27 Σεπ 2010

Διώχνεις την ώρα να πάει πού;



Λουδοβίκος Ανωγείων


Ακούω κάποιους στο καφενείο που προσπαθούν να «σκοτώσουν» την ώρα τους και με απελπίζει. Διώχνεις την ώρα να πάει πού; Την επόμενη ώρα πάλι μπροστά σου θα την βρεις! Είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε στον τόπο που γεννηθήκαμε, στον ήχο μας, στις αναμνήσεις μας και με όλα αυτά να γεμίζουμε και να μεγαλώνουμε το χρόνο της καθημερινότητάς μας. Ο χρόνος δεν μετριέται με το ρολόι, μετριέται και με ύψος και με φάρδος και με πυκνότητα και με αραιότητα και με συναίσθημα και με ταχύτητες άλλες. Πιστεύω ότι μπορούμε -αν ζούμε την καθημερινότητα στην οποία μας έταξε η φύση ή ο Θεός- όταν φεύγουμε από δω να μην είμαστε λυπημένοι αλλά να φεύγουμε με χαρά.

23 Σεπ 2010

Το μοιρολόι...

Μια μάνα στην Κρήτη έχει μόλις χάσει το μεγαλύτερο της γιο από τα τέσσερα κοπέλια της. Κάθε αργά πηγαίνει στο κοιμητήριο του χωριού. Πέφτει κατά γης, σέρνεται δίπλα του και αγκαλιάζει το μνήμα του. Θέλει να κοιμηθούν αγκαλιά όπως τότε, τα χρόνια που ποτέ δεν έλειπε από τον ζεστό της κόρφο .

Μιλά ντου και ζεσταίνει με την ανάσα και τα χάδια της το παγωμένο μάρμαρο που σκεπάζει τον ανθό της καρδιάς της.

Σε κάποια στιγμή μέσα στα πολλά της μοιρολόγια ακούγεται να λέει:

«Ήσουν η κούκλα μου, παίζαμε και μεγαλώσαμε μαζί και τώρα δίχως σου πως θα βαστάξω το παιγνίδι της ζωής;».

Ήταν το πρώτο της παιδί, πρώτη φορά Μάνα στα δεκαπέντε της χρόνια.



π. Λίβυος

20 Σεπ 2010

Ευτυχία- ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ



Κατ αρχήν η ευτυχία είναι κάτι που συμβαίνει από μέσα προς τα έξω και όχι από έξω προς τα μέσα. Θέλω να πω, δεν είναι κάτι που έχει να κάνει με αυτά που κάποιος πετυχαίνει να κάνει, αλλά έχει να κάνει με την εσωτερική ηρεμία που κάποιος έχει στη ζωή του. Για μένα η ευτυχία κατακτάται συνειδητοποιώντας τι νόημα έχει η ζωή σου. Αυτό σημαίνει γιατί ζεις πραγματικά, τι δραστηριότητες έχεις, η ζωή δεν είναι απλά ένα πέρασμα που συμβαίνει πέρα από την δική μου επιθυμία, αλλά κάτι που έχει να κάνει με τα πράγματα που εγώ κάνω. Όταν εγώ αισθάνομαι ότι συμπορεύονται ο δρόμος μου με τον σκοπό μου, τότε γαληνεύω. Και αυτήν την γαλήνη εγώ την αποκαλώ ευτυχία.


15 Σεπ 2010

Όταν, εάν, τώρα...

Αφιερωμένο στα χρόνια που χάθηκαν...


Ένα μικρό κορίτσι με γιασεμιά στα μάτια,

συνάντησε το όταν και το ρώτησε,

Εσένα πια είναι η δουλειά σου ;

Εγώ του απάντησε το όταν, μεταθέτω συνεχώς τα πράγματα στο μέλλον,

τα μακραίνω τόσο πολύ που δεν προλαβαίνει ή ξεχνά κανείς στο τέλος

να ζήσει.

Δεν μου αρέσεις είπε το κορίτσι και σκόρπισε τα φύλλα του γιασεμιού.

Λίγο παρακάτω σε ένα δρόμο γεμάτο λάσπες,

είδε να περπατά σκυμμένο το εάν.

Εσένα πια είναι η δουλειά σου; το ρώτησε.

Εγώ του λέει, δεν σταματώ λεπτό να διηγούμαι το παρελθόν,

να θυμάμαι και να κλαίω, σκορπώντας τύψεις κι ενοχές.

Δεν μου αρέσεις, είπε το κορίτσι και κύλησε ενα δάκρυ.

Σε λίγη ώρα στο κάτω στενό του χωριού

εκεί που ανθούσαν βασιλικοί και κατνιφέδες, περνούσε το τώρα,

δεν το ρώτησε τίποτα απολύτως

απλά το ακολούθησε τώρα και χάθηκαν στην ομορφιά.


π. Λίβυος


13 Σεπ 2010

Ξανά και πάλι μαζί.

Πέρασαν αρκετοί μήνες από το τελευταίο κείμενο που ανεβάσαμε στο μπλοκ μας. Ήταν μια περίοδος που τόσο γιατί είχε πλησιάσει το καλοκαίρι όσο και γιατί ένιωσα την ανάγκη της σιωπής, της ησυχίας του νου, θέλησα να αποσυρθώ και να δω λίγο τα μέσα μου θέματα. Είναι πολύ σημαντικές αυτές οι εσωτερικές βουτιές στα μέσα μας. Αισθάνομαι όμως ότι πλέον θέλω να γυρίσω στο αγαπημένου μου γράψιμο. Μου έλειψε. Το αποζήτησα. Και έτσι επιστρέφω ξανά ώστε πρώτα ο Θεός και αυτό τον χειμώνα να κάνουμε παρέα, να χαρούμε, να προβληματιστούμε και γενικά να δώσω χώρο στην σκέψη και στην καρδιά να εκφραστεί όσο το δυνατό πιο δημιουργικά.

Καλό φθινόπωρο και καλή χειμωνιά να έχουμε.

Τα λέμε.