30 Μαρ 2010

Το κράτος φυλακίζει αντί να θεραπεύει.

Στον φίλο Κώστα Μπικάκη που έφυγε από την ζωή μετά από νοθευμένη δόση ουσιών στα 26 του χρόνια. Το αφιερώνω στην μνήμη του και ιδιαιτέρως στον άνθρωπο με το Α κεφαλαίο ιερέα Χαράλαμπο Κοπανάκη που έδειξε και έδωσε αγάπη, στήριξη, συμπαράσταση στον Κώστα. Που άνοιξε το σπίτι του και του χάρισε μαζί με την οικογένεια του- με τεράστιο κοινωνικό κόστος- στιγμές στοργής και ανθρώπινης θαλπωρής. Εάν είχαμε πολλούς τέτοιους παπάδες τόσο η εκκλησία μας όσο και η κοινωνία μας κατά προέκταση όλα θα ήταν "Αλλιώς" . Τον ευχαριστούμε που υπάρχει. Και του στέλνουμε το μήνυμα να συνεχίσει να αγαπά το " περιθώριο" της κοινωνίας όπως έπραττε και ο Χριστός μας. Μπορεί να χάθηκε μια μάχη αλλά όχι ο πόλεμος. Ο αγώνας συνεχίζεται.

Φίλε Κώστα, δεν θα σου πω πολλά λόγια τα οποία άλλωστε δεν αγαπούσες μια και δεν είχες συνηθίσει να ακούς στην σιωπή της μοναξιάς των ανθρώπινων συναισθημάτων. Στην παγερή σιωπή της κοινωνικής απομόνωσης και περιθωριοποίησης. Άλλωστε ο κόσμος αυτός έχει μάθει να λέει πολλά για να κατηγορήσει, να διαπομπεύσει, να συκοφαντήσει και να παραπλανήσει. Την γλώσσα και την μιλιά της αγάπης, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας λίγοι έως ελάχιστοι την γνωρίζουν, παρόλο που ο Χριστός μας είπε ότι ο κόσμος θα σας αναγνωρίζει ως μαθητές μου, εάν ανάμεσα σας υπάρχει αγάπη.

Λίγα λοιπόν λόγια διάλεξα να σου πω. Να κάνουμε την τελευταία μας κουβέντα. Μην φοβάσαι δεν θα μας ακούσουνε. Δεν είναι πολλοί εδώ. Μεταξύ μας είμαστε. Ποιος άλλωστε δίνει σημασία σε ένα νέο παιδί που πέθανε μόνο του στους δρόμους της Ομόνοιας. Έτσι απευθύνομαι μονάχα σε εσένα γιατί είμαι απόλυτα σίγουρος ότι με ακούς μέσα από την νέα πραγματικότητα ύπαρξης που έχεις ήδη εισέλθει.
Δύο πράγματα θέλω να σου πω και ύστερα να σωπάσω πάνω στην οδύνη της μορφής σου. Ταλαιπωρημένη, ματωμένη, σταυρωμένη.

Πρώτον να προσευχηθώ για σένα και να σου που το προσωρινό αντίο. Και δεύτερον να σου ζητήσουμε μια συγνώμη γιατί τελικά δεν καταφέραμε να σε κρατήσουμε στην ζωή. Να διαρρήξουμε τον μελαγχολικό μανδύα και ιστό που σε είχε καταστήσει δέσμιο της απαισιοδοξίας και της αρνητικότητας απέναντι στην ζωή η οποία για πολλούς λόγους δεν μπορούσε να σου δώσει χαρά και νόημα. Δεν είναι εύκολο το έργο αυτό. Δεν τα καταφέραμε και σου ζητάμε συγνώμη. Δεν ήταν εύκολο να μάθεις την γλώσσα της αγάπης της οποίας το αλφάβητο δεν γνώρισες ποτέ. Συχνά μας έλεγες ότι δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει αγάπη, θαλπωρή, οικογένεια, συντροφικότητα. Επόμενο ήταν φίλε γιατί ποτέ δεν τα γνώρισες.

Δεν είμαστε βλέπεις όλοι ίδιοι. Δεν αντιμετωπίζουμε όλοι τις συνθήκες της ζωής με τον ίδιο τρόπο. Είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας οι άνθρωποι γι αυτό και αντιδρούμε διαφορετικά στα ίδια γεγονότα. Εσύ δεν άντεξες την βαρβαρότητα της ζωής. Δεν είμαστε εμείς καλύτεροι από σένα, απλά διαφορετικοί είμαστε και προς το παρόν αντέχουμε.

Τέλος θα θέλαμε να σου πούμε με κάθε μορφή ειλικρίνειας και με όση δύναμη έχει τούτη την ώρα η πενθούσα μας καρδιά
ότι δεν φταις εσύ.
Ότι δεν είσαι ένοχος, όπως τόσο χρόνια άκουγες στις αίθουσες των δικαστηρίων, όπου το ανάλγητο κράτος δίχως ίχνος ανθρωπισμού και ντροπής, σε έσερνε από τα πολύ μικρά σου χρόνια. Όχι δεν είσαι ένοχος. Είσαι αθώος. Και αυτό ήρθαμε να στο βροντοφωνάξουμε να το ακούσεις.
Ένοχοι είναι όλοι εκείνοι που θα έπρεπε να σε αγαπήσουν και δεν τον έκαναν. Εκείνοι που έπρεπε να σε αγκαλιάσουν στα πρώιμα σου χρόνια και «ξέχασαν» το πράξουν.


Εδώ στην θέση την δική μου σήμερα και σε κάθε κηδεία από τα εκατοντάδες νέα παιδιά που φεύγουν κάθε χρόνο από την ζωή θύματα των ουσιών, έπρεπε να είναι όλοι εκείνοι που με τον ένα ή άλλο τρόπο σου άρπαξαν την ζωή μέσα από τα χέρια. Σου έκοψαν το δικαίωμα στην ελπίδα και το όνειρο.

Συγγνώμη έπρεπε να έρθουν να σου πουν - και όμως δεν είναι εδώ- οι δικαστές που σε δίκαζαν και σε έστελναν κάθε τόσο στην κόλαση των φυλακών, ενώ ήσουν παιδί ακόμα, ενώ χρειαζόσουν θεραπεία. Εκείνοι οι αστυνομικοί – όχι όλοι υπήρξαν και εξαιρέσεις- που δεκάδες φορές σε χλεύασαν, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι
– όχι όλοι υπήρξαν και εξαιρέσεις- που ποτέ δεν σε είδαν ως άνθρωπο, η εκκλησία με την ανεπαρκής και πολλές φορές παντελώς απούσα ποιμαντική της μέριμνα.

Μα κυρίως και πάνω από όλους οι υπουργοί δικαιοσύνης και δημοσίας τάξεως, που φυλακίζουν και εξοντώνουν ψυχολογικά και σωματικά παιδιά άρρωστα σαν και εσένα, τα εκατοντάδες που αυτή την στιγμή είναι στις φυλακές και υποφέρουν αντί να είναι σε θεραπευτήρια και να επουλώνουν τις ψυχικές και σωματικές πληγές τους.
Γιατί όλα αυτά τα παιδιά δεν είναι εγκληματίες αλλά άρρωστοι άνθρωποι που χρειάζονται αγάπη, αποδοχή, στήριξη, ενίσχυση και κυρίως σωματική και ψυχολογική ενίσχυση. Είναι τρελό και συγχρόνως επικίνδυνα υποκριτικό οι έμποροι του θανάτου να κυκλοφορούν ελεύθεροι και μάλιστα κρυμμένοι στην μεγαλοαστική νεοπλουτίστικη κοινωνική ζωή και οι χρήστες που είναι τα θύματα τους, η καθημερινή λεία τους, να πεθαίνουν στις φυλακές.

Αντί να θεραπεύει, το κράτος φυλακίζει με αδιαφορία, μίσος και εκδικητικότητα.
Αντί μιας ανθρώπινης αγκαλιάς, σιδεριές και χειροπέδες κυκλώνουν τα σώματα των χρηστών, λουκέτα που κάνουν τον ίδιο ήχο με τους εφιάλτες των στοιχειωμένων παιδικών τους ονείρων κλειδαμπαρώνουν την ζωή τους. Οι φυλακές δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αδυναμία και η ανικανότητα μιας κοινωνίας να αγαπήσει και να θεραπεύσει τα μέλη της. Είναι το σύμβολο της υποκρισίας της. Του εσωτερικού της οχετού.


Καλό ταξίδι φίλε Κώστα και εύχομαι ο Χριστός που και αυτή την Μ. Εβδομάδα θα βιώσει την απόρριψη, την προδοσία και τέλος τον Σταυρό του μίσους από ένα κόσμο που ποτέ δεν κατάλαβε ποιος στην πραγματικότητα ήταν, από σήμερα να συντροφεύει στην νέα σου ζωή, μακριά από τον εφιάλτη και την κόλαση της κοινωνίας που φτιάξαμε όλοι εμείς.
Καλή Αντάμωση.


π. Λίβυος


29 Μαρ 2010

Πίσω από τα ζήτω ο Σταυρός

Γιορτάσαμε σήμερα, με Βάϊα, κλάδους από ελιές και όμορφους ύμνους την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Όταν όμως σε λίγες μέρες τα Βάια θα έχουν ξεραθεί και τα ζήτω θα έχουν παντελώς κοπάσει θα αποδειχθεί το φιάσκο μιας υποδοχής που έκρυβε το μίσος του θανάτου. Όπως οι έπαινοι τις περισσότερες φορές κρύβουν επιμελώς την κατηγορία και την συκοφαντία.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ονομάζουμε την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα «θριαμβευτική». Που είναι ο θρίαμβος; Μήπως στο γεγονός ότι εκατοντάδες κόσμου έχουν συναχθεί για να τον υποδεχθούν; Ότι ζητωκραυγάζουν και χειροκροτούν; Πόσο αυτό απασχολεί ή άγγιζε την ταπεινή ψυχή του Χριστού. Τον Χριστό που δεν διαφήμισε ποτέ το πρόσωπο του, που επίμονα ζητούσε όλες οι ευεργεσίες και τα θαύματα που έκανε να μένουν μυστικά, δίχως τυμπανοκρουσίες και εξωτερικές επευφημίες ή στιγμιαίους ενθουσιασμούς χωρίς βαθύτερο περιεχόμενο.

Ο Χριστός αυτό που γνωρίζει πολύ καλά είναι ότι η είσοδος του στα Ιεροσόλυμα, δεν είναι καθόλου θριαμβευτική με την έννοια, τα πρότυπα και τις αντιλήψεις του κόσμου, περί επιτυχίας και ιδιαίτερα θριάμβου.

Τι ζητούσε ο κόσμος; Τι επιζητούσε και είχε συναθροιστεί κατά δεκάδες εκατοντάδες; Μα τι άλλο από το θέαμα. Την φαντασμαγορία. Την ικανοποίηση αιτημάτων. Την αντίληψη ότι ο Χριστός θα τους λύσει μέσα από ένα «μαγικό» ανώδυνο για αυτούς και τις επιλογές ζωής τους τρόπο όλα τα προβλήματα τους. Κυρίως ότι ο Χριστός θα ξεκινήσει μια επανάσταση απέναντι στην Ρωμαϊκή εξουσία που θα έχει κυρίαρχα στοιχεία την βία, το αίμα, το μίσος, το πόλεμο.

Πόσοι αυτούς που έχουν συναχθεί έχουν κατανοήσει το μυστήριο της παρουσίας του Χριστού. Ποιος είναι πραγματικά και ουσιαστικά ο Χριστός, ο λόγος του, το βαθύτερο νόημα του μηνύματος που προσκόμιζε στην ανθρωπότητα ως πρόταση ζωής. Πολύ λίγοι έως κανείς. Μα τι λέμε τώρα. Εδώ ακόμη και οι ίδιοι οι μαθητές του δεν είχαν κατανοήσει την αλήθεια περί του προσώπου του Χριστού. Δεν είχαν καταλάβει ποιος στα πραγματικότητα ήταν.

Για αυτό ακριβώς τον λόγο και μετά από λίγες ώρες αυτό το πλήθος-μάζα-όχλος που ζητωκραυγάζει θα επιζητεί μετά μανίας την τιμωρία και τον θάνατο του Ιησού.

Άλλα μήπως αυτή δεν είναι η ψυχολογία του όχλου; Της μάζας που πολλές φορές έχουμε μάθει να τις αμνηστεύουμε τα πάντα. Όλα τα λάθη και τις ανεπαρκείς και επιβλαβείς για την ιστορία της ανθρωπότητας επιλογές της.

Δεν είναι ο «λαός» εκείνος που ακολουθεί τον Χίτλερ στην ψυχωτική καταδίκη και κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας, ελευθερίας, και κυρίως ανθρωπισμού. Δεν είναι ο «λαός» αυτός που σκοτώνει τους ευεργέτες του, κοινωνικούς ήρωες και ηρωίδες, φιλοσόφους και προφήτες, αγίους και αγωνιστές του κοινωνικού καλού και ωφέλιμου. Δεν είναι εκείνος που ανέχεται και όχι μόνο ανέχεται αλλά συγκαλύπτει, υποστηρίζει και στο τέλος πολιτικούς και πολιτικά σχήματα αποτυχημένα, καταστροφικά και επικίνδυνα για τον άνθρωπο και τον πλανήτη. Δεν είναι αυτός ο «λαός» που στήνει λαϊκά δικαστήρια καθημερινά στην διαφορετικότητα των συνανθρώπων μας με τραγικές συνέπειες ιδιαιτέρως στις μικρές και κλειστές κοινωνίες. Δεν είναι εκείνος που στην ραστώνη και στον εφησυχασμό του αστισμού, των μικροσυμφερόντων του μελαγχολικού και ζοφώδους μικρόκοσμου του, εφησυχασμένος αρνείται κάθε ομαδική και συλλογική δραστηριότητα ουσιαστικής προόδου και ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης και πραγματικότητας.

Πρέπει λοιπόν επιτέλους να σταματήσουμε την αμνηστία κριτικής και απόδοσης σοβαρών ευθυνών από τον δύστυχο και άμοιρο «λαό». Ούτε άμοιρος είναι ούτε χωρίς ευθύνες και μάλιστα μεγάλες.

Γιατί είναι ίδιος ο λαός που ζητωκραυγάζει και επευφημεί τον Χριστό με εκείνον που σε λίγες ώρες και μέρες θα ζητάει την άρον άρον σταύρωση του. Είναι ο ίδιος λαός που μπορεί την μια μέρα να σε κολακεύει ή να σε επαινεί και την επόμενη στιγμή να σε συκοφαντεί και κατηγορεί. Είναι εκείνος που την ώρα που γλυκά σε φιλά θέλει στο βάθος της απύθμενης υποκρισίας του να σε δαγκώσει μέχρι θανάτου.

Εάν λοιπόν κάτι το θριαμβευτικό υπάρχει σε αυτή την είσοδο στα Ιεροσόλυμα, είναι πέρα και πάνω, από τα ζήτω, τα παλαμάκια και τις κραυγές ενός «λαού» που δεν έχει επίγνωση του ποιος στην πραγματικότητα είναι ο Χριστός. Και αυτό θα το δούμε τις επόμενες μέρες τις μεγάλης εβδομάδας. Όταν θα φανερωθεί μπροστά μας η ταπείνωση ισχυρότερη της αλαζονείας. Όταν θα φανεί η εξουσία πάσχουσα και αδύναμη μπροστά στην διακονία. Όταν θα παρουσιαστεί ακόμη και αυτός ο θάνατος αδύναμος κρίκος στα χέρια της εκάστοτε εξουσίας να απειλήσει, να τρομοκρατήσει και ιδιαιτέρως να τερματίσει την Αλήθεια, την Ανάσταση της ζωής και του νοήματος της ύπαρξης.


π. Λίβυος


19 Μαρ 2010

Μνήμες Εφηβείας....



Το κείμενο αυτό από την καρδιά μου στα παιδιά του Πορτατίφ http://toportatif.blogspot.com/

Και να που τα ταξίδια

μείναν μόνο όνειρα
Και να που οι φωνές
και τα τραγούδια σώπασαν


Αυτό το τραγούδι ξυπνάει μέσα μου μνήμες λαβωμένες. Ήταν καλοκαίρι. Θα ήμουν στην Γ’ Γυμνασίου όταν κάποιοι φίλοι μου είπαν να πάμε μια βόλτα σε κοντινή παραλία όπου θα έπαιζε μουσική ένα συγκρότημα και θα είχε πάρα πολύ κόσμο.
Δεν αρνήθηκα άλλωστε δύσκολα με φυλάκιζες στο σπίτι τα βράδια του καλοκαιριού. Σαφέστατα ήταν που ήθελα να ξεφύγω από εικόνες και ήχους. Από την μοναξιά που κουβαλούσα μέσα μου με το καλημέρα στην ζωή.
Έτσι το απογευματάκι ήρθαν τα παιδιά και όλοι μαζί κατηφορίσαμε στην παραλία. Εγώ την εποχή εκείνη άκουγα Ροκ μουσική και μάλιστα ότι πιο σκληρό υπήρχε. Σνόμπαρα καθετί διαφορετικό, από ντύσιμο, μουσική και κυρίως ιδεολογία. Καθότι όλη η παρέα μου, είχαμε μια ιδεολογική βάση, που ήταν έντονα αντιεξουσιαστική. Ντύσιμο, οργάνωση ζωής, άρνηση χρημάτων, δεν θέλαμε να έχουμε λεφτά και αν τυχών κάποιος από την παρέα είχε τα μοιραζόμαστε όλοι μαζί. Έτσι δεν πηγαίναμε σε μαγαζιά όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας μας, πέρα από κάτι κακιάς ώρας καφενεία που ήταν φτηνά και κυρίως λαϊκά.
Χα χα χα, τι θυμήθηκα τώρα. Μια μέρα γνωρίσαμε στους δρόμους μια οικογένεια που εθελούσια ζούσε την ιδεολογική πτωχεία κόντρα στην αστικοποιημένη ζωή. Δηλαδή όπου γης και πατρίς ή αν προτιμάτε τα λόγια του Χριστού μας, «οι αλεπούδες έχουν κρυψώνες και τα πουλιά του ουρανού έχουν φωλιές, μα ο Γιος του Aνθρώπου δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι του…». Ήταν ένα ζευγάρι από την Αθήνα και είχαν και ένα υπέροχο μωρό, την Χρυσαυγή έτσι την είχαν ονομάσει. Σαφέστατα δεν είχαν λεφτά. Θυμάμαι λοιπόν τότε όλη η παρέα να παίρνει τους δρόμους για να βρει λεφτά. Για τα είδη πρώτης ανάγκης. Κυρίως γάλα. Βγήκαμε λοιπόν στους δρόμους της πόλης και ζητιανεύαμε για να αγοράσουμε τα απαραίτητα σε αυτό το μωρό.
Που είναι αυτά τα χρόνια της αλληλεγγύης; Αλήθεια δεν τα ξανασυνάντησα.

Τέλος πάντων πολλά κάναμε τότε, που είχαν Χριστό, χωρίς εμείς να το γνωρίζουμε. Ας είναι. Τα αφήνουμε αυτά για άλλη φορά. Ας έρθουμε ξανά σε εκείνη την Κρητική παραλία που γινόταν η συναυλία.

Φτάσαμε και μπήκαμε μέσα στο κόσμο. Μάλιστα προχωρήσαμε τόσο που θυμάμαι ότι φτάσαμε πίσω από την εξέδρα που έπαιζαν οι μουσικοί. Δεν μας ενδιέφερε- για τους παραπάνω λόγους -το συγκρότημα ούτε οι μουσικοί που έπαιζαν. Πιο πολύ για χαβαλέ πήγαμε. Έτσι τουλάχιστο νομίζαμε. Από περιέργεια ρώτησα κάποιον από τους εκεί παρευρισκόμενους.
-Δε μου λες βρε φίλε, πως το λένε το γκρούπ που παίζει;
-«Λαθρεπιβάτες», μου απαντάει. Λέω μάλιστα, δεν είναι για μένα. Αρα συνεχίζω την αδιαφορία. Και με την σκέψη αυτή σαχλαμαρίζαμε με τα άλλα παιδιά της παρέας. Ώσπου κάποια στιγμή νιώθω να με διαπερνάει ένα ρίγος, και μια μουσική αρμονία, που είχε πόνο, νοσταλγία πολύ όνειρο, ακούμπησε την εφηβική καρδιά μου. Λέω μέσα μου. Ωπα, τι είναι αυτό που ακούγεται. Από πού έρχεται. Χωρίς να το αντιληφθώ σιγά σιγά είχα απομακρυνθεί από την παρέα και γενικότερα από τον χώρο και χρόνο και είχα χαθεί μέσα στην μουσική και στους στίχους αυτού του τραγουδιού,

Και να που τα ταξίδια
μείναν μόνο όνειρα
Και να που οι φωνές
και τα τραγούδια σώπασαν

Και να που η ζωή
τώρα κυλάει πιο γρήγορα
Και να που τα παιδιά
και τα παιχνίδια χάθηκαν

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Φταίει η ζωή που είναι μικρή..

Η ματιά θόλωσε, όχι από οργή και θυμό, υπάρχει και αυτό το θόλωμα, αλλά από ένα σαφέστατα γλυκύτερο, καθαρτικό και λυτρωτικό συνάμα δάκρυ. Βούρκωσα. Ήθελα να φύγω να απομακρυνθώ. Και τούτο έκανα. Η μουσική σαν προσευχή είχα ανοίξει την εσώτερη, βαθιά καρδιά μου. Το μέσα άνθρωπο που όλοι κουβαλάμε.
Χωρίς να πω τίποτε σε κανένα από την παρέα, έφυγα και περπάτησα πάνω στην άμμο πολλά χιλιόμετρα με μοναδική παρέα, το ήχο, τον στίχο, το φεγγάρι και τα άστρα του καλοκαιριού. Που και που ένιωθα και το νερό της θάλασσας να με ακουμπάει στα ακροδάχτυλα, θυμίζοντας μου ότι η αλμύρα δεν υπήρχε μονάχα στα μάτια μου. Από τότε μέχρι σήμερα αυτό το τραγούδι με συντροφεύει όταν οι μέρες είναι ανήλιες. Όταν η μοναξιά μεγαλώνει. Όταν νιώθω ότι η ζωή είναι μικρή.

π. Λίβυος

10 Μαρ 2010

Για αυτά τα χέρια.


«Η πλουτοκρατία ητο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής αντίχριστος»


Αλ. Παπαδιαμάντης, Οι Χαλασοχώρηδες


Αυτές τις μέρες στα μέρη που ζω οι άνθρωποι του τόπου διατηρούν μια παλαιά συνήθεια -καλή κακή θεολογικά δεν θα την κρίνουμε αυτή την στιγμή- να κάνουν ευχέλαια στα σπίτια τους. Καλούν λοιπόν το παπά, μαζεύεται όλοι η οικογένεια και μέσα σε ένα όμορφο κλίμα πίστης ελπίδας και οικογενειακής αλληλοβοήθειας γίνεται το μυστήριο.

Δεν είναι όμως αυτό καθ αυτό το γεγονός στο οποίο θα ήθελα να μείνω. Εκείνο που πραγματικά κάθε φορά με συγκλονίζει είναι η εκείνη η στιγμή στο τέλος του μυστηρίου όπου καλούμαι σύμφωνα με την ιεροτελεστική τάξη να αλείψω διάφορα σημεία τους σώματος των ανθρώπων με το λάδι.

Συγκλονίζομαι. Νιώθω δέος όταν φτάνω στο σημείο των χεριών και βλέπω χέρια βαθιά χαρακωμένα από την δουλειά. Γεμάτα ρόζους από τα χιλιάδες μεροκάματα. Αδύναμα, πολλές φορές να ανοίξουν ή να κινηθούν ευλύγιστα από τον μόχθο, την κούραση, την πάλη και τον αγώνα για ένα κομμάτι ψωμί. Για την ευημερία της οικογένειας τους, του τόπου τους, της γης τους.

Σε αυτά τα χέρια που δεν γνωρίζουν άνδρα ή γυναίκα, κρύβεται μια ολόκληρη ζωή στερήσεων, πόνου, αγωνίας, που μόνο όποιος έχει ζήσει με αγρότες και έχει βιώσει την ζωή τους μπορεί να το καταλάβει. Να νιώσεις τις λέξεις που συλλαβίζω τούτη την στιγμή.

Για αυτούς του ανθρώπους, που είναι το μεγαλύτερο μέρος της ενορίας μου, την εκκλησιαστικής κοινότητας μου, αλλά και των προγόνων μου, θα κάνω ότι μπορώ, το λίγο που μπορώ, για να είμαι αλληλέγγυος στα αντικοινωνικά, αντεργατικά, εξαθλιωτικά για τους αδύνατους οικονομικά και εργασιακά ανθρώπους.

Αυτά τα χέρια δεν μπορώ, και δεν μπορούμε να τα προδώσουμε. Γιατί δεν είναι μόνα τους. Είναι χιλιάδες τέτοια χέρια που έχουν την ίδια όψη με εκείνα των οικοδόμων, των ναυτεργατών, των λογής λογής εργατών και εργατριών στα σύγχρονα δουλεμπόρια της μαύρης εργασίας ή της διαρκώς φθίνουσας οικονομικά και κοινωνικά εργατικής και ευρύτερα μεσαίας κοινωνικής τάξης.

Την οικονομική κρίση δεν την διαμόρφωσε ο λαός ώστε να την πληρώσεις αυτός με περικοπές ιστορικών κεκτημένων και δικαιωμάτων του, που υπήρξαν αποτέλεσμα κοινωνικών αγώνων και κατακτήσεων ποτισμένα με αίμα.

Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, του άκρατου απάνθρωπου οικονομικού φιλελευθερισμού της παγκοσμοποιούμενης ελεύθερης αγοράς των αριθμών και όχι των ανθρώπων και της φύσης.

Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κατάρρευση της τοκογλυφικής πυραμίδας του χρηματοπιστωτικού συστήματος των τραπεζών.

Δεν θα πληρώσουμε εμείς για να σώσουμε μια πατρίδα που ποτέ δεν υπήρξα πραγματικά ελεύθερη αφού οι πολιτικάντηδες της μαζί με την άρχουσα πλουτοκρατία φρόντιζαν πάντα να την έχουνε παραδομένη στα ξένα συμφέροντα με το αζημίωτο.

Δεν θα πληρώσουμε εμείς για μια Πατρίδα που οι πολιτικοί την έχουν πουλήσει σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες (βλέπε Λιμάνι Πειραιά).

Δεν θα πληρώσουμε εμείς για να βγούμε από την κρίση ώστε και πάλι να ανοίξει ο δρόμος για Siemens, Βατοπαίδια, ομόλογα, χρηματιστήρια κ.ο.κ.

Όχι !!! με σθένος ρωμαλεότητα θα αγωνιστούμε ο καθένας μέσα από το δικό του μετερίζι, και την κοινωνική άποψη του, να εμποδίσουμε την αφαίμαξη των λαϊκών και εργατικών κεκτημένων. Μέσα από τους αγώνες μας να αποδώσουμε ουσιαστικό φόρο τιμής σε όλους εκείνους που έδωσαν την ζωή τους για ένα καλύτερο κόσμο, για μια δικαιότερη κοινωνία, για ένα μέλλον που θα ανήκει στους πολλούς και όχι στους λίγους. Για αυτά τα χέρια με τους ρόζους, τις παλάμες με τις χαρακιές, τα πρόσωπα με το βλέμμα του μόχθου και του αγώνα, αγωνιζόμαστε και εμείς.


π. Λίβυος


8 Μαρ 2010

Για να κερδίσω στάλες της ζωής...


Σήμερα ο ναός είχε πάρα πολύ κόσμο. Δεν ξέρω αν γίναμε εκκλησία ή πόσοι τελικά έστω και λίγο έγιναν, αλλά ωστόσο υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι στο ναό. Ένας όμορφος δίσκος με καθαρά μελισοκέρια αναμένα και πολλά πολύχρωμα όμορφα λουλούδια αγκάλιαζαν τον Σταυρό του Χριστού που για τον καθένα έπαιρνε μια άλλη μορφή και ένα διαφορετικό συμβολισμό στα βαθύτερα σοκάκια του προσωπικού του ψυχικού τοπίου.

Για άλλους δύναμης και δόξα, για άλλους ταπείνωση και προσφορά, αγάπη και θυσία, ελπίδα και παρηγοριά στα δικά τους βάσανα, μια και έβλεπαν ένα Θεό να πονά και να υποφέρει , και γενικά ο καθένας έδινε την δική του ερμηνεία στα δικά του ψυχικά πλαίσια και ανάγκες της συγκεκριμένης πορείας της ζωής του.

Άλλωστε αυτό είναι και το νόημα της ενανθρωπήσεως. Ενας Θεός που γίνεται ,τώρα ,της ιστορίας του ανθρώπου. Αλλά οχι μια παρελθοντικής ιστορίας που είναι γραπωμένη και πεισματικά ακίνητη στο τότε της ζωής των ανθρώπων. Αλλα μια ιστορία που γίνεται παρόν σήμερα στο τώρα των ανθρώπων.

Βέβαια θα μπορούσε εύλογα να ρωτήσει κάποιος. Και για σένα πάτερ τι νόημα και τι μήνυμα σου πρόσφερε η σημερινή και προσέξτε φετινή εορτή. Γιατί πέρυσι ή του χρόνου όλα είναι αλλιώς. Το τώρα της ιστορίας ενανθρωπίζει κάθε φορά ο Χριστός και αυτό είναι συλλογικό και οικουμενικό, αλλά γιατί ; Μα γιατί είναι ατομικό, προσωπικό και μοναδικά ιδιαίτερο.
Ετσι για μένα μένα η σημερινή εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως πέρα από τις διάφορες θεολογικές αναλύσεις που θα μπορούσα να βρω και να σας απαγγείλω -αλλά κάτι τέτοιο δεν με ενδιαφέρει,- φανερώνει την Σταυροαναστάσιμη υφή του κόσμου. Της ζωής μας.
Μιας ζωής όπου το καλό και κακό ζουν μέσα και γύρω μας. Όπου η θλίψη και η χαρά διαδέχονται η μία την άλλη. Όπου το γέλιο και το δάκρυ είναι τόσο κοντά όσο οι ανάσες των ερωτευμένων. Ωστόσο αυτό δεν μας απογοητεύει. Δεν ματαιώνει τις προσπάθειες μας, αλλά αντιθέτως τις τοποθετεί στην σωστή τους διάσταση και προσανατολισμό. Μας προσγειώνει να μην ψάχνουμε την τέλεια ζωή. Τις τέλειες στιγμές, τους τέλειους ανθρώπους, τα τέλεια εξωτερικά γεγονότα ώστε να χαρώ και να νιώσω πληρότητα. Αυτά ποτέ δεν θα υπάρξουν. Και το γνωρίζουν καλά όσοι προδόθηκαν στον έρωτα, στον παρθενικό μύθο, στο πρωτόζηλο ενθουσιασμό, στην εφήμερη προσδοκία. Η ματαίωση είναι μεγάλη και οδυνηρή . Όταν λιώνουν οι μύθοι οι πλημμύρες πνίγουν τα όνειρα μας και μαζί βυθίζουν την ελπίδα μας. Ομως ο λόγος του Χριστού μπορείς ξάνα μέσα στην προσωπική ψυχική ιστορία μας να αναστήσει την ζωή εκ του θανάτου της γοητείας, δηλαδή της απογοήτευσης.

Ετσι η σημερινή μέρα μας δίδει το μήνυμα οτι η ζωή είναι μια Σταυροαναστάσιμη πραγματικότητα. Ζω, χαίρομαι, προσπαθώ να βρω νόημα στο καθημερινό, το απλό, το προσιτό στο σήμερα μου. Εκείνο που δεν κάνει θόρυβο άλλα είναι σημαντικό. Εκείνο που δεν φωνασκεί αλλά είναι δυνατό και ικανό. Και αυτά είναι δίπλα μας. Μέσα μας. Γύρω μας. Στην προσευχή, στην άσκηση ως ψυχική αναγνωρισιμότητα του αληθινού προσώπου μου. Είναι στην καλημέρα, την καλησπέρα και την καληνύχτα που θα πω στην φύση και στα πρόσωπα της. Είναι στο καφέ που θα πιω, στην κουβέντα που θα κάνω, στην σχέση που θα αναπτύξω, στην παραλία ή το βουνό που θα περπατήσω, στην δημιουργικότητα και την διακονία, σε όλα εκείνα που δεν φαντάζουν μεγάλα για ένα νου που προγραμματίζεται στους ρυθμούς της κατανάλωσης και της τελειομανίας ή τελειοθηρίας. Είναι όμως ουσία ζωής για όλους εκείνους που έμαθαν οτι "«τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;»

π. Λίβυος