20 Ιουν 2011

Τα παιδιά των «Πλατειών»

Κατέβηκα σε μια γενική συνέλευση των «Αγανακτισμένων» της πόλης μου. Άκουσα τις απόψεις τους. Μίλησα με αρκετούς. Κυρίως είδα τα πρόσωπα, τις κινήσεις και τις λέξεις της παρουσίας τους.

Στην συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι άνθρωποι. Το πιστοποίησε και πρόσφατη πανελλαδική έρευνα. Ακηδεμόνευτοι κομματικά, δίχως να λείπουν όμως και οι κομματικοί λύκοι έτοιμοι να αρπάξουν την ευκαιρία και να καπελώσουν το κίνημα. Θέλει προσοχή αυτό.

Η όλη εικόνα δεν άργησε να γεννήσει μέσα μου ερωτήματα. Απορίες και συνειρμούς γύρω από το ποια είναι τελικά αυτά τα παιδιά των «Πλατειών» που αυθόρμητα κατά χιλιάδες ξεχύθηκαν στους δρόμους της Ελλάδας.

Τα παιδιά των «Πλατειών», τα αγανακτισμένα νιάτα, είναι όλα εκείνα τα παιδιά που σπατάλησαν την νιότη τους μέσα στην τσιμεντένια φυλακή του σχολείου. Τα παιδιά αυτά που έλεγαν καλημέρα και καληνύχτα μεταξύ «δημόσιου» σχολείου και ιδιωτικού φροντιστηρίου. Ελεύθερος χρόνος μονάχα ως ανέκδοτο κα μάλιστα κακόγουστο. Άλλωστε στην Ελλάδα η παιδεία είναι δωρεάν. Το αποτέλεσμα πτυχία δίχως αντίκρισμα. Ανεργία και εξαθλίωση. Όλοι οι αγώνες και οι προσπάθειες μιας νιότης στοιβαγμένες στην σέλα ενός delivery.

Είναι αυτά τα παιδιά που έβλεπαν το πατέρα και την μάνα τους να βυθίζονται στην κατάθλιψη και την απόγνωση. Να μένουν άνεργοι και αδύναμοι να τα βοηθήσουν στις ανάγκες της αγοράς, όχι της ζωής. Ας το προσέξουμε αυτο. Διότι οι ανάγκες για τις οποίες σήμερα ένας πατέρας και μια μάνα εγκαταλείπουν σε πολύωρες και κολάσιμες εργοδοτικά εργασίες τα σπίτια τους, δεν είναι οι ανάγκες της ζωής, αλλά του συστήματος, της αγοράς, των τραπεζών, της πλουτοκρατίας.

Είναι τα παιδιά αυτά που είδαν τις τράπεζες να καταληστεύουν το βίο τους και να πίνουν εντόκως το αίμα της οικογένειας τους.

Oι νέοι άνθρωποι που έζησαν τα δεκάδες σκάνδαλα της πολιτικής και οικονομικής ζωής από το χρηματιστήριο και τα ομόλογα, μέχρι την Siemens και το Βατοπαίδι, δίχως κανείς ποτέ να λογοδοτήσει στον Ελληνικό λαό. Η πολιτική ασυλία είχε πλέον παραχαραχθεί σε βουλευτική αλητεία. Και η δικαιοσύνη τιμωρούσε ανελέητα τους ανήμπορους και εμπερίστατους της κοινωνίας. Τους δε πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά ισχυρούς τους αμνήστευε επιβραβεύοντας τις αθλιότητες τους.

Είναι οι νέοι άνθρωποι των μέχρι πρότινος 700ευρώ και σήμερα 350-400ευρώ. Της ανασφάλιστης εργασίας και σήμερα πραγματικής δουλείας. Αφού πλέον δουλεύουν 9,10,11, 12 ώρες με πενιχρά χρήματα, δίχως ασφάλεια, μέχρι τελικής πτώσεως. Και τούτο δεν είναι σχήμα λόγου. Καθημερινά δέχομαι ανθρώπους που απολύθηκαν από τις δουλειές τους διότι δεν άντεξαν την πίεση, την πολύωρη ορθοστασία τις αντίξοες συνθήκες εργοδουλείας και λιποθύμησαν.

Αυτά τα νέα λοιπόν παιδιά της έρημης χώρας, ξεχύθηκα στους δρόμους και απλώθηκαν στις πλατείες, αναζητώντας το δικαίωμα στην ζωή. Ένα πιο διαφανές αύριο. Μια ελπίδα να κρατηθούν. Εάν όνειρο να ονειρευτούν. Ένα όραμα που θα θρέψει την ζωή τους.

Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε ως χριστιανοί είναι να σταθούμε δίπλα τους.

π.Λίβυος


8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και Όχι Μόνο ως Χριστιανοί Τυπικά αλλά και ως Πραγματικοί Άνθρωποι! Συγχαρητήρια Πατήρ Λίβυε για αυτό το Κείμενο. Ο θεός ας μας Φωτίσει Όλους γιατί Δυστυχώς Υπάρχει Όντως Μεγάλη Αναισθησία!
Κίρκη.

Macubert είπε...

Ένα πράγμα μας σώνει, να κατεβούν στις πλατείες και τα παιδιά των βουλευτών-υπουργών-πρωθυπουργών.
Χαχαχαχααα...
Ωραίο κείμενο, τα στηρίζουμε όλα αυτά παππούλη!

Ανώνυμος είπε...

Macubert θα μου Επιτρέψεις να σου Πώ ότι Κάποια Πράγματα Έχουνε Όρια.Black to Χούμορ σου...
Κυράννα.

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχουν και αυτοί, οι οποίοι είναι ακόμη από τους "προνομιούχους" να μην είναι άνεργοι, αλλά που δουλεύουν σε κατάσταση ομηρίας, με την απειλή- έκδηλη ή όχι- μιας πιθανής απόλυσης κι έτσι να πρέπει να "καταπίνουν" τη βία- κυρίως ψυχολογική. Κι αν πολλοί από αυτούς ακόμη δεν έχουν αγανακτίσει, κοντοζυγώνει η ώρα...

Είναι μπερδεμένη η κατάσταση. Όλοι την ίδια παραμύθα έχουμε καταπιεί. Τελικά, ποιός θα βγει νικητής στη Ζωή; Κανείς a priori, ούτε τα μνησίκακα "κλωτσοσκούφια", ούτε οι ασυνείδητοι εξουσιαστές. Όλοι ζούμε την πρόκληση της αδικίας, μέσα κι έξω από τις πλατείες. Οι καρδιές πορώνονται. Χρειάζεται πνευματικό "αντίβαρο", ασπίδα κατά του μίσους. Να εύχεσαι πάτερ!

Με αγάπη,
Φάνια

π. ΛίΒυος είπε...

@Κίρκη
@Macubert
@Κυράννα
@Φάνια

Ευχαριστώ πάρα πολύ για την παρουσία σας!!!! Καλή δύναμη, συνεχίζουμε!!!

ΛΥΒΙΚΟΣ είπε...

Συμφωνω Πατηρ Λιβυε με το κειμενο σας και γενικοτερα με της κοινωνικοπολιτικες αποψεις σας. Ευχομαι να συνεχισει ο θεος να σας δινει φωτιση.

Ανώνυμος είπε...

Γεια σας.

Εγω ειμαι απο αυτα τα παιδια που περιγραφετε. Ειμαι 26 χρονων και νομιζω οτι ανηκω σε ολη αυτη την γενια στην οποια αναφερεστε στο κειμενο σας.
Νομιζω οτι το πρωτο πραγμα που πετυχαν οι πλατειες ειναι οτι καταφεραν να σπασουν τον τρομο. Πολυς κοσμος σταματησε να καθεται στον καναπε του βλεποντας την προπαγανδα των 8 και κατεβηκε στις πλατειες. Βρηκε συνανθρωπους του που ειναι στην ιδια μοιρα με αυτον, συζητησε, πηρε και εδωσε και σιγα σιγα αρχιζει να συνειδητοποιει το τι γινεται. Μετα απο αυτη την συνειδητοποιηση, ερχεται η οργανωση και μετα η δραση. Οι πλατειες μπορει να μην καταληξουν πουθενα, μπορει να ξεφουσκωσουν, μπορει και να καταληξουν καπου. Το πρωτο βημα εγινε και γινεται καθημερινα.
Τελος, νομιζω οτι κανετε λαθος. Εγω προσωπικα δεν θελω κανενας να σταθει "διπλα" μου. Θελω να κατεβει μαζι μου, σαν ισος προς ισο, να κουβεντιασουμε, να συναποφασισουμε και να δρασουμε. Ισοτητα-αλληλεγγυη-αντισταση-δημοκρατια, αυτο ειναι για μενα το βασικο προταγμα της πλατειας. Ευχαριστω.

π. ΛίΒυος είπε...

@ΛΥΒΙΚΟΣ
Καλημέρα αδελφέ μου και καλή δύναμη!!!


@Ανώνυμος
Φίλε μου είμαι μαζί σου στους δρόμους. Σε ευχαριστώ για την παρουσία και πάνω απο ολα για τους αγωνες σου.