25 Αυγ 2008

Μικρά Ποιήματα α΄


Δεν είναι τα λόγια,

Την απουσία σου

Θυμάμαι...





Ήσουν εκεί

Ήμουν αλλού

Μείναμε στην μοναξιά.





Φοβήθηκα την αγάπη

Φοβήθηκες της ανάγκη

Αλλάξαμε στο τέλος αγκαλιές...


- π.Λίβυος-



19 Αυγ 2008

Η θάλασσα….



Η θάλασσα έχει κάτι μοναδικό. Κάτι άπιαστο και υπέροχο. Που σε ελκύει, σε μαγνητίζει, σε καλεί για συνουσία.

Σε ηρεμεί και σε γαληνεύει και ας έχει πολλές φορές και αυτή τα νεύρα της.

Άμα θυμώσει απειλεί τους εραστές της. Τους εκδικείται για τις στιγμές που ασέλγησαν στο κορμί της. Για την βίαιη εισβολή στο χώρο της.

Θέλει να τους πνίξει, να τους αφανίσει ή μήπως θέλει να τους πάρει πιο βαθιά στα εσώτερα μυστικά της;

Έτσι δεν είναι και ο έρωτας;

Ζητάει να σε αφανίσει και ύστερα σε ξερνά.

Η θάλασσα πότε σε συντροφεύει, σε γαληνεύει, σε θωπεύει στοργικά και πότε σε αγριεύει, σε φοβίζει, σε βυθίζει σε πνίγει πάνω στην λαχτάρα σου και στην αγάπη σου για εκείνη.

Και τούτο δεν είναι δα και τόσο τυχαίο. Πολλές φορές αυτό που αγαπάμε, γυρνά και μας καταστρέφει. Εκεί που δοθήκαμε, ποθήσαμε, αφεθήκαμε και γδύσαμε τα κορμιά της ύπαρξης μας, ξάφνου, ένα κύμα δυνατό και απροειδοποίητο σου καταστρέφει τον πόθο και την δίψα της αφοσίωσης.

Πόσες φορές δεν πενθήσαμε αυτό που στην αρχή ποθήσαμε!!!


π.Λίβυος