31 Δεκ 2016

Είναι γιορτή η κάθε μας μέρα...


Δε μου αρέσει να κάνω απολογισμούς και προϋπολογισμούς. Άλλωστε για ποιο θέμα να απολογηθώ; Για τα λάθη μου; Ναι, είναι πολλά και μεγάλα. Ε και; Έγιναν. Πάνε. Χάθηκαν μες στην αγάπη του Θεού και στα δικά μου δάκρυα. 
Εάν έμαθα κάτι απ’ αυτά κέρδος ζωής είναι. Εάν πάλι δεν κατάλαβα τίποτα, πολύ απλά θα φάω ξανά τα μούτρα μου, μέχρι να ωριμάσει το πάθος μου. 
Να κάνω προϋπολογισμό; Αστεία πράγματα. Γελάει ο Θεός με τα σχέδια μας. Τα όνειρα και τις επιθυμίες μας τις σέβεται απεριόριστα, μα εκείνα τα μεγάλα λόγια και τις σπουδαίες δηλώσεις, τις βλέπει κωμικές. Ξέρει ότι τις περισσότερες φορές ντύνουμε το ψέμα μας με μια μεγάλη «αλήθεια».
Για μένα η μόνη αλήθεια είναι η ζωή που ζούμε, στο εδώ και τώρα. Εκεί φαίνεται εάν γιορτάζουμε ή όχι. Εάν η κάθε μας στιγμή είναι μια αποκάλυψη. Μια πρόκληση και πρόσκληση να ζήσουμε τα δώρα που μας χαρίζει ο Θεός. Μου έλεγε ένας παππούλης «εγώ δεν βαριέμαι γιατί ρουφάω την κάθε στιγμή ως μοναδική». Πως το κάνεις αυτό ρε πάτερ τον ρώτησα. «Έχω μπροστά μου τον θάνατο, και τον ξεγελάω μου απάντησε».
Για μένα γιορτή δεν είναι ημερομηνίες, ώρες και χρόνοι. Αλλά το κάθε μέρα, το κάθε τώρα, που κτίζω με χαρά, παρουσίες και απώλειες. Και τώρα μου μυρίζει η βασιλόπιτα, το όμορφο φαγητό, οι μουσικές που ηχούν στο σπίτι, η παρουσία του άλλου, τα μάτια, οι αγκαλιές, τα φιλιά, ο ήχος από το ποτήρι που τσουγκρίζει, το γέλιο εκείνου που βρήκε το φλουρί, τα φώτα που αναβόσβησαν στο τέλος του μετρήματος, το καντήλι που χαρούμενο φωτίζει τα εικονίσματα και όλα τούτα που αύριο θα λουσθούν στο φως της Θείας Λειτουργίας. Ώστε η γιορτή να μην είναι εκείνη που γράφει το ημερολόγιο μα εκείνη που ζει η καρδιά μας…..

24 Δεκ 2016

Όταν του μοιάσουμε...


Τις προάλλες συναντήθηκα με ένα γέροντα που αγαπώ πολύ. Είδες ποτέ τον Χριστό γέροντα τον ρώτησα. «Ναι πάτερ μου», μονολόγησε, με συστολή. «Πώς είναι Γέροντα;» «Όπως στα Ευαγγέλια πάτερ μου, αγνός, αγαθός, απλός και προσιτός». «Και πότε συνέβη αυτό», ήταν η αμέσως επόμενη γεμάτη θάμβος ερώτηση μου. «Όταν αγάπησα πολύ δίχως να περιμένω τίποτα πάτερ μου», ψιθύρισε ο γέροντας με χαμηλωμένα τα μάτια του, που είχαν ήδη πλημμυρίσει ερωτικά δάκρυα για τον Χριστό του. «Άδειασα σαν άνθρωπος και γέμισα Χριστό. Τα έδωσα όλα και δεν πήρα τίποτα. Τότε έρχεται Εκείνος όταν του μοιάσεις».
Αυτή η φράση, «Ο Χριστός έρχεται όταν του μοιάσουμε», σκαρφάλωσε στα πιο δύσβατα μονοπάτια της καρδιάς μου και άνοιξε χώρο μέσα μου. Ναι, η αγάπη. Εκείνη που ξέρει να θυσιάζεται και να χάνει. Να τα δίνει όλα δίχως να κρατάει λογαριασμό. Εκείνη που πεθαίνει για να ζήσεις ο άλλος. Που προδίδεται, σταυρώνεται κι όμως συγχωρεί. Που ξέρει να λέει και να εννοεί, πάρε τον παράδεισο μου και δος μου την "κόλαση" σου….



18 Δεκ 2016

Των αφανών «αγίων» της ζωής...


Στα μελαγχολικά φώτα των πολυκατοικιών, στα νοσοκομεία και φυλακές, στους δρόμους και τις ρίμες της ζωής, στα αζήτητα και το περιθώριο υπάρχουν άγιες ψυχές, που ομολογούν Χριστό. Αυτούς δεν θα τους ανακηρύξει ποτέ κανείς. Έλεγαν οι παλιοί αγιορείτες, «ε.. παιδί μου, υπάρχουν πολλοί άγιοι αφανείς, που δεν τους ξέρει κανείς μονάχα ο Θεός και θα τους εμφανίσει σε δύσκολες εποχές και μέρες…». Κανείς μας δεν μπορεί να πει στο Θεό σε πια ανθρώπινη καρδιά θα αναπαυθεί. Είναι απόλυτα δική του επιλογή. Γι αυτό και στην Βασιλεία Του θα βρεθούμε προ εκπλήξεων. Αυτός γνωρίζει τα παιδιά του, τις ψυχές που λάμπουν μόνο εκείνος ξέρει να διακρίνει.
Όπως εκείνη του νεωκόρου, από μία ενορία των Αθηνών, που μόλις τελείωνε η Θεία Λειτουργία έτρεχε στα φαρμακεία πότε να του δώσουν και άλλοτε να αγοράσει με τον πενιχρό του μισθό φάρμακα, ώστε να τα μοιράσει σε σπίτια και νοσοκομεία. Έλιωσε τα πόδια του στην αγάπη. Άγιασε η καρδιά του.
Να θυμηθούμε την γλυκιά μου Σιμόν Βέιλ που πέθανε 33 ετών κοπέλα, από ασιτία στα μέσα του β΄παγκοσμίου πολέμου, αρνούμενη να φάει θέλοντας με τον τρόπο αυτό να συμμετάσχει στην πείνα του δοκιμαζόμενου λαού.
Εκείνη την πανέμορφη κοπέλα σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, που υπέφερε από  καρκίνο κι' όμως, μέσα στην οδύνη των χημοθεραπειών, δεν σταμάτησε να ψελλίζει, "Δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός.....".
Ο ταπεινός αγρότης από την Κρήτη, που αγόγγυστα φρόντιζε, έλουζε, περιποιούνταν και τραγουδούσε στην κατάκοιτη γυναίκα του.
Η μητέρα εκείνη που χώρισε και μόνη της μεγάλωσε τέσσερα παιδιά. Προσευχόταν και έλεγε "Χριστέ μου κράτα με, να τα μεγαλώσω, βάστα με να τα καταφέρω». «Πάτερ», μου έλεγε, «δεν είχαμε να φάμε. Στο σκοτάδι ζούσαμε στην αρχή. Ρεύμα δεν είχα, κι όμως δεν έδωσα το κορμί και την ψυχή μου στον διάολο. Ο Θεός με φώτισε και έμαθα να ράβω. Με την βελόνα και καθαρίζοντας σπίτια μεγάλωσα και πάντρεψα όλα τα παιδιά μου. Δεν με άφησε ο Θεός. Μου έστειλε ευλογία και έδινα και σε άλλους που είχαν ανάγκη. Γιατί είχα νιώσει τι θα πει πείνα".
Η γριά πλύστρα που ανάγκασε τον Εβραίο νομπελίστα συγγραφέα Σίνγκερ να πει, ότι δεν θα είχε νόημα ο παράδεισος δίχως αυτήν την Πλύστρα.
Την Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα των Παρισίων, που θα συλληφθεί από τις Ναζιστικές φασιστικές δυνάμεις και αφού θα οδηγηθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ζώντας σε σκληρές δοκιμασίες και απάνθρωπες συνθήκες, στο τέλος θα οδηγηθεί σε θάλαμο αερίων Μεγάλο Σάββατο του 1945, στο Ravensbrück, επιλέγοντας να πάρει τη θέση μιας καταδικασμένης Εβραίας μητέρας.
Και σαφέστατα τόσοι άλλοι, ανώνυμοι και αφανείς «άγιοι» της καθημερινότητας, που αγάπησα και φανέρωσαν τον Χριστό στην ζωή της βιοπάλης. Γιατί οι «άγιοι» δεν είναι απαραίτητο να φοράνε πάντα ράσο. Μπορεί να ντύνονται με μπλου τζιν ή φούστα πλισέ. Ένα μονάχα είναι βέβαιο, ότι πάντες στάθηκαν γυμνοί από κάθε εξουσία μπροστά στο Θεό και τον άνθρωπο και έλιωσαν την ζωής τους στην αγάπη. Άλλωστε τι νόημα θα είχε ο παράδεισος χωρίς όλους αυτούς;

π.λίβυος

10 Δεκ 2016

Θα έρθει η ώρα....



Γράφει ο Επίσκοπος Σουρόζ Anthony Bloom: Πριν λίγα χρόνια μια νέα κοπέλα που έπασχε από ανίατη ασθένεια έγραφε: «Πόσο ευγνώμων είμαι στο Θεό για την αρρώστια μου. Καθώς αδυνατίζει το σώμα μου, το νιώθω να γίνεται όλο και πιο διάφανο στις ενέργειες του Θεού». Της απάντησα: «Να ευχαριστείς το Θεό γι’ αυτό που σου έχει δώσει, αλλά μην περιμένεις να κρατήσει αυτή η κατάσταση. Θα έρθει η ώρα που αυτό το αδυνάτισμα του κορμιού σου θα πάψει να σε κάνει να αισθάνεσαι πνευματική. Και τότε θα πρέπει να εξαρτάσαι από τη Χάρη και μόνο».
Λίγους μήνες αργότερα μου ξανάγραψε: «Έχω τόσο εξασθενήσει, που δεν έχω πια τη δύναμη να τρέξω να ακουμπήσω στο Θεό. Το μόνο που μου μένει είναι να σιωπώ, να παραδίδω τον εαυτό μου ελπίζοντας ότι ο Θεός θα έρθει προς εμένα». Και πρόσθεσε αυτό που πρέπει να προσέξουμε από όλη αυτή την ιστορία: «Προσευχηθείτε στο Θεό να μου χαρίσει το κουράγιο να μην προσπαθήσω ποτέ να κατασκευάσω μια ψεύτικη παρουσία για να γεμίσω το τρομερό κενό που αφήνει η απουσία Του».

9 Δεκ 2016

Πες του τι αντέχεις να σου πει τι μπορεί....


Δεν μπορούμε εμείς να πούμε πως θα είναι ο άλλος στην ζωή του. Το πώς θα επιλέξει να ζήσει είναι δική του ευθύνη. Ο Θεός σέβεται απόλυτα την ανθρώπινη ελευθερία. Ποιοι είμαστε εμείς, να την αμφισβητήσουμε; Εμείς μονάχα μπορούμε να πούμε τι αντέχουμε και τι δεν αντέχουμε. Να φανερώσουμε στον άλλο ότι αυτό που κάνει και ο τρόπος με τον οποίο μας φέρεται, μας ξεπερνάει και δεν μπορούμε να τον βαστάξουμε, αλλά έχει κάθε δικαίωμα να ζήσει όπως θέλει. Απλά εμείς δεν το αντέχουμε. Ο Θεός βέβαια δεν τον κατακρίνει και δεν έχει κάποιο πρόβλημα μαζί του, εμείς όμως έχουμε και υποφέρουμε, γιατί πολύ απλά δεν είμαστε Θεοί. Δώσε στον άλλο να καταλάβει τα όρια σου, για να διαγράψει κι αυτός τα δικά του. Πες του τι αντέχεις για να δει και αυτός τι μπορεί....

π.λίβυος 

8 Δεκ 2016

Ψεύτικες παρουσίες ....


Πολλές φορές στην ζωή μας, μην αντέχοντας να βιώσουμε τον πόνο μιας απώλειας, ενός τέλους και οδυνηρού αντίο, σπεύδουμε να αντικαταστήσουμε με ψεύτικη παρουσία την απουσία που μας άφησε η απώλεια του αγαπημένου μας. Εκείνου που λατρέψαμε ως Θεό ή ως το απόλυτο νόημα της ζωής μας. Όμως ξεχάσαμε ότι κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει ο Θεός μας, γιατί απλά είναι ένας άνθρωπος με λάθη και αστοχίες, φόβους και πληγές. Και αγάπη σημαίνει να αγαπάς το μη τέλειο. 
Είναι σημαντικό όμως να καταλάβουμε, ότι στην θέση μιας μεγάλης αγάπης δεν μπορεί να μπει τίποτε και κανένας άλλος. Η θέση θα παραμείνει πάντα εκεί. Το μυαλό ξεχνά μα η καρδιά ποτέ. Τις αγάπες δεν την αντικαθιστούμε αλλά της ζούμε στο παρόν στο τώρα στο μετά. Μη βιαστείς να βάλεις κάποιον άλλο στην ζωή σου για να καλύψεις το κενό. Ζήσε την απώλεια. Επίτρεψε στον εαυτό σου να πενθήσει. Να κλάψει να εκφραστεί. 
Ο κάθε έρωτας που ζήσαμε είναι ένας δρόμος που κάπου μας πήγε. Είναι ένα κομμάτι της ζωής μας και της προσωπικής μας ιστορίας. Το να θέλουμε να το αντικαταστήσουμε είναι αυτοκαταστροφικό. Στην ουσιαστική απουσία του άλλου μην βάζεις ψεύτικες παρουσίες γιατί τα όνειρα σου θα γεμίσουν εφιάλτες.....

π.λίβυος

4 Δεκ 2016

Λαβωμένα χαμόγελα...


Όλες αυτές τις μέρες, στις παρουσιάσεις και ομιλίες, συνάντησα πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Όλοι όμως είχαν κάτι κοινό. Ένα βαθύ λαβωμένο χαμόγελο κι ένα βλέμμα λιμνασμένο σε δάκρυα που έτρεξαν ή ντράπηκαν να απογυμνώσουν το υγρό κορμί τους. Ναι η ζωή αυτή έχει πόνο. Ίσως πολλές φορές φέρεται άδικα. Μα εάν δεν ήταν έτσι δεν θα προσμέναμε την βασιλεία του Θεού. Η δίψα για δικαιοσύνη μας κάνει να περιμένουμε μια άλλη πατρίδα, την γη του «ουρανού». Όμως εάν δεν αποδεχθούμε αυτή την αλήθεια, δεν θα χαρούμε ποτέ. Να πούμε δηλαδή, ναι, στην ζωή κι ας μην είναι τέλεια. Να πούμε θα χαρώ κι ας μην τα έχω όλα. Με αυτά που έχω και μπορώ, θέλω να χαρώ. Άλλωστε η ζωή είναι αρκετά σκληρή και δύσκολη από μόνη της, δεν είναι ανάγκη να την κάνουμε ακόμη πιο δυσβάσταχτη. Στείλε μας Κύριε φως και χαρά, για το σκοτάδι «φροντίζουμε» μόνοι μας…

π. λίβυος