30 Οκτ 2008

Η μοναξιά του Ασυμβίβαστου Βίου

Πολλοί άνθρωποι γεννιούνται με μια προδιάθεση ευαισθησίας, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στην ψυχοσύνθεση τους και στην μοναδικότητα του είναι τους, που τους οδηγεί να αγαπάνε και να πονάνε για πρόσωπα και πράγματα που υπάρχουν και αναπτύσσονται μέσα και γύρω τους.

Αυτό το ευαίσθητο «γονίδιο» συνδυαζόμενο και με ένα οικογενειακό, κοινωνικό, και γενικότερα πολιτισμικό περιβάλλον, εφοδιάζει τα πρόσωπα αυτά, με μια εκρηκτικότητα και επαναστατικότητα. Τα «προικίζει» με μια «έλλειψη» αντοχής απέναντι στην αδικία, τον πόνο και την γενικότερη κακοπάθεια του συνανθρώπου τους,της φύση που μας περιβάλει.

Σαφέστατα θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες συνάνθρωποι μας που έχουν τις ίδιες ιδέες και τις ίδιες ευαισθησίες με αυτούς.

Είναι αλήθεια ότι η παγκόσμια ιστορία αυτό μας έχει διδάξει. Χιλιάδες λαού, ακολούθησαν μεγάλους επαναστάτες και ηγέτες, διδασκάλους και φιλοσόφους. Δημιουργήθηκαν σχολές, ομάδες, θρησκείες και πολιτικά κόμματα.

Ωστόσο όμως αυτή και πάλι η ιστορική εμπειρία, η ψηλάφηση του εμφανώς πραγματικού είναι εκείνη, που μας αποδεικνύει ότι, τελικά οι μεγάλοι επαναστάτες και ιδεολόγοι, οι ηγέτες και φιλόσοφοι, όλοι εκείνοι που δεν χρησιμοποίησαν τις ιδέες τους και τις διδασκαλίες τους, τα κινήματα και τα κοινωνικά ρεύματα, για ατομικό συμφέρον και εξασφαλισμό. Που δεν εξαργύρωσαν την επαναστατικότητα και τους αγώνες τους, έμεινα φρικτά μόνοι στην ζωή τους.

Έμειναν μόνοι ή δολοφονήθηκαν από τους ίδιους εκείνους ανθρώπους που ιδιαιτέρως, πολυτρόπως και ποικιλοτρόπως ευεργέτησαν, βοήθησαν, οδήγησαν και αφύπνισαν.

Πόσοι έμειναν επαναστάτες για όλη τους την ζωή και πόσοι εκμεταλλεύτηκαν την επανάσταση για να εξασφαλιστούν, να εφησυχάσουν, να κουρνιάσουν μέσα στο σύστημα και να μετριάσουν την ζωή τους σε συμβάσεις και συνθηκολογήσεις.

Πόσοι δεν χρησιμοποίησαν την θρησκεία για να καλύψουν τις προσωπικές φοβίες και ανασφάλειες τους, την δίψα τους για εξουσία και έλεγχο, ακόμη και εκείνου του μεταφυσικού;

Πόσοι δεν ακολούθησαν πολιτικούς όντως χαρισματικούς ηγέτες και πριν το τέλος της ιστορίας, βρέθηκαν δοσίλογοι και επίορκοι των παρθενικών τους οραμάτων για μια διαφορετική κοινωνία και κόσμο, αφού οι ίδιοι είχαν πλέον πλουτίσει και εξασφαλιστεί σε υψηλές θέσεις του συστήματος που ήθελαν και πρέσβευαν να αλλάξουν;

Πόσοι μέσα από μια κατ επίφαση μόρφωση και ψευδή εικονική διανόηση, χόρτασαν την ματαιοδοξία τους και την αυτοειδωλολατρεία τους;

Με πόσους μαθητές έμεινε ο Χριστός στην προδοσία, κάτω από τον Σταυρό; Τι έγιναν όλοι εκείνοι που τον επευφημούσαν και τον χειροκροτούσαν καθώς έμπαινε στα Ιεροσόλυμα για να Σταυρωθεί, όταν μετά από μερικές ώρες χρειάστηκε την παρουσία τους και εκείνοι αντί αυτού βροντοφώναζαν. «Άρον άρον Σταυρωσον Αυτόν…»;

Που ήταν κρυμμένα τα πλήθη που καθημερινά τον ακολουθούσαν, οι άνθρωποι που βοήθησε, θεράπευσε, «ανέστησε» την μίζερη ζωή τους σε μια χαρμόσυνη κοινωνία με τον Άλλο και άλλο;

Ο Σωκράτης θανατώθηκε από την Αθηναϊκή Δημοκρατία ως εχθρός της κοινωνίας.

Ο Τσε δε μπόρεσε να κολλήσει στην καρέκλα την κυβέρνησης Κάστρο. Συνέχισε την επανάσταση με ελάχιστους συναγωνιστές και βρήκε τραγικό θάνατο.

Ο Γκάντι δε προφύλαξε το άτομο του και έπεσε θύμα της πολιτικής μισαλλοδοξίας.

Ο Μαρίνος Αντύπας, προαισθάνθηκε το τέλος του και γνωρίζοντας την ενέδρα που του είχαν στήσει οι μισθοφόροι των Τσιφλικάδων, ακολούθησε τον δρόμο του Σταυρού και όχι της άνεσης και της αυτοσυντήρησης. Της Σύμβασης και του συμβιβασμού.

Ο Άρης Βελουχιώτης προδόθηκε από το ίδιο το κόμμα στο οποίο και ανήκε, βρίσκοντας φρικτό θάνατο.

Ο Καμίλο Τορρές προδόθηκε από την επίσημη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και έπειτα θανατώθηκε σε ενέδρα παρακρατικών στα Βουνά της Βολιβίας. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Όπως δεν έχουν τέλος τα βάσανα και οι καημοί του κόσμου καθώς μαρτυρεί με οδύνη, ο καθ ημάς Παπαδιαμάντης.

Όλα τα παραπάνω φανερώνουν ότι οι αληθινοί επαναστάτες, ιδεολόγοι, μάρτυρες, ήρωες και άγιοι, ήταν πάντα λίγοι. Ήταν μια μειοψηφία στην πλειοψηφία της σήψης, της οσμής και σκιάς θανάτου σε ένα κόσμο που δε ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε παράδεισο, αλλά σίγουρα δε πρέπει να αφήσουμε να γίνει κόλαση.

Λίγοι ναι, ελάχιστοι ναι, μοναχικοί ναι, γιατί όλες οι παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων δεν είναι το σύνηθες, αλλά η εξαίρεση. Είναι διαφορά. Η ομορφιά. Ο ορισμός και η αξία του ανθρώπινου προσώπου. Η άνοιξη αυτού του κόσμου που βουρκώνει και βαλτώνει στην αναμέτρηση του με τον θάνατο.


π. Λίβυος

22 Οκτ 2008

Ριζοσπαστικά Χριστιανικά Κείμενα Γ΄ Λεών Τολστόι...


Συλλογίζομαι ότι στην εποχή μας, όχι μονάχα ένας πασίγνωστος κακούργος, ένας οποιοσδήποτε Νέρωνας, αλλά και ένας απλός επιχειρηματίας, αν ήθελε να φτιάξει μια λίμνη γεμάτη ανθρώπινο αίμα, για να κολυμπά, αφού του το παράγγειλαν κάποιοι σοφοί γιατροί ή κάποιοι πλούσιοι ασθενείς, θα μπορούσε εύκολα να την αποκτήσει, αρκεί μονάχα να τηρούσε τις δικαιολογίες, αρκεί δηλ. να μην έπαιρνε με την βία το αίμα των ανθρώπων, αλλά να τους έφερνε σε τέτοιο θέση, που μόνοι τους θα έδιναν το αίμα τους, και να φρόντιζε συγχρόνως να καλέσει ιερείς για να ευλογήσουν τι νέα λίμνη, όπως ευλογούν όπλα, φυλακές, κανόνια, αγχόνες, και σοφούς για να αποδείξουν ότι αυτό το κατασκεύασμα είναι αναγκαίο και νόμιμο, όπως έχουν ανακαλύψει αποδείξεις για την αναγκαιότητα των πολέμων και των οίκων ανοχής.


Λεών Τολστόι Η Θρησκεία μου σελ.34

Αντιγραφή επεξεργασία κειμένου π. Λίβυος



15 Οκτ 2008

Κρατικές «υπηρεσίες» ανθρώπινης απαξίωσης…

Με απερίγραπτη φρίκη και οδύνη παρακολουθήσαμε για ακόμη μια φορά –δεν είναι άλλωστε η πρώτη – στην ελλαδική πραγματικότητα, να φανερώνεται η ζωώδη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, η απανθρωπιά και ο ευτελισμός κάθε ανθρώπινης αξίας, από λειτουργούς της υγείας.

Άνθρωπος με προφανή σεξουαλική «ιδιαιτερότητα» εισέρχεται στο Νοσοκομείο για μια μικροεπέμβαση. Μεγάλη ομάδα ιατρών και αδικαιολόγητου για τον αριθμό και την παρουσία του νοσηλευτικού προσωπικού, παραβρίσκεται, γελοιοποιεί, λοιδορεί και συλλογικά ασελγεί πάνω από το σώμα, ενός ανθρώπου, που ναρκωμένος βρίσκεται ανυπεράσπιστος στα χέρια και τις διαθέσεις τους. Ο παραπάνω άνθρωπος φαίνεται να ζητάει από λειτουργούς της υγείας, σε μια δύσκολη προσωπική στιγμή, την βοήθεια της ιατρικής επιστήμης. Αναζήτησε την ιατρική φροντίδα και περίθαλψη. Και αντί τούτο έτυχε, της ύβρεως, του χλευασμού, του εμπαιγμού και της δημόσιας διαπόμπευσης.

Δεν είναι σημερινή η διαπίστωση. Ούτε περίμενε κανείς το συγκεκριμένο οδυνηρό γεγονός, ή προσεχώς προαναγγελθέντα, για να κατανοήσει, ότι στο σύγχρονο ελλαδικό κρατίδιο της διαφθοράς και της πολιτισμικής καφρίλας, δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας απολύτως σεβασμός στο ανθρώπινο πρόσωπο και ιδιαιτέρως σε εκείνο του πάσχοντος ανθρώπου. Και μια και αναφερόμαστε σε περιστατικό που έλαβε χώρα στην λεγομένη δημόσια υγεία, τι να προαναφέρει κανείς, ώστε να κατανοήσουμε ότι το συγκεκριμένο περιστατικό, δεν είναι τίποτε άλλο από την κορύφωση μιας τραγωδίας που καθημερινά εξελίσσεται στην δημόσια ζωή αυτού του τόπου, με άμεσα θύματα του πολίτες.

Η απαξίωση του ανθρώπινου προσώπου ξεκινάει από την ώρα που θα πατήσει κάποιος, το πόδι του στα δημόσια νοσοκομεία. Από εκείνη την στιγμή που θα θελήσει απλά να κάνει μια ερώτηση ή να πάρει ένα τηλέφωνο, σε όλους αυτούς που τόσο αναξιοκρατικά η κομματικοποιημένη αλυσίδα διορισμών έθεσε χωρίς κανένα, μα κανένα κριτήριο – εκτός εκείνου του κομματικού και ίσως συγγενικού- να υποδέχεται και να διαχειρίζεται την πρώτη επαφή του πολίτη με τους χώρους που εργάζονται πάνω στην ιερότητα της ζωής.

Αμέσως μετά θα υποστεί μια άλλη οδυνηρή υποτίμηση και βάρβαρη αντιμετώπιση που έχει να κάνει με μια τριτοκοσμική αισθητική, με μια πολιτισμική αφασία στην οποία εδώ και δεκάδες χρόνια βρίσκεται, και ποιος αλήθεια ξέρει για πόσο ακόμα, το ελλαδικό κράτος.

Εισερχόμενος μέσα σε ένα νοσοκομειακό χώρο και έχοντας συνειδητή ή μη αντίληψη του κάλλους, αντιλαμβάνεσαι ότι οι χώροι αυτοί δεν θα έπρεπε να φιλοξενούν ανθρώπους και μάλιστα σε τόσο ιδιαίτερες και προσωπικές για την ύπαρξη στιγμές. Η αισθητική ένδεια και πολιτισμική απανθρωπιά κατακλύζει θέλοντας και μη, των χώρο των συναισθημάτων σου και προκαταβάλει την αγαθή ελπίδα σου.

Κτίρια μουντά και σκοτεινά, οσμές και δυσωδίες από μια πτωματώδη παρακμή, χώροι χωρίς πρόσωπο και καλωσόρισμα. Χωρίς αίσθηση και αισθητική της αγωνίας σου και τις υπαρκτικής ανασφάλειας σου. Διάδρομοι που θυμίζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης, γεμάτοι από ράντζα πάνω στα οποία είναι πεταμένα ανθρώπινα πρόσωπα, γεμάτα οδύνη και πόνο, με ένα βλέμμα γεμάτο ερωτήματα και ερωτηματικά. Μια βουβή ανθρώπινη έκκληση διαχέεται και αναζητά στοργή και κατανόηση, σεβασμό στην ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα, στο δικαίωμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και τιμής.

Η υποτίμηση του ανθρώπου σαφώς και συνεχίζεται όταν πλέον έρθεις σε επαφή με τους Γιατρούς ή το νοσηλευτικό προσωπικό, οι οποίοι κινούνται και διακονούν τον πόνο του ανθρώπου - στο μεγαλύτερο ποσοστό τους - σύμφωνα με το χρηματικό πόσο που θα τους εξασφαλίσεις ώστε να είσαι σίγουρος ή σχεδόν βέβαιος, τόσο της προσοχής που θα τύχεις όσο και της καλής έκβασης όλης της περίθαλψης σου.

Εάν χρειαστεί δε, να μπεις και σε χειρουργείο και να υποβληθείς σε επέμβαση, η οικονομική συναλλαγή θα πρέπει να είναι έγκαιρη και ικανοποιητική σύμφωνα με τους άγραφους νόμους της ιατρικής αγοράς ώστε να διατηρείς χρηστές ελπίδες για την καλή έκβαση της όλης προσωπικής σου περιπέτειας.

Πέραν της αναφοράς μας στο χώρο της υγείας όπου η επικαιρότητα αν θέλετε μας υποχρέωσε κατά κάποιο τρόπο να ασχοληθούμε, εκείνο που γίνεται σαφές και αποτελεί καθημερινό βίωμα του Έλληνα πολίτη στην επαφή και την σχέση του με την πολιτεία και το κράτος, είναι η συνεχής βάναυση υποτίμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας από όλο τον κρατικό μηχανισμό, σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα, που εξαντλεί πολλές φορές τις αντοχές και την διάθεση του πολίτη για συνεργασία.

Ο αρνητισμός, η καχυποψία και η επιθετικότητα διαδέχονται μέσα από τις αμυντικές ορμέμφυτες διαδικασίες του "εγώ" , την όποια αρχική και αγαθή παρθενική αντίληψη του πολίτη προς το κράτος και την σχέση μαζί του. Αυτό που εισπράττει είναι υποτίμηση, αδιαφορία και βία σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Εκείνο που θα δώσει ως ανταπόκριση και απάντηση, θα έχει νομίζω λογικά τα ίδια χαρακτηριστικά. Αδιαφορία, υποτίμηση και βία. Μια σχέση ανταπόδοσης και συγχρονισμού, έχει ήδη αρχίσει.


π.Λίβυος


8 Οκτ 2008

Οι Δύο Γραβάτες ….


Για αρκετά χρόνια ο μεγάλος απών από τις καρδιές μας και τo κόσμο της υποδούλωσης στο χρόνο και τον θάνατο, Νικόλας Άσιμος, μιλούσε, έγραφε, τραγουδούσε και έπαιζε θέατρο δρόμου στο χώρο των Εξαρχείων. Τότε όπου τα Εξάρχεια υπήρχαν ως σημείο αναφοράς για αμφισβήτηση, σκέψη, κρίση και ρήξη.


Ένα από τα πολλά αριστοφανικά τερτίπια του Άσιμου που κατά καιρούς έθετε σε εφαρμογή, ήταν να φοράει στο λαιμό δύο γραβάτες να πλησιάζει τους διερχόμενους « κυρίους» και να τους λέει : « ααα κοιτάξτε με… εγώ είμαι δύο φορές κύριος γιατί φοράω δύο γραβάτες, ενώ εσείς μια….. γιατί φοράτε μονάχα μια… δεν είστε καλοί κύριοι ».

Με τον τρόπο αυτό, η αναρχική σάτιρα του, τρέλανε το σύστημα, τον καθωσπρεπισμό, την υποκρισία και τον φαρισαϊσμό.


Δυστυχώς δεν γνώρισα αυτό τον σπουδαίο άνθρωπο. Ούτε άλλους όμοιους του, καθ ότι υπήρξε ένας από τους τελευταίους. Στην μετά Ασιμο εποχή – χωρίς να γενικεύουμε- οι περισσότεροι ιδεολόγοι μετά τα 25χρόνια τους, φόρεσαν όχι μια, όχι δύο, αλλά δέκα γραβάτες για να ζήσουν από το σύστημα και να γίνουν και οι ίδιοι «αξιόλογα» γρανάζια του.


Αυτά και άλλα πολλά θυμήθηκα όταν σε μια πρόσφατη επίσκεψη μου σε ένα χώρο όπου οι γραβατομένοι ονομάζουν περιθωριακό και θεωρούν ότι τα άτομα που υπάρχουν μέσα σε αυτόν είναι «περιθωριακά» σκουπίδια σε σχέση με την δική τους καθαρότητα, με πλησίασε ένα υψηλόβαθμος αστυνομικός και με βλέμμα ιεροεξεταστή, αρχαγγέλου της κάθαρσης και αυτοϊκανοποιούμενου ιδεοληπτικού καθωσπρεπιστή, μου είπε: εδώ που ήρθες είναι τα σκατά της κοινωνίας και άρα λοιπόν και εσύ είσαι τα ίδια…..κρίμα το σχήμα που φοράς» …


Υπήρξε ένας έντονος διάλογος, μου είπε του είπα, ήθελε να με συλλάβει, να με δείρει και όλα αυτά που συνήθως απολαμβάνουν οι πολίτες στην Ελλάδα της Ευρώπης και της Δημοκρατίας.

Βέβαια όλα τούτα, γιατί τόλμησα να πάω με το κομμάτι της κοινωνίας όπου αυτός θεωρεί σκατά…… και βέβαια είχα το ‘’θράσος’’ να τον κοιτάξω κατάματα, στα ίσα, δίχως φόβο, δίχως υποτέλεια και μιζέρια. Και του επέστρεψα και τον χαρακτηρισμό προς τα παιδιά αυτά.


Πληγώθηκα για ακόμη μια φορά βαθιά. Όχι γιατί δε το περίμενα, άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά, που δέχομαι στην Αστυνομική ειρωνεία και βία. Απλά σκέφτηκα και πάλι πολύ και πολλά και πολλούς.


Με έκαναν για ακόμη μια φορά να θυμηθώ τα λόγια του Χριστού προς τους Φαρισαίους…. Τα φοβερά Ουαί…. Με έκαναν να θυμηθώ ότι μια από τις μεγαλύτερες κατηγορίες που αντιμετώπισε ο Ιησούς ήταν ότι έκανε παρέα με πόρνες και αμαρτωλούς, ότι έτρωγε και έπινε μαζί τους.


Σκέφτηκα, ότι αφού εγώ φορώντας το ράσο βίωσα την Αστυνομική βία και υποτίμηση, τι υποφέρουν καθημερινά ανώνυμοι συνάνθρωποι μας που δεν έχουν την ικανότητα αν θέλετε, την δύναμη ή και τις γνωριμίες ώστε να υπερασπίσουν τον εαυτό τους, την αξιοπρέπεια τους, τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα τους. Μετανάστες, φοιτητές, πόρνες, ναρκομανείς, άστεγοι, φυλακισμένοι, ελεύθεροι και ανυπόταχτοι στο σύστημα άνθρωποι, υποφέρουν, βασανίζονται και εξευτελίζονται από τους μηχανισμούς καταστολής της κρατικής βίας, την αστυνομία και τον στρατό και όχι βέβαια μόνο. Γέμισε η Ελλάδα και η Ευρώπη ανθρωποφύλακες και άδειασε από δικαιοσύνη και ανθρωπιά.


Γέμισαν οι καρδιάς μας από Μπάτσους και ενοχές, δήμιους και προδότες, Ιουδες και ιεροεξεταστές. Φυλακιστήκαμε σε μια ζωή γεμάτη φόβους και ανασφάλειες. Ιδέες και ιδεολογήματα, νευρώσεις και εμμονές. Μείναμε μόνοι να υπερασπίζουμε το όνειρο σε ένα κόσμο που ζητάει υπνωτικά να κοιμίσει τους εφιάλτες του. Την αγωνία του για το αύριο.


Ήρθε η ώρα φαίνεται που ψέλλισε κάποτε ο Πατροκοσμάς: Μόνο όσοι θα βγουν στα βουνά και στην φύση θα σωθούν….

Ήρθε ξανά η ώρα να γυρίσω τις σελίδες της μνήμης μου και να μνημονεύσω τα λόγια του Άγγελου Τερζάκη και με αυτά να αποκοιμηθώ μέχρι την νέα μάχη : « Αυτοί είναι που σκοτώνουν ασφαλέστερα χωρίς δισταγμό. Είναι οι φοβεροί άνθρωποι που δεν έχουν ποτέ αμαρτήσει, ή που νομίζουν πως ποτέ δεν αμάρτησαν.

Ο ανεπίληπτος είναι ένα τέρας, έξω απο το φυσικό νόμο.

Εγώ αγαπώ τον αμαρτωλό.

Έχεις ποτέ προσέξει τι δίνει ζωντάνια, φωτοσκίαση, τρυφερότητα στην μορφή του Χριστού;

Η αδυναμία του στο Όρος των Ελαιών, η στιγμή που κινδυνεύει να φανεί κατώτερος από την αποστολή του. Να προδώσει τον Θεό. Δίχως αυτή τη στιγμή ο Χριστός θα μπορούσε να είναι γιος του Θεού, δεν θα μπορούσε όμως να είναι γιος του ανθρώπου. Και τότε η αποστολή του πήγαινε περίπατο, με καταλαβαίνεις; Λένε πως ήταν αναμάρτητος. Όχι, δεν το πιστεύω.

Ο αναμάρτητος είναι απρόσιτος και αλαζόνας. Μονάχα του αμαρτωλού η ψυχή έχει γνωρίσει την συντριβή. Αποστρέφομαι τους ανεπίληπτους ανθρώπους.»



π. Λίβυος