26 Νοε 2016

Ασε τον να κάνει λάθος...


Δεν μπορούμε πάντα να βοηθήσουμε τον άλλο που βυθίζεται. Όταν ειδικά το χέρι που του απλώσαμε το δάγκωσε για να χαθεί στις θύελλες και τους αγέρηδες. Τον αγαπάμε κι υποφέρουμε όταν βλέπουμε να χάνεται, μα δεν είναι πάντα δυνατό να κάνουμε κάτι γι αυτό, όταν εκείνος δεν μας το επιτρέπει. Τότε πρέπει να έχουμε την ταπείνωση να αποδεχθούμε ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι, ούτε σούπερ ήρωες. Η αγάπη μας γι αυτόν είναι ο σταυρός μας. Γιατί αγάπη πολλές φόρες σημαίνει σιωπή ή ακόμη και απόσυρση, ώστε να δώσεις το δικαίωμα στο άλλον να κάνει λάθος….


π.λίβυος

20 Νοε 2016

Τσάμπα Κλάψα....


Όταν από μικρός έχεις μάθει να ζεις στην ηδονή της γκρίνιας, τότε όλο τον κόσμο να σου χαρίσουν εσύ πάλι θα διαμαρτύρεσαι για την μαύρη σου την μοίρα. Δεν αντέχεις την αγάπη γιατί σε φοβίζει και σε αγχώνει. Νιώθεις την αγάπη να σε πιέζει, να σε δεσμεύει. Γιατί μέχρι σήμερα στην ζωή σου, έχεις παίξει τον ρόλο του ανθρώπου που δεν τον αγάπησε κανείς και όλοι τον αδίκησαν. Μέσα από αυτόν τον ρόλο, έμαθες να συνδέεσαι να ζεις και να υπάρχεις. Οπότε μέσα σου διερωτάσαι, «Τώρα δεν θα είμαι πια αδύναμη; Τώρα με αγάπησαν ε; Μου έδωσαν και μου πρόσφεραν και πρέπει και εγώ να ανταποκριθώ; Πρέπει κάτι και εγώ να δώσω και να χάσω ε; Μα εγώ μέχρι σήμερα μόνο ζητούσα και έπαιρνα. Τώρα πρέπει να δώσω; Δηλαδή τώρα δεν έχω καμία δικαιολογία για τα λάθη και τα πάθη μου;». Πολλές φορές δεν θέλουμε το θαύμα της αγάπης στην ζωή μας, γιατί η αγάπη σημαίνει ευθύνη και θυσία. Σημαίνει ωριμότητα απέναντι στην ζωή και την ευτυχία. Και η «ευτυχία δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται», έχει κόστος το οποίο όμως δεν είναι όλοι έτοιμοι να το πληρώσουν γιατί έμαθαν στην τσάμπα κλάψα….

π.λίβυος 

19 Νοε 2016

Όταν σε συκοφαντούν...


Σε κατηγορούν, σου φέρονται αχάριστα και σε αδικούν; μην απαντάς. Σιώπα. Δείξει ότι δεν ζητάς καμιά δικαίωση από τον κόσμο της ψευτιάς και της υποκρισίας τους. Θυμίσουν ότι κανείς ποτέ δεν ξεχώρισε δίχως να λασπωθεί και ότι δεν μπορείς να αναστηθείς εάν δεν σταυρωθείς. Οπότε όσο σε λασπολογούν εσύ θα ανθίζεις και όσο σε βρίζουν θα μοσχοβολάς. Τότε θα νιώσεις μια βαθιά ηρεμία και γαλήνη. Μια γλυκιά αίσθηση αγκαλιάς θα κυκλώσει το κορμί σου και η καρδιά σου θα πλημμυρίσει από φως. Είναι η Χάρις του Θεού, που αγκαλιάζει ό,τι ο κόσμος αφήνει ορφανό...

π.λιβυος

13 Νοε 2016

Σαπίζουμε στο "σίγουρο"......


Μόλις τελειώσαμε την Θεία Λειτουργία. Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Και σκεφτόμουν, πόσο εύκολο τελικά είναι να «αγαπήσουμε» όλο τον κόσμο και πόσο δυσκολευόμαστε να νιώσουμε κατανόηση, συγνώμη, νιάξιμο και αγάπη για τον πλησίον μας, το διπλανό μας, τον οικείο μας, αυτό που ζει δίπλα και ανάμεσα μας. Ξέρεις, η βεβαιότητα, η αίσθηση ότι ο άλλος είναι σίγουρος, δικός μου, μου ανήκει, μας αρρωσταίνει. Δημιουργεί μέσα μας μια βεβαιότητα που λιμνάζει λασπόνερα. Σαπίζουμε στο "σίγουρο". Γι αυτός ίσως «στεριώνουμε εκεί που διαρκώς αμφισβητούμε» ή βρίσκουμε μονάχα αυτό που κάποτε χάσαμε. Πάντως να το θυμάστε τον θησαυρό μας κάποτε τον κρατούσαμε αγκαλιά…...

π.λίβυος 

9 Νοε 2016

Ότι εμείς πετάμε, ο Θεός το μαζεύει...


Και μόνο ένα στοιχείο ήταν ικανό να φανερώσει την αγιότητα του αγίου Νεκταρίου. Ποιο; Ότι ο κόσμος αυτός τον συκοφάντησε, τον αδίκησε, τον δίωξε, τον περιθωριοποίησε. Και όταν ο κόσμος δεν σε αγαπά ή δεν σε τιμά, αναλαμβάνει ο Θεός.
Όταν μικραίνει η αγκαλιά των αχαρίστων πλαταίνει του Θεού. Κι όταν η γλώσσα των κατηγόρων σπιλώνει και αμαυρώνει το όνομα σου, ο Θεός σε δοξάζει. Αργά η γρήγορα ο Θεός απαντάει στο κακό.
Όσο ο κόσμος θα κυνηγάει τα παιδιά του Θεού, τόσο Εκείνος θα γεμίζει με αγίους τον ουρανό. Έτσι για να σπάει πλάκα με την «ηθική» και την «δικαιοσύνη» μας.

Ότι δεν μας αρέσει ο Θεός το αγαπάει και ότι πετάμε Αυτός το μαζεύει.
Η κακία του κόσμου, πήγε να εξαφανίσει τον Άγιο Νεκτάριο από την ιστορία και ο Θεός τον έγραψε στην αιωνιότητα…

π. Λίβυος 

5 Νοε 2016

Στην απογοήτευση λέμε όχι....


Κάποτε πέρασα ένα μεγάλο πειρασμό. Μια δοκιμασία που φαινόταν να εξαντλεί ότι δυνάμεις είχαν απομείνει στην μάχη με το σκοτάδι μέσα μου. Τότε ο πνευματικός μου είπε, «θέλω να Λειτουργείς κάθε μέρα». Του λέω «γέροντα, αδύνατον, οι καταθλιπτικές σκέψεις έχουν επισκιάσει το μυαλό μου. Δεν είμαι σε θέση να σταθώ όπως πρέπει μέσα στην Θεία Λειτουργία". Μου απάντησε, «δεν πειράζει όπως και όσο μπορείς» Κάνε υπακοή μου λέει. Πήγα την πρώτη μέρα και Λειτούργησα, αλλά ήμουν αλλού. Χαμένος στην θλίψη και την οδύνη. Πήγα την δεύτερη, τίποτα, ερείπιο. Του λέω "Γέροντα δε μπορώ", είμαι χαμένος. Και μου απαντά με βεβαιότητα. "Μην απογοητεύεσαι, συνέχισε να ξεπαγώσουν τα λάδια της μηχανής". Έκανα ότι μου είπε παρόλο που δεν ένιωθα μέσα μου, να χωρά ούτε ακτίνα φωτός, ούτε ανάσα ελπίδας. Σκιά, σκότος, θλίψη. Μόλις τελείωσα και την τρίτη καθημερινή Θεία Λειτουργία, ένας φως εισχώρησε μέσα μου. Δίχως να ξέρω το πώς και το γιατί, ήμουν χαρούμενος, δίχως σκέψεις, δίχως λογισμούς, μονάχα χαρά έρεε μέσα στην καρδιά και το κορμί μου. Όλα είχαν εξαφανιστεί.
Γι αυτό σας λέω, μην απογοητεύεστε. Να λέμε όχι στην απόγνωση. Σαφώς όταν είμαστε μες στην θλίψη αισθανόμαστε ότι δεν θα ξαναγίνουμε καλά ή όπως είμαστε πριν. Μα αυτό είναι η κατάθλιψη. Σκέψεις μηδενιστικές, μαύρες γεμάτες θάνατο. Κι όμως, σας το λέω μετά βεβαιότητας, θα γίνουμε καλά και καλύτερα. Ο Χριστός είναι φως και χαρά και ζωή. Τον παρακαλάμε απλά, ήσυχα, αθόρυβα και κοινωνάμε το σώμα και αίμα του. Σε κάποιες περιπτώσεις, πρέπει να πάρουμε και φαρμακευτική αγωγή. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, όλα είναι του Θεού. Τους γιατρούς και τα φάρμακα έδωσε ο Θεός λεει η Αγία Γραφή. Αλληλοσυμπληρώνονται πάντα προς όφελος του ανθρώπου. 
Θα το δείτε, θα σκορπίσει το σκοτάδι, θα γεμίσουμε κι πάλι φως. Η καρδιά θα ζεσταθεί και θα νιώσουμε μια αγκαλιά να μας ξεκουράζει. Δεν δεν έρθει ο Χριστός γιατί είμαστε υπέροχοι αλλά γιατί μας αγαπάει. Σε αυτή την αγάπη πρέπει να στηριχτούμε και όχι στις αρετές και στην δικαιοσύνη μας. Αυτά τα βλέπει ο Θεός και γελάει. Να πιστέψουμε στην αγάπη του Θεού, στο παράδεισο που ζει ακόμη και στην πιο βαθιά μας κόλαση.


π.Λίβυος