30 Ιουλ 2009

Μουσικές "Εμπειρίες"...

Από μικρό παιδάκι είχα μια ιδιαίτερη σχέση με την μουσική. Γενικότερα με την μουσικότητα της ζωής. Όλα τα βλέπω και τα βιώνω μέσα σε ένα μέτρο, σε ένα χρόνο μουσικό, ένα ρυθμό και μια ποιότητα ωραιότητας. Ακόμα και το γράψιμο για μένα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ήχοι, μουσικές, ακούσματα που βιώνω μέσα στην καρδιά μου και γίνονται λέξεις, φθόγγοι, εικόνες με ηχητικές επαφές και ψηλαφήσεις του μυστηρίου που μας περιβάλει.

Ποτέ δεν γράφω με συντακτική συνέπεια. Αλλά με την εσωτερική αίσθηση της μουσικότητας των λέξεων. Όταν γράφω, όταν διορθώνω γραπτά δικά μου ή άλλων δεν ασχολούμαι με την συντακτική δομή του κειμένου, αλλά με την μουσικότητα και ποιητικότητα του. Με τον χρόνο, την χρονική μουσικότητα μου έχουν οι λέξεις, οι προτάσεις, οι εικόνες.

Ο πατέρας μου ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Άκουγε συνέχεια μουσική. Παντού τον ακολουθούσε. Στο μικρό ραφείο του, στο αμάξι, στο σπίτι, τραγουδούσε ο ίδιος όταν πηγαίναμε εκδρομές, αλλά και γενικότερα όπου βρισκόταν και ζούσε. Μικρό παιδί μαγευόμουν από αυτούς του ήχους που ανάβλυζαν από το κυρτωμένο σώμα του χρόνια πάνω στην καρέκλα του φτωχικού ραφείου γεμάτο υφάσματα και καθρέπτες.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να αντιληφθώ, ότι η μουσική ήταν η «προσευχή» του. Ότι τον κρατούσε, τον βάσταγε απέναντι στο πόνο, την οδύνη, από τα πολλά και ποικίλα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε σαν οικογένεια, με κυρίαρχο το οικονομικό. Όλα έχουν ένα νόημα, ακόμα και αν η μερική αντίληψη και κατανόηση μας δεν μπορεί να τα συλλάβει. Ας σιωπούμε τότε περιμένοντας την αποκάλυψη. Θα έρθει στις έσχατες ματιές και αναπνοές, στο αύριο του μέλλοντος που προσδοκούμε.

Έτσι η μουσική υπήρξε και υπάρχει για μένα, σοβαρή υπόθεση στην ζωή μου. Ακούγοντας μια μουσική, ένα τραγούδι έφευγα στην κυριολεξία. Βίωνα ένα διαφορετικό κόσμο μέσα μου. Μια πραγματικότητα που πριν δεν υπήρχε χωρίς σαφέστατα να χάνεται το τώρα. Η μουσική ξεκλείδωνε έντονα ένα άλλο κόσμο, μια διαφορετική διάσταση στο χώρο του βαθύτερου είναι μου. Εισχωρούσε και ακόμη συνεχίζει να το πράττει, μέσα στην χώρα του άρρητου λόγου, της σιωπής που κραυγάζει παρουσία άλλη διάστασης πέραν των ορίων μου. Πέρα από την γή που πατώ και τον ουρανό που κοιτώ.

Αυτό το βίωμα συχνά πυκνά με οδηγούσε στην προσευχή. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο. ποιοτικότερο. Με βελτίωνε, με άλλαζε. Για αυτό ακόμα και η πιο μελαγχολική μουσική, δεν μπορεί να μου κάνει κακό. Μου κάνει καλό. Με βοηθάει. Με αλλάζει.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι αληθινοί καλλιτέχνες έχουν μια ουσιαστική και βαθύτατη ποιότητα στην όλη προσωπική και οντολογική παρουσία τους. Δεν είναι τυχαία άτομα. Άλλωστε από αρχαιοτάτους χρόνους οι δρόμοι της τέχνης με εκείνους της θρησκείας ήταν παράλληλοι και συχνά αλληλοεπηρεαζόμενοι.

Μήπως όπως έλεγε και ο Γέροντας Σωφρόνιος έχουν κάποια κοινά μονοπάτια, κάποιες κοινές ψηλαφήσεις του «Αλλιώς» της υπάρξεως;


π.Λίβυος


28 Ιουλ 2009

Πήρα μια απόφαση...


Γενικά δεν σκέπτομαι πολύ τα πράγματα. Είμαι εκ φύσεως παρορμητικός. Πότε μου βγαίνει σε καλό, αφού δεν εξαντλούμε μέσα σε προγραμματισμούς και μπακαλίστικες λογικές του εφήμερου, και πότε σε κακό, αφού λαμβάνω αποφάσεις που ίσως αργότερα με τον ένα ή άλλο τρόπο μου κοστίζουν. Ετσι έμαθα να βάζω σιγά σιγά αλλά ουσιαστικά στην ζωή μου, το ίσως, το μπορεί, το να δούμε τι θα πει και ο ουρανός.
Μέσα σε αυτό λοιπό τον κλίμα κύλησε και η απόφαση μου να δω τι θα κάνω με το μπλοκ. Και νομίζω ότι κατέληξα. Είπα και πάλι το ναι. Ένα ναι στην συνέχεια και την συνέπεια απέναντι σας. Σε όλους εσάς που με τον ένα ή άλλο τρόπο επικοινωνήσατε μαζί μου, μέσα από σχόλια και email, αλλά και τηλεφωνικά για να μου πείτε, να μην σταματήσω και να μη φύγω από το χώρο αυτό της πληροφορίας.
Και σαφέστατα αυτή σας η επιθυμία ήρθε να ταιριάξει με την δική μου. Την δίψα μου για επικοινωνία, για μοίρασμα, για αλληλοκατανόηση και συνάντηση σκέψεων, λογισμών, συναισθημάτων και γενικότερα εσωτερικής καταγραφής που γίνεται πότε αρμονικός και πότε δύσμορφος ήχος πάνω στο πληκτρολόγιο, στα δάκτυλα που πότε χορεύουν σε αναστάσιμους ρυθμούς και πότε τρέμουν κάτω από το βλέμμα της θλίψης, του πόνου, που σπρώχνει την πόρτα της καρδιάς να βγει στο φως, να δει τον ουρανό, να ανταλάξει δυο κουβέντες.
Έτσι συνεχίζω. Με την διαφορά ότι πήρα κάποιες αποφάσεις τις οποίες και σας κοινοποιώ.
Μετά από αρκετή σκέψη και προβληματισμό πήρα την απόφαση να παραμείνω στο χώρο μέσα από το ίδιο blog αλλά με κάποιες σημαντικές για εμένα αλλαγές που πλέον θα με προστάτευαν και εμένα από τους συκοφάντες και γενικότερα από όλα αυτό το συστηματάκι των blogs.
Δηλαδή από εδώ και πέρα
1. το blog θα παρέχει την δυνατότητα σχολίων αλλά δεν υπόσχεται σε κανένα ότι θα δημοσιεύονται όλα καθώς δε και ότι θα λαμβάνει απάντηση. Μπορεί και ναι μπορεί και όχι. Δεν υπάρχει επι τούτου καμία δέσμευση. Και τούτο γιατί. Διότι είναι φοβερά επώδυνο να γράφεις ένα κείμενο με το είναι της καρδιάς σου και μετά να έρχεται κάποιος και με ένα σχόλιο να στο αλλοιώνει τελείως. Να στο πηγαίνει αλλού, μακριά από τις προθέσεις σου και τις στοχεύσεις σου. Από αυτά ή εκείνο που εσύ ήθελες να αναδείξεις. Επίσης με αυτό τον τρόπο σταματάει και η αναγκαιότητα των απαντήσεων, που για εμένα είναι κουραστική. Το υποχρεωτικό πάντα με κούραζε και συνεχίζει να με κουράζει. Και το σημαντικότερο δεν θα αναπτύσσονται διάλογοι μέσω των σχολίων πάνω στα κείμενα που δεν ταιριάζουν με τις πεποιθήσεις και την αντίληψη των πραγμάτων του ιδιοκτήτη του blog. Δεν μπορούν εξ αφορμής ενός δικό μου κειμένου να γίνεται μια ολόκληρη συζήτηση που και με το θέμα δεν έχει σχέση αλλά και στο τέλος περνάει ιδέες τόσο σε θεολογικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο που δεν συνάδουν με τις δικές σου προθέσεις και στο τέλος να τα χρεώνομαι κι όλας.
2. Θα κάνω σχόλια σε όσα blog το επιθυμούν και έχουν αυτή την δυνατότητα ελεύθερος πλέον, χωρίς καμία υποχρέωση και χωρίς καμία ιδιοτέλεια. Αλλά μόνο και μόνο γιατί το επιθυμώ. Γιατί μου αρέσει αυτό που διαβάζω και θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο και όχι για λόγους επικοινωνιακούς.
Με όλα αυτά θέλω να γίνει σαφές ότι δεν με ενδιαφέρει και δεν θέλω να έχω καμία σχέση με όλο αυτό το παιγνίδι που γίνεται στο blogging. Δηλαδή λιβάνισμα και γλείψιμο του συγγραφέα, για να αποκτήσω την δική του επίσκεψη και τον δικό του λιβανωτό. Καθώς και επίσης να μην εισπράττω κατόπιν το μένος και τις συκοφαντίες κάποιων επειδή και μόνο δεν έπαιξα με τους δικούς τους όρους και δεν ικανοποίησα την αρρωστημένη ματαιοδοξία τους.

Άρα όποιος νομίζει ότι θέλει να με διαβάζει μπορεί να το κάνει χωρίς καμία μα καμία υποχρέωση, αρκεί να σέβεται τα κείμενα και ιδιαιτέρως το νόημα τους.


Με αγάπη και εκτίμηση προς πάντας.
παπα-Λίβυος


23 Ιουλ 2009

Ένας απολογισμός ή το τέλος

Αυτή η ανάρτηση που διαβάζεται ήθελα να είναι η τελευταία αυτού του blog. Σκεπτόμενος ότι ολα τα πράγματα έχουν ένα τέλος, που δε σημαίνει και απόλυτα ότι είναι τερματισμός. Ίσως να είναι και μια νέα αρχή για όλα και για όλους. Άλλωστε όταν κλείνει μια πόρτα ο Θεός μας ανοίγει μια άλλη.
Το blogging ξεπήδησε μέσα από τις ανάγκες μου και συγκεκριμένα από την ανάγκη μου να εκφράζομαι και να διαλέγομαι δημόσια μέσα από τα κείμενα μου. Να προσπαθώ να βρω, να συναντήσω ανθρώπους που τους προβλημάτιζαν και τους ακουμπούσαν τα ίδια πράγματα, τα ίδια θέματα. Και συγχρόνως να πειραματιστώ γενικότερα πάνω στο γράψιμο και στις δυνατότητες μου.

Αυτό βέβαια για ενα κληρικό για πολλούς και διαφόρους λόγους, αλλά κυρίως γιατί η ανθρώπινη διάσταση του δεν ενδιαφέρει κανένα, είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει επώνυμα. Από την στιγμή που γράφεις επώνυμα, η κοινωνία αλλά και τα υποσυνείδητα αντανακλαστικά σου, τα αρχετυπικά φαντάσματα, σε καλούν να παίξεις ένα ρόλο, πολύ συγκεκριμένο, αλλά και πολύ περιορισμένο. Που τις περισσότερες φορές δεν είναι η αλήθεια σου, αλλα η προβολή όλων εκείνων που ο κόσμος, οι άνθρωποι, θέλουν και επιθυμούν να βλέπουν στο πρόσωπο ενός κληρικού.
Έτσι δημιούργησα πολλά και διαφορετικά blog με τελευταίο, το παπά- Λίβυος. Εδω στο τελευταίο πλέον blog πάρα πολλοί φίλοι και αναγνώστες έμαθαν και το πραγματικό μου όνομα και τα στοιχεία μου. Δε με πείραξε, άλλωστε εγώ το προκάλεσα. Είχα φτάσει στο σημείο που πλέον δε με ένοιαζε και δεν με νοιάζει.
Όλα τα blogς που δημιούργησα με την παρότρυνση, ψυχολογική και ηθική στήριξη του φίλου π. Χαράλαμπου Κ. -ο οποίος δε σταμάτησε λεπτό να με ενθαρρύνει και να με παροτρύνει προς το γράψιμο- πήγαν πάρα πολύ καλά. Σημείωσαν επιτυχίες απρόβλεπτες και απρόσμενες. Κείμενα μου τιμήθηκαν σε blogs, σε περιοδικά και συλλογικότητες επώνυμες και ανώνυμες. Δόξα τω Θεώ. Δε το περίμενα. Τους ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα τον παπα-Χαράλαμπο που ίσως χωρίς την δική του παρότρυνση δεν θα είχα τολμήσει στην δημοσίευση κειμένων μου, λόγο χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Έκανα πολλούς και καλούς φίλους. Καθημερινά λάμβανα πλήθος email απο νέους και μεγαλύτερους στην ηλικία που αναζητούσαν μια επικοινωνία μαζί μου. Επιθυμούσαν να έρθουν στην εκκλησία που ήμουν, να μιλήσουμε ή να εξομολογηθούν. Βέβαια τούτο ήταν αδύνατον, πρώτον λόγο της περιοχή που ζω και δεύτερον γιατί ποτέ δεν πίστεψα και συνεχίζω να το πιστεύω ότι μπορώ να βοηθήσω ουσιαστικά έναν άνθρωπο να βρει τον Θεό.

Αλλo πράγμα να είσαι κληρικός και άλλο Γέροντας, πνευματικός υπάρξεων. Ο Γέροντας, ο πνευματικός είναι εκείνος που με την χάρι Του Θεού μπορεί να βαστάξει πάνω του, μέσα του την κόλαση για να πάνε οι άλλοι στο παράδεισο. Να σηκώσει τον πόνο και την θλίψη, τους καημούς και τα βάσανα των ανθρώπων, χωρίς ο ίδιος να καταποντιστεί αλλά και συγχρόνως να ωφελήσει.

Εγώ τούτο δε μπορώ να το κάνω. Δε μπορώ να βαστάξω. Αντιθέτως έχω ακόμη την ανάγκη να με βαστάξουν. Εχω βεβαια όλη την αγάπη, την όρεξη και την επιθυμία να το κάνω. Αλλα όχι ακόμη. Δε μπορώ. Είμαι λίγος για αυτή την μεγάλη υπόθεση. Εχω πολύ δουλειά να κάνω ακόμη με τον εαυτό μου. Οι πληγές μου ακόμη αιμορραγούν και η θλίψη με την οδύνη φωλιάζουν ακόμη μέσα μου. Αυτό που μπορώ να κάνω αυτή την στιγμ, την συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, είναι να είμαι φίλος και αδελφός σε όποιον με ζητήσει . Είμαι παρόν. Αλλα ως ομοιοπαθής. Ως αδύναμος αδελφός που πάσχει και υποφέρει γι αυτό ίσως και να μπορεί να καταλάβει και να κοινωνήσει τον πόνο των ανθρώπων.

Ας έλθω όμως και πάλι στα του μπλοκ. Την μεγαλύτερη επιτυχία σημείωσε αυτό το blog, παπα-Λίβυος Ελεύθερες Σκέψεις, που πραγματικά ήρθα σε επαφή με πολλούς και αξιόλογους ανθρώπους. Και τους ευχαριστώ όλους ένα προς ένα για την αγάπη και την στήριξη τους.

Κάποια στιγμή όμως πέρασε έντονα από το μυαλό μου η σκέψη ότι είχε έρθει η ώρα να χωριστούμε απο αυτή την μορφή επικοινωνίας. Στο ποσοστό που είναι επικοινωνία βέβαια. Γιατί δε παύει να είναι μια εικονική και ψευδής σχέση του pc. Αλλα αυτό είναι ενα άλλο θέμα που σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Δηλαδή να κλείσω αυτό το χώρο και να τερματίσω την λειτουργία του.


Οι λόγοι που με οδηγούσαν σε αυτή μου την απόφαση ήταν πραγματικά πάρα πολύ και τους παίδευσα ικανά μέσα μου πριν καταλήξω. Απλά και επιγραμματικά θα μπορούσα να διαλέξω από τους πολλούς τους εξής:

1. Όταν ξεκίνησα αυτή την προσπάθεια δεν περίμενα ποτέ οτι θα έβρισκα αυτή την ανταπόκριση. Οι επισκέψεις καθημερινά ξεπερνούσαν τις 350 και μέσα σε ενα χρόνο είχαν φτάσει τις65.οοο χιλιάδες. Γεγονός που με φόρτωσε ψυχολογικά και ηθικά. Είχα πλέον μεγάλη ευθύνη για πολλούς λόγους.
Για το τι θα γράφω και πόσο συχνά. Ενώ εγώ το είχα ξεκινήσει πολύ απλά και χαλαρά ως ένα ψηφιακό ημερολόγιο.

2. Διέκρινα ότι η όλη διαδικασία άρχισε να με κουράζει. Και τούτο γιατί δυστυχώς στα blogging υπάρχει μια αντανάκλαση του κοινωνικού μας βίου. Δηλαδή διέκρινα μια ιδιοτελής σχέση και επικοινωνία. Τι σημαίνει αυτό. Ότι θα πρέπει να απαντάς υποχρεωτικά στα σχόλια όλων. Υπήρξαν πολλές φορές διαμαρτυρίες από μερικούς ότι δεν απαντούσα ή δεν απαντούσα αμέσως. Επίσης θα πρέπει να κάνεις φιλοφρονήσεις και επισκέψεις και εσύ στα blogs που σε επισκέπτονται. Εκεί πέφτει το μέγα λιβάνισμα και γλείψιμο. Το οποίο ειναι κουραστικό και αναξιοπρεπές. Ο ένας λιβανίζει τον άλλο για να κερδίσει την επισκεψιμότητα του blog του. Βέβαια εγώ αυτό το πάλεψα, ωστόσο δεν ήταν και τόσο εύκολο.

3. Μου έτρωγε πάρα πολύ χρόνο από άλλα σημαντικά πράγματα που θα μπορούσα και πολλές φορές «επιβαλλόταν» να πράξω.

4. Δε είχα πολλά περιθώρια να είμαι ο εαυτός μου, γιατί πλέον είχα αποκτήσει όνομα. Αλίμονο σε αυτό που το όνομα του θα φτάσει στην Αθήνα, έλεγε ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης. Και πιστέψτε με κατάλαβα καλά μα πάρα πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Η σιωπή και η ανωνυμία είναι ευλογία. Ελευθερία της ύπαρξης να αληθεύει μακριά από κοινωνικές συμβάσεις και συμβατικότητες, από ρόλους και προσδοκώμενα.

5. Μαζί με όλα τα παραπάνω και ενώ μετά την επίσκεψη μου στο Αγιον Ορος σκεπτόμουν σημαντικά για το κλείσιμο του blog, ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα. Η τελική αφορμή. Δέχθηκα ένα μήνυμα το οποίο αναίτια, μόνο και μόνο επειδή είμαι κληρικός και έχω φίλους παιδιά από τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο -που πιστέψτε με πρόκειται για υπέροχες ψυχές-, μου έριξε το βρίσιμο της αρκούδας χαχαχαχα. Βρίσιμο, απειλές, συκοφαντίες, και άλλα ωραία. Θα μπορούσα να δημοσιεύσω το όνομα του ή τα ονόματα τους, και τα μηνύματα τους για να θαυμάσετε τον άνθρωπο, άλλα και την καλλιτεχνική δομή της προσωπικότητας του, καθ ότι είναι και καλλιτέχνης. Ζωγραφίζει και γράψει όμορφα βρισιές, απειλές και ότι άλλο φανταστείτε. Βέβαια ο Γέροντας Πορφύριος λέει ότι για να σωθούμε πρέπει να γίνουμε όλοι ποιητές. Αλλά σαφέστατα και δεν εννοούσε την εξ επαγγέλματος ποίηση, τις πένες που μονότονα τσαλαβουτάνε στο χαλασμένο τους εγκέφαλο και οχι μονο, αλλα στην ομορφιά και την ευαισθησία της καρδιάς μας.

Αλλά δε θα το κάνω. Ούτε εδώ ούτε πουθενά. Δε πειράζει, να είναι καλά και αυτός και εκείνοι που τον έβαλαν να το κάνει. Διότι ο δεν είναι μόνος στο παιχνίδι της συκοφαντίας. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος και δεν θα γίνω. Ρουφιάνος και καταδότης δεν θα γίνω.

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπεδινός, την εποχή που δεχόταν την μεγάλη λάσπη και τις συκοφαντίες από αδελφούς του χριστιανούς και όχι μόνο ερωτήθηκε: «Γέροντα δεν στενοχωριέσαι; Όχι απάντησε, γιατί άμα με ρωτούσαν εγώ θα έλεγα χειρότερα για τον εαυτό μου» Μεγάλη ελευθερία να μην εξαρτάσαι από την άποψη των άλλων, αλλά κυρίως από του εαυτού σου. Από την αυτοεικόνα σου, που είναι η μεγαλύτερη σκλαβιά που γνώρισα.

Βέβαια εγώ δεν είμαι Γέροντας Ιωσήφ και θα έλεγα ψέματα εάν ισχυριζόμουν ότι δεν με ένοιαξε ή δε με πλήγωσε αυτή η συμπεριφορά. Αλλά δε μπορώ να κάνω και κάτι. Ο καθένας λέει ότι θέλει και πιστεύει ότι θέλει. Είναι πάντως τρομερό και φρικτό για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, άνθρωποι που δεν σε γνωρίζουν, δεν ξερουν κάν το πρόσωπο σου, δεν ξέρουν πως ζεις, που ζεις, κάτω από ποιες συνθήκες, ποια είναι η ζωή σου ή καθημερινότητα σου, το είναι σου εν τέλει, να σε κατηγορούν, να σε συκοφαντούν, να πετάνε λάσπη στο πρόσωπο σου. Γιατί? Για ποιο λόγο? Ποια αιτία και αφορμή? Έτσι όμως είναι οι άνθρωποι του ψεύδους όπως λέει και ο Σκοτ Πέκ, είναι οι άνθρωποι της καλής κοινωνίας. Οι υπεράνω πάσης υποψίας. Άλλωστε όλα τα γιατί δεν έχουν απαντήσεις σε αυτό το σύμπαν που ζούμε. Το μυστήριο κατακλύζει τις υπάρξεις και όχι μόνο. Άβυσσος που λένε οι ψυχή του ανθρώπου.


Έτσι σκέφτηκα ότι με όλους τους παραπάνω σοβαρούς για εμένα λόγους, και με τον τελευταίο ασήμαντο αλλά ωστόσο αδικαιολόγητο, δεν έπρεπε άλλο να κάθομαι στο χώρο.

Βέβαια δεν έφευγα εντελώς. Θα επισκέπτομαι εκείνους που πραγματικά θαυμάζω και αγαπώ. Που εκτιμώ το γράψιμο τους και όποτε θα τους κάνω ένα σχόλιο δεν θα πρέπει να μου το ανταποδώσουν. Θα είναι ειλικρινές και τίμιο. Γιατί το αξίζουν και γιατί μου αρέσει η σκέψη και η γραφή τους. Θα παρακολουθώ λοιπόν όλα τα blogς που μου αρέσουν.

Επίσης όταν θα ένιωθα μεγάλη την ανάγκη για γράψιμο έχω φίλους και πραγματικούς συνοδοιπόρους που θα με φιλοξενούσαν μετά χαράς στους χώρους τους.

Τελειώνοντας αυτό το πόστ, είχα σκεφτεί να ευχαριστήσω όλους τους επισκέπτες του, για την όμορφη παρέα που κάναμε. Για τις σκέψεις και τους προβληματισμούς που μοιραστήκαμε. Επίσης δε, να σας ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη εάν άθελα μου και εξ απροσεξίας κάποιον στενοχώρησα και λύπησα.

Δε μπορώ όμως αφού πλέον το πόστ και η ανάρτηση αυτή πήρε ένα εξομολογητικό και απολογητικό χαρακτήρα να μην ευχαριστήσω και δημόσια κάποιους ανθρώπους που με τον ένα ή άλλο τρόπο μου έδειξαν αγάπη και συμπαράσταση.

Έτσι να ευχαριστήσω τα δεκάδες παιδιά αλλά και ενήλικες ή μεσήλικες, από τον Αναρχικό-Αντιεξουσιαστικό χ και γενικότερα αριστερό χώρο που επικοινώνησαν μαζί μου και ανταλλάξαμε απόψεις, σκέψεις αλλά και πολλές φορές προσευχές. Τους ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο με την τόση προκατάληψη και από την μια αλλά και από την άλλη πλευρά(εκκλησία-αναρχικός χώρος) να υπάρξει αυτή η συνάντηση. Όμως υπήρξε και ήταν ωφέλιμη και αρκετά παραγωγική.

Ευχαριστώ επίσης φίλους κληρικούς που δεν φοβήθηκαν την λογοκρισία της θεσμικής εκκλησίας και ήταν πάντα δίπλα μου.

Ευχαριστώ τους Αγιορείτες πατέρες που παρακολουθούσαν ανελλιπώς το blog και επικοινωνούσαν μαζί μου. Ήταν τεράστια η ωφέλεια μου απο την γνωριμία μαζί τους και την σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ μας. Η οποία εάν θέλει ο Θεός θα συνεχιστεί.

Τέλος δε μπορώ να μην ευχαριστήσω δημόσια τους bloggerς Αντιαιρετικό Εγκόλπιο, Μανιτάρι του Βουνού, το Περιοδικό και ιστολόγιο ΑΡΔΗΝ, τον Αρη Δαβαράκη, τα παιδία από το blog Ιχνηλασίες, Φώτης Θαλασσινός, Το Πορτατίφ, Το Παιδί της Πλατείας, Πρόβατος, Ολα θα πάνε καλά..., Οδεύοντας, Μια Καλύβα για τις Σκέψεις σας, Μέθεξη, Μαθαίνουμε,Συζητάμε, Επικοινωνούμε, Ηλιογράφος, Για την Απλή και Ήσυχη ζωή......, Περίπλους, Βασιλιάς της Μοναξιάς, Αστρια..., Αγιορείτικες Μνήμες, Virus for Media, roadartist, littlebeautifulthings, pandora' s box, GiaNt, exnegativo, cacofonix, afmarx, 46 Μέρες για 2 Παπούτσια Πράσινα, Επίκουρος, ζ έ λ ι γ κ, Λυγερή-Στο Πηγαιμό για την Ιθάκη ……. Αγαπώσα Καρδιά, ocean soul,Ολα θα πάνε καλά..., Φιλαλήθης κ.α που μου φέρθηκαν άψογα. Πολλοί δε από αυτούς αδελφικά και χριστιανικά. Εάν σας λύπησα εγώ άθελα μου ζητώ και πάλι συγνώμη. Είναι και πάρα πολύ άλλοι που ουσιαστικά με στήριξαν και συνεχίζουν να το πράττουν που όμως δεν θέλουν επώνυμα να τους ευχαριστήσω. Δεν θα το κάνω, μονάχα θα τους πω ένα τεράστιο ευχαριστώ και ειδικά στο φίλο τον καλό και γνήσιο Γ.Κ, εκείνος θα καταλάβει.

Το να είναι κανείς πιστός θρησκευόμενος δεν είναι τόσο δύσκολο αλλά το να είναι Χριστιανός είναι καθημερινό άθλημα και η αλήθεια είναι ότι τέτοιους συνάντησα λίγους. Ωστόσο σημαντικούς.

Συνεχίζεται………

Με αγάπη και εκτίμηση
παπα-Λίβυος

16 Ιουλ 2009

Όταν τα είδωλα γκρεμίζονται

Πριν μερικές μέρες κάποιοι φίλοι με πήραν τηλέφωνο συγκλονισμένοι. Τους άκουσα σε κατάσταση πανικού και απελπισίας. Βουτηγμένοι στις ζοφώδεις δυσοσμίες της απόγνωσης. -Τι συμβαίνει τους ρώτησα.
-Δε τα έμαθες πάτερ ;
-Όχι……, απάντησα τρομαγμένος γιατί η ένταση της φωνής τους προμήνυε κάτι αρκετά συνταρακτικό και απροσδόκητα φοβερό.
-Ο κ. …………………….. (γνωστός λόγο επαγγέλματος αλλά και λόγο της εν γένει πνευματικής παρουσίας του) τα έφτιαξε με μια 30νταρα και εγκατέλειψε την σύζυγο του. Δεν είναι τρομερό; ; Δεν είναι φρικτό ; Πως μπόρεσε να το κάνει; Δε το πιστεύουμε; Να πουλήσει την ψυχή του στο σατανά; Να κολασθεί; Εσάς πάτερ δεν σας συγκλονίζει; Τι έχετε να πείτε;

-Έχω να πω, τους απάντησα, ότι πρώτα πρέπει να ηρεμήσετε τον πανικό σας, να ελέγξετε την φοβία σας και να καταστείλετε την υποσυνείδητη οργή και ζήλεια σας.
-Ποια οργή πάτερ και ποια ζήλεια; Εδώ μιλάμε για ένα γεγονός σοβαρό που θα σκανδαλίσει κόσμο. -Κανείς δε σκανδαλίζετε εάν δεν το θέλει. Καταστείλετε επίσης την οργή σας για το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός σας χάλασε τον μύθο του τέλειου και αναμάρτητου βίου. Την ζήλεια γιατί έκανε κάτι που πολύ θα ήθελαν να κάνουν αλλά δεν τολμούν όχι από αγάπη για τον Θεό και αφοσίωση αλλά από φόβο, ανασφάλεια και ενοχικά σύνδρομα.
Η χριστιανική ζωή και άσκηση είναι αγαπητική αναφορά στο Θεό και όχι ψυχαναγκασμός. Ούτε ηθικισμός, ούτε ευσεβισμός, ούτε πολλώ δε μάλλον νομικισμός. Δεν κρυβόμαστε από την ζωή και τον εαυτό μας μέσα στην εκκλησία. Αλλά ξεγυμνωνόμαστε προς θεραπεία. Δεν καλλωπίζουμε τα πάθη μας. Δεν εξωραΐζουμε την βρωμιά και τη σαπίλα μας, αλλά δείχνουμε και φανερώνουμε την υπαρξιακή φτώχεια και κενότητας μας. Δίχως εγωιστική ντροπή. Χωρίς, ναι μεν αλλά, που όλα τα χαλά, καθώς έλεγε και σύγχρονος Γέροντας. Όταν είσαι νεκρός όση πούδρα και να σου βάλουν, με όσο όμορφα ρούχα και αν σε ντύσουν, ο θάνατος και η πτωματίλα θα μυρίζουν αποσύνθεση και σήψη. Έτσι όσο και αν φοράμε την μάσκα του αγγελισμού ο Χριστός γνωρίζει πολύ καλά ποιοι είμαστε και τι ήρθαμε να κάνουμε μες στην εκκλησία. Αν ήρθαμε δηλαδή για να κρυφτούμε ή για να ξεγυμνώσουμε το είναι μας, να δείξουμε τις πληγές μας, να Τον αναζητήσουμε, Αυτόν, μονάχα Αυτόν. Να έρθει και να μεταμορφώσει την ζωή μας. "Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν»

-Ναι πάτερ αλλά διαφωνείτε ότι διέπραξε μια μεγάλη αμαρτία.

-Ναι διαφωνώ. Διότι κάθε αμαρτία εφόσον μας απομακρύνει από την κατά Θεό ολοκλήρωση και θεραπεία μας, είναι μεγάλη και σοβαρή. Είναι σχολαστικισμός να κατηγοριοποιούμε την αμαρτία, λες και είναι παραβίαση νομικού κώδικα και όχι υπαρξιακή αστοχία να υπάρξω κατά Θεω, να ζήσω την εν Χριστώ μεταβολή του είναι μου.
-Μα αφού είναι μια μεγάλη αμαρτία πάτερ, επέμεναν οι συνομιλητές μου που αναζητούσαν την δικαίωση του δικού τους βίου μέσα από την καταδίκη του κ…………………. .
-Τώρα εσείς είστε σοκαρισμένοι από την μεγάλη αμαρτία με την οποία φόρτωσε αυτός ο άνθρωπος την ύπαρξη του ή πως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος, πνευματικό τέκνο του Γέροντος Πορφυρίου, καλός οικογενειάρχης, μεγάλος επιστήμονας, να κάνει αυτή την πράξη; Δηλαδή ουσιαστικά μήπως πανικοβληθήκατε γιατί κατέρρευσε ένας μύθος, ένας ψευδοείδωλο σας ; Μήπως χάσατε ένα από τα πολλά δεκανίκια με τα οποία θέλετε πάτε στο Θεό;
-Σιώπησαν για λίγο, μάζεψαν τα πρόσωπα τους σε χίλιες ζάρες προβληματισμού και σκέψης και μετά από λίγο με βλέμμα επίγνωσης μου απάντησαν, σαφέστατα το δεύτερο πάτερ.
Κοιτάξτε να δείτε, τους λέω. Το πρόβλημα αδέλφια μου δεν το έχει ο κ. ……………………….. που έκανε δεσμό με την κ……………………… αλλά όλοι εμείς που δημιουργούμε ψεύτικα είδωλα στην ζωή μας. Που πιστεύουμε ότι υπάρχουν υπεράνθρωποι, τέλειοι, άψογοι, άνθρωποι όπως συνηθίζουμε να λέμε υπεράνω πάσης υποψίας. Καλώς ή κακώς τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Είναι οδυνηρό για την ύπαρξή να αντιλαμβάνεται ότι το τέλειο, το στέρεο, το ακυμάτιστο, δεν υπάρχει στην ζωή αυτή, στα πρόσωπα και τα πράγματα που μας περιβάλουν. Το ξέρω. Το γνωρίζω, το έχω περάσει και εγώ. Αλλά αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια.
Η Αγ. Γραφή ξεκάθαρα μας προετοιμάζει και μας ωριμάζει υπαρξιακά στην κατανόηση ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί. Όχι με την νομική και ενοχική πρόσληψη και ερμηνεία. Αλλά με την υπαρξιακή και οντολογική. Δηλαδή είμαστε κτιστοί. Και το κτιστό είναι και τερπτό. Φθείρεται, διαλύεται, πονάει, αρρωσταίνει, πεθαίνει. Δεν είναι σταθερό, αλλά διαρκώς αλλάζει μέσα στον χρόνο και το χώρο, κυμαίνεται, είναι ασταθές και κλονιζόμενο, γι αυτό άλλωστε και υπάρχει η ανάγκη της συνεχούς άγρυπνης πνευματικής εγρήγορσης και αγώνα «γρηγορειτε και προσευχεσθε ινα μη εισελθητε εις πειρασμον».

Ακόμη και οι Άγιοι και οι Πατέρες της εκκλησίας που τα τελευταία χρόνια έχουν θεωρηθεί ως αλάνθαστοι, αναμάρτητοι και τέλειοι, θεωρούνται ως άνθρωποι αμαρτωλοί από την εκκλησία, αλλά όχι επαναλαμβάνω με την ηθική διάσταση που σήμερα κατανοούμε και μόνο τα πράγματα. Αλλά ως άνθρωποι, δηλαδή κτίσματα, που οδεύουν στην αποδόμηση και στην αποδημιουργία όπως λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής.
Το γεγονός ότι οι άγιοι την φθαρτή φύση τους, με την συνεργία του Αγίου Πνεύματος την μετέβαλαν και την μεταμόρφωσαν σε σχέση με την Αιτιώδη αρχή, με τον Τριαδικό Θεό, είναι αυτό, που τους αθανατίζει κατά χάριν, τους κάνει αγίους δηλαδή μέλη της βασιλείας Του Θεού.
«Αν ρωτήσει κανείς τυχαία τους ανθρώπους στον δρόμο τι αποτελεί κατά τη γνώμη τους «αγιότητα», η απάντηση που θα λάβει κατά κανόνα είναι περίπου η εξής: άγιος είναι εκείνος που δεν κάνει αμαρτίες, που τηρεί τον νόμο του Θεού, είναι ηθικός από κάθε άποψη, με μια φράση: «δεν αμαρτάνει». Σε ορισμένες περιπτώσεις στην έννοια της αγιότητας προστίθεται ένα στοιχείο και με χροιά μυστικισμού, σύμφωνα με την όποια άγιος είναι εκείνος που έχει εσωτερικά βιώματα, επικοινωνεί με το «θείον», περιέρχεται σε έκσταση και βλέπει πράγματα που δεν τα βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι, με λίγα λόγια ζει υπερφυσικές καταστάσεις και ενεργεί υπερφυσικές πράξεις. Έτσι η έννοια της αγιότητας φαίνεται να συνδέεται στη σκέψη των ανθρώπων με κριτήρια ηθικολογικά και ψυχολογικά. Όσο πιο ενάρετος είναι κανείς, τόσο πιο άγιος είναι. Και όσο πιο χαρισματικός είναι κάποιος και επιδεικνύει ικανότητες που δεν τις έχουν συνήθως οι άνθρωποι (όπως να διαβάζει τη σκέψη μας, να προβλέπει το μέλλον μας κ.λπ.), τόσο περισσότερο μας κάνει να τον θεωρούμε «άγιο». Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα: όταν διαπιστώσουμε κάποιο ελάττωμα στον χαρακτήρα ή τη συμπεριφορά κάποιου (ότι τρώει πολύ, θυμώνει κ.λπ.), τότε τον διαγράφουμε από τους «αγίους». Ή αν δεν εκδηλώσει υπερφυσικές ικανότητες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μας ξενίζει και η σκέψη ακόμη ότι θα μπορούσε κάποιος να είναι άγιος.»

Από όλα τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε ότι δεν φταίει ο κ………………………… για όλη αυτή την αναστάτωση. Αυτός ποτέ δεν είπε, πιστέψτε σε εμένα. Ήταν και είναι μια απλή ψυχή που παλεύει όπως παλεύουμε όλοι μας. Εμείς τον κάναμε ήρωα και άγιο, γιατί το είχαμε ανάγκη. Γιατί εξυπηρετούσε τις ανάγκες του ψυχισμού μας. Γιατί θέλουμε ακόμα και την σχέση μας με τον Θεό να την ελέγχει το Εγώ μας, να μην είναι σχέση, περιπέτεια, τίποτε βέβ αιο και σταθερό. Θέλουμε να ελέγχουμε την σωτηρία μας. Να είμαστε βέβαιοι. Το εγώ δεν αντέχει, το ίσως, το μπορεί, το να δούμε, αλλά θέλει εγγυήσεις, έλεγχο σιγουριά.
Δεν έχουμε μάθει τι πραγματικά σημαίνει σχέση με τον Θεό. Πίστη σε Εκείνον. Μάθαμε να μην εμπιστευόμαστε απόλυτα τον Θεό, αλλά να θέλουμε πνευματικά δεκανίκια στην πορεία προς Αυτόν. Να μετατρέπουμε τα σχετικά σε απόλυτα και τα απόλυτα σε σχετικά. Να χανόμαστε μεταξύ της αλήθειας και του ψεύδους που φαντασιωνόμαστε. Και κυρίως να μην χαιρόμαστε όταν γκρεμίζονται τα ψευδοείδωλα του εγώ μας. Και όμως τότε ξεκινάει η αληθινή σχέση. Όταν σπάσουν όλα τα δεκανίκια και τα ψέματα της ζωής μας.

π.Λίβυος



13 Ιουλ 2009

Σχοινοβατώντας πάνω στην Κλίμακα....

Κ Λ Ι Μ Α Ξ Λ Ο Γ Ο Σ Ε Ι Κ Ο Σ Τ Ο Σ Ε Κ Τ Ο Σ

Περί διακρίσεως ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

(Περί διακρίσεως λογισμών και παθών και αρετών)

37. Μερικές φορές, καθώς αντλούσαμε νερό από τις πηγές, αντλήσαμε μαζί με αυτό, χωρίς να το καταλάβωμε, και έναν βάτραχο. Παρόμοια πολλές φορές, καθώς καλλιεργούμε τις αρετές, υπηρετούμε και τις κακίες πού χωρίς να φαίνωνται είναι συμπεπλεγμένες μαζί τους.

Επί παραδείγματι: Με την φιλοξενία συμπλέκεται η γαστριμαργία, με την αγάπη η πορνεία, με την διάκρισι η δεινότης, με την φρόνησι η πονηρία, με την πραότητα η υπουλότης και η νωθρότης και η οκνηρία και η αντιλογία και η ιδιορρυθμία και η ανυπακοή. Με την σιωπή η διδασκαλική υπεροψία, με την χαρά η οίησις, με την ελπίδα η οκνηρία, με την αγάπη πάλι η κατάκρισις, με την ησυχία η ακηδία και η οκνηρία, με την αγνότητα η πικρή συμπεριφορά, με την ταπεινοφροσύνη η παρρησία.

Σε όλα δε αυτά ακολουθεί ωσάν κοινό κολλύριο, ή μάλλον δηλητήριο, η κενοδοξία.

Σχόλια:

Όσο αγώνα χρειάζεται ο άνθρωπος που είναι δεσμευμένος μέσα στην κακία του για να ελευθερωθεί και να ολοκληρωθεί, άλλο τόσο χρειάζεται και εκείνος ο οποίος είναι "δεσμευμένος" στην καλοσύνη του.

Και οι δύο είναι φυλακισμένοι σε φρικτή φυλακή. Στα κοινά δεσμωτήρια του Εγώ, της αυτοεικόνας, της φιλαυτίας.

Εκείνος που μισεί ή μνησικακεί, δηλαδή θυμάται και διατηρεί το μίσος και την εμπάθεια του ,την εκδικητικότητα του για ένα πρόσωπο, σαπίζει στα βαθύτερα σωθικά της υπάρξεως του. Μαραζώνει πνευματικά αλλά και σωματικά παρουσιάζοντας πολλές μορφές ασθενειών.

Ο έτερος που εξασκεί και υπηρετεί την αυτοεικόνα του. Που η καλοσύνη του, οι όμορφοι τρόποι του, το καλό σενάριο κοινωνικής διαγωγής είναι δομημένα στην υπηρεσία της εικόνας του, του προφίλ του,
του ατομικού του μύθου, οδηγείται στον πνευματικό αυτισμό, στον υποσιτισμό της υπάρξεως και συγχρόνως μετατρέπεται σε πηγή και φορέα ποικίλων ασθενειών, όπως άγχος, διαταραχή πανικού, κατάθλιψη, εντερικών ενοχλήσεων παχυσαρκίας ή το αντίθετο, αρτηριακής πιέσεως, καρδιοπάθειας κ.α πολλών. Έτσι ώστε να υποστασιοποιείται ο λόγος του Αγίου Ιακώβου ότι '' 13Kανένας να μη λέει όταν πειράζεται: Aπό το Θεό, γιατί ο Θεός δεν είναι δέκτης κακών πειρασμών, κι επομένως δε βάζει αυτός σε πειρασμό κανέναν. 14 Aπεναντίας, ο καθένας μπαίνει σε πειρασμό από τη δική του επιθυμία που τον ξελογιάζει και τον ρίχνει στην παγίδα. 15Kατόπιν η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννάει την αμαρτία. Kι όταν η αμαρτία διαπραχθεί πια, γεννάει το θάνατο. " (Ιακ. 1/α/13-15).

Έτσι κατά τον Αγιο Ιωάννη της Κλίμακος, το χαμόγελο δεν είναι πάντα χαμόγελο, το φιλί δε είναι πάντα φιλί, η ευχή δεν είναι πάντα ευχή και το ψέμα συμπλέκεται με την αλήθεια όπως ο δύτης στο θάνατο με ένα φύκι για βραχιόλι.

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό πλάσμα που μέσα στην ελευθερία του, στο προσωπικό του μυστήριο, μπορεί να μετατρέψει τα πιο άγια πράγματα σε βέβηλα, τα πιο ιερά σε βρώμικα, τον παράδεισο σε κόλαση. Είναι εκείνος που μπορεί να γίνει σατανάς επειδή ακριβώς μπορεί να γίνει άγιος.


π. Λίβυος



3 Ιουλ 2009

Σχόλιο στο Λόγο Περί Εξουσίας β΄- Misha

Ένα σχόλιο του φίλου και γνωστού blogger Misha http://www.filokalia.co.cc/ το οποιο κατέθεσε στην ανάρτηση μας Λόγος περί Εξουσίας β΄και αισθάνθηκα την ανάγκη να το αναρτήσω ως πόστ καθώς μου άρεσε ιδιαίτερα. Τον ευχαριστούμε.


Προσωπικά, θα ήθελα να δω εντός της Ορθοδόξων λαών ένα κίνημα ενάντια στη βία και την εξουσιολαγνεία , ανάλογο με αυτό του Μαχάτμα Γκάντι στις Ινδίες.

Ορθόδοξους ηγέτες σαν τους ρώσους πρίγκηπες Μπόρις και Γκλέμπ , οι οποίοι προτίμησαν να σφαγούν αδίκως παρά να αμυνθούν του θρόνου και των εξουσιών τους παρασύροντας και τον λαό σε μιά αδελφοκτόνο διαμάχη.

Λένε πως οι μοναχοί Σαολίν εφηύραν τις πολεμικές τέχνες για να μην αναγκάζονται να φονεύουν τους επιτιθέμενους κακοποιούς.

Ο Μακρυγιάννης γράφει πως τα βράδια μετά τις μάχες έκλαιγε προσευχόμενος για τις ψυχές των Τούρκων που σκότωσε.

Νομίζω πως με τον υπερτονισμό της κοσμικής εξουσίας, που συνοδεύει την «επίσημη θρησκεία του κράτους» οι εκκλησιαστικοί ταγοί στη χώρα μας χάνουν (εκτός εξαιρέσεων) την επαφή με τον πολύχρωμο,δημιουργικό, αλληλέγγυο χώρο των αντιεξουσιαστών.

Ίσως και οι ενορίες να μπορούσαν να διδαχθούν από τις κοινοτικές προσπάθειες των αντιεξουσιαστών,μετασχηματιζόμενες έτσι από χώροι συμβατικού κηρύγματος και συνάθροισης των «χριστιανών της Κυριακής» σε χώρους ζωής, δημιουργίας και αδιάλειπτης εν Χριστώ διακονίας.

Σε κάθε περίπτωση, η Οδός,ως αντισυμβατικός τρόπος ύπαρξης, έχει(ή μπορεί να βρεί) πολλά κοινά με τον αντιεξουσιαστικό-αναρχικό χώρο και θα ήταν πολύ όμορφο να βρεθεί κοινός τόπος.

1 Ιουλ 2009

Άθως ο Εμός β΄- Γέρων Βαρθολομαίος

*Κείμενο Μοναχού Χ. Πρώην Σταυρονικιτιανού

Ο π. Βασίλειος, που διετέλεσε ηγούμενος της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα από το 1968 ως το 1990 και της Ιεράς Μονής Ιβήρων από το 1990 ως το 2005, φεύγοντας από την πρώτη μονή για να πάει στη δεύτερη, άφησε παραγγελία στους πατέρες να συνεχίσουν να φροντίζουν έναν από τους θησαυρούς του μοναστηριού: τα γεροντάκια που έφερναν εκεί από τα διάφορα ησυχαστικά κελλιά και καλύβες της περιοχής, τα οποία, με το παράδειγμα και τη χάρη του Χριστού που μεταδίδουν, βοηθούν περισσότερο απ' όσο βοηθιούνται.

Στη Μονή Σταυρονικήτα πήγα το 1978. Βρήκα εκεί τον γέρο Βαρθολομαίο, τον ρουμάνο, που είχε πάρκινσον βαριάς μορφής, ώστε να μην μπορεί ούτε να σηκωθεί από το κρεβάτι ή την καρέκλα και να τρέμει ολόκληρος. Το στόμα του είχε στραβώσει, και δυσκολευόταν πολύ να μιλήσει. Είχε ένα κουδουνάκι στο χέρι του, για να ειδοποιεί τον μοναχό που τον διακονούσε.
Στο Άγιο Όρος είχε έρθει λίγο μετά το 1920, σε ηλικία δεκατεσσάρων χρονών. Όπως σημειώνει ο γέρο Παΐσιος στο κείμενο που έγραψε για τον γέρο Φιλάρετο, τον Γέροντά του (εκοιμήθη το 1975 σε ηλικία 83 ετών και τιμάται ως άγιος στη Ρουμανία) στο βιβλίο του «Αγιορείται πατέρες και αγιορείτικα»: «Τον πατέρα Βαρθολομαίο μετά [την κοίμηση του Γέροντά του], τον γηροκόμησε η Μονή Σταυρονικήτα. . Ο πατήρ Βαρθολομαίος είχε υπηρετήσει και για αρκετά χρόνια ως Μοναχός στο Λεπροκομείο που είχε η Ιερά Μονή Ιβήρων στην περιοχή της».
Μέχρι το 1975, ο π. Φιλάρετος με τον π. Βαρθολομαίο έμεναν στην Καψάλα, στο κελλί του Αγίου Ανδρέου, κοντά στο κελλί του Τιμίου Σταυρού, όπου ασκήτευε ο π. Παΐσιος από το 1969 ώς το 1979. Ο π. Φιλάρετος υπέφερε από δύσπνοια. Όταν αρρώστησε κι ο π. Βαρθολομαίος, ο Γέροντας, παρά τα χάλια της υγείας του, διακονούσε τον υποτακτικό του για δεκαπέντε χρόνια. Παρ' ότι αρκετά μοναστήρια και κελλιά τους πρότειναν να τους γηροκομήσουν, αυτοί αρνούνταν, γιατί, όπως γράφει ο π. Παΐσιος, «είχαν ζήσει πολλές θείες καταστάσεις σ' αυτό το Κελλί τους και δεν τους έκανε καρδιά να αποχωριστούν από ένα θείο χώρο, αλλά και . δεν ήθελαν να γίνουν βάρος σε άλλους, γιατί είχαν και αρχοντικές ψυχές».

Αυτό που διέκρινε κανείς στο πρόσωπο του γέρο Βαρθολομαίου, ήταν η εγκαρτέρηση. Επί είκοσι χρόνια σήκωνε τον σταυρό του χωρίς γογγυσμούς. Αλλά είχε κι άλλες εμπειρίες που ήταν δύσκολο σ' έναν αρχάριο σαν και μένα να τις αντιληφθεί. Θα γράψω παρακάτω τα λίγα πράγματα που έπεσαν στην αντίληψή μου.

Στο μοναστήρι είχαμε κι έναν Ελβετό μοναχό που ήξερε εφτά γλώσσες. Το διακόνημά του τότε ήταν η καθαριότητα. Μια μέρα σκούπιζε την αυλή. Ο π. Βαρθολομαίος καθόταν στην καρέκλα του, έξω από το κελλί του, στον διάδρομο που έβλεπε στην αυλή, μαζί με τον αδελφό που τον διακονούσε. Του λέει αυτός: «Τον βλέπεις αυτόν; Ξέρει εφτά γλώσσες: Γερμανικά, γαλλικά, αγγλικά, ρωσικά, σερβικά.». Ο γέρο Βαρθολομαίος, απαθής, τον διακόπτει: «Γιούφτικα ξέρει; Ε, τίποτα δεν ξέρει». Αυτή ήταν η αξία της κοσμικής μόρφωσης στα μάτια του γέροντα. Και τα «γιούφτικα» ίσως είναι η γλώσσα της ταπείνωσης και της αφάνειας.
Ο επόμενος διακονητής του ήταν ένας μοναχός με ζήλο, αλλ' αρκετά οξύθυμος και αμφίθυμος. Μια μέρα έβαλε τις φωνές στον γέροντα γιατί λερώθηκε. Ο γέροντας δεν είπε τίποτα. Μετά από λίγο ο διακονητής του έβαζε μετάνοιες, του ζητούσε συγγνώμη και του έλεγε: «Είμαι παλιοτόμαρο, βλάκας», κλπ. Ο γέροντας, απαθής, του λέει: «Κι εγώ τι είμαι;»
Ενώ ο γέροντας ήταν παράλυτος, ο επόμενος διακονητής του ένα πρωινό τον βρήκε όρθιο έξω από το κελλί του. Του λέει ο αδελφός: «Τι έγινε, γέροντα; Πώς βγήκες έξω;» Του απαντά αυτός: «Ήρθε το βράδυ ο άγγελός μου και με πήγε στη Λάκκο-σκήτη.» (Είναι αρκετά απομονωμένη, μέσα στο δάσος και ησυχάζουν Ρουμάνοι εκεί). «Τι είδα στον δρόμο! Νερά, ελάφια, ζαρκάδια! Και οι πατέρες πόσο ευλαβείς!» Στα εξήντα χρόνια της παραμονής του, ο γέροντας δεν είχε επισκεφτεί τη σκήτη, κι ο Θεός του έδωσε μια μικρή παρηγοριά. Και για να το καταλάβουμε, δεν τον άφησε στο κρεβάτι του, αλλά στον διάδρομο.

Αναπαύθηκε ειρηνικά στις 22 Νοεμβρίου του 1982, για να βρει τον Γέροντά του και τους άλλους αγίους.