26 Δεκ 2009

Γράμμα σε όσους δεν εορτάζουν...


Υπάρχουν άνθρωποι που αυτές τις μέρες δεν εορτάζουν. Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ η ψυχή τους λαχταρά την εορτή της ζωής μένουν σιωπηλοί στην μοναξιά που τους επέβαλε το σύστημα των υποτιθέμενων "αξιών " μας. Των "ιδανικών και αρχών" μας, που δεν είναι τίποτε άλλο από ιδεολογήματα,τροφή της αυτοεικόνα μας, το εγώ μας, χωρίς καμία αλήθεια στην ζωή.

Υπάρχουν αυτές τις μέρες σπίτια με τζάμια θαμπά , με πόρτες που δεν χάρηκαν το πέρασμα του επισκέπτη. Τοίχοι χλωμοί και διάδρομοι σκοτεινοί που οδηγούν σε δωμάτια γεμάτα οδύνη και μοναξιά.

Μα πιο πολύ, απεριγράπτως πιο πολύ, αυτά τα πρόσωπα τα μελαγχολικά, τα μάτια τα γεμάτα ερωτηματικά, οι ψυχές που διψασμένες νόημα ζητούν, ήταν των ημερών αυτών μια παραφωνία, αλλά ωστόσο το μόνο ζητούμενο.

- Γιατί να γελάσω, γιατί να είμαι χαρούμενος;… μου είπε τις προάλλες ένα νεαρό άτομο από εκείνα που μεγάλωσαν και συνεχίζουν να μεγαλώνουν στις πόλεις, τα σπίτια, τα δωμάτια, όπου ο ήλιος και το φεγγάρι είναι άγνωστο κείμενο.

-Πολύ μοναξιά πάτερ…, μου ψιθύρισε με ανεμική φωνή, που μόλις και μετά βίας μπορούσε να συλλαβίσει λέξεις και να σχηματίσει προτάσεις επικοινωνίας.

Είναι βλέπεις και ξεχασμένη η γλώσσα μας, αφού κανείς πια δεν την μιλάει. Και αυτοί που την προφέρουν την ξοδεύουν ανώδυνα και την κρατούν επικίνδυνα άδεια. Συνήθως για να κρύβουν την ψευτιά και να υποστηρίζουν την υποκρισία του βίου τους.

-Μοναξιά, βουβαμάρα, θλίψη στο σπίτι. Η συντροφιά, οι σχέσεις και η κοινωνία με ανθρώπους πολυτέλεια στην βουβή πεζοπορία της ψυχής.

-Γιατί βρε Ν……-τον ρωτάω- τόση θλίψη- όχι ότι δεν ήξερα αλλά ήθελα να ανοίξω την κουβέντα- μα περισσότερο την καρδιά του, που διψούσε για μια συνάντηση πέρα από τις λέξεις, από τα σύμφωνα και τα φωνήεντα.

-Τι γιατί πάτερ μου…….., σάματι πως ξέρω και εγώ. Από την μέρα που γεννήθηκα αυτή την απάντηση ψάχνω και εγώ να δώσω. Γιατί, γιατί τόση θλίψη, τόσος πόνος στα μάτια, στην ψυχή, στις ζωές των ανθρώπων.

-Ο πατέρας άνεργος, η μάνα ανασφάλιστη στην μαύρη εργασία, τα αδέλφια μου ο καθένας στο δικό του κόσμο, άλλος στην τηλεόραση και άλλο στο Pc. Και εγώ ψάχνω κανένα φιλαράκι να πούμε δυο κουβέντες. Αλλά οι αποστάσεις μακρινές και το χαρτζιλίκι για κανένα καφέ, καμιά βολτίτσα όλο και λιγοστεύει ή και εξαφανίζετε. Τι να πω και στην Μάνα, εδώ καλά καλά με αυτά που παίρνει δε μπορούμε να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες. Να ζητάω και εγώ δεν λέει….. Και έτσι κάθομαι μέσα….. Τις προάλλες μας έδωσαν το επίδομα ανεργίας του πατέρα, και μαζί της τριτεκνίας, αλλά… χα χα χα… μέχρι να το πάρουμε, το δώσαμε και πάλι πίσω στο κράτος με όλα αυτά που μας παίρνουν κάθε μήνα κάθε χρόνο. Τι μας τα δίνουν και καθόλου; Σκέτη κοροϊδία. Τελικά ο μεγαλύτερος ληστής είναι το ίδιο το κράτος.

-Κοίτα σε καταλαβαίνω, μα πάνω από όλα σε νιώθω. Και εγώ σε μια παρόμοια οικογενειακή κατάσταση μεγάλωσα. Βέβαια σήμερα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Ωστόσο επειδή ακριβώς έχω περάσει και σε ένα ποσοστό περνάω ακόμη, μέσα από τέτοιες καταστάσεις θα ήθελα να σου πω μερικές σκέψεις μέσα από την καρδιά μου, με αισθήματα αλληλεγγύης και βαθιάς ανθρώπινης φιλίας:

· το πρώτο που έχω να σου πω, είναι αντιστάσου. Αντιστάσου όπως μπορείς σε όλο αυτό το σύστημα που βλέπεις γύρω σου και είναι έτοιμο να σε κατασπαράξει όπως κάνει καθημερινά με χιλιάδες συνανθρώπους μας. Αυτό το σύστημα σε θέλει θλιμμένο, μίζερο, αξιολύπητο και αξιοθρήνητο. Σε θέλει απελπισμένο και παραδομένο στα πλαστά και μεθοδευμένα αδιέξοδα. Τα τεχνητά αδιέξοδα που δημιουργήσανε για να μας ελέγχουν. Για να ασκούν εξουσία πάνω στην ζωή μας, πάνω στην ψυχή μας. Σπάσε το σύστημα αυτό, αλλά πρόσεχε ξεκίνα πρώτα από μέσα σου. Από την ψυχή σου θα κάνεις την αρχή. Όταν θα πάρεις την απόφαση να μην τους χαρίσεις την ζωή, τον χρόνο σου, τα όνειρα σου. Δεν τους ανήκεις. Δεν είσαι μονάδα στον ισολογισμό τους. Δεν είσαι χρηστικό αντικείμενο στα σχέδια τους, δεν είσαι μονάδα παραγωγής και αποχαυνωτικής κατανάλωσης. Είσαι ανώτερη σπορά.

· Το δεύτερο που πρέπει να κατανοήσεις είναι ότι όλοι αυτοί-κράτος-καπιταλιστική κοινωνία-πλουτοκρατία- θέλουν να σε «εκπαιδεύσουν» ώστε να νοιώθεις και να αισθάνεσαι, ότι για να σε προσέχουν και για να σου δίνουν σημασία πρέπει να κλαις, να παραπονιέσαι, να ζητάς, να ζητάς συνεχώς. Ζήτουλα και κακομοίρη σε θέλουν δηλαδή. Όχι να κατακτάς. Να κερδίζεις περήφανα και αξιοπρεπώς, αλλά να επαιτείς. Να επαιτείς ένα κοίταγμα, ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά, μια κουβέντα, μια παρέα. Να επαιτείς μια δουλειά, μια εργασία, μια δημιουργική έκφραση, να ζεις ….Και στο τέλος να τους λες και ευχαριστώ δοξάζοντας τους.

· Το τρίτο, είναι ότι το σύστημα σου μαθαίνει να εξαρτάσαι. Να είσαι μια εξαρτημένη ύπαρξη σε όλα τα επίπεδα. Να εξαρτάται η χαρά που θα νιώσεις, πως και που θα την νιώσεις, μέχρι πόσο και ως πόσο. Χρόνος, χώρος, ποιότητας, επιλογές όλες δικές τους.

· Τέταρτον, είναι ότι σου μαθαίνουν ότι αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει και ότι εάν είναι κάτι να αλλάξει δεν θα το κάνεις εσύ, αλλά κάποιος άλλος έξω από εσένα. Έτσι ελέγχουν την ζωή σου. Έχουν εξουσία πάνω στην ιστορία σου. Σε ορίζουν και σε καθορίζουν.

Δεν σε θέλουν να πιστεύεις στις δικές σου δυνάμεις. Αυτές που υπάρχουν μέσα σαν προίκα του δημιουργού σου. Οι προδιαγραφές σου είναι για πολύ υψηλά και μεγάλα πράγματα. Είναι για την ουτοπία, για την εσχατολογία του τέλειου, για την επανάσταση, για την κοινωνία του αλλιώς.

Μάθε λοιπόν φίλε ότι όσο και εάν μας έχουν μαυρίσει την ζωή, οσο και αν μας έχουν όντως δυσκολέψει τον βιο, εμείς δεν θα παραδοθούμε σε κανένα, παρά μονάχα στην ζωή που ο Θεός μας χάρισε για να την ζήσουμε με χαρά και έκσταση.

Μη τους παραδίδεσαι, βγες έξω από τα μπουντρούμια όπου ο καπιταλιστικός καταναλωτισμός και η οικονομική δυναστεία της "ανάπτυξης" και της αστικοποίησης μας επέβαλε. Βγες από την παραμόρφωση του συστήματος και ψάξε, αναζήτησε την μεταμόρφωση. Δεν είναι φύση σου για να μαραζώνεις, για να θλίβεσαι, για να στενοχωριέσαι, ζήσε.

Βγες στους δρόμους και ας μην έχεις μια στη τσέπη. Δεν χρειάζεται. Περπάτησε, ρούφα ουρανό και αστέρια. Νιώσε την ύπαρξη, την ομορφιά του σώματος σου, καθώς περπατάει, καθώς κοιτάει, καθώς ακούει και μιλάει. Πάρε ένα φίλο μια φίλη και περπατήστε. Δεν είναι ανάγκη να καταναλώσετε, να αγοράσατε, να ξοδέψετε, να πληρώσετε, για να νιώσετε ότι υπάρχετε, αυτό δεν είναι η αλήθεια σας, είναι το ψέμα του πολιτισμού της κατανάλωσης, του κέρδους. Πάρε ένα ποδήλατο και φύγε, περπάτησε, τρέξε. Συναντήσου με άλλους ανθρώπους, μιλήστε, παίξτε, γελάστε, δοξάστε την ύπαρξη, το Θεό, την ανθρώπινη κοινωνία και επικοινωνία.

Σπάστε την ατομικότητα, ζήστε μαζί στιγμές, μοιραστείτε πράγματα, αντικείμενα, ρούχα, φαγητά, λεφτά, λέξεις, εικόνες, νοήματα, συναισθήματα, εμπειρίες, την ζωή σας. Οργανωθείτε μόνοι σας. Κάντε ομάδες κοινοτισμού. Μπείτε σε ομάδες που ζουν κοινοτικό βίο, σε ενορίες όπου υπάρχει η εκκλησία, σε συλλογικότητες αυτοοργάνωσης, μόνο μην μείνεις μόνος.

Δεν θα σε δικαιολογήσω. Σε κατανοώ, αλλά μην τους χαρίζεις την ζωή σου. Μη σε κάνουν δούλο τους κάτω από την εξουσία του χρήματος, κάτω από την δύναμη να ορίζουν το πώς θα ζήσεις. Δεν τους ανήκεις. Ανήκες μονάχα στην ζωή, ζήσε…. το μπορείς….. Ο Χριστός δεν έφερε μια νέα θρησκεία στον κόσμο των θρησκειών, αλλα ένα νέο τρόπος ζωής, ζήσε λοιπόν….. Μην χαριστείς σε κανένα.

Μην ξεχνάς δεν είσαι δυστυχισμένος. Έτσι σου έμαθαν. Έτσι σε θέλουν για να σε κατευθύνουν και να τους έχεις ανάγκη. Δεν ανήκεις σε αυτούς, είσαι άπειρος, είσαι παιδί Ανάρχου πατρός….. Μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, μη πείθεσαι ότι είσαι δυστυχισμένος. Είσαι στο ποσοστό που τους το επιτρέπεις. Είσαι στο ποσοστό που παίζεις το παιγνίδι τους. Είσαι μόνο όταν παίζεις με τους όρους του συστήματος τους, που ορίζει ως ευτυχία το κέρδος, την αφθονία, το χρήμα, την κατανάλωση. Ψάξε να βρεις την αλήθεια της φύσης σου, την αλήθεια του υπάρχω, που είναι η ελευθερία.

Καλά Χριστούγεννα φίλε-η καλή Χρονιά!!!!


π. Λίβυος



15 Δεκ 2009

Μια αλάνα για το παιδί μέσα μας ....


Το κείμενο αυτό το αφιερώνω στο πολύ καλό φίλο συγγραφέα Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη απο το blog http://ixnilasies.blogspot.com/ που τον καιρό της σιωπής μου, χτύπησε την πόρτα μου. Του εύχομαι και δημοσίως καλή επιτυχία στο νέο του βιβλίο.

Πολλές φορές η προσπάθεια για ποιότητα στην ζωή μας, για έκσταση και ομορφιά δεν αντέχει στις αρχέτυπες δομές του συστήματος που συγχρονισμένα και μεθοδικά καλλιεργεί την δυστυχία και την μιζέρια ως τρόπο ζωής και αντίληψης των ανθρώπων.
Η μεγαλύτερη επανάσταση είναι η έκσταση της ζωής, είχε πει κάποτε κάποιος. Το σύστημα για να λειτουργήσει θέλει δυστυχισμένους και μελαγχολικούς ανθρώπους. Δεν μας θέλει χαρούμενους. Και κάνει τα πάντα ώστε να το καταφέρει.
Δεν θέλει την χαρά και έτσι μας πείθει ότι πρέπει να είμαστε δυστυχισμένοι. Μίζεροι και αδιέξοδοι. Σκυθρωποί γεμάτοι συννεφιά και ανήλιες μέρες.
Μονάχα με ανθρώπους που δεν παίζουν και δεν γελούν, το σύστημα επιβιώνει, «ανθεί» και κερδοσκοπεί εις βάρος της ζωής.

Ισχυρό χαρτί της κατευθυνόμενης συστημικής δυστυχίας είναι και η τηλεόραση. Η οποία τρέφει και τρέφεται από την μιζέρια, την οδύνη και την ανακύκλωση της μαυρίλας. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνω πάντα να αντιστέκομαι απέναντι της. Αυτές τις μέρες είδα λίγο παραπάνω από τον πάγιο χρόνο που τις αφιερώνω και αυτός δεν ξεπερνάει το δελτίο ειδήσεων του μεσημεριού. Δηλαδή 10 -15 λεπτά την ημέρα.

Έτσι έπεσα πάνω σε διάφορες εκπομπές που είχαν ως θέμα τους τον Δεκέμβρη, τον δολοφονημένο από την λαγνεία της εξουσίας Αλέξης. Γενικότερα είχαν συζητήσεις γύρω από την βία των νέων, την καταστολή της αστυνομίας, τα μηνύματα και τα όποια ιδεολογικά απηχήματα του «Δεκέμβρη». Είδα και άκουσα πολλά. Μπούχτισα, κουράστηκα, αλλά πάνω από όλα απογοητεύθηκα για ακόμη μια φορά.

Από μικρό παιδί ο κόσμος των «ενηλίκων» των «ώριμων» των «φτασμένων», των «δήθεν» με κούραζε. Με έσπρωχνε στην απελπισία. Στην αίσθηση ότι είμαι μόνος. Με οδηγούσε να πάρω το φανάρι και να ψάξω για ανθρώπους, που συνήθως τους συναντούσα εκεί που κανείς δεν φανταζόταν. Δηλαδή στα αζήτητα της κοινωνίας. Άλλωστε ο Ιησούς μας το είπε όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσε «πόρνες και τελώνες προάγουσιν ημάς εις την Βασιλεία Του Θεού».

Ο κόσμος των ενηλίκων, είναι ένα κόσμος ψεύτικος. Κουρασμένος και κορεσμένος. Ο λόγος τους είναι τόσο μα τόσο ανούσιος. Άχρωμος, άγευστος, χωρίς ρυθμούς και ήχους ζωής. Το βλέμμα τους δεν έχει συμπάθεια, μα περισσότερο από όλα δεν έχει αλήθεια. Είναι κενό. Τα σώματα τους είναι γερμένα από την θλίψη και την απογοήτευση του βίου τους. Φωνάζουν πολύ. Μιλάνε περισσότερο. Δεν ακούνε καθόλου. Ειρωνεύονται και προσπερνάνε υποτιμητικά ότι τους θυμίζει αλήθεια. Τους νέους ανθρώπους τους κοιτάνε με μισό μάτι, το μάτι του "ώριμου" ή του ύποπτου για εσχάτη προδοσία. Μήπως όλη αυτή η απέχθεια προς την νεολαία είναι μια άμυνα; Μήπως κάτι φοβούνται; Μήπως κάποτε σε ένα κήπο κάποιον πρόδωσαν ;

Πραγματικά προβληματίζομαι, γιατί οι άνθρωποι σκοτώνουν τόσο μα τόσο γρήγορα το παιδί που κρύβουν μέσα τους. Γιατί ενώ ο Χριστός μας είπε να μείνουμε παιδιά εμείς τόσο βίαια επιτρέπουμε στο σύστημα να μας ενηλικιώνει. Γιατί του επιτρέπουμε να γεράσει μέσα μας τις ιδέες, τα όνειρα, την ουτοπία, την προσδοκία για το άλλο, το διαφορετικό, το πέρα από τα σύνορα του πρέπει και το μη.

Θυμάμαι ότι κάποτε είχα γνωρίσει ένα άγιο γέροντα γύρω στα 90 και μου έλεγε ότι η ηλικία δεν έχει σχέση με τις ιδέες αλλά με την καρδιά, με την ψυχή, με το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Μη το σκοτώσεις -το παιδί- μου έλεγε και μου ξανάλεγε κάθε φορά που με χαιρετούσα από έξω από την πόρτα του κελιού του.
Είναι αλήθεια ότι προσπάθησα πολύ. Χρειάσθηκε πολύς κόπος μέχρι σήμερα για να μην το συντρίψω. Να μην το κακοποιήσω, και πάνω από όλα να μην το φιμώσω. Ίσως και να μην τα έχω ακόμη καταφέρει. Αλλά αγωνίζομαι να μην του αφαιρέσω το δικαίωμα να εκφράζεται, να υπάρχει και να ζει μέσα μου ελεύθερο. Πάλεψα πολύ για να μην μπαζώσω τον κήπο της καρδιάς μου. Για να μην κάνω χωματερή τα όνειρα μου. Να βρίσκει σήμερα μια αλάνα αδειανή να παίζει, να τρέχει, να χορεύει την ζωή, την χαρά της ύπαρξης.

π. Λίβυος


17 Νοε 2009

Ενας πραγματικός χριστιανός κοιμήθηκε...


Έλειπα κάποιες μέρες από την εστία μου και δε είχα την δυνατότητα να μάθω τα τρέχοντα εκκλησιαστικά νέα. Έτσι χθες μόλις έμαθα ότι έφυγε από την παρούσα μορφή ζωής ο επίσκοπος της ορθόδοξης εκκλησίας Σερβίας και Πατριάρχης Παύλος. Ένας κατά την προσωπική και πολύ ταπεινή μου άποψη σύγχρονος άγιος της εκκλησίας μας. Και βέβαια όταν χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο δεν εννοώ ένα μυθικό ον ούτε μια ανθρώπινη ύπαρξη που σε τίποτε δεν θυμίζει την ζωή ενός ανθρώπου. Το υπογραμμίζω γιατί συνήθως στην νεότερη χρήση του όρου άγιος και αγιότητα προβάλλονται αυτοματισμοί σκέψης και αντίληψης που έχουν περισσότερο να κάνουν με ταξίδια επιστημονικής φαντασίας και υπερκόσμιας ουτοπίας παρά με την αλήθεια ενός αγίου ανθρώπου. Δηλαδή στους περισσότερους ανθρώπους το άκουσμα της λέξης άγιος δημιουργεί την φαντασίωση του εξωπραγματικού, του πέραν από τον άνθρωπο και τα ανθρώπινα και πολύ λιγότερο την ανθρωπινότητα, την ψηλαφητή αγάπη και ταπείνωση ενός αγίου ή αγίας.

Τέλος πάντων δε είναι του παρόντος για να μιλήσουμε για την αγιότητα και την παραχάραξη της από τους σύγχρονους ηθικιστές και νομικιστές χριστιανούς που δεν μπορούν να καταλάβουν τον λόγο του Αγίου Ισαάκ Σύρου όταν λέει ότι «είναι καλύτερα να βρεις την ταπείνωση από το να ανασταίνεις ανθρώπους» ή τον λόγο του Αγίου Ιωάννου του Σιναίτου που μας λέει « μην ψάχνατε προγνώστες του μέλλοντος ή θαυματοποιούς αλλά ανθρώπους που να έχουν αγάπη και ταπείνωση». Ας είναι όμως. Ας το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά αυτό το θέμα.



Ο Πατριάρχης Σερβίας λοιπόν Παύλος εκοιμήθει. Έφυγε από την παρούσα μορφογενετική πραγματικότητα για τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού. Έφυγε με πολύ πίστη, μεγάλη αγάπη και ιδιαίτερη ταπείνωση για την θέση που η εκκλησία του είχε εμπιστευθεί. Καθότι στις μέρες μας δεν υπάρχουν πολύ τέτοιοι επίσκοποι και κατά την κοσμική έννοια Πατριάρχες όπως ο μακαριστός Παύλος.

Ο επίσκοπος της εκκλησίας του Χριστού Παύλος και Πατριάρχης της Σερβικής εκκλησίας, δεν άσκησε -ως συνήθως γίνεται από τις θέσεις αυτές- εξουσία. Δεν άφησε τον εαυτό του να γοητευθεί από την δαιμονική γοητεία της εξουσίας. Δεν υπηρέτησε την διπλωματία. Ούτε ιερή ούτε ανίερη. Δεν έκανε μικροπολιτική και μακροπολιτική. Ήταν Χριστιανός. Ακέραιος. Αυθεντικός. Μαρτυρικώς μαρτυρών την πίστη του στο Χριστό.



Αγωνίστηκε κόντρα σε όλες τις αντιεκκλησιαστικές, αντιχριστιανικές κοσμικές απόψεις και αντιλήψεις ότι η διοίκηση της εκκλησίας δεν ασκείται με προσευχή και νηστεία, με αρετή και πνευματικότητα, αλλά με δημόσιες σχέσεις, με διπλωματία και πολιτική. Καθώς δε και με την νεοεκφρασθείσα αλλά καθόλου άγνωστη από το εκκλησιαστικό παρελθόν άποψη ότι η αποστολή του επισκόπου δεν είναι η τέλεση της Θείας Ευχαριστίας και η εν Χριστώ διακονία, αλλά η διοικητική γραφειοκρατική συνδιαλλαγή με το κράτος και τις εξουσίες του κόσμου τούτου, κάτι σαν εκκλησιαστικός νομάρχης.

Ο Πατριάρχης Παύλος εκλέχτηκε με κλήρο κατά την Σερβική παράδοση. Δεν πήρε μέρος σε συντεχνίες και εκλογικά μαγειρέματα. Άφησε τον Θεό να μιλήσει μέσα από καθαρές διαδικασίες.

Όταν κηρύχτηκε από τον υπεραντλαντικό σουλτάνο(Η.Π.Α) ο πόλεμος ενάντια στην Σερβία δεν υπεράσπισε τον λαό του μόνο με παρουσία, φιλανθρωπική διακονία κ.α τα οποία επιτυχώς πολλές φορές διεκπεραιώνουν και μη θρησκευτικές ομάδες εθελοντών ακτιβιστών και οργανισμών. Αλλά ως αληθινός χριστιανός επίσκοπος μπόλιασε την φιλανθρωπία με την προσευχή και νηστεία. Δεν έφαγε λάδι όσες μέρες κράτησε ο πόλεμος πενθών για τον σφαγιασθέντα λαό του και τελούσε την Θεία Λειτουργία καθημερινά όπου και εάν βρισκόταν.
Έτσι η πνευματική αγωνία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοινωνική παρουσία του, αφού μετα τις προσευχές και τις Λειτουργίες έφευγε στους δρόμους, τις πόλεις, τις χώρες, για να βρεί οικονομικές προσφορές για τον δοκιμαζόμενο λαό του, έλεγε χαρακτηριστικά:

«Εάν ηδυνάμην να προφθάσω, μάρτυς μου ο αναστάς Θεός, θα εστεκόμην ενώπιον των ναών, των νοσοκομείων και ενώπιον των πολυτελών χώρων δια τας δεξιώσεις και τας επιδείξεις μόδας, και προσωπικώς θα εζήτουν ελεημοσύνη δια τα δοκιμαζόμενα αδέλφια και παιδιά μας. Ο κάθε εξ ημών θα έπρεπε, με ενεργόν τρόπον, να εντροπιάση όλας εκείνας τας επιδεικτικάς πλεονεξίας, αι οποίαι υπάρχουν εις τόσους δημοσίους χώρους, και όχι μόνον απλώς να σκανδαλιζόμεθα και να απελπιζώμεθα, επειδή η αναισχυντία κυριάρχησε γύρω μας»

Εγώ αυτά κατάλαβα από αυτή την ασκητική χριστιανική παρουσία ενός αγίου ανθρώπου. Και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω οτι δεν έκανε λάθη ή δεν πήρε μέρος κάτω απο ιστορικές και συναισθηματικές πιέσεις σε κάποιες όχι και τόσο ξεκάθαρες αποφάσεις για τις οποίες άλλωστε του ασκήθηκε κριτική και θα μιλήσει η ιστορία. Εκείνο όμως που δεν μπορεί να κάνει η ιστορία -και εδώ ειναι και η μεγάλη της αδυναμία - είναι να δει το βάθος και την ουσία μιας ανθρώπινης καρδιάς. Γιατί η ιστορία καταγράφει γεγονότα. Η ανθρώπινη καρδιά όμως είναι ένα μέγα μυστήριο που κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να καταγράψει και να αναλύσει. Θα μιλήσουν όμως καλύτερα και πληρέστερα όλοι αυτοί που τον έζησαν από κοντά, ως μια αυθεντική μαρτυρία χριστιανικού ήθους.

Την ευχή του ας έχουμε.


π.Λίβυος



12 Νοε 2009

Μια αγωνίστρια δίχως ταμπέλες.


Βλέπω και ξαναβλέπω την συνέντευξη της Κωνσταντίνας Κούνεβα στο Θεοδωράκη. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξαφνιάζομαι. Ότι δεν απορώ. Δεν ξέρω αλλά κάπως ήξερα, με κάποιο τρόπο γνώριζα ότι αυτή ήταν η Κούνεβα. Την περίμενα έτσι όπως φανερώθηκε. Δυναμική, πειθαρχημένη, ασκητική, συμπονετική, γεμάτη έλεος και ελπίδα, ιδιαιτέρως ταπεινή και αυθεντική.
Η γυναίκα που τα έβαλα με τα ισχυρά συμφέροντα της μαύρης εργασίας, με το σύγχρονο δουλεμπόριο. Δουλεμπόριο βέβαια που γίνεται με τις ευλογίες του κράτους, αφού όλοι γνώριζαν, αλλά κανείς δεν μιλούσε, αντιθέτως επέτρεπαν.
Η Κωσταντίνα έστησε στο τοίχο όλους εκείνους που περίμεναν την συνέντευξης της για να αυτοδικαιωθούν. Για να νοιώσουν ότι καλά πατούν. Όλες οι ιδεολογίες περίμεναν να πάρουν τα εύσημα του δημιουργήματος τους αλλά όλες έφυγαν με άδεια χέρια, ντροπιασμένες και συγκλονισμένες από το γεγονός ότι υπάρχουν πλέον άνθρωποι που όπου ακούν μία αλήθεια τους μυρίζει ανθρώπινο κρέας, τους μυρίζει αίμα.
Η Κούνεβα απέδειξε ότι ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη κανένα μαντρί. Ότι μπορεί και λεύτερος δίχως κηδεμόνες και πάτρωνες να χτίσει την δική του κοινωνία. Απέδειξε ότι, χωρίς να παύει να είναι γυναίκα, μητέρα με όλη της σημασίας της λέξης, νοικοκυρά χωρίς να ντρέπεται, συγχρόνως μπορεί να είναι μια ρωμαλέα επαναστατική φύση έτοιμη να θυσιαστεί για το δίκιο, το δικαίωμα και τις ανάγκες των συνανθρώπων της.
Η αυτοπειθαρχία της σε σώμα και σκέψη, σε λέξεις και έννοιες είναι φοβερή. Δεν θέλει να εκμεταλλευτεί κανένα άνθρωπο, κανένα πρόσωπο, κανένα ιδεολογικό χώρο. Ούτε καν τα συναισθήματα του τηλεθεατή. Είναι αυτή που είναι. Έχει προσωπικά όρια που ελέγχονται από εσωτερικές αρετές και αξίες βαθειά χαραγμένες στο προσωπικό χάρτη της ζωής της.
Δεν το παίζει. Δεν έχει καμία ανάγκη να κρεμάσει κανένα όνομα και καμία ταμπέλα στην προσωπικότητα της που ηχηρά διατρανώνει ότι είναι ελεύθερη από όλα αυτά που κατακερματίζουν τους ανθρώπους και την κοινωνία. Δεν έχει ανάγκη από κανένα ιδεολόγημα για να είναι άνθρωπος, για να υπηρετεί τον άνθρωπο και τις αξίες του ανθρωπισμού.
Πολλοί θα ήθελαν να δηλώσει αριστερή, σοσιαλίστρια, κεντρώα ίσως χριστιανή. Αλλά δε το κάνει. Δεν έχει ανάγκη να εκμεταλλευτεί κανένα και κυρίως τον ίδιο τον εαυτό της, την προσωπικότητας της, την προσωπική ιστορία και οδύνης της.
Πόσο εύκολο αλήθεια θα ήταν να βάλει μια ταμπέλα και να κερδίσει προσωπικά οφέλη. Δε το κάνει. Γίνετε ηρωίδα και σύμβολο του ανθρώπου που δεν ανήκει κάπου, που δεν πουλάει την ελευθερία της ψυχής και του σώματος του σε κανένα, παρά μονάχα στην ζωή και την ίδια την αξία της ύπαρξης.
Πολιτικοί τυμβωρύχοι προσπάθησαν να την πλησιάσουν και να αδράξουν της δημοσιότητας της, να κερδίσουν πολιτικά επικοινωνιακά οφέλη από μία αγωνίστρια της ζωής και των ανθρώπινων αξιών, και εκείνη τους πέταξε στην κυριολεξία όλους έξω, αρνούμενοι τα κοσμικά και πολιτικά τους θέλγητρα, που δεν ήταν και αμελητέα.
Η άρνηση της όμως ήταν μια συνειδητή επιλογή. Δεν ήταν στενοκεφαλιά ή καπρίτσιο, αλλά στάση ζωής, ενός ανθρώπου που δεν έμαθε να αγωνίζεται για κόμματα, ιδεολογίες και άλλα ασθενήματα του πολιτισμού μας, αλλά για την ίδια την αυτοαξία της ζωής και του ανθρώπου.
Η Κωνσταντίνα δε πάλεψε για να υπηρετήσει το κόμμα της, την ιδεολογία της. Αγωνίστηκε με ακριβό αντίτιμο για τους ανθρώπους που ήταν γύρω της. Για την υπόληψη και αξιοπρέπεια της, για το παιδί και την μάνα της, για τις άλλες γυναίκες που βάναυσα και καταχρηστικά έπεφταν θύματα της μαύρης εργασίας και του σύγχρονου μισθωτού δουλεμπορίου από τις εταιρίες εργασίας. Αλλά αγωνιζόμενη για τον μικρόκοσμο της αγωνιζόταν για όλο τον κόσμο. Άλλωστε εκείνος που σώζει ένα άνθρωπο σώζει όλη την ανθρωπότητα.

π. Λίβυος

30 Οκτ 2009

Από την 28 Οκτωβρίου στην αιωνιότητα

Επειδή ακριβώς εγω είμαι σε μια φάση που δε μπορώ να γράψω-γι αυτό και η μεγάλη για τα δεδομένα μου καθυστέρηση νέας ανάρτησης-δημοσιεύω ένα κείμενο του καλού φίλου Νικήτα Καυκιού -Ψυχολόγου, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα και όταν το διάβασα με άγγιξε μη έχοντας καπου να διαφωνήσω. Το δημοσιεύω διότι είναι αλληλέγυο στην σκέψη μου αλλα και στην φιλοσοφία του μπλόκ. Καλή ανάγνωση και προβληματισμό.

Το μεγάλο "Όχι" Από την 28 Οκτωβρίου στην αιωνιότητα.

του Νικήτα Καυκιού http://www.psyche.gr


Ο άνθρωπος του Θεού δεν έχει πατρίδα και λέει "Όχι" μόνο στον εαυτό του. Ο άνθρωπος του Θεού δεν ανήκει σε κοινωνικές ομάδες, δεν υποτάσσεται σε θεσμούς και δεν έχει εχθρούς. Αγαπά άνεϋ όρων το Θεό και τον κάθε άνθρωπο. Βλέπει με την ίδια συμπάθεια τον καλό και τον κακό, τον δίκαιο και τον άδικο, το θύμα και τον θύτη, τον βιαστή και τον βιαζόμενο. Στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως έβλεπε με τον ίδιο πόνο, τους Εβραίους στους θαλάμους αερίων και του Ναζί που τους εκτελούσαν. Ο άνθρωπος του Θεού δεν ανταγωνίζεται, δεν υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, δεν συμμετέχει σε πολέμους και δεν νιώθει εχθρότητα για κανένα. Ο άνθρωπος του Θεού δεν είναι ήρωας. Είναι άκρα ταπείνωση. Δεν αποζητά τη δόξα αλλά δοξάζει μόνο το Θεό. Δεν συμμετέχει σε μάχες αλλά προσεύχεται για αυτούς που τον μάχονται. Ο άνθρωπος του Θεού είναι με το μέρος των εχθρών του. Δεν υπερασπίζεται τα σύνορα αλλά την Αγάπη. Δεν έχει περιουσία, ιδεολογία και κατεστημένη θρησκεία. Ο άνθρωπος του Θεού ανεβαίνει εκούσια στον σταυρό, παίρνει επάνω του την οδύνη του σύμπαντος κόσμου και προσφέρει τη ζωή του ως ευώδες θυμίαμα ενώπιον του Θεού.


20 Οκτ 2009

1854... Επιστολή Ινδιάνου αρχηγού προς τα γεράκια της Ουάσινγκτον


Επιστολή-απάντηση του Ινδιάνου αρχηγού Σητλ προς τα γεράκια της Ουάσιγκτον, όταν τους ζητήθηκε να πουλήσουν τη γη τους στους λευκούς… (έτος 1854).

"Ο Μεγάλος Άρχοντας της Ουάσιγκτον διατάζει να μας πουν, ότι επιθυμεί να αγοράσει τη γη μας. O Μεγάλος Αρχηγός μας στέλνει επίσης λόγια φιλίας και καλής διάθεσης. Εκτιμούμε αυτή την ευγένεια γιατί ξέρουμε ότι χρειάζεται πολύ λίγο τη φιλία μας.

Θα σκεφτούμε την προσφορά σας γιατί ξέρουμε ότι, αν δεν το κάνουμε, ο λευκός άνθρωπος θα έρθει με το πύρινα όπλα του και θα πάρει τη γη μας. Ο Μεγάλος Άρχοντας της Ουάσιγκτον μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σ' αυτά που του λέει ο Άρχοντας Σήτλ με την ίδια βεβαιότητα που οι λευκοί αδελφοί μας μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στην αλλαγή των εποχών.

Τα λόγια μου είναι αμετάβλητα όπως τ' αστέρια. Πώς μπορείτε ν' αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης; Αυτή η ιδέα μας φαίνεται παράξενη. Εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες της δροσιάς του αέρα ούτε του φέγγους του νερού. Πως λοιπόν θα μπορούσατε να μας το αγοράσετε; Το λέμε εγκαίρως από την αρχή.

Πρέπει να ξέρετε ότι κάθε σωματίδιο της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερό φύλλο, κάθε αμμουδιά, κάθε ομίχλη στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε έντομο με το βούισμα του είναι ιερό στη μνήμη και στην εμπειρία του λαού μου. Ο χυμός που τρέχει μέσα στα δένδρα περιέχει τις μνήμες του ανθρώπου με το ερυθρό δέρμα. Οι πεθαμένοι του λευκού ανθρώπου λησμονούν τη γενέτειρά τους όταν πάνε να περπατήσουν στ' άστρα. Οι δικοί μας πεθαμένοι ποτέ δεν ξεχνούν αυτήν την όμορφη γη, γιατί η μητέρα του ανθρώπου έχει ερυθρό δέρμα.

Είμαστε ένα τμήμα της γης και αυτή είναι τμήμα του εαυτού μας. Τα μυρωδάτα άνθη είναι αδέλφια μας. Το ελάφι, το άλογο και ο μεγαλοπρεπής αετός είναι αδέλφια μας. Οι βουνίσιες κορυφές, οι χυμοί των λιβαδιών, η ζεστασιά του σώματος του μικρού αλόγου και ο άνθρωπος - όλα αυτά - ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας, αυτά σβήνουν τη δίψα μας. Τα ποτάμια κουβαλούν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας.

Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε και να διδάσκετε στα παιδιά σας ότι τα ποτάμια είναι δικά μας αδέλφια και αδέλφια δικά σας. Θα πρέπει από κει και πέρα να φροντίζετε τα ποτάμια τόσο καλά όσο κι' έναν αδελφό σας. Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει το δικό μας τρόπο ζωής. Το ίδιο του κάνει ένα κομμάτι γης ή ένα άλλο, γιατί αυτός είναι ένας ξένος που έρχεται τη νύχτα για να βγάλει από τη γη ό,τι χρειάζεται.

Η γη δεν είναι αδελφός του αλλά εχθρός του. Αφού την κατακτήσει, την εγκαταλείπει και συνεχίζει το δρόμο του. Αφήνει πίσω του τους τάφους των γονιών του χωρίς να τον πειράζει. Αρπάζει τη γη από τα παιδιά της χωρίς να τον πειράζει. Ξεχνάει τον τάφο του πατέρα του και τα δικαιώματα των παιδιών του. Mεταχειρίζεται τη μητέρα του τη γη, τον αδελφό του τον ουρανό, σαν να είναι πράγματα που μπορεί κανείς ν' αγοράσει, να ληστέψει και να πουλήσει, σαν να είναι πρόβατα και γυάλινες χάντρες. Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και θ' αφήσει πίσω του μόνο έρημο. Δεν το καταλαβαίνω. Ο δικός μας τρόπος του Είναι, είναι διαφορετικός από τον δικό σας. Δεν υπάρχει καμιά ήρεμη περιοχή στις πόλεις του λευκού ανθρώπου, κανένα μέρος που να μπορεί ν' ακουστεί η ανάπτυξη των φύλλων της άνοιξης ή το τρίψιμο των φτερών ενός εντόμου.

Αλλά ίσως να είναι έτσι επειδή εγώ είμαι ένας αγριάνθρωπος και δεν μπορώ να καταλάβω τα πράγματα. Ο θόρυβος της πόλης φαίνεται ότι βρίζει τ' αυτιά. Και τι ζωή είναι αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν' ακούσει την μοναχική κραυγή του ερωδιού ή τη νυχτερινή συνομιλία των βατράχων γύρω από το πηγάδι;

Εμείς οι Ινδιάνοι προτιμάμε τον απαλό ήχο του ανέμου που χαϊδεύει την επιφάνεια της λίμνης και τη μυρουδιά του ανέμου που καθάρισε η βροχή του μεσημεριού ή αρωμάτισε το άρωμα των πεύκων. Ο αέρας είναι κάτι το πολύτιμο για τον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα, γιατί όλα τα πράγματα μοιράζονται την ίδια πνοή: το ζώο, το δέντρο και ο άνθρωπος.

Ο λευκός άνθρωπος μπορεί να μην αισθάνεται τον αέρα που αναπνέει. Όπως ο άνθρωπος που αγωνιά πολλές μέρες, γίνεται αναίσθητος στη δυσωδία. Αλλά αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε ότι ο αέρας είναι πολύτιμος για μας. Ότι ο αέρας μοιράζεται το πνεύμα του μ' όλη τη ζωή που συντηρεί. Κι' αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να την διατηρείτε αμόλυντη και ιερή σαν τόπο όπου ακόμα και ο λευκός άνθρωπος μπορεί να πάει για ν' απολαύσει τον γλυκαμένο από τα άνθη της πεδιάδας άνεμο.

Θα πρέπει να διδάσκετε στα παιδιά σας αυτά που εμείς έχουμε διδάξει στα δικά μας: ότι η γη είναι η μητέρα μας. Όλα όσα επηρεάζουν τη γη επηρεάζουν και τα παιδιά της γης. Όταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα, φτύνουν τον εαυτό τους. Δεν ύφανε ο άνθρωπος το δίχτυ της ζωής: είναι μόνο μία κλωστή του. Όλα όσα θα κάνει κανείς στο δίχτυ θα τα κάνει στον εαυτό του. Όλα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους όπως το αίμα ενώνει μια οικογένεια.

Ακόμα και ο λευκός άνθρωπος, που ο Θεός του περπατάει και συζητάει μαζί του - σαν φίλος με φίλο - δεν μπορεί να είναι έξω από την κοινή μοίρα. Ίσως να είμαστε, παρόλα αυτά, αδέλφια. Ξέρουμε κάτι που ο λευκός άνθρωπος θα το ανακαλύψει κάποια μέρα: ότι ο Θεός μας είναι και Θεός του.

Τώρα σκέπτεστε, ίσως, ότι είστε ιδιοκτήτες της γης μας, αλλά δεν μπορείτε να είστε. Αυτός είναι ο Θεός της ανθρωπότητας και το Έλεος του είναι ίδιο και για τον ερυθρόδερμο και για τον λευκό. Αυτή η γη είναι πολύτιμη γι' Αυτόν και το να την βλάψει κανείς σημαίνει ότι υποτιμά πολύ τον Δημιουργό της. Οι λευκοί άνθρωποι θα περάσουν, ίσως και πριν από τις άλλες φυλές. Αν μολύνετε το κρεβάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίμματα. Αλλά ακόμα και την τελευταία ώρα θα φωτιστείτε με την ιδέα ότι ο Θεός σας έφερε σ' αυτή τη γη και σας έδωσε την κυριαρχία πάνω της και πάνω στον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα για κάποιο ειδικό σκοπό.

Τέτοιο πεπρωμένο είναι για μας μυστήριο, γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει όταν θα έχουν εξολοθρευτεί όλοι οι βούβαλοι, όταν θα έχουν δαμαστεί όλα τα άγρια άλογα, όταν οι πιο μυστικές γωνιές των δασών θα μυρίζουν άνθρωπο και όταν η θέα προς τους πράσινους λόφους θα εμποδίζεται από ένα πλήθος από σύρματα που μιλάνε. Πού είναι το πυκνό δάσος; Εξαφανίστηκε. Πού είναι ο αετός; Εξαφανίστηκε!

Έτσι τελειώνει η ζωή και αρχίζει η επιβίωση......"