμως ότι δεν θα είναι συνθλιπτική η ασθένεια.
Το παιχνίδι παίζεται στην ένταση και στη διάρκεια.
Αν ο χρόνος όμως είναι με το μέρος σου, αυτό το απευκταίο πράγμα, το κακό της αρρώστιας (πρέπει να το τονίζουμε αυτό), μπορεί να πάρει μια νέα δυναμική.
⚫ Γίνεται σαφής η ανάγκη της αναγνώρισης του Κακού και η οριοθέτησή του από το Καλό; Τίθενται τα μεγέθη με μεγαλύτερη ευκρίνεια;
Ναι. Καταλαβαίνεις καλύτερα την αξία της ζωής, τα πράγματα αποκτούν μεγάλη απλότητα.
Το Καλό είναι να ζεις και το Κακό να μη ζεις. Το Καλό είναι να χαίρεσαι και το Κακό να πονάς.
Τα σύνορα γίνονται πολύ ξεκάθαρα.
⚫ Μπορεί να μετατραπεί η ασθένεια σε σθένος;
Το έχουμε δει να συμβαίνει αυτό σε πολλούς ανθρώπους.
Αλλά επιμένω ότι δεν πρέπει να εξωραΐζουμε ποτέ τον καρκίνο. Να μην εξωραΐζουμε τον πόνο.
⚫ Υπάρχει αποκούμπι;
Μόνο η πίστη μπορεί να το δώσει. Και η αγάπη των ανθρώπων γύρω σου.
Γι’ αυτό ο άρρωστος χρειάζεται ανθρώπινο περιβάλλον.
⚫ Πες μου πώς το εννοείς.
Θα σου μιλήσω προσωπικά. Εχω τέσσερα παιδιά.
Το ζήτημα είναι πώς θα σταθούν δίπλα μου, γιατί πρέπει να σταθούν, δεν μπορούν να αγνοήσουν τι συμβαίνει στον πατέρα τους.
Αλλά χωρίς να συνθλιβούν, χωρίς να στερηθούν τη χαρά της ζωής.
Αυτό είναι το λεπτό θέμα που πρέπει εμείς οι γονείς να το φροντίσουμε.
Να είναι ενήμερα τα παιδιά μας, να ξέρουν, αφού η ζωή δεν είναι μόνο περίπατος.
Να σταθούν, να μάθουν να συμπαραστέκονται, χωρίς να χάσουν το κέφι και τη χαρά της ζωής.
⚫ Να τα αντιμετωπίσεις ως ενήλικα;
Χωρίς αποκρύψεις, αλλά και να τους δώσεις να καταλάβουν ότι η βούλησή σου είναι να ζούνε τη χαρά της ζωής.
Να γίνει ξεκάθαρο στη συνείδησή τους πως αυτό που μου δίνει εμένα, και κάθε πατέρα, τη μεγαλύτερη χαρά είναι να συνεχίσουν εκείνα, χαρούμενα, τη δική τους ζωή.
⚫ Ο καρκινοπαθής να φροντίσει τους δικούς του: μια πράξη ανταπόδοσης;
Για μας που έχουμε παιδιά είναι η αναγκαία πράξη.
Διδάσκουμε τα παιδιά μας με τη ζωή μας, τη χαρά και τη λύπη μας, την αρρώστια μας, με τον θάνατό μας. Με όλα.
⚫ Τι θεωρείς παραπλανητικό βλέμμα στον καρκίνο;
Εχω μια διαρκή αντίσταση σε κάθε προσπάθεια να στρογγυλέψουμε τις αιχμές, να λειάνουμε, να εξωραΐσουμε.
Ο καρκίνος επιβάλλει σκληρό ρεαλισμό. Ο θάνατος δεν εξημερώνεται. Είναι άγριο πράγμα.
Σου θυμίζω την εξαιρετική προσευχή από τη Θεία Λειτουργία: «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά».
Ευχή κάθε ανθρώπου είναι να πεθάνει ειρηνικά. Δεν γίνεται πάντα έτσι όμως.
Και μπορεί να συμβεί αυτό που λέει ο κόσμος «βασανίζεται να βγει η ψυχή του».
Ο θάνατος είναι ο μεγάλος εχθρός. Γι’ αυτό θα δεις στην εκκλησία, σ' αυτό το σημείο, να κάνουν όλοι, νέοι και γέροι, τον σταυρό τους.
Παρακαλούν για ένα θάνατο ανώδυνο, ανεπαίσχυντο και ειρηνικό.
⚫ Και η έννοια της Ανάστασης;
Είναι η καρδιά του χριστιανισμού. Αυτή του δίνει όλη την ιδιαιτερότητα: η αιώνια προσδοκία του ανθρώπου.
Σημειωτέον, ότι στο Σύμβολο της Πίστεως, ενώ για όλα τα άλλα λέμε το ρήμα «πιστεύω», για την Ανάσταση λέμε «προσδοκώ.»
Αλλά το να πιστέψεις σ' αυτήν δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι η μεγάλη προσδοκία, η μεγάλη χαρά.
Εχω γνωρίσει ανθρώπους που η προσδοκία της Ανάστασης νοηματοδοτούσε όλη τους την ύπαρξη. Τους έδινε μια ευφορία.
Ωστόσο, επειδή πάντα ενεδρεύει στα ζητήματα αυτά ο κίνδυνος μιας δωρεάν ποιητικορητορείας, έχω γράψει κάπου, και θα το επαναλάβω και τώρα, ότι δέχομαι να ακούω για την Ανάσταση των νεκρών μόνο από καρκινοπαθείς σε τελικό στάδιο.
Για όλους τους άλλους αυτός ο λόγος μπορεί να είναι κουβέντες του αέρα.
Οταν θα μου μιλάει για την Ανάσταση αυτός, τότε θα ξέρω ότι το εννοεί.
Δεν είναι μια εύκολη πίστη αυτή, μη γελιόμαστε, μην κρυβόμαστε, μην κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους.
Είναι δύσκολη υπόθεση η πίστη, πρέπει να σου δωρηθεί από τον Θεό.
⚫ Η πίστη είναι δώρο;
Ναι, ένα δώρο. Στη χριστιανική σκέψη και παράδοση γίνεται η ουσιώδης διάκριση μεταξύ ομολογίας και πίστεως.
Ομολογώ σημαίνει ότι αναγνωρίζω τις βασικές αλήθειες της χριστιανικής αποκάλυψης.
Το να φτάσω να τις πιστεύω, να γίνει αυτή η ομολογία πίστη, αυτό δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα.
Είναι ένα δώρο του Θεού σε εκείνον βεβαίως που το αποζητάει.
Η πίστη, και κυρίως το κέντρο της, η πίστη στην Ανάσταση, είναι ακραίο γεγονός, ζητάει από τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι αυτό το σώμα, που μπαίνει στον τάφο και το τρώνε τα σκουλήκια και γίνεται γυμνά οστά, θα ξαναζήσει, «εν ετέρα μορφή», ότι θα ζει εις τον αιώνα των αιώνων, ότι στην άλλη ζωή θα βρούμε ξανά τη μάνα μας και τον πατέρα μας.
Είναι κάτι πάρα πολύ ακραίο, πώς να το πιστέψεις αυτό από μόνος σου;
⚫ Ο Θεός είναι περιπέτεια; Βαθαίνοντας στην ιδέα του φθαρτού, μπορείς να αντιληφθείς πιο καθαρά την έννοια του Θεού;
Ο Θεός είναι περιπέτεια για τον σημερινό άνθρωπο. Δεν ήταν πάντα το ίδιο.
Για τους περισσότερους ανθρώπους των περασμένων αιώνων ήταν κάτι αυτονόητο.
Επικρατούσε αυτό που λέμε ο κοινωνιολογικός χριστιανισμός. Χριστιανικές ήταν οι αξίες και οι σημασίες της εποχής, σ' αυτές προσχωρούσαν.
Για τον σημερινό άνθρωπο, τον άνθρωπο δηλαδή της επιστήμης, ο Θεός δεν είναι αυτονόητη ιδέα.
Η πίστη είναι μεγάλη περιπέτεια για τον σημερινό άνθρωπο, τη χάνει και τη βρίσκει, τη θέλει αλλά και αμφιβάλλει, ενσωματώνει την αμφιβολία στην πίστη και ούτω καθ' εξής.
Ωστόσο, η εμπειρία και η επίγνωση του φθαρτού, στο οποίο αναφέρθηκες, είναι κάτι που μηδενίζει τη χειρονομία σου.
Οδηγεί σε ένα «προς τι;», αφού αύριο όλα θα χαθούν, και σε ένα ισχυρό αίσθημα ματαιότητας.
Μπορεί όμως να οδηγήσει και στην αναζήτηση του Θεού.
⚫ Δημιουργώντας μια νέα συνέχεια;
Ναι, πράγματι, αυτό μας τρώει όλους, να συνεχίσουμε να ζούμε.
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την αθανασία. Και το να κάνεις αυτό που κάνουμε εσύ κι εγώ, ας πούμε, το να γράφουμε, ένα κυνήγι της αθανασίας είναι κι αυτό.
Χιμαιρικό, αλλά αυτό είναι. Οι άνθρωποι κάνουν παιδιά, είναι κι αυτό ένα αίτημα αθανασίας.
Ξέρω μια ιστορία, όχι τόσο γνωστή, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα: ο Λεβινάς ήτανε στα τελευταία του, είχε πεθάνει η γυναίκα του, ήταν σε καταθλιπτική διάθεση και του λέει ο γιος του«Τι έχεις, ρε πατέραΕχεις δόξα, έχεις παιδιά, παγκόσμια αναγνώριση, γράφουν για σένα. Τι σου λείπει;».
Και απαντάει: «Η αληθινή αθανασία».
Ηθελε να πει ότι δεν μου αρκεί που έβαλα την υπογραφή μου κάτω από ένα κείμενο. Θέλω να ζήσω για πάντα.
⚫ Δεν είναι έπαρση το να μην αναγνωρίζεις το τέλος;
Ναι, αλλά ο άνθρωπος δεν μπορεί να το δεχτεί εύκολα αυτό το τέλος.
⚫ Είσαι φρέσκος παππούς, μόλις σήμερα το έμαθα. Η γέννηση δεν είναι η απάντηση;
Η γέννηση είναι, ναι. Και με συγκινεί πάντα αυτό το στοιχείο της σκέψης της Χάνα Αρεντ, η οποία έδινε μεγάλη έμφαση στο γεγονός ότι οι άνθρωποι γεννούν.
Ως φιλόσοφος της πράξης, έλεγε κάτι πάρα πολύ απλό: για να μπορούν οι άνθρωποι να πράττουν, πρέπει καταρχάς να γεννιούνται.
Γι’ αυτό τονίζει τόσο τη φράση εκείνη του Ησαΐα, που την έχουμε και στα Ευαγγέλια, ότι «παιδίον εγεννήθη ημίν».
Η γέννηση ενός παιδιού αποτελεί χαρμόσυνη είδηση για όλο τον κόσμο («χαρά εν όλω τω κόσμω»), ότι η ζωή συνεχίζεται.
⚫ Η γέννηση είναι αυτή που πατάει τον θάνατο;
Ναι. Τώρα που γεννήθηκε η κόρη της κόρης μου αυτό που ένιωσα δεν ήταν ακριβώς χαρά, ήταν συγκίνηση.
Συγκίνηση κατ' αρχάς που πρόλαβα και την είδα τη μικρή Κλειώ, ότι αξιώθηκα να τη δω, και που η ζωή θα συνεχιστεί.
⚫ Μια εικόνα ευλογίας.
Ναι, αυτή η εικόνα της κόρης μου, που την κρατούσα αγκαλιά, να κρατάει τώρα εκείνη τη δική της κόρη στην αγκαλιά της, είναι πράγματι ευλογία.
Ρωτήσανε κάποτε τον μεγάλο ιστορικό Ερικ Χόμπσμπαουμ αν υπάρχει κάτι σταθερό στην ανθρώπινη Ιστορία.
Και απαντάει ο γέρος«Ναι, η μάνα με το παιδί στην αγκαλιά».
Στις φυλές του Αμαζονίου, στη σημερινή Ευρώπη, όπου κι αν πας, υπάρχει παντού η σταθερή εικόνα μιας μάνας με ένα παιδί στην αγκαλιά.
⚫ Που εξασφαλίζει τη συνέχεια.
Ναι, για να την τελειώσουμε αισιόδοξα αυτήν την κουβέντα.
⚫ Να την αφιερώσουμε στους γιατρούς μας; Πες μου τους δικούς σου.
Νίκος Χαρχαλάκης, Σωσάννα Δελήμπαση, Χρήστος Μιχαηλίδης. Οι δικοί σου;
⚫ Νώντας Σαμαντάς, Νίκος Παΐσιος, Μιλτιάδης Τριχάς.
*συγγραφέας

28 Ιαν 2017

Μια Συνέντευξη στην Πάτρα....


Μια συνέντευξη στο  thebest.gr


«Όλα τα θαύματα του Ιησού έχουν άγγιγμα.Κι εμείς φοβόμαστε σήμερα να δείξουμε την αγάπη μας»


O π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος εχει facebook και τα κείμενα που γράφει αγγίζουν πολλούς. Κι όχι επιφανειακά. Εξομολογητικός και συμπάσχων περισσότερο, παρά ένας αμέτοχος και αυστηρός κριτής, ο παπά Χαράλαμπος αγαπά τους ανθρώπους και προτιμά να είναι δίπλα τους, όχι απέναντί τους. Έχει γράψει αρκετά βιβλία έχει κάνει ακόμα περισσότερες ομιλίες και η στάση του και τα λόγια του δίνουν παρηγοριά και απενεχοποιούν θα έλεγα. Γνωρίζοντας καλά τόσο τη θεολογία όσο και την ψυχολογία, μιλά με την καρδιά.
Σε μία από τις αναρτήσεις του γράφει: «Σε είδα μες στα λασπόνερα μια παγωμένη νύχτα του Γενάρη. Έρημη σε απόγνωση, γεμάτη λάθη. Άνθρωπος δεν υπήρχε δίπλα σου. Είχαν φύγει όλοι, μαζί κι ο εαυτός σου. Ίσως πρώτος αυτός απ όλους. «Δεν μπορώ άλλο πάτερ», κατάφερες να ξεστομίσεις. «Κάνω διαρκώς τα ίδια λάθη. Ξέρω το σωστό μα μια δύναμη εντός μου, με τραβάει στο πάθος και το λάθος. Τα επιλέγουμε τελικά πατέρα μου, τα πάθη ή μας επιλέγουν; Από την μέρα που γεννήθηκα θυμάμαι να παλεύω για να ανασάνω. Να γδέρνομαι για να επιβιώσω. Να μάχομαι να κρατηθώ σε αυτό που ονομάζουμε ζωή. Γιατί; Άραγε γιατί; Για πόσο ακόμη πάτερ μου θα παλεύω με την αόρατη πληγή; Με την λαβωματιά εκείνη που δεν κατοικεί στο σώμα μου μα όμως τρυπάει το μυαλό και τα σώθηκα μου; Χρόνια ψάχνω σπιθαμή προς σπιθαμή την σάρκα μου, την γύμνωσα, την άφησα ερειπωμένη, μα πληγή δεν βρήκα. Τι με πονάει πάτερ; Που είναι αυτή η λαβωματιά να την θεραπεύσω;

Ησύχασε, δεν θα την βρεις. Είναι αδιόρατη, βαθιά, δεν την ακουμπάει η ματιά. Μην την φοβίζεις άλλο την ψυχή σου μην τρομάζεις. Μην απαιτείς πολλά. Κι αυτά που δε μπορεί να κάνει μην ζητάς. Κάτσε λιγάκι δίπλα της, μην της φωνάζεις, μην αντιδράς και την πιέζεις. Πες της πως την αγαπάς, αγκάλιασε την. Και αποδέξου την πληγή. Πάψε να θες να φύγει, να χαθεί να σε εγκαταλείψει. Η πιο μεγάλη προίκα σου είναι αυτή κι ας σε φοβίζει. Άλλωστε αυτά που μας φοβίζουν πάντα κρύβουν μια αλήθεια που αρνούμαστε να ακούσουμε. Τόσα χρόνια ψάχνεις λύσεις, ζητάς ερμηνείες, την απάντηση σε ένα γιατί που όλο και μακραίνει. Αλήθεια δεν κουράστηκες να ζητάς απαντήσεις σε μια ζωή που μόνο ερωτήματα έχει; Πάψε. Ησύχασε. Άφησε μια φορά να σου μιλήσει, να ακουστεί, να μαρτυρήσει τα ανείπωτα θαμμένα εκείνα… Με το θόρυβο δεν κρύβονται οι πληγές, ουρλιάζουν πιο πολύ για ν' ακουστούν….»
Μετά και από παραινέσεις αναγνωστών και ακολούθων του ο π. Χαράλαμπος ήρθε στην Πάτρα την Τρίτη , για να παρουσιάσει το νέο βιβλίο του με τίτλο «Η ενοχή της χαράς-Χτίζοντας χαμόγελα σε μια εποχή οδύνης», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αρμός¨» Το «Πολύεδρο» ήταν πολύ μικρό για όλους αυτούς που ήθελαν να τον δουν και να τον ακούσουν. Άνδρες ,γυναίκες, νέοι, μεσήλικες κι από διάφορους επαγγελματικούς κλάδους. Αυτό ήταν το κοινό του. Ποικίλο.
Ο ένας είχε τυχαία ακούσει μια ομιλία του μέσω youtube.com, άλλος είχε διαβάσει κάτι. Κάπως έτσι ο ένας άρχισε να μιλά στον άλλον για τον ιερέα. Έτσι έγινε και με μένα. Ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο μου είπε για εκείνον κι άρχισα να τον παρακολουθώ. Λίγο πριν την παρουσίαση κάναμε μια κουβέντα.
Της Ελευθερίας Μακρυγένη
Έχετε σπουδάσει ψυχολογία;
Όχι αλλά ασχολούμαι και διαβάζω πάρα πολύ. Δεν σταματάω.Σχεδόν από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με τη Θεολογία συγχρόνως άρχισα να ασχολούμαι και με τον χώρο της ψυχολογίας.
Η θεολογία με την ψυχολογία έρχεται σε σύγκρουση;
Όχι. Είναι δύο διαφορετικά πεδία και μιλούν για τελείως διαφορετικά αντικείμενα. Η αναφορά της θεολογίας στην ψυχή δεν έχει καμία σχέση με την αναφορά της ψυχολογίας στην ψυχή. Η ψυχολογία αναφέρεται στις συναισθηματικές και νοητικές λειτουργίες του ατόμου, ενώ η θεολογία όταν μιλά για ψυχή μιλά για το βαθύτατο υπαρξιακό κέντρο του ανθρώπου, το οποίο ονομάζει ψυχή, πνεύμα ή βαθία καρδία κατά άλλους πατέρες, το οποίο είναι ουσιαστικά το κομμάτι αυτό το οποίο συγκεντρώνει και συνέχει την όλη ζωή.. Είναι ο πυρήνας της υπάρξεως του ανθρώπου.
Αυτοί οι δύο δρόμοι σε σας συγκλίνουν;
Συγκλίνουν σε κάποια σημεία, όχι σε όλα Δηλαδή σε ένα κομμάτι που μπορεί ως ένα εργαλείο η ψυχολογία, να με βοηθήσει να καταλάβω καλύτερα κάποιες συναισθηματικές και νοητικές λειτουργίες του ανθρώπου. Αυτό το χρησιμοποιώ στην προσέγγισή του ανθρώπου και στον ποιμαντικό μου λόγο. Μου δίνει δυνατότητες να γνωρίσω και να καταλάβω καλύτερα το ανθρώπινο πρόσωπο.
Αυτό σας κάνει να διαφοροποιείστε από πολλούς ιερείς. Έχετε συναντήσει ποτέ «ενστάσεις» μέσα από τον χώρο της εκκλησίας;
Ίσως σε μια προηγούμενη δεκαετία ναι, τώρα τα πράγματα έχουν εξομαλυνθεί. Νομίζω αρχίζουν σιγά σιγά οι δύο χώροι να γνωρίζονται, διότι εκατέρωθεν υπήρξαν προκαταλήψεις και ανασφάλειες. Και από τη μεριά της ψυχολογίας και από τη μεριά της εκκλησίας.Αλλά πλέον νομίζω ότι έχουν αρχίσει να συναντιούνται και να τα κουβεντιάζουν και να τα μιλάνε . Η γνωριμία και η επικοινωνία διώχνει τον φόβο.
Βρεθήκατε ποτέ αντιμέτωπος με τον φόβο ανάμεσα στους δύο χώρους;
Ναι μου έχει τύχει και τώρα κάποιοι ακόμα κρατάνε κάποιες επιφυλάξεις. Μα, κι εγώ κρατάω, αλλά μπορώ να την αξιοποιήσω την ψυχολογία στο ποσοστό που μου είναι χρήσιμη στο έργο στο οποίο κάνω. Είναι όμως ένας σημαντικός ανθρωπιστικός χώρος.
Βλέπω ότι στην επικοινωνία σας με τον κόσμο, την οποία βοηθούν πολύ τα social media ότι μιλάτε και για τις δικές σας δυσκολίες, για τα «σκοτάδια» που έχετε περάσει. Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή που έχετε βιώσει;
Εμπειρικά και βιωματικά προσπαθώ να μιλάω. Αυτό δεν σημαίνει πως ότι γράφω έχει αναφορά το πρόσωπό μου και μόνο. Μπορεί να είναι μια εμπειρία και μία συνάντηση με έναν άλλον άνθρωπο. Μια εμπειρία ενός άλλου ανθρώπου, μια εξομολόγηση που ακούγοντάς τη να με ταρακούνησε εσωτερικά, να δόνησε την ψυχή μου και να ταυτίστηκα ενδεχομένως. Κι αυτό να το έκανα κείμενο, κήρυγμα, ομιλία. Τα κείμενά μου είναι εμπειρίες δικές μου και εμπειρίες του κόσμου που συναναστρέφομαι. Πάνε χρόνια που άφησα την ακαδημαϊκή θεολογία γιατί δεν μ΄ενδιέφερε. Δεν με ενδιέφερε μια επιστήμη ξερή και μόνο. Με ενδιέφερε ένας θεολογικός λόγος ο οποίος γίνεται ζωή, γίνεται συντροφιά, αλληλεγγύη, μια πρόταση ζωής για αγάπη, για έρωτα. Πώς αντιμετωπίζω το πένθος, την αρρώστια, το άγχος , τις σχέσεις με τον άλλον άνθρωπο; Με ενδιέφερε τι έχει να πει ο Χριστός σε αυτή την απτή καθημερινότητα της βιοπάλης και της αμεσότητας της ζωής. Δεν μπορώ αυτόν τον ξύλινο λόγο, ο οποίος είναι πολύ καλός για ένα βιβλίο ή για μια ακαδημαϊκή βραδιά, αλλά δεν έχει σχέση με τη ζωή. Ενώ ο Χριστός έχει απόλυτη και μοναδική σχέση με τη ζωή. Ήταν μέσα στη ζωή, δίπλα στους ανθρώπους, ασχολήθηκε με τα πάγια, τα βασικά θέματά τους.
Ζητάτε συνέχεια τη βοήθεια του Θεού;
Ο Θεός είναι το κέντρο της ύπαρξής μου. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αναφορά στον Θεό. Ο Χριστός είναι το πρόσωπο που έχει καταλυτικά επηρεάσει την ύπαρξή μου. Τώρα κατά πόσο επιτυγχάνω να έχω μια θεοειδή ζωή ή χριστιανική ζωή, είναι ένα άλλο θέμα, αλλά τουλάχιστον το ποθώ, το επιθυμώ, είναι ο έρωτάς μου αυτός. Άλλοτε επιτυγχάνουμε, άλλοτε αποτυγχάνουμε. Και στο κάτω κάτω, ξέρεις, δεν μας σώζουν οι επιτυχίες μας, αλλά μας ζώζει η αγάπη Του. Εγώ εμπιστεύομαι μια αγάπη, δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και τις επιτυχίες μου ούτε σκιάζομαι από αυτά.Αυτά είναι χαριτωμένα σε ένα επίπεδο τελείως επιφανειακό. Η ουσία είναι ότι εγώ ελπίζω στην αγάπη του Θεού. Η μόνη αρετή μου είναι αυτή.
Αυτό σας ανακουφίζει σε δύσκολες στιγμές;
Ναι, γιατί παλαιότερα συγκρουόμουν πάρα πολύ με τον εαυτό μου. Τον πολεμούσα, θεωρούσα ότι είναι ο μεγάλος μου εχθρός. Αλλά πια κατάλαβα ότι και αυτόν πρέπει να τον αγαπήσω και να συμφιλιωθώ με το θηρίο που κρύβω μέσα μου και να ασπαστώ τις πληγές μου. Ότι χρειάζεται να συμφιλιωθώ και με τα σκοτάδια μου. Έχω φως έχω όμως και σκοτεινά σημεία, τα οποία δεν θα φύγουνε επειδή θα διαμαρτύρομαι και θα φωνάζω. Ή επειδή θα κλαίω σαν ανήλικος. Ούτε θα φύγουν με διάφορα ξόρκια. Θα φύγουν όταν ΄αποδεχτώ, συμφιλιωθώ, τα αναγνωρίσω και σιγά-σιγά, αρχίζω να τα φωτίζω. Οπότε λέω οκ ,ναι, έχω κι αυτή την πλευρά. Δεν ταράζομαι όμως πλέον. Ξέρω ότι έχω και αυτή την πλευρά και προσπαθώ να τη φωτίσω με τη χάρη του Ιησού Χριστού.
Σε αυτή την αποδοχή φτάσατε φαντάζομαι μετά από κάποιες εμπειρίες, γιατί είναι μια διαδικασία ωρίμανσης
Βέβαια αυτό δεν έγινε αυτόματα. Έχω περάσει πάρα πολλά και περνάω πάρα πολλά. Η μετάνοια στο χώρο της εκκλησίας δεν είναι ένα στατικό γεγονός. Άλλο είναι να αναγνωρίσω ένα λάθος και να πω συγγνώμη κι άλλο να μετανοήσω. Μετάνοια σημαίνει να αλλάξω την όλη ύπαρξή μου, να αλλάξω τον νου. «Μετα-νοώ». Τον νου δηλαδή ως μια οπτική του κόσμου.Πώς βλέπω τη ζωή;Πώς βλέπω την υγεία μου; Την ασθένειά μου;Πώς βλέπω τον έρωτα;τη σχέση με το άλλο φύλο;τις σχέσεις με τους ανθρώπους. Πώς βλεπω τα πάντα.Τον Θεό, τον εαυτό μου, το σώμα μου.Οπότε αυτό καταλαβαίνεται, επειδή έχουμε κάποιες εγγραφές μέσα μας , δεν είναι εύκολο να αλλάξουν.Στην πορεία κι εγώ κονταροχτυπήθηκα με τον εαυτό μου.Πέρασα θλίψη, πικρίες , συγκρούσεις και κατέβηκα πολλές φορές στην κόλαση.Και δεν σταματάνε αυτά.
Πώς αποφασίσατε να γίνετε ιερέας; Ήταν κάτι που επιθυμούσατε από μικρή ηλικία;
Όχι από μικρή ηλικία. Γεννήθηκα σε μια αριστερή οικογένεια. Ο πατέρας μου μας είχε εμποτίσει με μια ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο, στο ανθρώπινο πρόσωπο, στη φτωχολογιά, στα λαϊκά στρώματα και γενικά στον εμπερίστατο άνθρωπο, που είναι δυσκολεμένος. Αυτό το είχα από μικρό παιδί. Στα πρώιμα, εφηβικά μου χρόνια πήγα να χαθώ σε χώρους εναλλακτικούς, πολιτικούς. Ώσπου κάποια στιγμή το πρόσωπο του Χριστού εμφανίστηκε μπροστά μου. Και με μία εμπειρία η οποία δεν είναι κοινωνήσιμη, είναι πολύ προσωπική, έγινε σταθμός της ζωής μου και ουσιαστικά ήταν ένα κάλεσμα για μένα. Έκτοτε άλλαξε όλη η ζωή μου.

Το τελευταίο βιβλίο σας μιλά για την ενοχή της χαράς, η οποία νομίζω ότι μας διατρέχει σήμερα κι έχει διατρέξει και τον χώρο της εκκλησίας εκτιμώ
Και εγώ ο ίδιος πέρασα από την ενοχή της χαράς .Οι Χριστιανοί πολλές φορές αισθάνονται πολύ ένοχοι απέναντι στη χαρά. Αισθάνονται δηλαδή ότι όταν τα πράγματα πάνε καλά δεν είναι τόσο καλοί άνθρωποι γιατί πρέπει να έχουν σταυρό, να έχουν πόνο, οδύνη στη ζωή τους. Κι ότι ο Θεός εκεί που αγαπάει εκεί παιδεύει.
Αυτό που ήθελα να καταδείξω είναι ότι ο Θεός δεν είναι μόνο η δοκιμασία αλλά είναι και η χαρά και πως χριστιανός χωρίς να είναι χαρούμενος δεν υφίσταται.
Γιατί ξέρετε το να είσαι υγιής είναι θέμα. Το να γνωρίσεις τα χαρίσματά σου είναι θέμα. Έχεις ευθύνη. Η κλάψα δεν έχει ευθύνη. Η αρρώστια δεν έχει ευθύνη. Λέμε τι περιμένεις από άρρωστο άνθρωπο;Oπότε η χαρά είναι βάρος. Δεν είναι τόσο απλό το πράγμα.Τι θα την κάνω τη χαρά τώρα; Η χαρά θέλει ώριμους και πνευματικούς ανθρώπους για να τη διαχειριστούνε. ,η χαρά μοιράζεται. Ο πόνος είναι πιο ατομικός και παίζεις ένα ρόλο, θυματοποιείσαι, θες να σε προσέχουνε, θες να σε περιποιούνται, ενώ ο άλλος που είναι χαρούμενος, υγιής, καλείται να δώσει, να στηρίξει. Οπότε εκεί έχει μια ευθύνη. Και πολλοί αρνούνται την υγεία, αρνούνται τη χαρά, γιατί στην πραγματικότητα αρνούνται την ευθύνη απέναντι στη ζωή. Αν εγώ είναι ένας άχρηστος οκ, αλλά αν ο Θεός μου έχει δώσει χαρίσματα, αυτά τι θα τα κάνω;
Όλο αυτό θέλει δουλειά. Με τη χάρη του Θεού μπορούν να γίνουν κάποιες θαυμαστές θεραπευτικές διεργασίες. Με τη θεία κοινωνία, την εξομολόγηση, την προσευχή.Αλλά το πρόβλημά μας είναι ότι αυτά είναι τόσο στεγανοποιημένα που όταν ακούει ο άλλος για προσευχή το μυαλό του πάει κάπου συγκεκριμένα. Ενώ δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο. Αν εννοηθεί ότι στέκομαι μπροστά στα εικονίσματα αυτό δεν έχει βάθος. Μπορεί να ξεκινάει κάποια στιγμή από εκεί. Αλλά πρέπει να φτάσεις στο σημείο να μην κάνεις προσευχή, αλλά να είσαι προσευχή. Δηλαδή όλη η ύπαρξή μου μετέχει την παρουσία του Θεού στα πάντα.Σε ένα λουλούδι, σε ένα ηλιοβασίλεμα, σε ένα πρόσωπο, σε ένα χαμόγελο, σε μια αγκαλιά.Σε όλη τη ζωή.Γίνομαι χαρούμενος γιατί όλα τα γεύομαι ως παρουσία του Θεού. Όλα να τα χαίρεστε λέει ο Άγιος Πορφύριος. Κι από τις μικρές λέει αγάπες θα πάτε στις μεγάλες.Πέρασα κι από αυτά τα πράγματα μέχρι με τη χάρη του Θεού να αρχίσω ν αντιλαμβάνομαι ότι ο Θεός είναι παντού. Με την ουσιαστική έννοια. Το θέμα είναι πώς θα καθαρίσω τον εαυτό μου να τον δω στα μάτια σου.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Με την ασκητική αγωγή που προτείνει η εκκλησία, αλλά όχι έτσι που την έχουμε παραχαράξει. Αν σας πω ασκητική το μυαλό σας θα πάει σε συγκεκριμένες νόρμες και μορφές.
Δεν εννοείτε προφανώς να κλειστούμε σε μοναστήρι..
Το μοναστήρι είναι ένας υπέροχος χώρος , ένας υπέροχος στίβος ασκήσεως . Λατρεύω τα μοναστήρια αλλά όταν ο μοναχισμός είναι θείο χάρισμα κι όχι όταν είναι φυγή και κρυψώνα. Και δόξα τω Θεώ έχουμε αρκετούς με αυτό το θείο χάρισμα. Η παρθενία κατά τους Πατέρες της εκκλησίας δεν είναι για όλους.Στο ποσοστό που είναι χάρισμα έχει μέσα και μια φυσιολογία.Ενώ όταν δεν είναι χάρισμα ο άνθρωπος ιδιοτροπεί, παραξενεύει, αυτό που λέμε γεροπαράξενος., γεροντοκόρη. Γιατί; Γιατί δεν είναι η φυσιολογία σου.Είναι το ψέμα σου.Κρύφτηκες πίσω από εκεί.Δεν είσαι αληθινός σε αυτό που κάνεις.Θα γίνεις αυστηρός, με τους άλλους, θα γίνεις κριτικός, θα σου φταίνε τα πάντα.Όταν όμως αυτό που ζεις είναι αυτό που είσαι , ρέει.
Ποια συγκινητική στιγμή από αυτές που έχετε ζήσει με τον κόσμα θα ξεχωρίζατε;
Θα πω κάτι που με συγκίνησε χθες (την προηγούμενη μέρα της παρουσίασης του βιβλίου στην Πάτρα), στο Μενίδι.Ένα παιδί σε αναπηρικό κοριτσάκι ήρθε από το Γουδί γιατί ήθελε να ακούσει τον λόγο του Θεού και να μιλήσουμε. Αυτό είναι συγκίνηση.Ο κόσμος έχει πολύ αγάπη να δώσει.Το θέμα είναι πώς θα τον ξεκλειδώσεις.Οι αγκαλιές που μου κάνει ο κόσμος, η αγάπη. Με ακουμπάνε, με αγγίζουν γιατί κι εγώ κάνω το ίδιο.Δεν φοβάμαι το άγγιγμα του ανθρώπου, γιατί δεν το φοβόταν ο Ιησούς. Όλα τα θαύματα του Ιησού έχουν άγγιγμα. Κι εμείς φοβόμαστε σήμερα να δείξουμε την αγάπη μας.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Πηγή της ψευδούς θρησκείας είναι η ανικανότητα να χαρείς, ή μάλλον η άρνηση της χαράς, ενώ η χαρά, δίχως αμφιβολία,αποτελεί καρπό της παρουσίας του Θεού. Έξω από τη χαρά όλα γίνονται δαιμονικά,μια βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικής εμπειρίας. Μια θρησκεία φόβου. Θρησκεία της ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία της ενοχής: τα πάντα είναι πειρασμοί και παγίδες. Οι «θρησκευόμενοι» άνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τη χαρά με υποψία. Ένα αίσθημα ενοχής ή ηθικότητας δεν μας απελευθερώνει από τον κόσμο και τους πειρασμούς του. Η χαρά είναι το θεμέλιο της ελευθερίας, όπου καλούμαστε να σταθούμε.
Πού, πώς και πότε διαστρεβλώθηκε και αμβλύνθηκε αυτή η ατμόσφαιρα του Χριστιανισμού; ―ή μάλλον, πού, πώς και πότε οι Χριστιανοί άρχισαν να κωφεύουν στη χαρά; Πού, πώς και πότε η Εκκλησία, αντί ν’ απελευθερώνει τους βασανισμένους ανθρώπους, άρχισε να τους εκφοβίζει και να τους τρομοκρατεί με σαδιστικό τρόπο;

20 Ιαν 2017

Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας


Ο Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας γεννήθηκε στη Μελιτηνή της Αρμενίας το έτος 377 μ.Χ. κατά τους χρόνους της βασιλείας του Γρατιανού (375 – 383 μ.Χ.).
Οι γονείς του Παύλος και Διονυσία, ανήκαν σε επίσημη γενιά.
Άτεκνοι όντες, αξιώθηκαν να αποκτήσουν παιδί, το οποίο αφιέρωσαν στη διακονία του Θεού στο οποίο και κατά θεία επιταγή έδωσαν το όνομα Ευθύμιος, αφού με την γέννησή του τους χάρισε την ευθυμία, τη χαρά και την αγαλλίαση.
Σε ηλικία μόλις τριών ετών ο Ευθύμιος έχασε τον πατέρα του. Τότε η χήρα μητέρα του τον παρέδωσε στον ευλαβή Επίσκοπο της Μελιτηνής Ευτρώιο, ο οποίος, μαζί με τους αναγνώστες Ακάκιο και Συνόδιο που έγιναν αργότερα Επίσκοποι Μελιτηνής, τον εκπαίδευσε καλώς και, αφού τον κατέταξε στον ιερό κλήρο, τον τοποθέτησε έξαρχο των μοναστηρίων.
Από τη Μελιτηνή ο Όσιος μετέβη, περί το 406 μ.Χ., στα Ιεροσόλυμα και κλείσθηκε στο σπήλαιο του Αγίου Θεοκτίστου, όπου και ασκήτευε με αυστηρότητα και αναδείχθηκε μοναζόντων κανόνας και καύχημα. Τόσο δε πολύ πρόκοψε στην αρετή, ώστε πολλοί πίστεψαν στον Χριστό.
Τα μεγάλα πνευματικά του χαρίσματα γρήγορα τον ανέδειξαν και η φήμη του ως Αγίου απλώθηκε παντού. Γύρω του συγκεντρώθηκαν πάμπολλοι μοναχοί, οι οποίοι τον εξέλεξαν ηγούμενό τους.
Ο Μέγας Ευθύμιος με την αγιότητα του βίου του συνετέλεσε στο να επιστρέψουν στην πατρώα ευσέβεια πολυάριθμοι αιρετικοί, όπως Μανιχαίοι, Νεστοριανοί και Ευτυχιανοί, που απέρριπταν τις αποφάσεις της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου. Παντού, στην Αίγυπτο και τη Συρία, επικρατούσαν οι Μονοφυσίτες.
Στην Παλαιστίνη όμως, χάρη στην παρουσία του Αγίου Ευθυμίου και των μαθητών του, επικράτησε η Ορθοδοξία.
Και όταν ο Όσιος συνάντησε την βασίλισσα Ευδοκία  η οποία είχε περιπλακεί στα δίκτυα της αιρέσεως των Μονοφυσιτών, τόσο πειστικά και ακαταμάχητα μίλησε προς αυτήν, ώστε την απέδωκε στα ορθόδοξα δόγματα.
Ο Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας είχε λάβει από τον Θεό το προορατικό χάρισμα και τη δύναμη της θαυματουργίας.
Με ελάχιστα ψωμιά κατόρθωσε να χορτάσει τετρακόσιους ανθρώπους, που κάποτε την ίδια μέρα τον επισκέφθηκαν στο κελί του.
Πολλές γυναίκες που ήταν στείρες, όπως και η δική του μητέρα, με τις προσευχές του Αγίου απέκτησαν παιδί και έζησαν την χαρά της τεκνογονίας. Και όπως ο Προφήτης Ηλίας, έτσι και αυτός προσευχήθηκε στον Θεό και άνοιξε τις πύλες του ουρανού και πότισε με πολύ βροχή τη διψασμένη γη, η οποία και αναζωογονήθηκε και έδωσε πλούσιους τους καρπούς της.
Ενώ κάποτε τελούσε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, οι πιστοί είδαν μία δέσμη φωτός που ξεκινούσε από τον ουρανό και κατερχόταν μέχρι τον Άγιο.
Το ουράνιο αυτό φως, παρέμεινε μέχρι που τελείωσε η Θεία Λειτουργία και δήλωνε την εσωτερική καθαρότητα και λαμπρότητα του Αγίου.
Επίσης, σημάδι της αγνότητας και της αγιότητάς του αποτελούσε και το γεγονός ότι ήταν σε θέση να γνωρίζει ποιος προσερχόταν να κοινωνήσει με καθαρή ή σπιλωμένη συνείδηση.
Ο Όσιος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 473 μ.Χ., σε ηλικία 97 ετών, επί βασιλείας Λέοντος του Μεγάλου
Η Σύναξή του ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία.

18 Ιαν 2017

Με το θόρυβο δεν κρύβονται οι πληγές....

Σε είδα μες στα λασπόνερα μια παγωμένη νύχτα του Γενάρη. Έρημη σε απόγνωση, γεμάτη λάθη. Άνθρωπος δεν υπήρχε δίπλα σου. Είχαν φύγει όλοι, μαζί κι ο εαυτός σου. Ίσως πρώτος αυτός απ όλους. «Δεν μπορώ άλλο πάτερ», κατάφερες να ξεστομίσεις. «Κάνω διαρκώς τα ίδια λάθη. Ξέρω το σωστό μα μια δύναμη εντός μου, με τραβάει στο πάθος και το λάθος. Τα επιλέγουμε τελικά πατέρα μου, τα πάθη ή μας επιλέγουν; Από την μέρα που γεννήθηκα θυμάμαι να παλεύω για να ανασάνω. Να γδέρνομαι για να επιβιώσω. Να μάχομαι να κρατηθώ σε αυτό που ονομάζουμε ζωή. Γιατί; Άραγε γιατί; Για πόσο ακόμη πάτερ μου θα παλεύω με την αόρατη πληγή; Με την λαβωματιά εκείνη που δεν κατοικεί στο σώμα μου μα όμως τρυπάει το μυαλό και τα σώθηκα μου; Χρόνια ψάχνω σπιθαμή προς σπιθαμή την σάρκα μου, την γύμνωσα, την άφησα ερειπωμένη, μα πληγή δεν βρήκα. Τι με πονάει πάτερ; Που είναι αυτή η λαβωματιά να την θεραπεύσω;
Ησύχασε, δεν θα την βρεις. Είναι αδιόρατη, βαθιά, δεν την ακουμπάει η ματιά. Μην την φοβίζεις άλλο την ψυχή σου μην τρομάζεις. Μην απαιτείς πολλά. Κι αυτά που δε μπορεί να κάνει μην ζητάς. Κάτσε λιγάκι δίπλα της, μην της φωνάζεις, μην αντιδράς και την πιέζεις. Πες της πως την αγαπάς, αγκάλιασε την. Και αποδέξου την πληγή. Πάψε να θες να φύγει, να χαθεί να σε εγκαταλείψει. Η πιο μεγάλη προίκα σου είναι αυτή κι ας σε φοβίζει. Άλλωστε αυτά που μας φοβίζουν πάντα κρύβουν μια αλήθεια που αρνούμαστε να ακούσουμε. Τόσα χρόνια ψάχνεις λύσεις, ζητάς ερμηνείες, την απάντηση σε ένα γιατί που όλο και μακραίνει. Αλήθεια δεν κουράστηκες να ζητάς απαντήσεις σε μια ζωή που μόνο ερωτήματα έχει; Πάψε. Ησύχασε. Άφησε μια φορά να σου μιλήσει, να ακουστεί, να μαρτυρήσει τα ανείπωτα θαμμένα εκείνα… Με το θόρυβο δεν κρύβονται οι πληγές, ουρλιάζουν πιο πολύ για ν' ακουστούν….

14 Ιαν 2017

Κι όμως ξημερώνει...


Ως άνθρωπος που έζησε από μικρό παιδί σε βαθιά κι ανήλια σκοτάδια, μαρτυρώ με ουλές και πληγές σε ολάκερη την ύπαρξη, ότι ακόμη και μέσα στο σκοτάδι υπάρχει Φως. Στο λάθος μια μεγάλη αρχή. Στην αμαρτία φωλιάζει η αρετή, και στον Άδη ο ίδιος ο Χριστός Αναστημένος.
Κάθε αντίο ένα καινούργιο ξεκίνημα. Άλλωστε κανένα τέλος δεν ήρθε ποτέ με άδεια χέρια. Ακόμη και στις πιο μεγάλες νύχτες της ζωής μας, ξημερώνει.
Την ώρα που πυκνό και παγερό το σκοτάδι κυκλώνει το κορμί μας, φαντάζει δύσκολο να το πιστέψουμε ότι, εδώ σ’ αυτό τον λασπωμένο τόπο όπου ο θάνατος στήνει καρτέρει στις ευαίσθητε καρδιές με τα βόλια της απόγνωσης, μπορεί να φέξει ο ήλιος της ελπίδας.
Κι όμως ξημερώνει. Κι όμως χαράζει, λιάζει και ζεσταίνει ο καιρός. Πίστεψε με.
Στεγνώνουν τα μέσα μας, αρκεί να τα απλώσουμε δίχως ντροπή……


10 Ιαν 2017

Εκμεταλεύσιμες ψυχές....

Στο μονοπάτι της ζωής, θα συναντήσετε ανθρώπους που θα σας πλησιάσουν προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τις ευαισθησίες σας. Την καλοσύνη και αγαθότητα σας. Θα κάνουν τα πάντα για να συνδεθούν μαζί σας, αφού έχουν νιώσει το χάρισμα σας να βοηθάτε και να δίνεστε στους άλλους. 
Στην αρχή θα σας αποθεώσουν, μην ξεχνάτε ότι ο προδότης είναι πάντα κάποιος που μας δόξασε. Θα σας τονίζουν το πόσο υπέροχος άνθρωπος είστε. Αλλά με την πάροδο του χρόνου και αφού έχουν πάρει και παίξει με την ψυχή σας, ο θαυμασμός θα γίνετε αδιαφορία, απομάκρυνση και λήθη. Απλά και μόνο διότι δεν εξυπηρετείτε πια τις ανάγκες τους. Οι άνθρωποι αυτοί ποτέ δεν νοιάστηκαν πραγματικά για εσάς αλλά μονάχα γι αυτό που τους δίνατε. Για εκείνο που έπαιρναν από εσάς και όχι γι εσάς.
Άρχιστε να λέτε «όχι» και θα δείτε την αχαριστία να ξεπροβάλει μπροστά σας. Οι αχάριστοι άνθρωποι όταν σταματήσουν να παίρνουν χάνονται και εξαφανίζονται, ψάχνοντας το επόμενο θύμα τους.

4 Ιαν 2017

Πίσω από τα "νεκρά" χαμόγελα....


Γράφοντας την ημέρα της πρωτοχρονιάς για την μοναξιά που κρύβεται πίσω από τα στημένα επετειακά χαμόγελα, κάπως περίμενα ότι αρκετοί θα ήταν εκείνοι που θα ταυτίζονταν με την αλήθεια του κειμένου. Όμως αυτό που συνέβη ήταν πραγματικά απίστευτο. Δεκάδες μηνύματα κατέκλυσαν το inbox. Άνθρωποι που ξεσπούσαν σε λυγμούς, έκλαιγαν σαν παιδιά και ομολογούσαν φόβους, καημούς και αποτυχίες της ζωής τους. Όλοι άνοιγαν την καρδιά τους. Και ξέρετε πότε ανοίγει μια ανθρώπινη καρδιά; Όταν αισθανθεί ζεστασιά. Εκείνη την ώρα που θα νιώσει ότι ξέρεις να την αγαπήσεις!!!
Έγραψε μια όμορφη ψυχή, «Μετά απ’ αυτό....δεν έχω λόγια να σας πω. Το μόνο, αυτό που συνέβη... Πριν καν τελειώσω την ανάγνωση, πριν καν σκεφτώ το παραμικρό...ένιωσα τα δάκρυα μου στα μάγουλα μου! Αυτή μάλλον, θα ταν η ψυχή μου... Ευχαριστώ, που ζείτε…», "" Ένα παλικάρι πληγωμένο από το έρωτα με πήρε τηλέφωνο 1:20 τα ξημερώματα. «Πάτερ μου τι κείμενο ήταν αυτό;…. πάτερ πονάω… την Αγαπάω… μου λείπει…""..
Ήμουν σίγουρος ότι πίσω από τα επετειακά χαμόγελα και εκείνα τα μάτια που υγρά εύχονται «χρόνια πολλά και του χρόνου» ενώ μέσα τους ο χρόνος είναι αβάστακτος δήμιος της ζωής τους, κρυβόταν οδύνη και καημός.
Γιατί διαφορετικά η κάθε μέρα μας, θα ήταν γιορτή. Και δεν θα είχαμε ανάγκη να ξεσπάμε ως αντίδραση σε τέτοια φαγοπότια, φρενήρης ρυθμούς και ήχους. Όταν η καρδιά γιορτάζει δεν το φωνάζει, μα το ζει κι αυτό φαίνεται.
Οι ακραίες "διασκεδάσεις" των ημερών είναι φωνές ρημαγμένων ψυχών που αντιδράνε στο ψέμα που της έχει κυκλώσει. Όσο πιο άδειος τόσο πιο πολύ φωνάζεις. Και όλες αυτές οι φωτογραφίες από γλέντια και γιορτές, τι άλλο είναι, παρά μια προσπάθεια να πείσουμε τους άλλους μα κυρίως τον εαυτό μας, ότι «περνάμε καλά». Μα εάν περνούσαμε και είμαστε καλά, δεν θα χρειαζόταν να το δείξουμε αλλά να το ζήσουμε.
Η ζωή είναι μια γιορτή που ανθίζει στην καθημερινότητα. Αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε. Οι γιορτές είναι αφετηρίες, αφορμές, για να νοηματοδοτήσουμε την ζωή μας. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που ζει με έναν αυτοκαταστροφικό τρόπο μέσα σε μια και δυο ώρες ή μέρες, να ζήσει την χαρά. Δεν είναι ρεαλιστικό και φυσιολογικό.
Γιορτάζουμε για να λάβουμε μια χαρά που θα γίνει βίωμα ζωής καθημερινής
Όμως δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Αυτό το κενό στην καρδιά μας μπορεί να γεμίσει από Κάποιον που αγαπάει τα "χάλια" μας και θαυμάζει την ειλικρίνεια των λαθών μας. Κάποιον που δεν ερωτεύθηκε την εικόνα μας αλλά την πραγματικότητα μας. Που δεν μας αγάπησε γι αυτό που θα ήθελε να είμαστε μα γι’ εκείνο που θρυμματισμένοι είμαστε. Χριστέ μου σε ευχαριστώ που αγαπάς «τα μηδενικά που λαχταρούν να γίνουν φάντες….»

π.λίβυος

2 Ιαν 2017

Άκου του πόνου συνταξιδιώτη....


Σήμερα θέλω να μιλήσω σε σένα. Ίσως σε μένα. Ναι, σίγουρα σε’ μας. Σε όλους εκείνους που και φέτος αισθανθήκαμε μόνοι. Που δεν τα καταφέραμε όσο κι αν το προσπαθήσαμε να σπάσει στα ξεραμένα σκληρά βράχια των χειλιών μας το γέλιο. Που δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε την χαρά των πολλών. Μήτε τις γιορτές των "επετείων".
Δεν θα σου δικαιολογηθώ, ούτε θα ψάξω παρηγόριες να σου δώσω συνταξιδιώτης της ύπαρξης μου. Μονάχα ένα θα σου πω, ότι σε νιώθω.
Γιατί ξέρω καλά την παγωνιά του φόβου, την ερημιά του πανικού, την αγωνία της τρέλας, την απαίσια μυρωδιά της προδοσίας, τα σάπια φιλιά των ανέραστων που ερημώνουν τις καρδιές των ευαίσθητων λυγμών μας.
Όχι δεν θα σε παρηγορήσω απόψε το βράδυ. Ούτε διδάγματα θα σου αφήσω. Μονάχα μια αγκαλιά θα σε κρατήσω για να νιώσεις την ζεστασιά της ανάσας μου, να αισθανθείς ότι γνωρίζω καλά, τι θα πει να κοιμάσαι γυμνός από κάθε ελπίδα στις νύχτας τα παγερά πατώματα.
Κι εκεί μες στην αγκαλιά μου, θα σου εξομολογηθώ μια μεγάλη αλήθεια.
Άκου λοιπόν συνταξιδιώτη του πόνου μου: αυτός ο κόσμος δεν είναι για τις ευαίσθητες καρδιές, μήτε για τους μεταξωτούς ανθρώπους. Εδώ επιβιώνουν οι σκληροί, κι οι πέτρινες σαν μνήματα καρδιές. Αυτοί που ξεστομίζουν αλήθειες πεθαίνουν νέοι, κι εκείνοι που πιστεύουν στα όνειρα κοιμούνται με εφιάλτες.
Όμως έχε θάρρος. Θα έρθει μια μέρα που ο Θεός θα αναπαύσεις τις ψυχές μας, εκεί που χοντροκομμένες καρδιές δεν χωράνε και νίκες δεν κερδίζονται με εγωισμούς και ψέματα. Εκεί εισέρχονται οι καθαροί τη καρδιά κι αυτοί που δεν έστησαν παιγνίδια εις βάρος της αγάπης….
Γι αυτό ένα σου ζητώ…. : 

κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος
όταν θα κλαίω θέλω να μου γελάς
κι όσα τραγούδια έχω αγαπήσει
μέσα στ’ αυτί να μου τραγουδάς.
Κι όταν ξανά θα τελειώσει ο κόσμος
φίλα με σαν να `ναι η πρώτη φορά
και μέσα στη ζεστή αγκαλιά σου
ίσως αρχίσει ο κόσμος ξανά.

π. λίβυος