31 Δεκ 2012

Μην δολοφονείς τον χρόνο, απλά Ανάστησε τον...



      

Φεύγει πάλι αυτός ο χρόνος εεε; Ναι θυμάμαι αυτό το τραγουδάκι « παει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά……» Αλλά σκέφτομαι πλέον και που πάει; Ταξιδεύει; Κινείται; Υπάρχει μάλλον καλύτερα ο χρόνος ή είναι μια δική μας επινόηση; Μήπως το φτιάξαμε εμείς για να μετράμε το άγχος και τον φόβο μας, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα μας;
Μήπως εγώ μέσα στην ονειρική μου γλώσσα φαντάζομαι και θέλω να υπάρχει. Και που θέλω να πάει να φύγει να τελειώσει; Να τελειώσει τι; Σε σχέση με ποιον;
Ο άνθρωπος ξέρετε καλοί μου φίλοι, έχει μια πολύ κακή σχέση με τον χρόνο. Ενώ ο Θεός στο πρόσωπου του Χριστού, μας τα «φτιάχνει» με τον χρόνο, εμείς όλο τα χαλάμε και μετράμε με ώρες θανάτου και όχι ζωής.
Τι κάνουμε λοιπόν, καθημερινά προσπαθούμε να «σκοτώνουμε» τον χρόνο μας. Να δολοφονούμε τις στιγμές μας.
Τι λέμε όταν τελειώνει μια μέρα; «Αχ πάει και αυτή η μέρα», λες και έφυγε από πάνω μας το μεγαλύτερο βάρος. Αντί να κλαίς όπως έλεγε και ο μακαριστός Χρόνης Μισσιος για ακόμη μια μέρα που χάθηκε, εσύ χαίρεσαι που έφυγε σκορπώντας ευκαιρίες.
Δολοφόνοι είμαστε όλοι. Της ίδιας μας της ζωής, της ύπαρξης που μας δωρίστηκε.
Ο Χριστός μέσα από την παρουσία του στον κόσμο και ιδιαίτερα με την Ανάσταση του, ουσιαστικά δίνει αξία στην ζωή, στις στιγμές, και εγκαινιάζει την περίοδο ενός νέου χρόνου. Το τέλος που γίνεται διαρκώς αρχή. Της αρχής που δεν γνωρίζει τέλος. Του παρόντος που γίνεται η σημαντικότερη και ίσως μοναδική ευκαιρία ζωής και ύπαρξης. Γιατί ο κατακερματισμένος χρόνος, εκείνος που σε κυνηγούσε με τον θάνατο, αποκτά νόημα με ένα Θεό που εισέρχεται σε αυτόν και του δίνει αιώνιες διαστάσεις.
Με τον Χριστό ο χρόνος πλέον «μεταμορφώνεται από ένα παγιωμένο πεδίο καταστάσεων και σχέσεων και ανοικτό πεδίο δυνατοτήτων».
Εκείνο λοιπόν που ίσως θα μπορούσε να είναι ένα νέο στοίχημα για την ζωή μας και τον «χρόνο» μας, είναι, ο χρόνος να μεταμορφωθεί σε πλαίσιο ευκαιριών και εμπειριών ζωής. Να μην το κυνηγάμε να φύγει, να χαθεί, να περάσει, αλλά να τον διψάμε ως ζωής, εμπειρία, επικοινωνία, δημιουργία, έκφραση, σχετισμό με πράγματα και πρόσωπα, χαρά και ευλογία.
Γιατί μονάχα το νόημα που αποδίδεις εσύ στις στιγμές κάνει τους δείχτες να γυρίζουν χαρμόσυνα και ουσιαστικά.  
Γιατι ο χρόνος δεν υπάρχει για να τον ξεφορτωνόμαστε "ουφφφ παει και αυτή η μερα.... πέρασε και αυτό..... " αλλα για να τον ζούμε, με δοξολογία και ευχαριστία, μονάχα ως ευκαιρία. Να λες ευχαριστώ και να κυλούν τα ρολόγια της ζωής στην αγκαλιά της θάλασσας σου. 

Καλή χρονιά!!!!!
π. Λιβυος

27 Δεκ 2012

Άδειασε το ποτήρι να κεράσει ο Θεός





Ήθελα μέρες να σου γράψω, φίλε και φίλη, αλλά νέες καταστάσεις που προέκυψαν στην ζωή μου, δεν μου αφήνουν τα περιθώρια που είχα παλαιότερα να σκέφτομαι και κυρίως να γράφω.

Θα μου πεις αυτό ίσως είναι ευλογία. Δηλαδή ένας νους που δεν σκέφτεται. Ναι θα ήταν ευλογία εάν ο νους αυτός ήταν άδειος ή ακόμη και περά από άδειος, κενός ή ουτε κενός, ώστε να γεμίσει με την παρουσία του Θεού και του μυστηρίου της Χάριτος Του.

Όμως συνήθως εμείς, όταν αδειάζουμε τον νου μας από μια ενέργεια ή εργασία ή ασχολία, σκέψεις και λογισμούς, τρέχουμε γρήγορα, με φόβο θα έλεγε κανείς, να τον ξαναγεμίσουμε με κάτι άλλο. Γιατί έτσι έχουμε μάθει από μικρά παιδιά. Ο νους να είναι πάντα γεμάτος από σκέψεις, εικόνες, εικασίες, σενάρια και φαντασίες. Φοβόμαστε ο άδειασμα του νου, γιατί δεν το έχουμε μάθει, γιατί δεν μπορούμε να μείνουμε στην σιωπή των λογισμών, δεν γνωρίζουμε τον τρόπο να εισερχόμαστε στο μυστήριο του Θεού και να αναπαυόμαστε στην παρουσία Του, μια και αυτή την έχουμε κωδικοποιήσει και συγκεκριμενοποιήσει.

Εκείνο λοιπόν που έχει σημασία δεν είναι να μην έχουμε κακούς λογισμούς ή σκέψεις, αλλά πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να μην έχουμε ούτε καλούς. Ο γέρο Παίσιος έλεγε ούτε καλούς, ούτε κακούς λογισμούς να έχετε. Διότι και οι καλοί τόπο και χώρο πιάνουν μέσα στην καρδιά και το όλον μας.

Και ξέρεις κάτι, το ποτήρι όταν είναι γεμάτο ακόμη κι ας μην έχει μέσα δηλητήριο, είναι γεμάτο. Ειτε κρασί έχει, είτε δηλητήριο είναι γεμάτο, και εμείς θέλουμε να μείνει άδειο, ώστε να βρει χώρο και τόπο να κεράσει ο Θεός την παρουσία Του.

π .Λίβυος
Χρόνια πολλά!!!!

2 Νοε 2012

Ξανά μαζί....



Αγαπητοί φίλοι και φίλες, 
μετά απο πολλές μέρες, μήνες μάλλον, είμαστε και πάλι μαζί. 
Η αλήθεια ειναι οτι το καλοκαίρι μας ζητάει άλλα πράγματα. Περισσότερο εξωστρεφή.  
Δεν ξέρω, αλλά εγω γράφω παντα τον χειμώνα. Με κλείνει ο χειμώνας, με στενεύει, παγώνει τις ανάσες μου, και το γράψιμο γίνεται η ευκαιρία να σπάσω τον πάγο με τον ευατό μου, να ανοιξω την θυρα και να μπω ακόμη πιο βαθιά στην καρδιά μου, αναζητώντας την ζεστασιά της αλήθειας και του φωτός.
Έτσι αισθάνομαι οτι και φέτος τον χειμώνα παρέα θα τον βγάλουμε. Με την διαφορά οτι τα κείμενα θα ειναι ημερολογιακά και μικρά, μια και δεν εχω τον χρόνο που αλλες περιόδους ειχα. Άλλαξαν καποια δεδομένα και προσαρμόζομαι μαζί τους. Οχι γιατι πρέπει να προσαρμοζόμαστε, αλλα να, γιατι αμα τεντώνεις τα ποδάρια στην ροή του ποταμού στο τέλος στα σπάει. Εαν κυλήσεις μαζί του, στο τέλος ράθυμα ή ορμητικά στην αγκαλιά της θάλασσας θα σε πάει. 

Καλό χειμώνα να περάσουμε!!!!! 
π.Λίβυος

27 Ιουν 2012

Η διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης για τη δημιουργία και οι θετικές επιστήμες


π. Ιωάννης Ρωμανίδης*

Οι θεούμενοι, όσοι μετέχουν της φωτιστικής και θεοποιού ενέργειας του Θεού, όπως οι Πατριάρχες και Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, προ του Μωυσέως, ο Προφήτης Μωυσής, αλλά και οι θεόπτες μετά τον Μωυσή, έχουν κοινή εμπειρία για το ότι ο Θεός επικοινωνεί με τον κόσμο με τις άκτιστες ενέργειές Του, και ότι ο κτιστός κόσμος προήλθε εκ του μη όντος, σε αντίθεση με τον άκτιστο Λόγο, που γεννήθηκε από τον Πατέρα προ πάντων των αιώνων. Αυτό είναι θέμα εμπειρίας και όχι στοχαστική και φανταστική διδασκαλία.

Όπως έχουμε τονίσει σε άλλη ενότητα, αυτή η αποκαλυπτική εμπειρία διατυπώνεται με κτιστά ρήματα και νοήματα, δηλαδή οι θεόπτες Προφήτες, Απόστολοι και Πατέρες χρησιμοποιούν τις αντιλήψεις των ανθρώπων της εποχής τους για να διατυπώσουν την εμπειρία τους. Η βασική διδασκαλία τους είναι ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και Αυτός τον διευθύνει, αλλά η διατύπωση της εμπειρίας προέρχεται από τις γνώσεις της εποχής. Το πρώτο είναι θεολογικό, το δεύτερο επικοινωνιακό. Η κοσμολογία της Παλαιάς Διαθήκης, ως προς την έκφραση, την διατύπωση, είναι επηρεασμένη από την βαβυλωνιακή κοσμολογία της εποχής εκείνης. Αυτό τονίζεται, για να μη γίνη καμιά σύγχυση μεταξύ της θεοπτικής θεολογίας των αγίων και της επιστημονικής γλώσσας κάθε εποχής.

Υπάρχει κοσμολογία της Παλαιάς Διαθήκης. Όταν η Παλαιά Διαθήκη μιλάη για το στερέωμα, αυτή είναι βαβυλωνιακή κοσμολογία. Εκείνα τα χρόνια, οι λαοί της Μέσης Ανατολής βλέπανε να ανοίγουν ένα πηγάδι και να βρίσκουν νερό κάτω, βλέπανε από τον ουρανό να πέφτη βροχή και να γίνωνται κατακλυσμοί πολλές φορές. Και άμα διαβάσης τους Ψαλμούς προσεκτικά, βλέπετε ότι υπάρχουν αποθήκες επάνω στον ουρανό και ανοίγεις την πόρτα σαν τον ντουζ, δηλαδή, και πέφτει νερό.

Οπότε, φαντάστηκαν την δημιουργία ότι στην αρχή ο Θεός εδημιούργησε το στερέωμα, και υπήρχε η γη εν μέσω των υδάτων κλπ., και μετά ανήρτησε το στερέωμα, ώστε να βαστάση τα νερά από πάνω και έχουμε τη γη να βαστάη κάτω το νερό, δηλαδή, και εμείς είμαστε στην μέση και ζούμε μεταξύ των υδάτων. Αυτή είναι η κοσμολογία της Παλαιάς Διαθήκης. Τι σχέση έχει αυτό με την πραγματικότητα;

Αυτό το συναντάμε και στο θέμα της χρονολογίας της υπάρξεως του κόσμου.

Η κοσμολογία της Γενέσεως, συγκρινομένη με την βαβυλωνιακή κοσμολογία, παρουσιάζει καταπληκτικές ομοιότητες. Μετά, υπάρχει και χρονολογία περί δημιουργίας του κόσμου. Όταν κανείς πάρη την Παλαιά Διαθήκη και υπολογίση πότε ο κόσμος δημιουργήθηκε, πότε ο άνθρωπος εμφανίστηκε επί της γης, δεν μπορούμε ν’ αναπτύξουμε περισσότερο από περίπου 6.000-6.500 χρόνια.

Τώρα, γνωρίζουμε ότι το σύμπαν είναι πολύ παλαιότερο από 6.500 χρόνια, διότι μέχρι πριν από μερικούς μήνες βρέθηκε ένα καινούργιο (αστέρι) που είναι δεκαπέντε δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά από την γη. Εάν υπολογίση κανείς ότι ο ήλιος ο δικός μας είναι ενενήντα τέσσερα περίπου εκατομμύρια μίλια μακριά και παίρνει περίπου επτά min για να φτάση ένα φωτόνιο από τον ήλιο στην γη, ένα έτος φωτός πρέπει να υπολογισθή από το επτά sec με ένα χρόνο δηλαδή για να βγάλουμε ένα έτος φωτός. Δηλαδή αν ο ήλιος είναι εννενήντα τέσσερα εκατομμύρια μίλια μακριά, φανταστείτε τι είναι η απόσταση ενός έτους φωτός. Οπότε, αν βάλουμε δεκαπέντε δισεκατομμύρια έτη φωτός, και τα κομπιούτερ θα δυσκολευθούν να βγάλουν τέτοιους αριθμούς. Οπότε, ξέρουμε ότι ο κόσμος είναι τουλάχιστον δεκαπέντε δισεκατομμύρια έτη φωτός ηλικία.

Αυτό σημαίνει ότι η Αγία Γραφή έχει πέσει τελείως έξω στο θέμα της χρονολογήσεως του σύμπαντος. Και το άλλο παράξενο είναι, και δεν ξέρουμε τι υπάρχει πάρα πέρα, δηλαδή, είναι εκείνο που βρήκαν. Ένα χρόνο αργότερα μπορεί να βρούνε [κάτι] που θα είναι δισεκατομμύρια έτη φωτός κ.ο.κ. Τώρα, το πώς προέρχονται από αυτά τα ουράνια σώματα, δεν γνωρίζουμε καν αν υπάρχουν ακόμα. Διότι το φως που έρχεται τώρα, έχει ξεκινήσει πριν από δεκαπέντε δισεκατομμύρια έτη φωτός το ταξίδι για να φθάση στην γη δηλαδή. Οπότε, οι αποστάσεις που υπάρχουν σήμερα στην αστρονομία είναι καταπληκτικές.

Οπότε, η Αγία Γραφή φαίνεται εξ επόψεως επιστημονικής ένας νάνος από γνώσεις, που δεν μας φωτίζει τόσο πολύ επάνω στην σύνθεση του κόσμου του σύμπαντος.

Η σύγκρουση μεταξύ θεολογίας και επιστήμης, που έγινε στον Μεσαίωνα, ήταν αποτέλεσμα της άγνοιας ότι οι θεούμενοι-θεόπτες Προφήτες, Απόστολοι, Πατέρες δεν κάνουν επιστήμη, αλλά την αποκαλυπτική τους εμπειρία την εκφράζουν μέσα από τις επιστημονικές γνώσεις της εποχής τους.

Στον Μεσαίωνα οι Ευρωπαίοι είχαν γεωκεντρική αντίληψη περί του σύμπαντος: η γη το κέντρο του σύμπαντος και όλα περιστρέφονται γύρω από την γη. Έρχονται οι πρώτοι αστρονόμοι στην μοντέρνα εποχή και αποδεικνύουν με το τηλεσκόπιο, ο Γαλιλαίος συγκεκριμένα, ότι δεν περιστρέφεται ο ήλιος γύρω από την γη, αλλά η γη γύρω από τον ήλιο. Αυτό το απέδειξε με την παρατήρηση, δεν το απέδειξε με την φιλοσοφία. Οι παρατηρήσεις έγιναν με τα πρώτα τηλεσκόπια που έφτιαξε ο ίδιος. Ήταν πολύ απλή η παρατήρησή τους. Έβλεπε ότι, κάθε έξι μήνες, οι θέσεις των κηλίδων στον ήλιο ταξιδεύουν από την μία άκρη του ήλιου στην άλλη άκρη του ήλιου, κ.ο.κ.

Πάντως, προσέφερε τις θεωρίες του περί ηλίου και ηλιοκεντρισμού, αντιθέτως με τον γεωκεντρισμό. Δεν επείσθησαν τότε οι αρχές και εξουσίες, παρά το γεγονός ότι και δεσποτάδες κοίταζαν από το τηλεσκόπιό του και εξηγούσε τι σημαίνουν οι παρατηρήσεις του. Παρά ταύτα, κόντεψε να καή ως αιρετικός, διότι οι θεωρίες του θέταν θέμα αιρέσεως και ο ίδιος τις ανακάλεσε, για να δηλώση μετάνοια, για να αποφύγη την εκτέλεση κ.ο.κ.

Έκτοτε, δημιουργήθηκε η υποψία ότι γνωστά (πράγματα) στον φυσικό κόσμο δεν είναι όπως τα περιγράφανε οι θεολόγοι κ.ο.κ., αλλά αποδεικνύεται από προσεκτικότερη παρατήρηση, με τη βοήθεια οργάνων που είναι ικανός ο άνθρωπος να κατασκευάση, ότι αλλιώς είναι ο κόσμος και αλλιώς αυτός ο κόσμος περιγράφεται. Ξέρουμε ότι η γη είναι σφαιρική και όχι μια πλάκα. Ήταν μια γνώμη που υπήρχε στην Αλεξάνδρεια, αλλά είχε ξεχασθή.

Αυτό, κατ’ επέκταση, ισχύει και για την σύγχρονη επιστήμη.

Η κβαντομηχανική κατέστρεψε πλέον την έννοια της καθαρής μαθηματικής και φαίνεται σαφώς ότι δεν υπάρχει ούτε ένδειξη πλέον ότι υπάρχει κάτι αμετάβλητο μέσα στον κόσμο. Είναι όλα εν συνεχεί κινήσει και δεν μπορεί κανείς να προδιαγράψη ακριβώς πώς θα λειτουργήση ένα ηλεκτρόνιο μέσα σε ένα ατομο. Το ηλεκτρόνιο δεν προκαθορίζεται πλέον, με την θεωρία του Max Plank (Μαξ Πλανκ). Είναι αποδεδειγμένο πλέον με πειράματα.

[…]

Από πλευράς θεολογίας, δεν μπορούμε να μιλάμε για την πίστη στον Θεό εξ επόψεως αρμονίας του σύμπαντος, αλλά εξ επόψεως της προσωπικής πνευματικής γνώσης.

Θυμάμαι μια φορά ήμουν στην Γενεύη και ήταν ένας δικός μας, της κβαντομηχανικής, ο οποίος με βρήκε στην εκκλησία και με κάλεσε στο σπίτι του μαζί και έναν καθηγητή της Ελλάδος, της αστρονομίας.

Και ήταν πολύ περίεργη η συζήτηση, διότι ο αστρονόμος, φαίνεται επηρεασμένος από τα νειάτα του στο κατηχητικό σχολείο, μιλούσε για την αρμονία του σύμπαντος. Και εγώ λέγω, δεν ξέρω πια αν μπορούμε να μιλήσουμε για αρμονία του σύμπαντος, έχουμε την μελανή οπή τώρα, έχομε μεγάλη αταξία στο σύμπαν και, μάλλον, η αρμονία στο σύμπαν είναι ίσως φαινομενική και ότι ο άνθρωπος κάνει κατάταξη της γνώσεώς του, και η κατάταξη δίνει όψη αρμονίας δηλαδή. Αλλά μπορεί κανείς να βρει πολλά στοιχεία στο σύμπαν που αποδεικνύουν κάποια δυσαρμονία. Δεν υπάρχει απόλυτη αρμονία. Υπάρχει κάτι που μοιάζει με αρμονία και υπάρχουν και πολλά άλλα στοιχεία που είναι ενδεικτικά έλλειψης αρμονίας. Οπότε, όπως τα παλαιότερα χρόνια αποδεικνύανε την ύπαρξη του Θεού με επιχειρήματα από την παλιά αστρονομία, δηλαδή, πριν από αυτόν τον αιώνα, τώρα μπορεί κανείς να αποδείξη ότι δεν υπάρχει Θεός.

Μετά είπα ότι και η κβαντομηχανική μάς λέει καθαρά σήμερα ότι δεν υπάρχει τίποτε το αμετάβλητο, διότι η ίδια η μαθηματική έχει αποδειχθή ότι είναι ένας υπολογισμός, οπότε λέμε περίπου κάτι. Κάθε μέτρηση είναι περίπου μέτρηση. Και μετράμε ή την ορμή, περίπου, ή την θέση, περίπου. Και το πιο ωραίο είναι ότι ο Αϊνστάιν, που νόμιζε ότι τα ηλεκτρόνια έχουν μια αμετάβλητη κίνηση μέσα στο άτομο, αποδεικνύεται τώρα ότι αυτά τα «κολοκύθια» πηδάνε τροχιά κλπ. Οπότε, δεν μπορεί κανείς να υπολογίση μαθηματικά, με ακρίβεια, την πορεία αυτών των πραγμάτων, αλλά υπολογίζει περίπου. Και με αυτό το «περίπου» γίνονται όλοι οι υπολογισμοί από τους σημερινούς φυσικούς κλπ.

Πάντως, δεν επηρεάζει την πίστη μας η εξέλιξη της επιστήμης που διερευνά το σύμπαν και βρίσκει νεώτερα ευρήματα, τα οποία δεν αναφέρονται στην Αγία Γραφή.

[…]

Οι θεόπτες Προφήτες, Απόστολοι, Πατέρες κατέγραφαν την πνευματική τους εμπειρία, για να οδηγήσουν τους μαθητές τους στην προσωπική γνώση του Δημιουργού του κόσμου, όχι για να τους μάθουν επιστημονικές γνώσεις για τον κόσμο. Αυτό είναι το ουσιώδες σημείο της Αγίας Γραφής.

Και δεν είναι σκοπός των θεοπνεύστων νοημάτων να αποκαλύψουν τίποτε περί της ουσίας των κτιστών, του σύμπαντος. Οπότε, ολόκληρο το θέμα περί θετικών επιστημών κ.ο.κ έχει σχέση με την θεολογία, αλλά η θεολογία δεν φωτίζει εκείνα τα άλλα θέματα.

Επομένως, ο σκοπός των νοημάτων της Αγίας Γραφής είναι καθαρά ασκητικός, όχι επιστημονικός. Να ανιχνεύσουμε, δηλαδή, από τα νοήματα από τι συντίθεται η ύλη και τα ουράνια σώματα και πώς λειτουργεί η δομή του σύμπαντος. Δεν είναι αυτός ο σκοπός αυτών των νοημάτων.

Ο σκοπός όμως των νοημάτων είναι, ότι εκτός από το να μας οδηγούν ασκητικά προς τον Θεό, μέσω της καθάρσεως, του φωτισμού να μας οδηγούν προς την θέωση. Εκτός από αυτόν τον σκοπό, τα νοήματα αυτά έχουν σκοπό να μας διασαφηνίσουν την σχέση μεταξύ του ακτίστου και του κτιστού, ώστε να γνωρίζουμε ότι το άκτιστο είναι εξ ουδενός, διότι ο Πατήρ είναι εξ ουδενός, ο Υιός είναι εκ του Πατρός, το Πνεύμα το Άγιον είναι εκ του Πατρός, ότι οι ενέργειες είναι από τον Πατέρα δι’ Υιού εν Αγίω Πνεύματι κλπ. Αυτά είναι τα άκτιστα κλπ. και η σχέση του κτιστού προς τα άκτιστα. Τα κτίσματα είναι εκ του μηδενός.

Οπότε, από την εμπειρία της θεώσεως οι Πατέρες γνωρίζουν περί της σχέσεως του κτιστού και του ακτίστου, όχι μόνο περί υπάρξεως ακτίστου και κτιστού, αλλά και την σχέση γνωρίζουν. Δεν σημαίνει όμως, ότι γνωρίζουν και μανθάνουν την ουσία του Θεού ούτε και την ουσία των κτιστών.

π. Ιωάννης Ρωμανίδης (1927-2001), ένας από τους μεγαλύτερους διδασκάλους της Ορθόδοξης θεολογίας στον αιώνα που μας πέρασε, δεν μας άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο και δεν κατόρθωσε να ολοκληρώσει τη Δογματική του. Το έργο αυτό το ανέλαβε ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, στη μητρόπολη του οποίου ήταν εγγεγραμμένος ο π. Ιωάννης στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ο κ. Ιερόθεος, μετά από μελέτη είκοσι χρόνων, επέλεξε αποσπάσματα από ομιλίες και παραδόσεις του π. Ιωάννη που απομαγνητοφώνησαν διάφοροι συνεργάτες του και συνέθεσε τη δίτομη «Εμπειρική δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδη», που εκδόθηκε το 2010 και το 2011 από την Ι. Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας). Από τον δεύτερο τόμο αυτού του έργου επιλέξαμε το πέμπτο υποκεφάλαιο του πρώτου κεφαλαίου του δεύτερου μέρους (σσ. 119-125, στο βιβλίο έχει τίτλο «Η καταγραφή της αποκαλυπτικής εμπειρίας») και το παρουσιάζουμε εδώ, παραλείποντας δυο τμήματα (τα επισημαίνουμε με […]), δύο παραγράφων το καθένα, που αναφέρονται σε μια συζήτηση μ’ έναν αγγλικανό επίσκοπο και μιαν άλλη μ’ έναν Άγγλο αστρονόμο, γιατί δεν προσθέτουν κάτι ιδιαίτερο στο θέμα όπως το πραγματεύεται ο π. Ιωάννης.

Επειδή ο π. Ιωάννης μεγάλωσε και σπούδασε στην Αμερική, έκανε κάποια λάθη στον χειρισμό της νεάς ελληνικής, κυρίως όταν πραγματευόταν μη θεολογικά θέματα, όπως φαίνεται και στα αποσπάσματα που παρατίθενται. Όμως, ο προφορικός λόγος του απομαγνητοφωνημένος, αν και έχει αρκετές επαναλήψεις, μας αποζημιώνει με τη ζωντάνια και την αμεσότητά του. Το υποκεφάλαιο που παραθέτουμε συντίθεται από πολλά αποσπάσματα ομιλιών τα οποία ξεχωρίζουμε με την εναλλαγή κανονικών και πλάγιων τυπογραφικών στοιχείων.

Ευχαριστίες στον Theo για το "υλικό" και την επιμέλεια.

πηγή: Αντίφωνο


13 Ιουν 2012

Συνέδριο Ορθοδόξων Ψυχοθεραπευτών


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ


Είμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε τη σύγκληση του 5ου Διεθνούς Συνεδρίου Ορθοδόξων Ψυχοθεραπευτών που θα λάβει χώρα από 27 ώς 30 Σεπτεμβρίου 2012 στον Βόλο, με την συμπαράσταση της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, υπό τον γενικό τίτλο Ψυχοθεραπεία και Ποιμαντική: Αποκαλύψεις της Ύπαρξης. Εκτός από τους ψυχοθεραπευτές, το συνέδριο αυτό απευθύνεται και σε κληρικούς και σε εκπαιδευτικούς, για τους οποίους θα υπάρχουν ειδικές συνεδρίες με θέματα που τους αφορούν. Θα χορηγηθούν Πιστοποιητικά συμμετοχής.

Πληροφορίες και εγγραφές: http://www.orthopsy2012.gr


Ο πρόεδρος Ο γραμματέας
Δημήτρης Καραγιάννης π. Βασίλειος Θερμός

10 Ιουν 2012

Επιστολή - φωτιά κατά της ''ναζιστικής παραφροσύνης''

Επιστολή - φωτιά κατά της ''ναζιστικής παραφροσύνης'' που εσφαγίασε στις 10 ιουνιου 1944 την Μαρτυρική κωμόπολη του Διστόμου Βοιωτίας έστειλε στον Δήμαρχο κ. Γιάννη Πατσαντάρα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος με αφορμη την μαύρη επέτειο της Σφαγής μεθαύριο Κυριακή.

Παράλληλα ο Πατριάρχης επικρίνει το Δικαστήριο της Χάγης για την απόφασή του ''μεταφέρον τήν διαπραγμάτευσιν τής υποθέσεως και την συναφή διεκδίκησα τών άποζημιώσεων εις κρατικόν έπίπεδον'' για τους 218 σγαγιασθέντες,.ενώ καλεί ουσιαστικά την Γερμανία να προχωρήσει εκ των υστέρων σε εμπρακτη επανόρθωση και επίδειξη μεταμέλειας για τα θύματα της ''Ναζιστικής παραφροσύνης'', ''ώστε νά δίευκολύνηται ή συμφιλίωσις και ή προαγωγή τοϋ κλίματος συναδελφώσεως μεταξύ άτόμων και κοινωνικών ομάδων''.

Ολόκληρο το κείμενο της επιστολής του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου :

"Τω Έντιμοτάτω κυρίω Ιωάννη Πατσαντάρα, Δημάρχω Διστόμου, Αράχωβας και Αντίκυρας, τέκνω της ημών Μετριότητος εν Κυρίω άγαπητώ, χάριν και είρήνην παρά Θεού.

Αδυνατούντες να παραστώμεν προσωπικώς εις την τέλεσιν τοϋ ίεροϋ μνημοσύνου ύπέρ των συντοπιτών σας, θυμάτων της Ναζιστικής παραφροσύνης, άποστέλλομεν εις υμάς την παρούσαν έπιστολήν εις ένδειξιν συμμετοχής, ημών τε και της Μητρός Εκκλησίας, άφ' ενός μεν εις το πένθος σας δια το άποτρόπαιον γεγονός της σφαγής των κατοίκων και καταστροφής τοΰ χωρίου, άφ' έτερου δε εις την έκφρασιν των φιλειρηνικών σας αισθημάτων.

Λυπούμεθα βαθέως, διότι το Διεθνές Δικαστήριον της Χάγης, άπεγοήτευσε δια της αποφάσεως του τας προσδοκίας σας, ως και τοΰ πεπολιτισμένου κόσμου εν γένει, κωλυσιεργούν εις την άναγνώρισιν τοΰ δικαίου των θυμάτων και μεταφέρον την διαπραγμάτευσιν της υποθέσεως και την συναφή διεκδίκησα των άποζημιώσεων εις κρατικόν έπίπεδον.

Ο σεβασμός των άνθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδίως δε τοϋ δικαιώματος της ζωής, συνδεόμενος αμέσως προς την πνευματικήν καλλιέργειαν και εύαισθησίαν, είναι ουσιαστική προϋπόθεσις οιασδήποτε πολιτιστικής αναπτύξεως, άλλως η θρυλουμένη τεχνολογική πρόοδος έκτροχιάζεται εις βάσανον άντί εξυπηρετήσεως δια την άνθρωπότητα, διότι, όπως ήδη ο άρχαίος φιλόσοφος Πλάτων παρετήρησε, «πάσα έπιστήμη χωριζόμενη αρετής, πανουργία, οϋ σοφία φαίνεται».

Ως άνθρωποι, βεβαίως, πάντες σφάλλομεν. Η άναγνώρισις όμως των σφαλμάτων και η κατά το μέτρον τοΰ δυνατού έπανόρθωσίς των συνιστά ύποχρέωσιν παντός άξιου του ονόματος του άνθρωπου. Πολλώ δε μάλλον, όταν εις περιόδους έντάσεων και άντιπαραθέσεων προκαλώνται οΰ μόνον ύλίκαί φθοραί, άλλά και άπώλεια της ζωής συνανθρώπων μας, πρέπει, έστω και εκ των ύστέρων, να έπιδεικνύηται έμπράκτως η μεταμέλεια των άδικησάντων, ώστε να δίευκολύνηται η συμφιλίωσις και η προαγωγή τοϋ κλίματος συναδελφώσεως μεταξύ άτόμων και κοινωνικών ομάδων.

Ο Ελληνικός λαός ύπήρξεν ανέκαθεν φιλειρηνικός, χωρίς βεβαίως τούτο να σημαίνη ότι επέδειξε και ήττοπάθειαν η διάθεσιν να απεμπόληση το δικαίωμά του να ζη έλευθέρως, ρυθμίζων τα του οίκου του άφ' εαυτού και συνεργαζόμενος μετά παντός προσώπου η έθνους άνταποκρινομένου εις τας καλής θελήσεως ενεργείας του, διο και εύχόμεθα και προσευχόμεθα, το Δίστομον να άποτελέση άφετηρίαν πρωτοβουλιών ειρήνης και συνεργασίας μεταξύ των λαών.

Η δε χάρις, το άπειρον έλεος και η δικαιοσύνη τοϋ Κυρίου και Θεού ήμών".

Πηγή:http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=9572


8 Ιουν 2012

Λίγο πριν από το μηδέν


π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος(Λίβυος)

Για όσους σοκαρίστηκαν από την χθεσινή εικόνα πολιτικής ζούγκλας στην ελληνική τηλεόραση, να τους θυμίσουμε ότι στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει η ταυτοποίηση της αλήθειας με «το είπε ή το έδειξε και η τηλεόραση». Γιατί αυτή την φορά η τηλεόραση όχι απλώς έρχεται πίσω από τα γεγονότα αλλά ούτε καν μπορεί πλέον να τα αποτυπώσει.

Το λέω τούτο διότι για εκείνους οι οποίοι ζουν στην καθημερινή ζωή του Έλληνα και όχι στις κρυψώνες της φαντασίας τους, γνωρίζουν ψυχή και σώματι, ότι η Ελληνική κοινωνία τουλάχιστον εδώ και ένα χρόνο, ζει σε οριακές καταστάσεις.

Το συμβάν που όλοι πλέον είδαμε να διαδραματίζεται στην τηλεόραση από ανθρώπους που θέλουν να εκπροσωπούν θεσμικά την Ελληνική Δημοκρατία, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Διότι δεν είναι αληθινό και υπαρκτό ότι συμβαίνει on camera, αλλά κυρίως off camera. Εκεί στην αληθινή ζωή, όχι της εικονικότητας αλλά της κοινωνικής εξαθλίωσης και βαρβαρότητας.

Ανεργία, πείνα, έλλειψη νοήματος, τραυματισμένη έως θανάτου κοινωνική συνοχή, κοινωνία που κινείται στα όρια της κατάρρευσης και του μηδενισμού, ένα βήμα πριν την κοινωνική σύρραξη.

Βία, σωματική και λεκτική, ένταση, απογοήτευση, οργή, θυμός, όλοι έτοιμοι για φασαρία, για ξύλο, για βρίσιμο, για βία όποιας μορφής. Το βλέπεις στα μάτια, το αισθάνεσαι στα κορμιά, το ακούς με την γλώσσα μα προπαντός το μυρίζεις παντού, μπαρούτι που διψά την σπίθα.

Η ελληνική κοινωνία έχει πλέον για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί εισέλθει σε μια περίοδο κοινωνικής αποδόμησης. Δεν υπάρχει καμία κοινωνική συμφωνία αξιών. Καμία κοινωνική συνοχή. Κανένα πολιτικό ή κοινωνικό όραμα που μπορεί να συνθέσει σε αρμονία και ειρήνη τους πολίτες. Αισθάνεσαι ότι όλα είναι έτοιμα να εκραγούν, να επαναστατήσουν με σύμμαχο το θυμικό μηδέν.

Είμαστε ένα βήμα πριν από το μηδέν, γιατί αφού πρώτα ως κοινωνία και έθνος ανταλλάξαμε ένα βαθύ ιστορικό πολιτισμικό κώδικα αξιών, με τον πολιτισμό της «αρπαχτής» και της εξαπάτησης προς εύκολο πλουτισμό, ήρθαμε αργότερα στην απουσία των ατομικών μας ευθυνών, να νομιμοποιήσουμε και να επικροτήσουμε κοινωνικά την μεθοδολογία του «γιαουρτιού» και του «μπουκαλιού». Λησμονώντας όμως τραγικά τα εξής, ότι το γιουχάισμα εύκολα γίνεται μπουκάλι, το μπουκάλι πολύ απλά μετατρέπεται σε πέτρα και οι μπουνιές κάλλιστα μεταμορφώνονται σε σφαίρες.

Εκείνος ο όποιος ανέχεται τα πέφτουν χαστούκια στα πρόσωπα των διπλανών του, όποιοι κι αν είναι αυτοί, να ετοιμάζεται να δεχθεί γροθιές στο δικό του πρόσωπο εντός ολίγου. Η κοινωνική νομιμοποίηση και επικρότηση του «γιαουρτιού», του «μπουκαλιού» και τις «σφαλιάρας», θα είναι αυτή που θα φέρει και τις σφαίρες. Γιατί αύριο το πρωί θα διαφωνούν με την δική σου άποψη ή με την δική σου καταγωγή, ενδεχομένως με την εφημερίδα που διαβάζεις, το ντύσιμο σου ή τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου. Τότε σαφέστατα και θα είναι αργά να καταδικάσεις γιατί όταν έπρεπε επικροτούσες έστω και σιωπώντας.

Το φοβερό και τρομακτικό για την Δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή δεν είναι το χέρι που χαστούκισε ή σήκωσε την πέτρα, αλλα οι χιλιάδες που φώναξαν "άξιος". Ο Χίτλερ,(Στάλιν,ο Κεμάλ), ήταν ένας αλλα εκατοντάδες χιλιάδες εκείνοι που ζητωκραύγαζαν «Hi Xitler».

Η Δημοκρατία είναι το πιο ευαίσθητο πολιτικό σύστημα και χρειάζεται την προστασία μας. Και όπως εύστοχα παρατηρεί ο Στέλιος Ράμφος: Πολιτικές ηγεσίες και πολίτες δεν μπορεί να παίζουν με τη φωτιά, γιατί, ως γνωστόν, υπάρχουν φωτιές που σβήνουν με νερό, υπάρχουν όμως και φωτιές που σβήνουνε με αίμα!


Υ.Γ η θεσμική Εκκλησία πότε θα πάρει θέση απέναντι σε όλους εκείνους που καπηλεύονται την Ορθόδοξη πίστη παραχαράζοντας και παραμορφώνοντας την διδασκαλία της σε εθνική και ρατσιστική ιδεολογία μίσους;