30 Δεκ 2008

Σημειώσεις ενός Άδικου κόσμου...


Από μικρό παιδί βιώνω φρικτά συναισθήματα απέναντι στην αδικία. Η παρουσία της μέσα στην ζωή, τόσο σε επίπεδο φυσικό( π.χ ασθένειες, θάνατος) όσο και σε τεχνικό (κρατική εξουσία) είναι για μένα μια από τις μεγαλύτερες οδύνες στην ζωή μου.

Σήμερα και πάλι ένιωσα τα ίδια συναισθήματα. Έβλεπα τις ονομαζόμενες ειδήσεις που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επανάληψη νέων μεθόδων του ''φθαρτού κόσμου'' να αναπαραγάγει το έργο της βίας και της αδικίας, και η ψυχή μου εστίασε πάνω σε απόλυτα αναμενόμενη, κατανοητή και επιβαλλόμενη «είδηση». Την διαδήλωση μεταναστών και Ελλήνων αγωνιστών για την άδικη, βάρβαρη και μισάνθρωπη ιμπεριαλιστική επίθεση του Σιωνισμού απέναντι στο πανανθρώπινο δικαίωμα για γη και πατρίδα των Παλαιστινίων. Και μάλιστα απέναντι σε παιδιά και γυναίκες, με στόχο την οργάνωση της Χαμάς.

Ένας λοιπόν νέος άνθρωπος Συριακής καταγωγής όπου η σύζυγος του είναι Παλαιστίνια, είχε την τόλμη και την εσωτερική ρώμη να κατεβάσει την Σιωνιστική σημαία του Ισραήλ από τον ιστό της Ισραηλινής πρεσβείας. Τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο αυτόφωρο. Σήμερα ο άνθρωπος αυτός κινδυνεύει με φυλάκιση 18 μηνών εώς 2 ετών. Αυτή είναι η κρατική δικαιοσύνη. Αυτή είναι η δικαιοσύνη του κόσμου αυτού.


Οι πραγματικοί εγκληματίες, οι άμεσοι και έμμεσοι αυτουργοί χιλιάδων δολοφονιών είναι ελεύθεροι και πολλές φορές δαφνοστολισμένοι την ίδια ακριβώς στιγμή όπου ο απλός αγωνιζόμενος λαός, που υποφέρει, διαμαρτύρεται, αντιστέκεται και αγωνίζεται, συλλαμβάνεται και οδηγείται στις φυλακές.


Πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, δικαστές, διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, βιομήχανοι, εφοπλιστές, μητροπολίτες κ. α . κυκλοφορούν ελεύθεροι την στιγμή που οι φυλακές έχουν γεμίσει από φτωχούς μετανάστες και Έλληνες . Όλους εκείνους που δεν είχαν χρήματα και γνωριμίες να μεσολαβήσουν στην "δικαιοσύνη'' ώστε να μην εγκλειστούν μέσα στα κολαστήρια του Κράτους. Μια επίσκεψη στις φυλακές της χώρας θα σας πείσει, ότι μόνιμοι κάτοικοι τους είναι στην πλειοψηφία τους τα φτωχόπαιδα της Ελλάδας.


Το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο. Πίσω τους πρόσωπα της ''καλής'' και ''νομιμόφρονας'' πολιτείας. γραβαντωμένοι, ρασοφορεμένοι και ένστολοι απατεώνες κυκλοφορούν ελεύθεροι στήνοντας νέα οικονομικά και κυρίως ηθικά πλιάτσικα εξαπατώντας νέα θύματα. Γεμίζοντας τα σεντούκια της προσωπικής ιστορίας τους με σαπίλα και μπόχα. Ταυτόχρονα, απλοί ανώνυμοι άνθρωποι '' οι κολασμένοι της γης αυτής'' πεταμένοι στις φυλακές.


Αύριο πάλι θα πάω στις φυλακές. Θα δω πίσω από τα κάγκελα πρόσωπα που δεν θα έπρεπε να είναι εκεί και δεν θα δω όλους αυτούς που θα έπρεπε να είναι.



π. Λίβυος





27 Δεκ 2008

"Αντιεξουσιαστικός" Χριστιανικός λόγος δ΄


Λόγοι της δια Χριστόν Σαλής Αγίας Μαρίας Σκομπτσόβα (+1945)


Οι δια Χριστόν σαλοί ήταν οι άγιοι της ελευθερίας
Οι δια Χριστόν σαλοί ήταν οι άγιοι της ελευθερίας. Η ελευθερία μας καλεί, ενάντια σ' όλο τον κόσμο, ενάντια όχι μόνο στους ειδωλολάτρες, αλλά και σε πολλούς που αρέσκονται να λέγονται Χριστιανοί, να αναλάβουμε το έργο της Εκκλησίας σ' αυτό το δρόμο ο οποίος είναι και ο πιο δύσκολος. Και θα γίνουμε σαλοί δια Χριστόν, γιατί γνωρίζουμε όχι μόνο τη δυσκολία αυτού του δρόμου, αλλά και την απέραντη ευτυχία του να νιώθουμε το χέρι του Θεού σε ό,τι κάνουμε.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να ζήσεις
Εντελώς νόμιμα και αξιοπρεπώς μπορείς να περπατάς πάνω στη γη: να μετράς, να ζυγίζεις και να προγραμματίζεις για το μέλλον. Aλλά είναι εξίσου δυνατό να περπατάς επί των υδάτων. Τότε είναι αδύνατο να μετράς και να προγραμματίζεις το μέλλον. Το μόνο πράγμα που είναι απαραίτητο είναι να πιστεύεις διαρκώς. Μια στιγμή ολιγοπιστίας κι αρχίζεις να βυθίζεσαι.

[…]Ανοίξτε τις πόρτες σας στους αστέγους κλέφτες, αφήστε τον έξω κόσμο να περάσει και να γκρεμίσει το υπέροχο λειτουργικό σας σύστημα, ταπεινώστε τον εαυτό σας, αδειάστε τον, κάντε τον εαυτό σας ασήμαντο. Όσο κι αν το κάνετε αυτό, μπορεί νομίζε­τε, η κένωση του εαυτού σας να συγκριθεί με αυτή του Χριστού; Δεχτείτε τον όρκο της πενίας σε όλη του τη συντριπτική αυστηρότητα: καταστρέψτε κάθε άνεση, ακόμη και την μοναχική άνεση [...].



19 Δεκ 2008

Σκέψεις ημερών .....

Pink Floyd - Another Brick in the Wall



Ο λόγος των Pink Floyd επίκαιρος και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Προφητικός με διόραση στα αιτήματα της ζωής. Ήμουν μαθητής της Γ΄ Γυμνασίου. Ροκ και επανάσταση. Τα ίδια αιτήματα. Τα ίδια συνθήματα σε τοίχους, πανό και κυρίως στις καρδιές μας. Παλμός, ενθουσιασμός, πίστη στο αγώνα και την δικαίωση. Συντροφικότητα, αλληλεγγύη, ενότητα, όλα μαζί σε μάτια και χέρια που ενώναν τις γροθιές τους απέναντι στο σύστημα και την εφησυχασμένη κοινωνία. Δάκτυλα χεριών που έτρεμαν από συγκίνηση και με ρίγος σχημάτιζαν το σήμα της νίκης, την ελπίδας της αλλαγής στην ηδονής της εξέγερσης.

Τι να πείς;

Και τότε τα ίδια αιτήματα και δεν έχει αλλάξει τίποτα ακόμη.

Και τότε η ίδια αστυνομία και δεν έχει αλλάξει τίποτα ακόμη.

Και τότε οι ίδιοι πολιτικοί και πολιτική, μα τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει.

Σχολεία, παιδεία και σήμερα πάλι μέσα σε κτίρια κοτέτσια, κοντέινερ και φυλακές για ότι πιο όμορφο διαθέτει μια ανθρώπινη κοινωνία, τα παιδιά της. Είναι σημάδι και αυτό για το πόσο η νεοελληνική κοινωνία αγαπάει και σέβεται την ζωή. Το μέλλον της.

Εγω ο ίδιος φοίτησα σε Γυμνάσιο που είχε φτιαχτεί τον καιρό εκείνο για φυλακή και μετέπειτα το έκαναν σχολείο. Αίθουσες κελιά, πτέρυγες, διάδρομοι επιτήρηση στην αυλή και άλλα πολλά. Χρώματα μουντά σχεδόν καταθλιπτικά. Καθηγητές δίχως κίνητρα.. Βιβλία δίχως παιδεία, άλλα με κατευθυνόμενες ανά εποχή πληροφορίες. Ανάλογα με το τι ήθελε να πετύχει η κρατική ιδεολογία. Φροντιστήρια, δίδακτρα και όλα τα άλλα που και σήμερα συνθέτουν την όψη της «δημόσιας» παιδείας μας.

Δε ξέρω άλλα τι μπορείς να περιμένεις από αυτό το μόρφωμα που ονομάζεται νεοελληνική πραγματικότητα. Μας αύξησαν με τέτοιο τρόπο τις ανάγκες και εμείς έξω από κάθε μορφή άσκησης και αντίστασης αμέσως τσιμπήσαμε ώστε αναγκαζόμαστε τώρα να κάνουμε 10 δουλειές για να τα φέρουμε ίσα.

Αφήνουμε τα παιδιά μας, σε κρατικά ιδρύματα, τα οποία δε τα παιδαγωγούν αλλά απλά τα απασχολούν με μόνο ανταγωνιστή τo χρόνο που μετράει μεροκάματα. Βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία, προσπαθούν να αναπληρώσουν την Μάνα που λείπει, είτε για να βγάλει το μεροκάματο είτε για να «ηρεμεί» κάνοντας γιόγκα στα τηλεφαγεία των πρωινάδικων ή στα μαγαζιά της καταναλωτικής μαστούρας. Ναι αλλά η φύση έφτιαξε Μάνα και όχι παραμάνα και μάλιστα κρατική.

Αργότερα αναγκαστικά θα τα μεταφέρουμε σε σχολεία. Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια, Πανεπιστήμια. Δηλαδή σε περισσότερη καταναγκαστική εργασία. Σε περισσότερη δουλεία, σε μεγαλύτερη καταστροφή των πιο όμορφων χρόνων του ανθρώπου. Φροντιστήρια, ελληνικών, αγγλικών, μουσικής, πληροφορικής, χορού κ.α δημιουργούν αδιέξοδα στην ψυχή των παιδιών που πλέον δεν έχουν χρόνο να ανασάνουν, να σκεφτούν, να ονειρευτούν να ζήσουν το τώρα της παιδικότητας, της νιότης τους. Να πουν μια καλημέρα και μια καληνύχτα και να έχουν την αίσθηση ότι είναι μέρα είναι νύχτα. Ότι υπάρχουν και ζουν, όχι σαν χρηστικά εργαλεία ενός συστήματος και μια μηχανής. Ενός στόχου και ενός προγραμματισμού που θέλει το άνθρωπο σήμερα με κάποιες α’ προδιαγραφές και αύριο με κάποιες ΄β αναλόγως το ποιοι κατευθύνουν τις ζωές μας.

Η βία που επιθέσαμε μέσα στις ψυχές τους ήρθε σαν αντίδωρο στα μούτρα μας, στο πολιτισμό του μηδενός, της θλίψης, και της μελαγχολίας που τους παραδώσαμε, με μοναδικό όνειρο την ζωή που υπάρχει μονάχα για να καταναλώνει. Όταν μια πόλη δεν είναι όμορφη για να ζήσουμε, γίνεται όμορφη όταν την κάψουμε. Και όταν ένα σχολείο δεν είναι φωτεινό στην καθημερινότητα του παιδιού, αποκτάει λάμψη μονάχα μέσα στην φωτιά. Αν αυτά τα συνθήματα στους τοίχους ξεχείλισμα του μηδενός μέσα από τις καρδιές των παιδιών μας , δεν θελήσουμε να τα καταλάβουμε νομίζω ότι το σήμερα μας αιφνιδίασε και το αύριο μας έχει ήδη ξεπεράσει.


π. Λίβυος




11 Δεκ 2008

Πλιάτσικο Ονείρων ...

Οι φωτιές μυρίζουν ακόμη οργή. Οι στάχτες καμένα όνειρα. Τα σπασμένα τζάμια ψυχές γεμάτες ραγίσματα. Τα συνθήματα στους τοίχους όλα εκείνα που ήθελα χρόνια τώρα τα παιδιά να μας πουν αλλά δεν τα αφήσαμε. Δεν τα ακούσαμε. Δεν θελήσαμε να βρούμε χρόνο ώστε να τους τον προσφέρουμε. Μάθαμε περισσότερο να μιλάμε και λιγότερο να ακούμε.

Τους δώσαμε ένα εκ προμελέτης στημένο ραντεβού με την ιστορία της ζωής τους. Και βεβαίως σε αυτό το ραντεβού ποτέ δεν πήγαμε.Γιατί δεν πιστέψαμε στην αξία της ζωής τους.

Έτσι μέσα σε ένα υποσυνείδητο ρυθμό συνεννοηθήκαμε όλοι μεταξύ μας σε συντεταγμένη γραμμή να στείλουμε άλλους στην θέση μας. Να γεμίσουν άλλοι τα κενά που αφήσαμε εμείς στην ζωή των παιδιών μας.

Οργανώσαμε την συνάντηση και στείλαμε δασκάλους, χωροφύλακες, στρατιωτικούς, δικαστές, βουλευτές, επαγγελματίες παπάδες, τραπεζίτες, βιομηχάνους, εφοπλιστές, μεγαλοεκδότες, μεγαλοκαναλάρχες, μεγαλοεργολάβους και γενικά όλους αυτούς που διαπράττουν καθημερινά πλιάτσικο στην ζωή μας, στις ψυχές μας στις υπάρξεις μας. Ένα πλιάτσικο που ποτέ κανείς δεν κατήγγειλε. Και που σαφέστατα κανείς ποτέ δεν τους τιμώρησε επί ασυλία ονείρων και ελπίδας.

Βαρέθηκαν, κουράστηκαν και απελπίστηκαν τόσα χρόνια στο περίμενε τα παιδιά, κατάλαβαν ότι το ραντεβού ήταν μια προμελετημένη καλοστημένη ψευτιά και κατέβηκαν στους δρόμους να μας συναντήσουν. Να μας βρουν. Να μας ανταμώσουν. Μόνο που είναι τόση η κώφωση μας, που χρειάστηκε να φωνάξουν και να σπάσουν πολύ και πολλά μήπως και τελικά κάποιος γυρίσει να τους κοιτάξει. Μήπως τελικά κάποιος θελήσει να τους ακούσει. Αλλά απ΄ ότι όλα δείχνουν, φαίνεται να μας έχουν εγκαταλείψει οι αισθήσεις μας, γιατί ούτε βλέπουμε, ούτε ακούμε, ούτε νιώθουμε. Το επόμενο επεισόδιο θα μας βρει με την πλάτη στο τοίχο να περιμένει το πυρ της εκδίκησης, για όλα αυτά που μπορούσαμε και δεν θελήσαμε, που αντιληφθήκαμε αλλά ανεχτήκαμε, που υποσχεθήκαμε και στο τέλος επίορκοι σταθήκαμε.


π.Λίβυος