13 Σεπ 2016

Ξεκίνα να φυτεύεις νέους παραδείσους....


Έλεγε ένας αγιορείτης, « όταν σου πετάει ο διάολος πέτρες, πάρε της και κτίσε εκκλησία» και ο Χριστιανόπουλος από άλλο μετερίζι αναφέρει, «έχτισα τον παράδεισο μου με τα υλικά της κόλασης σου..». 

Θα έρθει η μέρα που θα ανακαλύψεις ότι ο προδότης κοιμόταν στην αγκαλιά σου. Θα έρθει η μέρα, που θα νιώσεις ότι σε εκμεταλλεύτηκαν και έπαιξαν με θράσος πάνω στα πιο παρθένα και αγνά όνειρα σου. 
Ότι σε χρησιμοποίησαν για να πατήσουν στα πόδια τους και μόλις πάτησαν σε κλότσησαν με τον πιο χυδαίο τρόπο. 
Θα έρθει η μέρα που καλά θα καταλάβεις, ότι ήσουν η ανάγκη τους και όχι η αγάπη τους. 
Η μοναξιά τότε θα θεριέψει, η θλίψη θα κυματίσει με άγριες διαθέσεις προς την στεριά σου. Μια ορφάνια θα τυλίξει ολάκερο το κορμί σου και τα μάτια σου θα δανειστούν στα πελάγη για να κυλήσει ολόκληρη η αλμύρα τους. 
Όμως, στάσου. Στάσου και δες, ότι οι πέτρες που σου πέταξαν μπορούν να φτιάξουν νέα μονοπάτια. 
Ότι στην κόλαση που σου χάρισαν μπορείς να κτίσεις νέους παραδείσους. 
Τίποτε δεν τελείωσε όλα τώρα αρχίζουν. 
Ποτέ μια ήττα δεν είναι το τέλος. Μπορεί να σημάνει μια πιο υψηλή αρχή. Το νέο πάντα σε περιμένει όσο εσύ θα επιμένεις να αλητεύεις στην χώρα των ονείρων….Ο Θεός αγαπά τους ηττημένους που μυρίζουν ελπίδα.....

π.λίβυος

8 Σεπ 2016

Είναι άνθρωπος. Τέλος…


π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου(Λίβυου)

Σέβομαι απόλυτα τον μακαριστό πλέον, Αλέξανδρο Βέλλιο. Σέβομαι επίσης τις επιλογές του ακόμη κι αν είμαι κάθετα αντίθετος με την ιδεολογικοποίηση του θανάτου. Ανατριχιάζω και αηδιάζω, με τους θρησκευόμενους που σε έναν νεκρό πλέον άνθρωπο, βγάζουν μίσος, κακία, ειρωνεύονται και λοιδορούν το πρόσωπο του, εκτοξεύοντας κατάρες και μεταφυσικές απειλές. Δεν έχουν καμία σχέση με τον Θεό.
Όμως, με ενόχλησε κάτι σε όλη αυτή την υπόθεση. Αυτή η φοβερή ιδεολογικοποίηση του θανάτου και της δύναμης. Ο θάνατος δεν μπορεί να είναι πρόταση ακόμη κι όταν αναφέρεται στην ζωη και η δύναμη δε μπορεί να ταυτίζεται με την αξιοπρέπεια.


Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλλιος στις 4/9/16 επιλέγει να πεθάνει με μη υποβοηθούμενη ευθανασία. Στο «Τελευταίο Αντίο» που έγραψε και απήγγειλε ο ίδιος λίγες ώρες πριν από την ένεση θανάτου, αναφέρει κάτι που για μένα σηκώνει μεγάλη κουβέντα κι αν δεν προσεχθεί ανοίγει την πόρτα στην βαρβαρότητα, ενώ ειμαι σίγουρος πως ο ίδιος ο Βέλλιος δεν είχε αυτό τον σκοπό μια και η ζωή του μαρτυρεί το ακριβώς αντίθετο. Θέλει όμως προσοχή.
Λέει συγκεκριμένα, «Έζησα με αξιοπρέπεια. Με αξιοπρέπεια επέλεξα και να πεθάνω..». Κατανοώ τι ήθελε να πει, ο Βέλλιος και σέβομαι το δικαίωμα και την αγωνία του,απέναντι στο γεγονός να μην μπορεί να ελέγξει το νου και το σώμα του. Σέβομαι εάν θέλετε την γενναιότητα- εάν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι, εγώ προσωπικά διαφωνώ- απέναντι στο θάνατο που ίσως εγώ ως Χριστιανός να μην διαθέτω. Όμως εδώ τίθεται ένα δομικό ερώτημα για το ανθρώπινο πρόσωπο.


Δηλαδή γίνεται μια ταύτιση της αξιοπρέπειας με την δύναμη ή δυνατότητα; Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος όσο ελέγχει τις δυνάμεις του, την σωματική ευρωστία και την νοητική λειτουργικότητα;
Τότε οι συνάνθρωποι μας, που πάσχουν από ανίατες ασθένειες σωματικές, νοητικές ή ψυχικές, δεν είναι αξιοπρεπείς; Του ψυχωτικού το παραλήρημα, του ανάπηρου η ακινησία, του πάσχοντος από Αλτσχάιμερ τα σάλια, του ηλικιωμένου η κατά σώμα ενούρηση κ.α, συνεπάγονται αναξιοπρέπεια; Αυτους τι τους κάνουμε; Τους θανατώνουμε γιατί είναι αναξιοπρεπείς;


Ο άνθρωπος είναι αξιοπρεπής γιατί είναι άνθρωπος. Τελεία. Εικόνα Θεού. Τελεία. Από εκεί και πέρα οποιαδήποτε κουβέντα ανοίγει το παράθυρο στην βαρβαρότητα, το φασισμό και την ιδεολογικοποίηση της δύναμης ως αυθεντική έκφραση του ανθρώπινου.
Ο Χριστός που μέχρι τέλους υπομένει θάνατο φρικτό ως ανάληψη ευθύνης και θυσίας ενώπιον της ανθρωπότητας, τι είναι; Αξιοπρεπής ή αναξιοπρεπής;
Χιλιάδες άνθρωποι που καθημερινά παλεύουν με σκληρές ασθένειες καταδεικνύοντας οτι η ζωή πρέπει να κερδίζει μέχρι τέλους, είναι αναξιοπρεπείς;

Όχι δεν είναι η δύναμη μονάχα άνθρωπος, αλλά και η αδυναμία και η αποτυχία. Δεν είναι μονάχα άνθρωπος ο νους και οι αισθητηριακές λειτουργίες, αλλά και κάτι άλλο, βαθύτερο και ουσιαστικότερο που πάντα μας διαφεύγει ως μυστήριο της ζωής και θανάτου.
Ο Στ. Ζουμπουλάκης, στο κείμενο του «Σε αναγνωρίζω» για την νόσο του Ασλχάιμερ, και την αναγνώριση του ανθρώπου ως ιερού, αναφέρει:
« Όταν ο άνθρωπός μας έχει γίνει πια φυτό, κατά τη σκληρή διατύπωση, στο τελικό στάδιο της νόσου, όταν καμία απολύτως χειρονομία του δεν μας επιτρέπει την αναγνώριση. Τότε, μόνο η ιδέα και η πίστη στην ιερότητα της ανθρώπινης ζωής μπορεί να δώσει απάντηση. Αν το ανθρώπινο κουβαράκι που ακινητεί αμίλητο και απαθές πάνω στο κρεβάτι, χωρίς να επιτελεί καμία από τις ανθρώπινες λειτουργίες, δεν το θεωρούμε ιερό, και αν δεν θεωρούμε ότι μας απευθύνει μια επιτακτική ηθική κλήση, τότε ο δρόμος για την απανθρωπιά έχει ανοίξει…. Ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που γίνεται στα τελευταία του, δεν είναι αυτό που τον καταντάει η αρρώστια, είναι αυτό που ήταν σε όλη τη ζωή του, είναι αυτός που ήξερες, είναι αυτός με τον οποίο σχετιζόσουν» .

Σαφέστατα γνωρίζουμε, πόσο δύσκολο, επώδυνο και πολλές φορές απελπιστικό ,είναι να αντιμετωπίζεις ανίατες ασθένειες . Ότι συχνά αισθάνεσαι να μην έχεις ούτε ελπίδα, ούτε πίστη ούτε αντοχές. Υπάρχει κάποιος, που έστω μια φορά πάνω σε μια χημειοθεραπεία να μην σκέφτηκε, "ας πεθάνω να τελειώνω;». Ελάχιστοι. Ίσως και κανείς. Ποιος αντέχει τέτοιο πόνο; Είναι απόλυτα ανθρώπινο. Όμως είναι άλλο πράγμα ως άνθρωπος να πέσεις και να αισθανθείς απόγνωση, οτι δεν έχεις δηλαδή άλλες δυνάμεις, κι τελείως διαφορετικό να ιδεολογικοποιείς τον θάνατο και την δύναμη. Ίσως εγώ να μην άντεχα. Δεν είμαι καλύτερος ή πιο δυνατός από τον Βέλλιο και τον οποιοδήποτε άνθρωπο που πάσχει. Ίσως να είμαι και πιο αδύναμος.  Εκείνο όμως που δεν μπορούμε να επιτρέψουμε, ασχέτως εάν εμείς προσωπικά τα καταφέρουμε ή όχι, είναι να χαθεί η ιερότητα της ζωής και του ανθρώπου ως εικόνας Θεού. Να μην επιτρέψουμε ν' ανοίξει με κανέναν τρόπο η πόρτα της βαρβαρότητας, του φασισμού και ολοκληρωτισμού ως αποιεροποίηση της ζωής. Ο άνθρωπος είναι ιερός γιατί είναι άνθρωπο, εκεί βάζουμε τελεία.


7 Σεπ 2016

Κάποια στιγμή θα καταλάβεις..

Είναι σκληρό να κοιτάς τον ουρανό, να μιλάς στο Θεό, και να αισθάνεσαι την απόλυτη σιωπή. Να νιώθεις μοναξιά που σκοτεινιάζει κάθε κύτταρο της ύπαρξης σου. Εκείνη την στιγμή δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Νιώθεις θλίψη και πλήρη ακινησία. Καμία όρεξη για ζωή. Μα και η πίστη σου χαμένη σε μαύρες σκέψεις και θύελλες λογισμών. Όμως, να θυμάσαι, μετά από λίγο καιρό ίσως και χρόνια, με τα ίδια μάτια, θα κοιτάς τον ουρανό και πάλι, και θα λες στο Θεό: «Σε ευχαριστώ Θεέ μου που δεν με άκουσες τότε και δεν έκανες αυτά που σου ζητούσα. Σε ευχαριστώ όπως λέει και ένας φίλος μου, «που με άφησες να καταστραφώ και βρήκα τον εαυτό μου».

π.λίβυος

2 Σεπ 2016

Περπάτημα δίχως ενοχές... (α΄ μέρος)


Ένα από τα ερωτήματα που με απασχολεί στα μέσα της ζωής μου, είναι πως εγώ ένας τόσο έντονα αθλητικός τύπος, σε επίπεδο πρωταθλητισμού, έφτασα στο σημείο να βαριέμαι να περπατήσω δυο μέτρα γης. Δεν δυσκολεύτηκα για να φτάσω στο συμπέρασμα. Επί χρόνια έζησα μέσα σε ένα θρησκευτικό περιβάλλον, που στην καλύτερη κάθε ενασχόληση με το σώμα θεωρείτο μάταιη πράξη και αμαρτία. Η ζωή αυτή, το σώμα αυτό, δεν είχε καμία αξία. Αλλού ήταν τα σπουδαία(αυτό κι αν είναι αίρεση). Δεν έζησα και δεν ευχαριστήθηκα τίποτα, πέρα των απέραντων ενοχών πως ζω και υπάρχω. Γι αυτό και σε όλα μου τα βιβλία και ομιλίες, προσπαθώ να απενοχοποιήσω τους ανθρώπους από το βάσανο της μεταφυσικής απειλής και να τους πω με απλά λόγια ότι ο Θεός δεν είναι σαδιστής και δήμιος της ζωής μας, και ότι μας θέλει χαρούμενους και γελαστούς, να ζούμε την χαρά ζωής που μας χάρισε της οποίας συνέχεια και ολοκλήρωση είναι η εν ουρανοίς βασιλεία Του. Τώρα για το περπάτημα και την άθληση, προσπαθώ κι πάλι να την εντάξω στην ζωή μου. Πότε τα καταφέρνω πότε όχι. Οι πολλές ώρες καθιστικής ζωής που απαιτεί το γράψιμο και οι ποιμαντικές μου δραστηριότητες, επιβάλουν την σωματική άσκηση για να επέλθει αρμονία, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους που θα σας εκθέσω σύντομα απ’ εδώ. Εκείνο πάντως που μπορώ να πω μετά βεβαιότητας είναι ότι, δεν εχω πρόβλημα να περπατήσω πολύ ώρα και να κάνω χιλιόμετρα, υπό έναν όρο, να μην γυρίσω πάλι πίσω από τον ίδιο δρόμο. Τι περίεργο πράγμα ο ψυχισμός μας. Με κουράζει η επανάληψη και η επιστροφή στα γνωστά. Αναζητώ το νέο και αχαρτογράφητο στην ψυχή μου. Άλλωστε στα «ταξίδια», κάθε επιστροφή είναι προδοσία…

π.λίβυος 

Υ.Γ
Επειδή είμαι σίγουρος και βέβαιος, ότι αρκετοί, που έχετε μέσα σας, αυτές τις θρησκευτικές ενοχές, θα κολλήσετε σε δυο σημεία του κειμένου, σας ξέρω καλά γιατί ξέρω εμένα πρώτα, και θα σκεφτείτε μα το σώμα δεν είναι υποδεέστερο της ψυχής;  η επιστροφή  δεν είναι μετάνοια, θα απαντήσω δίχως να με ρώτησέ τε. 
Η άποψη οτι το σώμα ειναι κατώτερο της ψυχής, ειναι νεοπλατωνική και όχι Βιβλική. Η Βίβλος πιστεύει στην ενότητα και στην ισοτιμία τους σώματος μετά της ψυχής, γι αυτο και ως Ορθόδοξοι, πιστεύουμε και ομολογούμε την Ανάσταση των Σωμάτων, εν ετέρα μορφή. Όποιοι θέλετε διαβάστε π. Γιώργιο Φλωρόφσυ για το θέμα αυτό και όχι μόνο. Επίσης, εδω, δεν ομιλούμε για μια ειδωολοποίηση του σώματος αλλά για μια φροντίδα και ενα υγιή σεβασμό. Τέλος, η μετάνοια δεν ειναι επιστροφή σε ψυχικό χρόνο. Αντιθέτως, ειναι άνοιγμα σε κάτι νεο. Την αγνοημένη αγάπη και πατρότητα του Θεού μας, και την επίγνωση του εαυτού μας. Γι αυτό και οταν ρώτησαν εναν Γέροντα τι κάνει μεσα στο κελί του, συνεχώς προσευχόμενος, απάντησε, Ταξιδεύω.