Πριν λίγες μέρες η ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία εόρτασε την Μεταμόρφωση του Χριστού επάνω στο Όρος Θαβώρ. Ακούσαμε μέσα από την υπέροχη υμνολογία της, αλλά και από τα ευαγγελικά αναγνώσματα για το χρονικό του γεγονότος που έλαβε χώρα πάνω στο όρος Θαβώρ μπροστά στα έκπληκτα μάτια των τριών μαθητών. Μια πραγματικότητα που δεν συναντάται άλλη φορά στο Ευαγγέλιο και στην ζωή Του Χριστού.
Σκέφτομαι ότι θα μπορούσε κανείς να πει πάρα πολλά για το υπαρξιακά συγκλονιστικό γεγονός αυτό. Να δώσει πολλές ερμηνείες και να ανασύρει εσωτερικά μηνύματα για την ύπαρξη αρκετά. Ωστόσο για μένα προσωπικά το γεγονός της μεταμορφώσεως του Χριστού, δεν είναι τίποτε άλλο από την αποκάλυψη όχι τόσο της θεϊκής και μόνο φύσης του Χριστού, αλλά της φύσης κυρίως του ανθρώπου. Των οντολογικών και υπαρξιακών του δυνατοτήτων. Ο Χριστός δεν επιδεικνύει το θεϊκό του μεγαλείο. Δεν φανερώνει την θεϊκή του φύση για να εντυπωσιάσει ή για αφήσει εκστατικούς τους μαθητές. Παρόλο που και αυτό έχει γραφεί μαζί με πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις και ερμηνείες.
Για μένα προσωπικά ο Χριστός επάνω στο όρος Θαβώρ φανερώνει τις οντολογικές και υπαρξιακές διαστάσεις και δυνατότητες του ανθρώπου. Αποκαλύπτει στους μαθητές ποιος είναι, αλλά συγχρόνως ποιος είναι εν δυνάμει και μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, ο αναγεννημένος από το Πνεύμα του Θεού. Αποκαλύπτει τις κρυφές δυνατότητες του ανθρώπου που ο Θεός του έχει δώσει ως οντολογική κληρονομιά. Άλλωστε ο Χριστός ήρθε για αυτό τον λόγο στον κόσμο, για να μας δώσει την πληρότητα της αποκάλυψης για το πρόσωπο Του Θεού και της ζωής Αυτού. Να μας υποδείξει και να γίνει πρότυπο της πνευματικής μας διαδρομής που ολοκληρώνει την αιτία της υπάρξεως μας και της παρουσίας μας πάνω στο πλανήτη γη.
Έρχεται να γίνει η οδός και η φανέρωση του δρόμου. Να μας οδηγήσει στην αλήθεια της ζωής, που δεν είναι άλλη παρά η Σταυροαναστάσιμη υφή του κόσμου, του πλανήτη, του ανθρώπου. Όλες οι μορφές αποκαλύψεων που ο Θεός έδωσε μέχρι την έλευση του Χριστού στο κόσμο είχαν αλλοιωθεί και παραχαραχτεί. Είχαν υποστεί παραμόρφωση και αλλοτρίωση από τους ανθρώπους. Η αμαρτία ως υπαρξιακή αστοχία και άγνοια, συσκότιζε την αλήθεια Του Θεού και κατ’ επέκταση του ανθρώπου. Έτσι η πρόνοια και η παράφορη αγάπη Του για τον κόσμο, τον κάνει να εισέλθει στην ιστορία, αυτή την φορά με την μορφή ανθρώπου, δηλαδή όπως λέμε στην θεολογία, υποστατικώς. Ως ένας από εμάς, μέσα σε εμάς, στην ζωή και την πορεία μας.
Η ελεύθερη υπαρκτικά φύση του Θεού, που δεν ορίζεται και δεν περιορίζεται από τίποτα και κανένα, σαρκώνεται στο ιστορικό πρόσωπο του Ιησού από την Ναζαρέτ. Διαλέγει και επιλέγει ελεύθερα, συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, οικογένεια, κοινωνική καταγωγή, οικονομική κατάσταση, τρόπο και πρόταση ζωής. Και πορεύεται μέσα στην ζωή μας, αποκαλύπτωντας την αλήθεια για αυτή, που έχει ως κέντρο υπαρξιακής αναφοράς τον Θεό και τον άνθρωπο.
Στο όρος Θαβώρ φανερώνεται η δόξα όχι μόνο του Θεού αλλά κυρίως του ανθρώπου. Δηλαδή η αλήθεια της φύσης του ανθρώπινου προσώπου. Το που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος που ζει και πορεύεται με τον τρόπο και την πρόταση ζωής που εκείνος αποκάλυψε με την σάρκωση του στην γη αυτή. Για εμάς πλέον δεν μένει τίποτε άλλο παρά να συντονιστούμε σε αυτή την συχνότητα αποκάλυψης που δεχθήκαμε και συνεχίζουμε να δεχόμαστε από τον σαρκωμένο Λόγο Του Θεού. Κατανοώντας ότι η μεταμόρφωση δεν έρχεται μέσα από την ηθική ζωή, ούτε μέσα από την νομική υπακοή ή την θρησκευτική εκστατικότητα κατανάλωσης άχρωμων και άγευστων συναισθημάτων αλλά από την στιγμή εκείνη όπου μυστικά και ανερμήνευτα η Χάρις μας οδηγεί στην υπαρξιακή συνειδητοποίηση της πραγματική φύσης του προσώπου μας, που δεν είναι άλλη από την πνευματική έκφραση του Αιωνίου, αυτή που μας αποκάλυψε ο Χριστός.
παπα-Λίβυος