31 Μαΐ 2008

ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ


'Ελα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά.

Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο,

να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος.

Να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο,

να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω.

Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου,

για να μάθεις πια να μην κλωτσάς.



- Ντίνος Χριστιανόπουλος -




29 Μαΐ 2008

Ποτέ σου δεν κατάλαβες….

***Αφιερωμένο στον καλό μου φίλο Η............η Π........ς


Οι ξένοι είναι καλοί- στο σπίτι πλήττεις.

Αρρώστιες, βάσανα πολλά, το τι θα φάμε.

Οι ξένοι χωρατεύουνε, γελούν πολύ μαζί σου.

Μα όταν έρθουν οι αρρώστιες κι οι αναδουλειές,

το σπίτι αυτό το πληχτικό μένει κοντά σου.

Ολοι λακίζουν, ούτε καν ρωτούν.

Και δε σε φτάνει ο πυρετός, έχεις και τύψεις,

Γιατί ποτέ σου δε κατάλαβες ποιοι σ’ αγαπούσαν.



-Γιώργος Ιωάννου-



27 Μαΐ 2008

Το " Πεζογράφημα" ενός Αγίου.....


Μια μέρα, ένα πρωινό προχώρησα μόνος μου στο παρθένο δάσος. Όλα, δροσισμένα από την πρωινή δροσιά, λαμπύριζαν στον ήλιο. Βρέθηκα σε μια χαράδρα. Την πέρασα. Κάθισα σ' ένα βράχο. Δίπλα μου κρύα νερά κυλούσαν ήσυχα κι έλεγα την ευχή. Ησυχία απόλυτη. Τίποτα δεν ακουγόταν. Σε λίγο, μέσα στην ησυχία ακούω μια γλυκιά φωνή, μεθυστική, να ψάλλει, να υμνεί τον Πλάστη. Κοιτάζω, δεν διακρίνω τίποτα. Τελικά, απέναντι σ' ένα κλαδί βλέπω ένα πουλάκι· ήταν αηδόνι. Κι ακούω το αηδονάκι να κελαηδάει, να σχίζεται· μάλλιασε, που λέμε, η γλώσσα του, φούσκωσε απ' τους λαρυγγισμούς ο λαιμός του. Αυτό το πουλάκι το μικροσκοπικό να κάνει κατά πίσω τα φτερά του, για να έχει δύναμη και να βγάζει αυτούς τους γλυκύτατους τόνους, αυτή την ωραία φωνή και να φουσκώνει ο λάρυγγάς του! Πω, πω, πω! Να 'χα ένα ποτηράκι με νερό, για να πηγαίνει να πίνει και να ξεδιψάει!

Μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Τα ίδια εκείνα δάκρυα της χάριτος που κυλούσαν αβίαστα και τα οποία απέκτησα απ' τον Γερο-Δημά. Ήταν η δεύτερη φορά που το δοκίμαζα.

Δεν μπορώ να σας μεταφέρω αυτά που ένιωσα. Αυτά που αισθάνθηκα. Σας φανέρωσα, όμως, το μυστήριο. Και σκεπτόμουν. «Γιατί το αηδονάκι να βγάζει αυτούς τους λαρυγγισμούς; Γιατί να κάνει αυτές τις τρίλιες; Γιατί να ψάλλει αυτό το υπέροχο άσμα; Γιατί, γιατί, γιατί... γιατί να ξελαρυγγιάζεται; Γιατί, γιατί, για ποιο σκοπό; Μήπως περιμένει να το επαινέσει κανείς; Όχι, βέβαια, εκεί κανείς δεν θα το κάνει αυτό». Μόνος μου φιλοσοφούσα. Αυτό τ' απέκτησα μετά το γεγονός με τον Γερο-Δημά. Πριν απ' αυτό δεν το έκανα. Πόσα δεν μου είπε το αηδονάκι! Και πόσα του είπα μες στη σιωπή: «Αηδονάκι μου, ποιος σου είπε ότι εγώ θα περνούσα από δω; Εδώ κανείς δεν πλησιάζει. Είναι τόσο απρόσιτο το μέρος. Πόσο ωραία κάνεις χωρίς διακοπή το καθήκον σου, την προσευχή σου στον Θεό! Πόσα μου λες, αηδονάκι μου, πόσα με διδάσκεις! Θεέ μου, συγκινούμαι. Αηδόνι μου, μου δείχνεις με το κελάηδημά σου πω να υμνώ τον Θεό, μου λες χίλια, πολλά, πάρα πολλά...».

Δεν είμαι καλά από υγεία, να τα πω όπως τα νιώθω. Θα μπορούσε να γραφεί ένα ολόκληρο πεζογράφημα. Το αγάπησα πολύ το αηδόνι. Το αγάπησα και μ' ενέπνευσε. Σκέφτηκα: «Γιατί εκείνο κι όχι κι εγώ; Γιατί εκείνο να κρύβεται κι όχι κι εγώ;». Και μου ήρθε στο νου ότι πρέπει να φύγω, πρέπει να χαθώ, πρέπει να μην υπάρχω. Είπα: «Γιατί; Είχε αυτό κόσμο μπροστά του; Ήξερε ότι ήμουν εγώ και τ' άκουγα; Ποιος τ' άκουγε που ξελαρυγγιάζονταν; Γιατί πήγαινε σε τέτοια κρυφά μέρη; Αλλά κι εκείνα τ' αηδόνια μες στο λόγγο, μες στη ρεματιά που βρισκόντουσαν τη νύκτα και την ημέρα, το βράδυ και το πρωί, ποιος τ' άκουγε που ξελαρυγγιαζόντουσαν όλα; Και γιατί το κάνανε αυτό το πράγμα; Και γιατί πηγαίνανε σε τέτοια κρυφά μέρη; Γιατί σπάζανε το λάρυγγά τους; Ο σκοπός ήταν η λατρεία, το ψάλσιμο στον Δημιουργό τους, η λατρεία στον Θεό». Έτσι τα εξηγούσα.

Όλα αυτά τα θεώρησα ότι ήταν του Θεού άγγελοι, δηλαδή πουλάκια που δοξάζανε τον Θεό, τον Πλάστη των πάντων και δεν τ' άκουγε κανείς. Ναι, κρύβονταν, να μην τ' ακούει κανείς, πιστέψτε με! Δεν τα ενδιέφερε να τ' ακούνε, αλλά ποθούσαν μες στη μοναξιά, μες στην ησυχία, μες στην ερημιά, μες στην σιωπή να τ' ακούει ποιος άλλος; Ο Πλάστης των πάντων, ο Δημιουργός του παντός. Αυτός που τους χάριζε ζωή και πνοή και φωνή. Θα ρωτήσετε: «Είχανε μυαλό;». Τι να πω, δεν ξέρω αν το έκαναν συνειδητά ή όχι. Δεν ξέρω. Γιατί αυτά είναι πουλάκια. Μπορεί τώρα να είναι στη ζωή και μετά να μην υπάρχουν, όπως λέει η Αγία Γραφή. Δεν πρέπει εμείς να σκεπτόμαστε διαφορετικά απ' ό,τι λέει η Αγία Γραφή. Ο Θεός μπορεί να μας παρουσιάσει ότι όλοι αυτοί ήταν άγγελοι του Θεού. Εμείς δεν τα ξέρουμε αυτά. Πάντως κρύβονταν, να μην ακούσει κανείς τη δοξολογία τους.

Έτσι και για τους μοναχούς η ζωή εκεί, στο Άγιο Όρος, είναι άγνωστη. Ζεις με τον Γέροντα, το αγαπάς. Οι μετάνοιες, οι ασκήσεις, όλα γίνονται, αλλά ούτε τις θυμάσαι, ούτε κανείς λέει για σένα: «Τι είναι αυτός;». Ζεις τον Χριστό, είσαι του Χριστού. Ζεις μέσα σ' όλα και ζεις τον Θεό, εν ω τα πάντα ζουν και κινούνται, εν το οποίο και δια του οποίου – είναι δικές μου ελληνικούρες αυτές. Μπαίνεις μες στην άκτιστη Εκκλησία και ζεις εκεί ως άγνωστος. Κι ενώ αναλύεσαι για τους συνανθρώπους σου προσευχόμενος, μένεις άγνωστος σ' όλους τους ανθρώπους, χωρίς ίσως ποτέ να σε γνωρίσουν.



Λόγος του Γέροντος Πορφυρίου. Απο το Βιβλίο " Βίος και Λόγοι"


26 Μαΐ 2008

Ψηλάφηση....



*Αφιερωμένο στο όσιο Γέροντα Ευμένιο Σαριδάκη.



Δεν θυμάμαι την ακριβή ημερομηνία.

Με τους αριθμούς άλλωστε δε τα πάω καλά.

Έχουν πολύ λογική και με κουράζουν.

Μα εκείνο που σίγουρα θυμάμαι

είναι ότι σαν ήρθε το μακάριο λείψανο στο νησί μας

μετά από διήμερο προσκύνημα στην πρωτεύουσα,

ανέβηκα στο χωριό να δω έναν Άγιο.

Δεν είναι δα και τόσο συχνό το φαινόμενο!!!

Όταν πλησίασα κοντά του,

μια λάμψη που έκαιγε κάθε δισταγμό και λογοκρατούσα συνήθεια

φάνηκε ηχηρά στο πρόσωπο του.

Όχι !!!! Δε την έβλεπα μονάχα εγώ.

Ήταν πολλοί εκεί με αναμμένα τα κεριά

και πληγωμένη την καρδιά.

Έλαμπε!!!!!!

Μα η λάμψη αυτή δεν είχε κάτι από αυτή εδώ την κτίση.

Δεν ήταν φως σε δικό μας ουρανό.

Μήτε μορφή από εκείνες που στολίζουν τους τοίχους του χώρου και του χρόνου μας.

Δεν ήταν κορνίζα, για να ξυπνάει την λήθη και την μοναξιά του χωρισμένου.

Ήταν φως εκ φωτός. Λάμψη λαμπρής κοσμημένης.

Μα πιο πολύ από όλα, εκείνο που σταμάτησε της λογικής τους ήχους,

σώπασε και ηρέμησε,

εσώτερες φωνές των απειθών λογισμών μου,

…..τα πόδια τα κουρασμένα του Αγίου.

Ήταν ζεστά και μαλακά σαν την καρδιά του,

κι όμως είχαν περάσεις τρεις μέρες που είχε κοιμηθεί !!!




24 Μαΐ 2008

ΕΠΙΛΟΓΟΣ



Ο θάνατος είναι μεγάλος.

Είμαστε δικοί του

κι όταν γελούμε.

Κι εκεί που θαρρούμε

πως η ζωή μας ζώνει

τολμά να κλάψει εντός μας.



Ράινερ Μαρία Ρίλκε


21 Μαΐ 2008

Ξυπνήματα…


Με ξύπνησαν βίαια φωνές και κτυπήματα στη πόρτα.

Κουδούνια , τηλέφωνα, ξυπνητήρια ,

ραντεβού στημένα ή ληγμένα

πάντα κάτι μας κυνηγάει,

πάντα κάτι ή κάποιος μας ζητάει.

Μα πιο απαιτητικός από όλους,

ο θάνατος!



17 Μαΐ 2008

To Πορνείο και ο Γέρων Πορφύριος


Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο.

Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία.
Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...".

Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου.

Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ.

Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο.

Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό.

Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε.

Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα.


Υποκριτικά γέλια……




Φεύγοντας από την πίσω πόρτα

του ακάλυπτου

σου φώναξα παρακλητικά, ίσως και προστατευτικά,

να βάλεις μια μπλούζα με μακρύ μανίκι

και ένα κασκόλ να κρύβει το λαιμό σου.

Δεν θα’ θελα να δει ο κόσμος τα σημάδια

που πρόσθεσε στο κορμί σου η μοναξιά.

Μήτε να γελάσουν εκείνοι που για τον ίδιο λόγο

έγιναν 100 κιλά……..


14 Μαΐ 2008

Φοβική Αγάπη….



Η αλήθεια …

εάν υπήρξε κάποτε ανάμεσα μας,

είναι μία.

Ότι ποτέ δε με αγάπησες.

Απλa με προσκύνησες τυφλά.

Όπως άλλωστε συνήθιζες να κάνεις

με όλους τους φόβους σου…




Τρίτη, 13 Μαΐου 2008



12 Μαΐ 2008

Προσκύνηση


Oσο εσείς θα κατασκευάζεται " αγίους "

με κριτήρια " άρτον και θεάματα"

εγώ θα προσκυνώ

επίμονα και ζηλωτικά

τα κατώφλια των πορνείων

και τα ράντζα των νοσοκομείων.



- Ιερατική σύναξη, Τετάρτη, 7 Μαΐου 2008 –



3 Μαΐ 2008

Δε χαζεύω μονάχα ταξιδεύω…



Τελείωσαν και αυτές οι εόρτιες μέρες. Χάθηκαν σαν γρήγορες σκιές στο χθες.

Τι στομάχι, άραγε να έχει το παρελθόν.

Ο χρόνος. Το χθες. Αυτό που γδέρνει, σκίζει και ματώνει το σήμερα, το τώρα, την μια στιγμή που ζήσαμε μαζί.

"Το τέλος κάθε ταξιδιού, είναι προδοσία" έλεγε ο μεγάλος Καζαντζάκης.

Και εγώ τώρα που αυτές οι μέρες τελειώσανε τον νοηματικό προορισμός τους, νιώθω προδομένος.

Μια πικρή γεύση φιλά το στόμα μου.

Στην καρδιά μου φωλιάζει κενό. Κενό παγερό. Θανάτου άγγιγμα.

Μα καλά θα μου πείτε, Ανάσταση είχαμε και εσύ μιλάς για θανάτους;

Ε, τι να κάνουμε. Βλέπεις τα νοήματα των πραγμάτων έχουν υποκειμενική ερμηνεία. Και βεβαίως αυστηρά προσωπική ιδιαίτερη πρόσληψη. Προσλαμβάνουμε αυτό που αντιλαμβανόμαστε. Αντιλαμβανόμαστε αυτό που μας επιτρέπει η ατομικότητα μας. Και μονάχα εκείνα που μας επιτρέπουν τα βιώματα μας να μεταφράζουμε.


Μου έλεγε κάποτε ένας Αγιορείτης παππούς,

- Μην ενθουσιάζεσαι. Μην γοητεύεσαι εύκολα, γιατί θα απογοήτευσε επίσης εύκολα στην ζωή σου.

Θα μένεις προδομένος στο ανεκπλήρωτο όνειρο. Στο αύριο που δεν ήρθε ποτέ. Στην αγάπη που άργησε μια μέρα. Αλλά τι μέρα; Η μέρα είναι αιωνιότητα στην γλώσσα της αγάπης και της καρδιάς. Η προσμονή πληγώνει .

Πόσο δίκιο είχε ο παππούς της Αγιώνυμης πολιτείας.

Έλα όμως που εγώ δεν τα καταφέρνω. Ποτέ δεν υπήρξα πειθαρχημένη προσωπικότητα. Μετρημένος και αυτοκυριαρχούμενος.

Γι΄αυτό ο καλός Θεός μου έδωσε ενοχική συνείδηση να φρενάρει που και που την κατολίσθηση των ονείρων μου. Όπως άλλωστε και πολλά πράγματα στην ζωή μου.


Τι τυραννία Θεέ μου να ζεις με το συναίσθημα. Να σε κυβερνά η καρδιά.

Τι μαρτύριο όλα, μα όλα να τα ζεις με πάθος.

Τότε η χαρά γίνεται πανηγύρι, ναι!!!

Αλλά αλίμονο, η παρουσία της θλίψης, θάνατος.

Μοιρολόι γι αυτά που χάσαμε. Για εκείνα που έφυγαν και άδειασαν τα χέρια μας. Για τα φιλιά που δεν σαρκώθηκαν στα χείλη μας. Για τα βλεματα που δεν ξεκουράστηκαν στα πρόσωπα μας. Για την αγκαλιά μας, που πρόωρα ορφάνεψε.


Ο συναισθηματικός άνθρωπος τα ζει όλα με ένταση. Με πάθος. Με ηδονή και οδύνη.

Στο κόσμο αυτό υπάρχει μια ζυγαριά. Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει.

Στον Θεό, στην φύση και στους δυο. Δεν ξέρω.

Ένα μονάχα μπορώ να μαρτυρήσω και να πω.

Σαν έρθει το πρωί, και η χαρά προβάλει, το βράδυ γοργά γοργά θα τρέξει η θλίψη, η στενοχώρια, να πάρει την θέση της.


Έτσι είναι. Το ζύγι είναι ακριβές. Ο ζυγιστής δεν κάνει χατίρια. Μήτε ξεχνά τους λογαριασμού τους.

Οι άγιοι λένε ότι "όταν λάβεις Χάρι να περιμένεις μεγάλο πειρασμό". Γλυκόπικρο λοιπόν το νερό της ζωής.


Ποιος δεν ένιωσε αμέσως μετά από τις γιορτές της ομαδικής χαράς, να έρχεται σαν φυσική νομοτέλεια η θλίψη. Οι ψυχολόγοι την ονομάζουν μεθεόρτια μελαγχολία.


Καλά πόσων ειδών μελαγχολίες υπάρχουν άραγε;

Μάλλον όσες και τα ανθρώπινα γιατί ή τα κοιτάγματα στο πουθενά.

Ξέρετε όταν σου λένε,

- Καλά που χαζεύεις;

-Δεν χαζεύω. Ταξιδεύω.

Ρώτησαν κάποτε ένα ερημίτη, που ενώ ήταν μόνος είχε παρέα.

-Γέροντα τι κάνεις τόσα χρόνια στην μοναξιά της ερήμου;

-Τίποτα παιδί μου. Απλώς Ταξιδεύω. Όλο Ταξιδεύω.


Δεν ξέρω εγώ αν δικαιούμαι να πω ότι ταξιδεύω, αλλά ένα είναι βέβαιο, ότι τα χρόνια βαραίνουν. Χαζεύω.

Μόνο που πρόσφατα οι επιστήμονες μας είπαν, να αφήνουμε τα παιδιά ανενόχλητα σε στιγμές "χαζομάρας."

Δεν χαζεύουν λέει. Μονάχα ταξιδεύουν. Για που;

Ρωτήστε ένα παιδί καλύτερα…..