28 Ιουν 2008

Ρόλοι....


Πέρασαν τα χρόνια.

Υποδυθήκαμε δεκάδες αν όχι εκατοντάδες ρόλους.

Όλοι εργάστηκαν στην προσμονή της λύτρωσης.

Δανείστηκαν τα νιάτα μας για να πετύχουν

Μαζί στο τέλος γεράσαμε,

Αλήθειες και ψέματα μαζί,

τελικά δε μάθαμε ποιοι είμαστε

κάτω από τις μάσκες.


- π. Λίβυος-



26 Ιουν 2008

Καλοκαιρινές Αναγνώσεις α'

Οπισθόφυλλο: Ο Ελλάδιος Μαργαρίτης και ο Άρης Δαβαράκης έχουν γεννηθεί με 11 χρόνια διαφορά στην ίδια πολυκατοικία στην Αλεξάνδρεια. Έχουν έρθει και οι δύο για μια βόλτα στον πλανήτη και ψάχνουν να βρουν τα σημάδια που θα τους οδηγήσουν στην καλύτερη εκδοχή της διαδρομής. Σ' αυτό το πρώτο χρονικό της σχέσης τους, ο Άρης μιλάει πιο πολύ, ενώ ο Ελλάδιος ετοιμάζει ταξίδια και περιπέτειες απολακυπτικές για την εσωτερική ζωή των ανθρώπων. "Τώρα πια δεν μπορείς να κάνεις πίσω", λέει στον πάντα διστακτικό και αργοπορημένο φίλο του και, με μια σπρωξιά, τον ρίχνει στη θάλασσα για να κολυμπήσει. Ο δρόμος είναι μακρύς και οι δύο φίλοι είναι αποφασισμένοι να φτάσουν στο τέρμα του, ψηλαφίζοντας όλες τις συμπτώσεις που συνθέτουν μια ζωή - και που ποτέ δεν είναι συμπτώσεις αλλά αντικατοπτρισμοί, αναλαμπές, φλασάκια της εσωτερικής πυξίδας μας. Οι Ιστορίες του Ελλάδιου....

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο Ελλάδιος είναι ο βασικός ήρωας της τριλογίας(τώρα ετοιμάζεται να εκδοθεί και Νο3 ) του αγαπητού μας Άρη Δαβαράκη « Οι Ιστορίες του Ελλάδιου » .

Το απόσπασμα που παραθέτω είναι από το ‘’Τώρα δεν μπορείς να κάνεις πίσω’’ Ιστορίες του Ελλάδιου Νο 1. Θα συνεχίσω και με άλλες αναγνωστικές αναρτήσεις.

‘’’’ O Ελλάδιος δεν είναι από τους ανθρώπους που ‘’βάζουν στόχους’’. Δεν είναι καλλιτέχνης με την τρέχουσα σημασία της λέξεως, δεν τον βασανίζει κάποιο δαιμόνιο που θέλει ντε και καλά να εκφραστεί, να κάνει φασαρία, να γίνει διάσημο, να βγάλει λεφτά. Δεν είναι σαν και εμάς. Είναι εναρμονισμένος με το σύμπαν, ξέρει ότι είναι περαστικός, ευχαριστιέται εύκολα και του αρέσει η ζωή, την θεωρεί προνόμιο και δεν καταλαβαίνει γιατί έχουμε την τάση όλοι μας να την μετατρέπουμε σε βάσανο. Το βλέπει το βάσανο, το τεράστιο αυτό φορτίο που κουβαλάμε οι άνθρωποι- αλλά δεν το καταλαβαίνει και αυτό τον κάνει να νιώθει σαν εξωγήινος. Εκεί είναι το δικό του τεράστιο πρόβλημα. Δεν καταλαβαίνει τα δικά μας αδιέξοδα. Δεν καταλαβαίνει γιατί θέλουμε πιο πολλά λεφτά και πιο πολλή δημοσιότητα και πιο πολλά ψέματα, γιατί βλέπουμε τόση πολύ τηλεόραση, γιατί ασχολούμαστε με τόσες πολλές ανοησίες και καταναλώνουμε τόσο πολλά άχρηστα πράγματα.

….Ο Ελλάδιος είπαμε δεν έχει στόχους. Δεν πάει από εκεί εδώ – απλώς πάει. Οδηγάει το Κουπεράκι του όπως τώρα και αφήνεται. ‘’’’’

……ο Ελλαδιος ήταν από τους ανθρώπους, που αισθανόταν περαστικοί από αυτόν τον πλανήτη και δε διεκδικούσαν από το πέρασμα τους τίποτα περισσότερο από μια τζούρα αγάπη….

…Του κάθε ανθρώπου ο θάνατος μας μικραίνει γιατί είμαστε μερος του σώματος της ανθρωπότητας. Γι αυτό λέει ο Donne, να μην ρωτάμε ποτέ για ποιον χτυπά η καμπάνα γιατί- κάθε φορά- για μας χτυπάει…. '''''


23 Ιουν 2008

Η θάλασσα και ο έρωτας


O
έρωτας και η θάλασσα

πιστεύουν σε κοινά ιδανικά.

Σου προσφέρονται απόλυτα,

Σε αγκαλιάζουν ολοκληρωτικά,

και σαν κουραστούν

φουρτουνιάζουν

σε αρπάζουν στην δίνη του βυθού τους

και μετά από μερικές μέρες οδύνης

σε ξεβράζουν σε κάποια ερημιά της ζωής…….


- π. Λίβυος -


18 Ιουν 2008

Όταν ο Παλιάτσος Κλαίει….



Στις μέρες μας δεν ανεχόμαστε το πρόβλημα του άλλου στην καμπούρα μας.

Δεν θέλουμε και δεν επιθυμούμε να έχουμε στην παρέα μας ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Τους θεωρούμε βάρος και καταπίεση. Ισχυριζόμαστε ότι μας χαλάνε την θετικότητα και την υποτιθέμενη ισορροπία μας. Την θετική ενέργεια εντός μας.

Γι αυτό και για όσο καιρό γελάς και είσαι ευχάριστος, σαν ένα παλιάτσο γελωτοποιό, έχει καλώς. Σε αποδέχονται και σε κάνουν όλοι χάζι. Αρέσεις και πουλάς….. Είσαι ευχάριστος γιατί προσφέρεις στην θετική εξέλιξη των πραγμάτων. Είσαι λέει θετικός άνθρωπος.

Ωραία κανείς δε λέει το αντίθετο. Όμορφο πράγμα η θετικότητα. Αλλά μπορεί ο ουρανός να είναι πάντα γαλανός; Η θάλασσα γαλήνια και αθόρυβη; Μπορεί πάντα ένα στόμα να χαμογελά και χείλη να λένε πάντα καλημέρα; Θα έρθει και η καληνύχτα!

Θα σταλάξουν τα κεραμίδια της ζωής και πόνο, οδύνη, μια ανάγκη να πεις ένα γιατί, να κλάψεις λίγο ανακουφιστικά και προσευχητικά πριν ανέβεις στο Σταυρό!

Σταλάγματα είναι αυτά. Δεν έχουν πάντα την ίδια γεύση. Άλλοτε είναι γλυκά σαν βύσσινο και κεράσι γλυκό και άλλοτε γεμάτα αλμύρα… Να όπως τα δάκρυα που τρέχουν στα μάτια της κοπέλας στο απέναντι πεζοδρόμιο…… αποχαιρετά μιαν αγάπη!

Αλλά μόλις αυτός ο Παλιάτσος δακρύσει, πονέσει και μελαγχολήσει, τότε όλοι αρνούνται να παίξουν όπως λένε το ρόλο του παρηγορητή. Δεν αντέχουν και δεν υποφέρουν την μουρμούρα του, την αρνητικότητα του.

Οι δυνάμεις τους, ο χρόνος, οι δουλειές, η οικογένεια, τα προσωπικά γενικότερα κ.α πολλά, είναι αρκετά και ικανά, ώστε να μην τους επιτρέπουν , όπως ευγενέστατα θα σου πουν, να συναντηθείτε στο σημερινό, αυριανό, μεθαυριανό ραντεβού. Τα τηλέφωνα δεν σηκώνονται γιατί δεν έχουν σήμα και τα μηνύματα κανείς δεν τα βλέπει γιατί έχει πρόβλημα το κινητό. Δύσκολο αυτό τον καιρό να κάνουνε παρέα….. Ποιος θέλει ένα παλιάτσο που δεν τον κάνει να γελά, αλλά που και που δακρύζει και αυτός.

Ξέρεις , είναι τόσες οι προφάσεις και οι δικαιολογίες, είναι τόσοι οι τρόποι να σου πει κανείς, άντε πνίξου!!!!, όπου επιβεβαιώνεται ο σοφός κανόνας που λέει ότι, η αδιαφορία και η απροθυμία βρίσκουν χίλιες δικαιολογίες, ενώ η αγάπη έχει πάντα τον τρόπο της. Βρίσκει μονοπάτι και ας μην υπάρχει καθαρός δρόμος. Σε πλησιάζει και σε αναπαύει και ας μην γελάς, και ας μην έχουν τα χείλη σου γεύση από βύσσινο και κεράσι!!!! Και ας είναι αλμυρά τα φιλιά σου!!!!

13 Ιουν 2008

Ποιος Είμαι…..

Όλα είχαν στηθεί όπως έπρεπε.
Δικαστές, ένορκοι, συνήγοροι και κατήγοροι.
Μονάχα εγώ είχα αργήσει στο ραντεβού εκείνης της Δευτέρας.
Και πoια Δευτέρα βρήκε ποτέ τον χρόνο της.
Για τον θαυμασμό μας Επλασε και όχι για την δουλεία της δουλειάς.
Τι ζήτησε ρε παιδί μου από εμάς η ζωή, πέρα απο την απλότητα της έκπληξης.
Σου είπε μάθε να εκπλήσσεσαι και εγώ θα στα δώσω όλα.
Και εμείς τι κάναμε;
Βαρεθήκαμε και λιποτακτήσαμε. Χάσαμε την φαντασία και μπλέξαμε σε μετρήσιμα μεγέθη.
Πλήξη, ανία και επανάληψη. Replay και αυτοκτονίες.
Έφτασε η ώρα όμως όπου οι ''ανθρωποφύλακες'' πέρασαν τις χειροπέδες στα δύο μου χέρια
που κρατούσαν βάλσαμο και βασιλικό της ανάστασης.
Είχε φτάσει η στιγμή, το ακροατήριο περίμενε με έντονη περιέργεια να δει. Να ακούσει, να μάθει, να ερεθίσει με οποιοδήποτε τρόπο την φαντασία του.
Διότι εδώ και κάτι δεκαετίες μονάχα έτσι δουλεύει η φαντασία των ανθρώπων. Μαθαίνοντας τα νέα των άλλων. Τρώγοντας πίτσα ή σουβλάκι, σε ένα καναπέ, μασουλώντας τις σάρκες των συνανθρώπων τους. Ηδονοβλεψίες του πόνου και της οδύνης.
Δεν μπορούν αλλιώς να ταξιδέψουν. Έπαψαν να φαντάζονται και να ονειρεύονται τα βράδια. Μονάχα κάποια πρωινά ή μεσημέρια γίνονται εραστές του επίκαιρου ηδονισμού και εκσπερματώνουν στα μούτρα των άλλων. Αυτών που πάντα φταίνε. Εκείνων που πρέπει να πάνε φυλακή, να είναι ένοχοι για να καταστούν αυτοί αθώοι.
Μόλις μπήκα στην αίθουσα ακούστηκε ένα μεγάλο ααααα!!!...θάμβος και έκστασης...
..να αυτός είναι, δες τον, αυτός δεν είναι; Αυτός την σκότωσε......Φονιά, ληστή, βιαστή, βάνδαλε, τρελλέ, πρανοικέ, αλήτη, να σαπίσεις στην φυλακή ρεεεεεε.
Το πόσο καλά με ήξεραν ώστε να μου αποδίδουν τόσο επίθετα, είναι παράξενο πράγμα....και εγώ τόσα χρόνια προσπαθούσα να ονομάσω τον εαυτό μου. Κρίμα....απέτυχα και σε αυτό, να βάζω ταμπέλες.
Αυτοί ήξεραν τόσο καλά να ονοματίζουν ανθρώπους και συμπεριφορές.
Σάστισα και με μιας κοκκίνισα μπροστά σε τέτοια τεχνογνωσία καταγγελιών.
Στην δυνατότητα να ονομάζεις το μυστήριο μιας ανθρώπινης καρδιάς.
Πόσο μικρός ήμουν και απαίδευτος. Πόσα λίγα ήξερα μπροστά στο μαινόμενο πλήθος της κοινωνικής ετυμηγορίας.
Ο εισαγγελέας ανασηκώθηκε και συντονίζοντας την τραχιά και άκαμπτη φωνή του με εκείνη των ενόρκων, ψέλλισε σαν οργή Θεού την απόφαση......Αυτός είναι κύριοι, Αυτός είναι, Αυτός.....
Το πλήθος ξέσπασε οργισμένο με κραυγές, Ναι αυτός είναι......
Τα δάκρυα.... που τόσες μέρες, με τόση αυτοθυσία συγκρατούσα, δεν άντεξαν και κύλησαν στο πρόσωπο μου......
όλοι τελικά ήξεραν ποιος είμαι και εγώ ακόμη δεν είχα καταλάβει......




Σάλια


Eλα, σταμάτα πια να με φιλάς

γεμίζοντας με σάλια.

Ποια νομίζεις ότι είναι η διαφορά σου

με όλους εκείνους που γλύφουν εξουσίες……


- π.Λίβυος -



12 Ιουν 2008

Όσο μπορείς


Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.


- Κωνσταντίνος Π. Καβάφης -



10 Ιουν 2008

Φαντάσου..


Εγώ σε αγάπησα και εσύ πήγες να με σκοτώσεις.

Φαντάσου κι' ολας να σου λεγα ότι κάποιες φορές

σε μισώ που με αφήνεις δίχως πόθο.


-π. Λίβυος-



5 Ιουν 2008

Ημερολόγιο Οδύνης - Αδιέξοδη Προσμονή


E
χθές ήταν μια μέρα με διφορούμενο πρόσωπο. Θα μου πείτε και πότε δεν είναι. Ακόμα και ο ουρανός δεν είναι ποτέ απόλυτα ντυμένος στο γαλανό. Η νύχτα ποτέ απολύτως σιωπηλή. Δεν ησυχάζουμε πουθενά. Το άσπρο και το μαύρο καθρεπτίζονται εναλλασσόμενα στο δωμάτιο της ζωής μας. Έτσι είναι. Έτσι είναι αυτός ο κόσμος μέσα στο οποίο ζούμε και πορευόμαστε. Όλο αντιθέσεις και συνθέσεις. Αρμονίες και αντινομίες. Αλλά αυτή η ποικιλότητα, είναι η ομορφιά του.

Τα λέω αυτά γιατί εχθές ήρθε ο καλός μου φίλος π. ……….. που έλειπε σε ταξίδι στην Θεσσαλονίκη.

Αγαπημένη Θεσσαλονίκη. Ερωμένη πόλη. Γεμάτη επιθυμίες και στιγμές που έζησα ή λησμόνησα να ζήσω. Εκτός ότι η μισή καταγωγή μου είναι από τα σπλάχνα της, πέρασα και πέντε χρόνια ως φοιτητής. Ωραία χρόνια. Αλλά τώρα είναι πλέον αναμνήσεις και αποσκευές στην καρδιά.

Ήρθε λοιπόν ο καλός μου φίλος και πάλι στην Ιθάκη του. Μια Ιθάκη βέβαια που μπορεί να δηλώνει επιστροφή αλλά όχι πάντα και προσμονή. Δεν είναι για όλους τους ανθρώπους μια επιστροφή στο σπίτι τους, στον χώρο τους, στην δουλειά τους, συνώνυμο της νοσταλγίας .

Ο μεγάλος Καζαντζάκης έλεγε ότι κάθε επιστροφή είναι μια προδοσία. Και εγώ σας λέω ότι για τους περισσότερους ανθρώπους είναι κάπως έτσι. Για ελάχιστους ίσως και να μην είναι. Ίσως αυτοί να χαίρονται την επιστροφή. Ίσως να ζουν την προσμονή της εστίας. Ίσως να ανήκουν σε εκείνους που ο Ντίνος Χριστιανόπουλος έγραψε στο ‘’Ενός Λεπτού Σιγή….’’ ότι, θα πρέπει να κοκκινίζουν και να κρατούν ενός λεπτού σιγή για όλους τους άλλους οι οποίοι δεν βρήκαν την ποιητική Ιθάκη του Οδυσσέα αλλά την οδύνη της ανάγκης και το αδιέξοδο μιας ζωής που σε φυλάκισε σε ρόλους και θέσεις.

Έτσι λοιπόν από την μια χάρηκα που ο καρδιακός μου φίλος π. …………. επέστρεψε. Από την άλλη λυπάμαι που βλέπω την θλίψη και την αδιέξοδη φυγή στα μάτια του. Μια λύπη που έχει να κάνει με την έλλειψη προσμονής και ελπίδας. Αφού η ζωή τον έδεσε με ρόλους και ευθύνες, που ‘’απαιτούν ’’ επιτακτικά να παραμείνει εκεί που διαφορετικά δεν θα ζούσε ούτε για ένα λεπτό.

Ας ελπίσουμε όμως στην Ανάσταση ακόμη και αν ξέρουμε ότι είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί.

Τουλάχιστον θα μας έχει μείνει η ελπίδα και η προσμονή του ‘’άλλου’’ του ‘’αλλιώς’’ που μπορεί από στιγμή σε στιγμή να φτάσει.

Δεν είναι και λίγο να περιμένεις γράμμα από τον Ταχυδρόμο ή το τρένο να φέρει εκείνην που αγαπάς ……. την ελπίδα δηλαδή!!!!!!

Τετάρτη, 4 Ιουνίου 2008