Τι είναι ευτυχία;

+ π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Τι είναι ευτυχία; Είναι το να ζει κανείς όπως ζούμε τώρα εμείς με την Λιάνα. Οι δύο μας, απολαμβάνοντας την κάθε ώρα- τον πρωινό καφέ, δυο-τρείς ώρες ησυχίας το βράδυ. Καμιά «ειδική» συζήτηση. Τα πάντα είναι σαφή, και γι αυτό τόσο ωραία!.... Στην αιωνιότητα, στην Βασιλεία θα χρειάζεται μόνο το «Άγιος, Άγιος, Άγιος», μόνο λέξεις δοξολογίας και ευχαριστίας, μόνο προσευχή και λάμψη του πληρώματος, και της χαράς. ..

Πολλοί άνθρωποι, αν όχι η πλειοψηφία, ηδονίζονται με την αχαλίνωτη δραστηριότητα, επειδή φοβούνται να σταθούν πρόσωπο προς πρόσωπο με την ζωή, με τον εαυτό τους, με τον θάνατο. Βαριούνται, και η πλήξη είναι το βασίλειο του διαβόλου. Βαριεστημένοι και φοβισμένοι, κλείνουν τα αυτιά τους με την δράση με τις ιδέες και τις ιδεολογίες…

Η Τίγρης ... Καλή Σαρακοστή!!!

Όλοι έχουμε μέσα μας μια τίγρη που καλούμαστε να την δαμάσουμε και να συμφιλιωθούμε μαζί της. Καλή Σαρακοστή!!!!

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.

Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Πρώτη εκτέλεση: Ψαραντώνης

Ο σιωπών Θεός και οι κραυγές...

Ο Θεός επέλεξε να φανερώνεται στον κόσμο και κυρίαρχα στις ανθρώπινες καρδιές ως πάσχων και σιωπών.

Έτσι πολλοί πίστεψαν ότι μπορούν αυτή την εκκωφαντική, μεγαλειώδη σιωπή Του να την αντικαταστήσουν με τις δικές τους εμπαθείς κραυγές, γεμίζοντας με τρόμο, φόβο, πανικό, ενοχές και μεταφυσικές απειλές τις ανθρώπινες υπάρξεις.

Όμως ο Θεός μπορεί να είναι σιωπών αλλά σε καμία περίπτωση απών! Με τους δικούς του παράδοξους και ακατανόητους, μη προβλέψιμους στα ανθρώπινα κριτήρια δρόμους, κοινωνεί τον βίο της ανθρώπινης καρδιάς, που με ειλικρίνεια διψάει την μυστηριώδη παρουσία Του.

π.Λίβυος

http://www.greekcafemagazine.com/o-siwpwn-theos-kai-oi-krayges/

Η άσκηση της νηστείας

του π. Φιλοθέου Φάρου

Συχνά αυτό που θέλει και που πραγματικά έχει ανάγκη ο άνθρωπος, όχι μόνο δεν συμπίπτουν αλλά είναι εντελώς αντίθετα, και τελικά εκείνο που ο άνθρωπος θέλει, για τον εαυτό του είναι αντίθετο με εκείνο που ο Θεός θέλει γι αυτόν γιατί ο άνθρωπος καταντάει να θέλει την αυτοκαταστροφή του, ενώ ο Θεός θέλει την ολοκλήρωση του ανθρώπου, την πραγμάτωση των ανεξάντλητων δυνατοτήτων του, και την θέωση του.

Έτσι, όσο ο άνθρωπος κάνει αυτό που εκείνος θέλει και όχι αυτό που ο Θεός θέλει γι αυτόν, αυτοκαταστρέφεται. Είναι επομένως επιτακτική ανάγκη να αναπτύξει την δυνατότητα να λέει όχι σε αυτό το αυτοκαταστροφικό του θέλημα και γι αυτό η εκκλησία αντιτάσσει στον εθισμό της άμεσης ικανοποιήσεως κάθε επιθυμίας την άσκηση και την νηστεία.

Η άσκηση και η νηστεία επιδιώκουν μια συμπεριφεριολογική αλλαγή των αυτοκαταστροφικών τάσεων του ανθρώπου που όμως δεν είναι αυτοσκοπός, γιατί τότε θα ήταν ευσεβισμός, αλλά που αποβλέπει στην εσωτερική αλλαγή. Ασκείτε ο άνθρωπος να μπορεί να δίνει κάτι από τον εαυτό του, στον συνάνθρωπο του όχι για να αισθανθεί ότι είναι καλός άνθρωπος, αλλά για να μπορέσει με την χάρη του Θεού με αυτή την άσκηση να αλλάξει την εσωτερική εγωκεντρική του διάθεση σε μια εσωτερική διάθεση προσφοράς και αγάπης για τον συνάνθρωπο.

Η άσκηση για την ανάπτυξη της δυνατότητας του ανθρώπου να αντιστέκεται στις επιθυμίες του αρχίζει από το σώμα και την επιθυμία της τροφής. Ο άνθρωπος π.χ που δεν μπορεί να αντισταθεί στην επιθυμία της τροφής δεν θα μπορέσει ασφαλώς να αντισταθεί στην επιθυμία να παραγνωρίσει τον συνάνθρωπο του για να επιτύχει την δική του επαγγελματική ή κοινωνική ταχτοποίηση.

Στο ποσοστό που εξουσιάζεται ο άνθρωπος από την αγάπη της σάρκας, λέει ο Ισαακ ο Σύρος, δεν μπορεί να αντισταθεί στις πιέσεις που τον εμποδίζουν να καλλιεργήσει μέσα του την αγάπη.

Ο κορεσμός του στομαχιού προκαλεί φλόγα λαγνείας. Εκείνοι που τρέφουν το σώμα αφειδώς δημιουργούν τις προϋποθέσεις, λέει ο αββάς Ευάγριος, για την ικανοποίηση και όλων των άλλων παθών.

Η ρετσινιά της αιρέσεως!!!!!

Ενα σημαντικό κείμενο!!!

Του Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη,
Εκ του περιοδικού «Ιωάννης ο Βαπτιστής», Μάρτιος 2012

Αίρεση! Ποιος καθορίζει την αίρεση; Ποια αρχή αποφαίνεται, αν μια ενέργεια εκτρέπεται από τη διδασκαλία της Ορθοδοξίας;

• Αρκεί ένας δημοσιογράφος θεολόγος, που πολεμάει κάποια άστοχη θεολογική λέξι ή μια ποιμαντική ενέργεια;

• Αρκεί ένα άρθρο να βαπτίσει κάτι ως αίρεση;

• Αρκεί μια συνάθροισις, για να χαρακτηριστεί αιρετικός ένας Μητροπολίτης ή Πατριάρχης ή άλλοι κληρικοί;

• Αρκεί ένας όρος, που προβλήθηκε ως «μοντερνίζουσα» θεολογία, να οδηγήσει «συντηρητικούς» κύκλους σε επισήμανση καινούργιας αιρέσεως; Και φυσικά πρέπει να προσέχουν και οι λεξιπλάστες., που εφευρίσκουν νέους όρους!

Στις μέρες μας βαφτίζουμε κάποτε ως αίρεση ό,τι δεν συμφωνεί μαζί μας!

• Δεν αρκούν τόσες αιρέσεις, που σαφώς αρνούνται δόγματα της Εκκλησίας; Πρέπει να κατασκευάζουμε και άλλες;

• Πρέπει οπωσδήποτε να συναριθμήσουμε στους αιρετικούς τον άλλον, που δεν ανήκει στον δικό μας κύκλο;

Σημειώνουμε τα παραπάνω, διότι τελευταία ακούγονται νεόφερτες λέξεις, που τις αποκαλούν «αιρέσεις», αδιαφορώντας για το ότι με τη βαριά αυτή κατηγορία θίγονται και επίσκοποι και άλλοι ευσεβείς θεολόγοι.

• Διαφωνεί κάποιος με οικουμενιστικές ενέργειες μεγαλοσχήμων κληρικών; Φυσικά και πρέπει να τις σχολιάσει, κάποτε και να τις ελέγξει. Από του σημείου, όμως, αυτού μέχρι του σημείου να αποκαλείται ο οικουμενιστής «αιρετικός» ή «προδότης», υπάρχει μεγάλη απόσταση.

• Εμφανίζεται στο χώρο της θεολογίας ένας όρος νεοφανής. Μπορούμε να τον σχολιάσουμε και να διαφωνήσουμε. Αλλ’ από του σημείου αυτού μέχρι του σημείου ν’ αποκαλείται ο όρος αυτός «αίρεση» και «προδοσία» υπάρχει τεράστια απόσταση.

• Παρατηρείται δε το εξής αντιφατικό: Επίσκοποι και πρεσβύτεροι, που οι ίδιοι πολλούς ιερούς Κανόνες καταπάτησαν, αποκαλούν αντικανονικές, ορισμένες ενέργειες ποιμαντικού ενδιαφέροντος, που από κανένα ιερό Κανόνα δεν απαγορεύονται! Και αφού χαρακτηρίσουν συλλειτουργούς τους «αντικανονικούς», στη συνέχεια εύκολα τούς βαφτίζουν και …αιρετικούς!

• Χρειάζεται προσοχή. Δεν θέλουμε άλλα σχίσματα

• Γιατί οι αιρεσιολογούντες δεν προσφεύγουν στην Ι. Σύνοδο, σημειώνοντας εντός εισαγωγικών φράσεις από κείμενα αμφισβητήσιμα;

• Όπως πάμε, ο ένας ορθόδοξος θα συναντά τον άλλον και θα του λέει: «Είσαι αιρετικός!»

• Οι πιστοί μπορεί να μη γνωρίζουν καλά δογματικούς όρους, αλλά πρόθεσι αιρετικού δεν έχουν. Δεν θέλουν ν’ απαρνηθούν την πίστη του Χριστού και της Εκκλησίας

Ας συζητάμε, λοιπόν, έστω και διαφωνώντας. Και διαφωνώντας, ας μη καταφεύγουμε στο βαρύ χαρακτηρισμό του «αιρετικού».

πηγή: http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=8499

Ο Φ. Θαλασσινός γράφει στο Protagon για το βιβλίο "Ο Κινέζος , ο Θεός και η Μοναξιά".

Ο πατέρας Χαράλαμπος Παπαδόπουλος μας δίνει ένα βιβλίο σύγχρονων παραβολών. Το απαύγασμα της σοφίας καθεμιάς απ' αυτές αγγίζει τις ζωές του αναγνώστη στην πιο καθημερινή εκδοχή της ύπαρξης του. Τα θέματα, οι αξίες, τα όνειρα με τα οποία καταγίνεται συγγραφικά ο πατέρας είναι όσα εξ αυτών αφορούν σε όλες τις εκφάνσεις της προσωπικής ειμαρμένης κάθε ανθρώπου. Οι άνθρωποι όσο ξεχωριστές και να ειναι οι υποστάσεις τους, κατατρύχονται από τα ίδια πάθη και ονειρεύονται με τον ίδιο πόθο.

Δεν είναι τυχαία η βαρύνουσα σημασία και η περίοπτη θέση με τις οποίες ο συγγραφέας περιποιεί το όνειρο. Πολλές φορές οι άνθρωποι κόντρα στα θέσφατα, τους νόμους, γραπτούς και άγραφους, τα ειοθώτα της κοινωνίας που εγκαταβιώνουν επιθυμούν ένα ρηξικέλευθο πέρασμα με την ειμαρμένη τους. Ευαγή χαρακτηριστικά της θέλησης του ανθρώπου για σπάσιμο των δεμών του είναι η αγάπη και η εσωτερική ανάγκη για διαρκή πνευματική άσκηση και καλλιέργεια. Σε μικρές τοπικές κοινωνίες το όνειρο στραγγαλίζεται πιο εύκολα. Ο αίρων το βάρος της κοινοποίησης του ονείρου σε μία συντηρητική κοινότητα περιθωριοποιείται ως η παρέκκλιση στον νόμο, ως η ανεπιθύμητη ετερότητα. Αυτός ακριβώς ο άνθρωπος μετεωρίζεται ανάμεσα στην ευόδωση και τη ματαίωση του ονείρου του. Οι αντιδραστικοί κραδασμοί που αισθάνεται σε μία ευυπόληπτη κοινωνία λειτουργούν καταλυτικά για τις δράσεις του. Η ιστορία του ονείρου είναι παράλληλη με τις ιστορίες του θανάτου των ονειροπόλων. Ακόμη και ο σημερινός τρόμος της παγκόσμιας τάξης πρός κάθε επαναστατική κίνηση είναι υποδηλωτικός της δύναμης τού ονείρου. Παραφράζοντας... μπορεί να σκοτώσεις μία επανάσταση αλλά δεν μπορείς να γκρεμίσεις το όνειρο της. Το όνειρο θα μένει πάντα ζωντανό για να φωτίζει τον δρόμο των ανθρώπων και να δίνει κουράγιο στους επόμενους αγωνίστες του. Ένα όνειρο μπορεί να περιμένει αιώνες μέχρι την κρίσιμη στιγμή που θα ανθίσει.

Στα κείμενα του πατέρα Χαράλαμπου Παπαδόπουλου ο αναγνώστης θα συναντήσει συχνά τις σκέψεις του (πατέρα) γύρω από την αγάπη, ο κατεξοχήν καρπός της διδασκαλίας του Χριστού. Ό,τι δένεται με τον άνθρωπο με σχέση αλληλοπεριχωρητικής αγάπης παραμένει αιώνια στην καρδιά του. Ο πόνος της ζωής, οι περισπασμοί απ' αυτά που αληθινά κανείς αγαπάει, οι εκτροπές από τους στόχους της αγάπης του δεν είναι αρκετοί για να οδηγήσουν τον άνθρωπο στη λησμονιά όσων αγάπησε. Έρχεται πάντοτε το πλήρωμα του χρόνου που θα αναρριπίσει την φλόγα των ευαγών διακαών πόθων του. Ό,τι αγαπήθηκε θα έρθει ο καιρός που θα εμψυχώσει τον άνθρωπο που το αγάπησε.

πηγη protagon.gr

Όταν ο αγώνας με κάποιο πρόβλημα, κάποια σωματική αναπηρία, αποδεικνύεται απονενοημένος, υπάρχει ο δρόμος της συμφιλίωσης με τον εχθρό. Ο πατέρας Χαράλαμπος, γνωστός στα διαδικτυακα blogs με το παρωνύμιο Λίβυος, σε κάποιο σημείο του βιβλίου του αφηγείται την ιστορία ενός απελπισμένου τυφλού. Με αφορμή την υπόθεση του κειμένου δράττεται της ευκαιρίας να μιλήσει για σημαντικά υπαρξιακά ζητήματα. Ο άνθρωπος οφείλει να συνάπτει σχέσεις ευγνωμοσύνης με το μερίδιο της ομορφιάς που εκπτυχώνεται στις αισθήσεις του. Ο κωφός με την άσκηση μπορεί να αναγαλλιάζει για την ηλιαχτίδα που διασχίζει το ημιφωτισμένο του δωμάτιο. Ας μην παραπονιέται που δεν ακούει το τραγούδι των πουλιών. Οι άνθρωποι ως υπάρξεις άγονται και φέρονται, στροβιλίζονται στη ζωή ο καθένας με τις αναπηρίες του και τις ελπίδες για την ίασή τους. Η επικέντρωση της προσοχής στην ομορφιά και την αρμονία και της παραμικρής εκδήλωσης τής κοσμικής δημιουργίας είναι ικανή να απαλύνει και τον χειρότερο πόνο. Το κρύο εξαφανίζεται στην αναθύμηση της εσωτερικής φλόγας της θείας χάριτος. Θιβετιανοί μοναχοί έζησαν γυμνοί σε πολικές θερμοκρασίες γιατί με την άσκηση τα σώματα τους έκαιγαν στο πυρ της αγάπης του Θεού. Μέσα στην κοσμοχαλασιά η πίστη στις άρρητες δυνάμεις του ανθρώπου βοηθάει ακόμη και σ' αυτο το πέρασμα απ' τη στενωπό του θανάτου να μοιάζει με το πιο συναρπαστικό ταξίδι πέρα από το τέλος.

Σε μία απ' τις πιο επίκαιρες ιστορίες του ο ιερωμένος συγγραφέας ασχολείται με το θέμα των οικονομικών αυτόχειρων. Εντοπίζει την απόγνωση, το τέλος κάθε ελπίδας, που οπλίζει τη σκανδάλη του όπλου του αυτοχειρα ή παρωθεί τον απελπισμένο στο salto mortale. Όταν δεν έχεις να θρέψεις τα παιδιά σου και προοιωνίζονται οι θάνατοι των μελλόντων όλων σου τον καρπών, η εθελούσια έξοδος απ' τη ζωή μοιάζει με σάλπισμα βοήθειας για ελπίδα απ' τα πιο δυνατα μέλη μιας κοινότητας. Είναι μία υψηλή πράξη στοργής στους έσχατους καιρούς μας.

*Ο Φώτης Θαλασσινός γεννήθηκε στην Κω το Σεπτέμβριο του 1977. Είναι συγγραφέας και υπήρξε συνεργάτης στο ένθετο "Βιβλιοθήκη" της Ελευθεροτυπίας.

Η πίστη ως συνάντηση και εμπειρία του Θεού..

του π. Φιλόθεου Φάρου

Η πίστη ως συνάντηση με τον Θεό και ως γνώση του Θεού δεν μεταδίδεται με την Βαρλααμική λογική των λογικών και των απολογητικών επιχειρημάτων αλλά με το «έρχου και ίδε» και είναι έντονη η απουσία μιας τέτοιας πίστεως στις μέρες μας.
Η πραγματική πίστη δεν είναι ούτε μελόδραμα ούτε μεγαλοστομίες, ούτε υστερικές κραυγές και, ούτε εντυπωσιακές παραστάσεις. Η πραγματική πίστη δεν αυτοπροσδιορίζεται, αλλά είναι σιωπηλή και ταπεινή και δίνει μια αίσθηση σιγουριάς και εμπιστοσύνης.

Την εκκλησιαστική ζωή την αναζωογονεί και η παρουσία ανθρώπων πίστεως, όχι της πίστεως που κατά την Βαρλααμική αντίληψη είναι μια διανοητική παραδοχή ενός λογικού συμπεράσματος, αλλά της πίστεως ως γνώσεως του Θεού «Ιων.17,13», ως συναντήσεως με Αυτόν και ως γεύσεως της βασιλείας Του.
Της πίστεως που δεν φωνασκεί και δεν προσπαθεί να αποδείξει τίποτε. Η πίστη που προσπαθεί να αποδείξει αυτό που πιστεύει και μάλιστα με λογικά επιχειρήματα και παράθεση χωρίων από εκκλησιαστικά κείμενα αποδεικνύει μόνο τον πανικό της αμφιβολίας και είναι μια απεγνωσμένη προσπάθεια να πείσει τον εαυτό της κάνοντας πλύση εγκεφάλου στους άλλους.

Η πραγματική πίστη βιώνει την παρουσία του Θεού και την γεύση της βασιλείας του και αυτό το βίωμα καθορίζει τον τρόπο ζωής του πιστού που έτσι μεταδίδει στους άλλους αυτό που βιώνει.
Το μόνο αυθεντικό μας κήρυγμα είναι ο τρόπος της ζωής μας και όταν έχουμε ένα παραφουσκωμένο λογαριασμό στην τράπεζα, όταν είμαστε φίλαρχοι και ματαιόδοξοι, όταν δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στην λάμψη της εξωτερικής περιβολής, όταν θέλουμε να μας προσκυνούν και να μας αποθεώνουν οι άλλοι, τότε κηρύττουμε αψευδώς μαμωνά και κόσμο, όσο εντυπωσιακή κι είναι η θρησκευτική ρητορεία των λόγων μας.

Ένα αρχάριος μοναχός ρώτησε κάποιο γέροντα πως σε μερικούς ανθρώπους έχει δοθεί το χάρισμα να βλέπουν αποκαλύψεις και να μαθαίνουν ουράνια μυστήρια.
-Μη μακαρίζεις μόνο αυτούς, παιδί μου, αποκρίθηκε ο σοφός γέροντας, μα πιο πολύ εκείνους που βλέπουν διαρκώς τις αμαρτίες τους, ανακαλύπτουν τις αδυναμίες τους και γνωρίζουν καλά τον εαυτό τους.
-Πριν λίγες ημέρες, αββα, είπε πάλι ο αδελφός, είδα ένα μοναχό να βγάζει δαιμόνιο από κάποιο άρρωστο και τον θαύμασα.
-Εγώ δεν επιθύμησα ποτέ, αποκρίθηκε ο γέροντας, να διώχνω δαιμόνια και ναν γιατρεύω αρρώστιες. Παρακαλώ μόνο τον Θεό να μην γίνω ο ίδιος περίγελως του σατανά, και αγωνίζομαι να καθαρίσω το μυαλό μου από πονηρές σκέψεις. Αν το κατορθώσω, τότε θα είμαι άξιος θαυμασμού.

Ο JAMSTER [Σεραφείμ] γράφει για το βιβλίο "Ο κινέζος, ο Θεός και η μοναξιά"

Μια κριτική για το βιβλίο "Ο κινέζος, ο Θεός και η μοναξιά" από τον Ορθόδοξο Χριστιανό ράπερ, JAMSTER [Σεραφείμ]. http://JAMSTER07.wordpress.com/



"Εαν η ζωή έχει κάποιο νόημα, αυτό είναι στο τώρα. Είναι στο σήμερα. Είναι στην αναπνοή και την εκπνοή της στιγμής."

Δανειζόμενος ένα απόσπασμα-γνωμικό από το βιβλίο "Ο Κινέζος, ο Θεός και η μοναξιά", ορθοτομούμε την ίδια μας τη ζωή και αγναντεύουμε το αβέβαιο και χωρίς εγγυήσεις παρόν, το οποίο όμως "δολοφονούμε" καθημερινά, κάθε φορά που δίνουμε την ακατάλληλη βαρύτητα σε ασήμαντα γεγονότα. Γεγονότα και καταστάσεις που διαρκώς μάς απομακρύνουν από την πατρίδα μας, τη ζωή.
Μιλώντας για το συγγραφέα, π. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο από την ταλαντούχα Κρήτη, μαθαίνουμε για ένα πρόσωπο με χαρακτηριστικά και άλλων επιφανών ανδρών. Προσωπικότητες και μη, σαν τον Παπαδιαμάντη, τον Φώτη Κόντογλου, τον π. Ανδρέα Κονάνο αλλά και π. Φιλόθεο Φάρο.
Προσωπικά είδα στα διηγήματα αυτά άγραφες στιγμές από τον καθένα τους στα κείμενα. Σε όσους είναι θαυμαστές των παραπάνω προτείνω ανεπιφύλαχτα το βιβλίο. Με την απλότητα του Κόντογλου, τα ηθικά διδάγματα που θα πρόσθετε ο Παπαδιαμάντης, τη σύγχρονη παρουσίαση γεγονότων και προσώπων του π. Ανδρέα Κονάνου μέσα από τις εκπομπές του "Αθέατα Περάσματα" αλλά & την "επικίνδυνη" για πολλούς ειλικρίνεια του π. Φιλόθεου Φάρου, με τους οποίους και οι Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ έχουν την τιμή να εκδίδουν βιβλία τους.
Το αριστούργημα αυτό, που πήρε τον τίτλο του από ένα διήγημα του παρόντος βιβλίου, αγκαλιάζει την απελπισία του σύγχρονου Έλληνα, χαιδεύει την "εκκλησιαστικότητα" των μελών της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τονώνει το χαμένο αλλά μάλλον κρυμμένο θησαυρό των ανθρώπων, ο οποίος δεν είναι άλλος από το σεβασμό.
Το σεβασμό στη διαφορετικότητα, στη μοναδικότητα, στην ελευθερία των επιλογών μας, ακόμα και στη σχέση μας με το Θείο. Τον Άγνωστο αλλά και τόσο γνωστό Θεό. Τον Πάσχοντα Θεό. Την Θεική παρέα, όπως πολύ σωστά χαρακτηρίζει ο Κινέζος μοναχός πρωταγωνιστής του Αγίου Όρους. Μια Θεική παρέα που απουσιάζει από τον Βουδισμό, τον οποίο οικειοθελώς άφησε πίσω του, στην πλούσια παράδοση της μακρυνής Κίνας.
Επενδύοντας μόνο δύο νύχτες για την ανάγνωσή του, αισθάνομαι πλουσιότερος από κάθε Διεθνή και μη Νομισματικό Ταμείο, πολυτιμότερος ως άνθρωπος πάνω στη γη, στην οποία καλούμαι ν' αφήσω την χαραμάδα της αιωνιότητας, το Θεικό χάδι μου πάνω στους ανθρώπους που με περιβάλλουν. Την ελπίδα σε όσους την άφησαν στον άχρονο χρόνο. Έτσι, κλείνοντας, επιλέγω ένα ακόμη απόσπασμα από το βιβλίο και εύχομαι Καλή Χρονιά σε όλους με Πίστη και Αγάπη, τα οποία σίγουρα θα συναντήσετε στους πρωταγωνιστές, όχι ενός μεγάλου καναλιού, αλλά ενός μεγάλου συγγραφέα... "Σάμπως άμα κλαίω και μουρμουρίζω γι' αυτά που έχασα θα κερδίσω τίποτα; Ας ζω τουλάχιστον με αυτά και γι' αυτά που έχω"

• http://JAMSTER07.wordpress.com/
• http://myspace.com/JAMSTER07
• http://facebook.com/JAMSTER07
• http://twitter.com/JAMSTER07
• http://vimeo.com/JAMSTER07gr
• http://youtube.com/JAMSTER07gr
• http://facebook.com/JAMSTERSeraphim

Παρουσίαση Αθήνα.

Λίγα λόγια, λίγες φωτογραφίες απο την παρουσίαση του βιβλιου "Ο Κινέζος, ο Θεός κι η Μοναξιά" στην Αθήνα στο πατάρι των εκδόσεων "Αρμός", στο μπλόκ του αγαπημένου φίλου Ανδρέα Αργυρόπουλου.

http://e-theologia.blogspot.com/2012/02/blog-post_5561.html

Αγαπώ τους ανθρώπους του περιθωρίου...β' μέρος (συνέντευξης)

Αγαπώ τους ανθρώπους του περιθωρίου, γιατί μέσα τους βλέπω μια καθαρότητα...

που δεν υπάρχει στα μάτια πολλών «καθώς πρέπει» πολιτών

Στο βιβλίο σας μιλάτε- μεταξύ άλλων- για αναρχικούς, ανθρώπους του περιθωρίου, πόρνες, αλκοολικούς… Η Εκκλησία προσπαθεί να τους πλησιάσει;

«Δεν θέλω να μιλήσω για το τι κάνει η εκκλησία. Δεν είμαι αρμόδιος εγώ να κρίνω το έργο σύνολης της εκκλησίας. Μην ξεχνάτε είμαι ένας απλός παπάς σε ένα χωριό της ενδοχώρας. Σίγουρα γίνονται πολλά και σπουδαία σε ποιμαντικό επίπεδο σε όλες τις Μητροπόλεις και μπορούν να γίνουν ακόμη περισσότερα.

Εγώ αυτό που μπορώ να πω, είναι η ότι εκκλησία δεν σώζει με αυτό που κάνει αλλά με αυτό που είναι. Εάν η εκκλησία είναι όντως εκκλησία δηλαδή κοινότητα προσώπων, με όνομα και επώνυμο, που κοινωνούν οι βίοι των ανθρώπων, οι χαρές, τα βάσανα και οι καημοί τους, τα χαρίσματα και πάθη τους, και όχι ένας χώρος όπου όπως αναφέρει σύγχρονος θεολόγος, oι άνθρωποι φροντίζουν ο καθένας τον εαυτό του, εκεί που ο καθένας κρατάει τα αγαθά του, την χαρά του, την δύναμή του, την ελπίδα του, την πίστη του, την αρετή του για τον εαυτό του και δεν την μοιράζεται με τους άλλους, τότε όλο το ονομαζόμενο «περιθώριο» όχι απλώς χωράει, αλλά θεραπεύεται και σώζεται.

Στα κείμενα μου κυριαρχούν όντως και άνθρωποι του «περιθωρίου» Δεν ξέρω, αλλά εγώ τους αγαπώ πολύ. Βρίσκω μέσα τους μια καθαρότητα που δεν υπάρχει στα μάτια πολλών «καθώς πρέπει» πολιτών.

Θεωρώ ότι μέσα στις ψυχές τους κυριαρχεί σε μεγάλο ποσοστό η ειλικρίνεια και ταπείνωση. Σε ένα κόσμο που νομίζει ότι τα ξέρει όλα, αυτοί σου λένε δεν ξέρω τίποτα. Σε μια κοινωνία που τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες αισθανόταν «επιτυχημένη» γιατί έκανε την «αρπαχτή» αυτοί σου λένε είμαι ένα τίποτα.

Εμείς όμως βλέπετε προκλητικά ξεχνάμε ότι ο Χριστός είπε «Αμήν λέγω υμίν ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν Του Θεου..». Γιατί άραγε; Μα γιατί ο Χριστός διέκρινε στις καρδιές τους τέτοια καθαρότητα και αγνότητα που δεν εύρισκες στις ψυχές των «ηθικών» και «νομοταγών» πολιτών της εποχής εκείνης.

Ξέρετε στα Εξάρχεια έζησε μια μεγάλη ιλαροτραγική μορφή διανόησης ο Νικόλας Άσιμος. Μια από τις πολλές «σαλότητες» που έκανε ήταν να φοράει δυο γραβάτες στο λαιμό του και να προκαλεί τους περαστικούς λέγοντας «κοιτάξτε εγώ φοράω δυο γραβάτες, είμαι δυο φορές κύριος». Με τον τρόπο αυτό καυτηρίαζε την κοινωνική υποκρισία και των φαρισαϊσμό της άρχουσας τάξης.

Κοιτάξτε ο ηθικισμός ήταν και παραμένει μια μεγάλη πληγή τόσο για την κοινωνία όσο και για την εκκλησία. Διότι διαμορφώνει έναν άνθρωπο νεκρό, άνευρο, άοσμο, άγευστο και κυρίως ψευδή και υποκριτή.

Μην λησμονείτε ότι πάντοτε στην καρδιά ενός μαθητή θα κρύβεται ένας προδότης και στην καρδιά μιας πόρνης μια αγία.»

"Η μοναδική προίκα της υπάρξέως μας το τώρα της ζωής" ' α μέρος....(Συνεχίζεται)

Ο πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος μιλά στην “Π” για την πρώτη του συγγραφική απόπειρα, τους ανθρώπους του περιθωρίου, την κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία αλλά και το blog που δημιούργησε

Της Κατερίνας Μυλωνά

"Υπάρχει μια ζωή που μας δόθηκε ως δώρο και καλούμαστε να τη ζήσουμε. Εάν θέλουμε να διερωτώμαστε για τη ζωή μετά το θάνατο, πρέπει να ζήσουμε προτού πεθάνουμε. Δεν υπάρχει μεταφυσική τακτοποίηση νάρκισσης απόλαυσης, αλλά συνέχιση μιας αδιαίρετης ζωής στο ατελεύτητο είναι του Θεού".

«Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;» αναρωτιέται ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, στην πρώτη του συγγραφική απόπειρα «Ο Κινέζος, ο Θεός και η Μοναξιά».

«Μάθαμε ακόμη και μέσα στην θρησκεία να μεταθέτουμε την συνάντηση με τον Θεό και την χαρά, στο μετά της ζωής, στην μεταφυσική, ξεχνώντας όμως ότι η εκκλησιαστική εμπειρία βιώνει όλα τα σωτήρια γεγονότα για την ανθρώπινη ζωή στο τώρα και το παρόν», αναφέρει, σε συνέντευξή του στην «Π».

Στο βιβλίο σας αναρωτιέστε αν «Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο». Παρατηρείτε ότι ο περισσότερος κόσμος σπαταλά άδικα τη ζωή του;

«Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε μια πολύ κακή σχέση με τον χρόνο. Σκορπάμε την ζωή μας είτε στο παρελθόν γεμίζοντας ενοχές είτε στο μέλλον διαμορφώνοντας μια φαντασιακή ζωή με προβολές του νου σε αυτά που ίσως γίνουν, κερδίζοντας μονάχα άγχος, φόβο και ψυχική κούραση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χάνομε την μοναδική προίκα της υπάρξεως μας που είναι το τώρα της ζωής. Το τώρα της στιγμής.

Μεγαλώνουμε μέσα σε ένα πολιτισμικό κλίμα που συνεχώς αναβάλλει την χαρά της ζωής λες και αισθάνεται κανείς τύψεις και ενοχές απέναντι στο γεγονός της χαράς.

Υπάρχει ένα σύστημα που μας διαμορφώνει και κατά κάποιο τρόπο απαιτεί να είμαστε δυστυχισμένοι. Δηλαδή μας θέλει εξαθλιωμένους, μίζερους, κακόμοιρους και αδύναμους να διαχειριστούμε την ζωή μας. Έτσι μετατρεπόμαστε σε εύκολη λεία της εκάστοτε εξουσίας.

Μάθαμε ακόμη και μέσα στην θρησκεία να μεταθέτουμε την συνάντηση με τον Θεό και την χαρά, στο μετά της ζωής, στην μεταφυσική, ξεχνώντας όμως ότι η εκκλησιαστική εμπειρία βιώνει όλα τα σωτήρια γεγονότα για την ανθρώπινη ζωή στο τώρα και το παρόν «Σήμερον γεννάται εκ παρθένου...», «Σήμερον κρεμμάται επί ξύλου..», «Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιο..».

Ακόμη και την στιγμή που η εκκλησιαστή εμπειρία μιλάει για τα έσχατα του χρόνου και την Βασιλεία Του Θεού, την επικαιροποιεί, την μεταφέρει ως γεύση, εμπειρία και βίωμα στο τώρα της Ευχαριστιακής Συνάξεως. Σε κάθε Θεία Λειτουργία βιώνουμε σε άμεσο χρόνο τη μέλλουσα πραγματικότητα. Έτσι στο λειτουργικό χρόνο της εκκλησίας το παρελθόν και το μέλλον γίνονται απόλυτα παρόν ως νόημα ζωής στις καρδιές των ανθρώπων.

Υπάρχει μια ζωή που μας δόθηκε ως δώρο και καλούμαστε να την ζήσουμε. Εάν θέλουμε να διερωτώμαστε για την ζωή μετά το θάνατο πρέπει να ζήσουμε προτού πεθάνουμε. Δεν υπάρχει μεταφυσική τακτοποίηση νάρκισσης απόλαυσης, αλλά συνέχιση μιας αδιαίρετης ζωής στο ατελεύτητο είναι του Θεού.

Γι αυτό το ερώτημα του αναρχικού χώρου «Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;» είναι καίρια πνευματικό ερώτημα. Δεν ζεις όταν λειτουργούν καλά και επαρκώς τα ζωτικά σου όργανα, ούτε όταν απλώς επιβιώνεις. Ζούμε μονάχα όταν υπάρχει σκοπός και νόημα στον βίο μας. Και μπορούμε να πούμε όπως τον ποιητή «Ξύπνησέ με το πρωί μ’ ένα σκοπό που να λέει χαλάλι στη ζωή που ζω».

Διαπιστώνετε πως οι άνθρωποι, λόγω και της κρίσης, έχουν αρχίσει να απομακρύνονται από το Θεό ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο;

«Ο άνθρωπος πάντα μέσα σε κρίσεις βιώνει τα υπαρξιακά του όρια. Όλες οι μάχες της ζωής, ακόμη και εκείνη του ψωμιού, είναι μάχες πνευματικές και βαθύτατα υπαρξιακές. Όσο και αν θέλησαν πολλοί να κατακερματίσουν τον άνθρωπο, εκείνος παραμένει ακέραιος και ολόκληρος στην μάχη της ζωής. Έτσι κάθε κρίση ακουμπάει βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου για νόημα και ζωή. Ο άνθρωπος αισθάνεται μετέωρος, μεθόριος και αναζητεί το όριο και τον ορισμό την ύπαρξης του. Και είναι μέγα λάθος πολλών ανθρώπων της θρησκείας να υποτιμούν τον αγώνα των ανθρώπων για «ψωμί» θεωρώντας τον υλικό. Ξεχνούν ότι η μετάληψη τροφής είναι η αρχαϊκή μας σχέση με τον κόσμο και την ύπαρξη (στήθος της μητέρας). Στην εκκλησία «τρώμε» τον Θεό μας, μέσα σε μια ερωτική μυσταγωγική και υπερβατική κοινωνία.

Αισθάνομαι λοιπόν ότι και αυτή η κρίση όπως όλες στην ζωή μας, μας βαθαίνουν ως υπάρξεις και όταν βαθαίνεις μέσα σου είναι αδύνατον να μην συναντήσεις τον Θεό.»