22 Απρ 2008

Ημερολόγιο Οδύνης δ' (Μεγάλη Εβδομάδα)


* Αυτή την ανάρτηση την αφιερώνω στην μνήμη, του σεβαστού και πολύ αγαπημένου μου
π. Μιχαήλ Καρδαμάκη, που σημάδεψε βαθιά την ζωή μου, ένα ευχαριστώ!


Τι να γράψεις για την Μεγάλη Εβδομάδα όταν η ζωή σου πνίγεται σε μια μικρή πεζότητα. Πώς να προσεγγίσεις τα Μεγάλα όταν είσαι τόσο μικρός. Πώς να μιλήσεις για την όντως χαρά(ολοκληρωμένη πρόταση ζωής) όταν φυλλομετράς δάκρυ και αίμα στο ημερολόγιο της ψυχής σου.

Αλλά όμως μήπως νιώθοντας μονάχα έτσι μπορείς να εισέλθεις στον "Νυμφώνα Του" ;

Μήπως τα άνθη του "Λειμώνα Του", τότε μόνο μπορείς να τα μυρίσεις ;

Όταν δηλαδή η δυσωδία των «παθών» σε πνίγει και ΄συ ζητάς λίγο καθάριο οξυγόνο για την ανάσα της ψυχής σου στο δικό Του ουρανό;

Μήπως τότε μονάχα μπορείς να Τον ακολουθήσεις, όταν αισθανθείς και «μαρτυρήσεις» την αδυναμία σου, τα όρια σου, την γύμνια και την ορφάνια της καρδιάς σου;

΄΄Εν ψυχή συντετριμμένη, προσπτίπτομεν σοι, και δεόμεθα σου Σωτήρ του κόσμου. Συ γάρ ει ο Θεός των μετανοούντων΄΄ (Τροπάριο Προφητείας Όρθου Μεγ. Δευτέρας)

Γιατί αυτό τελικά που θα ανοίξει την «θύρα του ουρανού» δεν θα έχει σχέση με τις αρετές μας. Ούτε με τις υπόγειες διαδρομές στα ναρκισσιστικά παιχνίδια του εγωκεντρισμού μας και ας έχουν το προφίλ της «πνευματικότητας». Το ''μυστικό του ουρανού'' είναι μια τέχνη που την γνωρίζουν μονάχα οι ταπεινοί. Εκείνοι που αρνούνται αυτό που ονομάζουμε «life style».

Είναι απλό μα θέλει ''τσακισμένο εγωισμό''.

Είναι σοφό μα θέλει να είσαι «μωρός».

Είναι για τους πιστούς μα όχι για αυτούς που κάνανε την πίστη εγγυήσεις. Είναι μια γλώσσα μυστική που δυο είδη ανθρώπων την γνωρίζουν στην ζωή , οι Άγιοι και οι πολλοί αμαρτωλοί, άλλωστε για να «φτάσεις στον παράδεισο πρέπει να πάρεις φόρα από τον πάτο της κόλασης...» ή να είσαι στον προσωπικό σου «Άδη και να μην απελπίζεσαι».

Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι γι΄ αυτούς που αισθάνονται ισχυροί, που ζαλίστηκαν μες στην αλαζονεία της δήθεν αρετής τους, στην δύναμη της εξουσίας τους και των «κατορθωμάτων» τους.

Δεν είναι γι΄ αυτούς που έμειναν πιστοί στα «έθιμα» και τις «παραδόσεις» μιας κοινωνικής συνθηκολόγησης.

Δεν έχει τίποτα να πει στους καταναλωτές της εόρτιας αγοράς, στους εραστές του μελό, σ΄ αυτούς που ζούν για να καταναλώνουν συναισθήματα και όχι να εκφράζουν μύχια καρδιακά αισθήματα.

Είναι όμως, για όλους εκείνους που πονούν, που σταυρώνονται καθημερινά στους Γολγοθάδες της ζωής, που τα δάκρυα έγιναν οι λέξεις, για να μιλούν τα πράγματα της ζωής τους.

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εμπειρία μιας πίστεως, είναι μια πρόταση ζωής, μια πρόσκληση προσωπικής κοινωνίας, μια ερωτική θέα του Θεού, του πάσχοντος έρωτα μας, ένα υπαρξιακό ταξίδι στο ΄΄πέλαγος του Θείου ελέους΄΄.

Από τότε που πάψαμε να «μετράμε την ποιότητα της ζωής με την χαρά της Γιορτής…» να μεταμορφώνουμε τον πόνο σε προσευχή, τους καημούς και τα μεράκια της υπάρξεως μας σε τέχνη, δεν μπορούμε να βιώσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα.

Γιατί για να βιώσεις την Μεγ. Εβδομάδα πρέπει με θάρρος πνευματικό να ομολογήσεις «ότι στα δάκρυα της Μαγδαληνής είδες τα δάκρυα σου..».



21 Απρ 2008

Κλακαδόροι ...



Απο εκείνη την μέρα που έμαθα
για την είσοδο σου στα Ιεροσόλυμα,
μίσησα θανάσιμα τα χειροκροτήματα
και όλους εκείνους
που τόσο εύκολα ξεγυμνώνονται
για να τους κατακτήσεις.
Εκείνους που με δόλο προσκυνούν,
αλλά και με περίσσια χαρά Σταυρώνουν!!!


-π. Λίβυος-


19 Απρ 2008

Δευτερόλεπτα…


Για να σε πληγώσω

χρειάζομαι λίγα δευτερόλεπτα

και φτηνό σάλιο,

Μα για να σε αγαπήσω

χρειάζομαι μια ολόκληρη ζωή.



- π. Λίβυος -


17 Απρ 2008

Ιδεολόγους ή Γεωλόγους ;


Με σκοτώνει η επανάληψη.

Ποτέ δεν μπόρεσα να δω την ίδια ταινία δύο φορές. Το reaply σκοτώνει την μοναδικότητα. Την στιγμή, την μνήμη.

Ρομαντικό θα μου πείτε.

Έχουν την ομορφιά τους και οι επαναλήψεις, ίσως νάνε και έτσι.

Άλλωστε εγώ δεν υποστήριξα ποτέ ότι γνωρίζω κατά ακρίβεια. Δεν με ενδιαφέρει άλλωστε. Μου αρκεί να ψηλαφώ το καλό και το κακό και έτσι πλοηγούμε στην ζωή, όπως λέει και ο φίλος Αρσένιος. Βαρέθηκα τις διαδρομές μέσα απο την οδό των ιδεολογιών.

Ξέρεις τα κλιπάκια. Τα κουτάκια με τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις. Την διαδικασία να σκέφτεσαι κάθε φορά μπροστά σε ένα πραγματικό γεγονός,.... τώρα τι λέει γι αυτό η θεωρία μου. Τι γράφει το βιβλίο της ιδεολογίας μου, και αναλόγως να πράτεις.

Σπαστικό και ''πρωτόγονα'' αυτοκαταστροφικό. Δεν χρειάζεται βρε παιδί μου. Δεν είναι απαραίτητο στην ζωή. Καταστρέφει και εξουθενώνει τον άνθρωπο. Βάζει στην θέση της άμεσης εμπειρίας και του ψηλαφητού βιώματος, την φαντασιακή θεωρία του ''ετσι θα πρεπε αλλά....'' του ''ξέρετε το σωστό είναι αυτό, αλλά ο κακός κόσμος, οι κακοί άνθρωποι..η εποχή μας.....'' λες και όλες οι εποχές δεν είναι ίδιες.

Τις προάλλες διάβαζα ένα συναξάρι. Ήταν του Αγίου Νείλου του Καλαβρού. Στην εισαγωγή ο συγραφέας έλεγε '' Την εποχή που ζούμε οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την ζωή ενός Αγίου, ποιος ενδιαφέρεται για την πνευματική ζωή ;...'''κ.α τέτοια. Τους έκραζε δηλαδή. Γεγονός που δεικνύει ότι κόψε ράψε τα πράγματα ήταν πάντα ψιλομπάχαλο και χαμετσίδικα.

Τι να κάνουμε αφού αυτή είναι η αλήθεια. Να λέμε τώρα ότι κάποτε ήταν αλλιώς άρα λοιπόν οι θεωρίες μας είναι ωραίες και σωστές, αλλά ''οι ανάξιοι και ανίκανοι άνθρωποι δεν θέλουν την ανώτερη ζωή'' δεν γίνετε. Κρίμα είναι. Θα φάμε χώμα μέχρι να καταλάβουμε ότι δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα.

Και ξέρετε γιατί; Μα γιατί θα μας πιάσει κορόιδο η ζωή. Θα περάσουν τα χρόνια και αφού θα έχουμε γεράσει στο τίποτα της ζωής και της εμπειρίας, θα μας θάψουν και εμάς και τα ωραία ιδεολογήματα μας, σε μιας πιθαμής χώμα. Όχι επειδή μας αγάπησαν. Αλλά διότι αν μας άφηναν απ' έξω θα βρομούσαμε και θα ''ενοχλούσαμε''. Και δεν μπορείς φίλε μου να ''ενοχλείς'' την ''κοινωνία'' ούτε ζωντανός, πολύ δε μάλλον νεκρός και σαπισμένος.

Άρα λοιπόν πριν συμβεί το μοιραίο καλό θα ήταν να ξαναμετρήσουμε το μπόι μας, να βάλουμε νερό στο κρασί μας και να κατανοήσουμε, ότι η ζωή δεν χρειάζεται ιδεολόγους αλλά γεωλόγους.

Ναι καλά ακούσατε γεωλόγους. Ανθρώπους που να μας πουν και κυρίως να μας δείξουν πως ζούμε την οδύνη της ζωής. Της ζωής αυτής της γής, αυτού του πλανήτη. Πως αντέχεται η οδύνη της ύπαρξης. Για να θυμηθώ ένα ωραίο σύνθημα των Αναρχικών που είχα διαβάσει σε ένα τοίχο της γενέτειρας μου και έλεγε εύστοχα και πνευματικά '' Υπάρχει ζωή πρίν τον Θάνατο;;;;''

Εδω σας θέλω. Καλή είναι η μετά θάνατο υπόθεση. Ωφέλιμη και ελπιδοφόρα. Δεν λέω χρειάζεται και μακάρι να είναι και έτσι όπως μας τα είπε ο Θεούλης.

Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι μέχρι να έρθει ώρα μας και εφόσον υπάρχω και αναπνέω, τι γίνεται με αυτό που ονομάζεται ενθάδε, ζωή, ιστορία, πόνος, οδύνη;

Τι γίνεται με τα στίγματα της φθοράς που γέμισαν τα κορμιά μας, με τα μάτια που άδειασαν στο κενό, τα χείλη που κρεμάστηκαν σε αποτσίγαρα και άδειες μποτίλιες ονείρων;

Γι αυτό σου λέω δεν θέλουμε ιδεολόγους αλλά ώριμους γεωλόγους...


15 Απρ 2008

Βίοι Ψυχής ( ο Φίλος)


Εκείνος που αγωνίζεται μέσα στα χαρακώματα της ζωής και μπαρουτοκαπνίζεται σε καημούς και πάθη, γνωρίζει καλά ότι στην μάχη αυτή της επιβίωσης, θα χρειαστεί να βρει και να δημιουργήσει συνοδοιπόρους. Θα χρειαστεί συμμαχητές. Αυτοί θα είναι οι φίλοι της ζωής του.

Ξέρει επίσης ότι ο άνθρωπος έχει την βασική ανάγκη, την υπαρξιακή πείνα και δίψα, να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

Γι αυτό στην ζωή υπάρχουν φίλοι.

Όμως οι μάχες και οι εμπειρίες από τα μέτωπα θα τον διδάξουν ότι, τέτοιοι άνθρωποι δεν θα υπάρξουν πολλοί στην πορεία του.

Ότι ίσως να κάνει πολλές γνωριμίες στα καθημερινά σημεία των μαχών, αλλά όχι πολλές και αληθινές φιλίες. Οι γνωστοί ως φιγούρες ή καρικατούρες θα είναι κάμποσοι, οι φίλοι ελάχιστοι. Πολλοί δε οι κλητοί, ολίγοι όμως οι εκλεκτοί της καρδιάς.

Επίσης θα μάθει ότι μια φιλία, ένας φίλος κρίνεται μέσα στον χρόνο και στην καθημερινότητα των δοκιμασιών που όλοι συναντούμε. Πάρα πολύ ωραία ο Άγιος Αντώνιος λέει, οτι εάν πάρουμε τους πειρασμούς (παιδαγωγίες) από την ζωή και κανείς δεν θα σωθεί. Δεν θα αποκτήσει ποτέ την σοφία της ζωής.

Θα μάθει δε, ότι ο φίλος, κρίνεται μέσα από δεκάδες μάχες, κτυπήματα και λαβωματιές. Θα φανεί και θα αποκαλύψει τα αισθήματα του, την αφοσίωση και την αγάπη του, το αλαηθινό του δηλαδή πρόσωπο, σε ώρες δύσκολες και επικίνδυνες. Σε στιγμές που θα χειρίζεσαι την σωτηρία της ψυχής και του κορμιού σου, της ζωή σου ολάκερης. Όταν οι πολλοί θα έχουν εξαφανιστεί, ρουφώντας τα σάλια και τα πλατιά λόγια που έριξαν στο κατώφλι σου, οταν ήσουν ο κλόουν της παρέας ή το καλό παιδί.

Θα έρθει η ώρα που θα αποκαλυφθεί με οδύνη, ότι πολλοί πλησίασαν και έπαιξαν τον ρόλο τους καλά, για το ατομικό και μόνο όφελος τους.

Άλλοι για να καθρεφτίσουν την νάρκισση προσωπικότητας τους και πολλοί για να τον φιλήσουν στην σκοτεινή Γεσθημανή τους, αφού πρώτα θα τους έχει σκανδαλωδώς ευεργετήσει.

Άλλωστε ο μεγαλύτερος εχθρός είναι εκείνος που έφαγε και ήπιε ζωή και ελπίδα από τα χέρια σου, και δεκάδες φιλιά ζωής τον έσωσαν την τελευταία του στιγμή.

Ο εσωτερικός αθλητής και πολεμιστής, ο μύστης της ζωής, κατανοεί ότι μια φίλια είναι μια βαθιά ανθρώπινη σχέση. Και ως εκ τούτου δεν διαμορφώνεται σύντομα και ανώδυνα.

Οι τοκετοί είναι επώδυνοι και το σημαντικότερο πολύχρονοι.

Γι αυτό και όταν πληγωθεί, ή το οδυνηρότερο προδοθεί από μια φιλία, δεν δημιουργεί εύκολα και σύντομα νέα.

Γνωρίζει καλά, πόσο χρονοβόρα και επώδυνη διαδικασία είναι. Πόσο χρόνο πρέπει να δώσεις και να πάρεις από την ζωή την δική σου και του άλλου.

Δεν το επιχειρεί ξανά εύκολα.

Για αυτό και όλοι οι μεγάλοι Πολεμιστές ήτε έμειναν στο τέλος της ζωής τους μόνοι, ήτε με αυστηρά λίγους συμμαχητές ....

12 Απρ 2008

Ημερολόγιο Οδύνης γ '


Σήμερα το πρωί Λειτούργησα σ’ ένα εκκλησάκι ψηλά στο βουνό. Εκεί oπου ο ήχος της καμπάνας μπερδεύεται με τα κουδουνίσματα των προβάτων.

Δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις πιο κάλεσμα είναι πιο δυνατό, της φύσης ή Του Θεού; Ή μήπως είναι το ίδιο πράγμα που απλώς εμείς του αποδώσαμε άλλα ονόματα, και φτιάξαμε ένα Θεό κατά εικόνα και ομοίωση μας;

Πρόσωπο γέρικο για να είναι σεβαστό. Με μακριές γενειάδες για να μεταφέρει μεταφυσικό συναίσθημα. Πατέρα για να παραπέμπει στη πατρότητα. Και άντε τώρα τα τόσα εκατομμύρια παιδιά που δεν βίωσαν την πατρότητα ή την βίωσαν ως βία και καταπίεση να αγαπήσουν ένα Θεό που προσφωνείται ως πατέρας.

Του βάλαμε και μάτια, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί την ζωή μας σαν το αστυφύλακα της γωνίας. Να ελέγχει τις τυχόν αστοχίες μας απέναντι στον νόμο και ιδιαιτέρως όσων δε συμπαθούμε εμείς.

Να κόβει κλίσεις και να οδηγεί σε αυτόφωρα και δικαστήρια.

Ε, άμα λάχει κόβει και καμιά γλώσσα, χέρια, πόδια, κεφάλια, με ιδιαίτερη προτίμηση, στα σωματικά μέλη, ληστών, γενικά κακοποιών και αμαρτωλών. Αααα ξέχασα έχει και ιδιαίτερη μανία κατά των Τούρκων, Αλβανών, τελευταίως και Σκοπιανών, που χαλούν την ηρεμία και την συνοχή της κοινωνίας.

'' Γιατί Παναγία μου, γιατί Θεέ μου δεν το έκαψε; Γιατί δε του έκοψες τα χέρια την ώρα που έκλεβε; Λέει ο κόσμος του Θεού, βοήθεια μας…. Ωραίος Θεός…. Ο καημένος ο Πάσσαρης πώς να τον συναγωνιστεί. Δεν είναι ισομερής και ισόνομος αγώνας. (Συγνώμη φίλε Πάσσαρη για την αναφορά).

Του βάλαμε μάλιστα και χεράκια να ευλογεί τα καλά και ήσυχα νομοταγή παιδιά που, δε κάνουν κακές πράξεις, δεν είναι άτακτα και δεν λένε κακές λέξεις.

Μα κυρίως και προπάντων τον πλάσαμε να νευριάζει, να θυμώνει με τους ‘’κακούς’’ και αμαρτωλούς, τους αλλοεθνείς και διαφορετικούς. Να είναι συμπαραστάτης και συνοδοιπόρος με τους έχοντες εξουσία και καρέκλες. Γι αυτό βοηθάει το έργο της αστυνομίας, των δικαστών, των στρατιωτικών, των δεσποτάδων κ.α όλων εκείνων που έχουν ‘’ταχτεί’’ και ορκιστεί στο όνομα Του, να ‘’προστατεύουν ‘’ τους πολίτες. Τώρα ότι ο Ιησούς όλους αυτούς δε τους πήγαινε και μάλιστα με τα λόγια Του, καθημερινά τους στηλίτευε, ούτε που το θυμόμαστε.

Επίσης ο Θεός που φτιάξαμε ‘’ηδονίζεται’’ να τιμωρεί και να εκδικείται αντί για μας ….’’εγώ στο Θεό σε αφήνω, από Εκείνον να το βρεις……’’ ‘’Υπάρχει και Θεός και θα δείς τι θα πάθεις……’’ φωνάζει μια γειτόνεισα στην άλλη, για τα απόνερα που έριξε μπροστά στην πόρτα της.

Με αυτά και με αυτά, για να μην πολυλογώ τον κάναμε σαν τα μούτρα μας.

Ε, και βέβαια, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτό το αιμοβόρο τέρας, αυτός ο νευρωτικός νομοκανολόγος, ο τιμωρός εκδικητής έχει σχέση με την αλήθεια Του Θεού. Τι να πω εγώ.

Φρικάρω, στενοχωρούμε, απογοητεύομαι, επαναστατώ, μελαγχολώ, αλλά το ίδιο που μου κάνει.

Παρακάτω σας αφήνω κάποια αποσπάσματα από Αγίους, για το Είναι Του Θεού - την ταυτότητα Του, που λέμε δηλαδή - για να δείτε την παραχάραξη.

«Όσο για τα ονόματα, που αποδίδουμε στον Θεό, μας αποκαλύπτουν τις ενέργειές Του που κατέρχονται προς εμάς, αλλά δεν μας φέρνουν κοντά στην απρόσιτη ουσία Του. Για τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης κάθε έννοια που αναφέρεται στον Θεό είναι ομοίωμα, απατηλή εικόνα, είδωλο. Οι έννοιες που σχηματίζουμε ακολουθώντας την φυσική μας κρίση και γνώμη, κάνοντας μας να βασιστούμε σε μία νοητή αναπαράσταση, δημιουργούν είδωλα Θεού, αντί να μας αποκαλύπτουν τον ίδιο τον Θεό. Δεν υπάρχει παρά μονάχα ένα όνομα για να εκφράσει την Θεία φύση - είναι ο θαυμασμός που κυριεύει την (πιστή) ψυχή, όταν συλλογίζεται τον Θεό».

(Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Περί Μυστικής Θεολογίας, Εισαγωγή: Vladimir Losky, Φιλόσοφος λόγος, έκδοσις Πολύτυπο, 1983, σ. 23).

«Λέμε λοιπόν ότι η των πάντων αιτία, που όλα τα υπερβαίνει, ούτε ουσία είναι, ούτε χωρίς ζωή ούτε χωρίς λόγο ούτε χωρίς νου ούτε σώμα είναι. Ούτε σχήμα έχει ή είδος (μορφή) ή ποιότητα ή ποσότητα ή όγκο. Ούτε βρίσκεται σε ορισμένο τόπο, ούτε βλέπεται, ούτε έρχεται σε επαφή, ούτε αισθάνεται, ούτε γίνεται αισθητή, ούτε συγχύζεται, ούτε ταράζεται, ούτε ενοχλείται από υλικά πάθη, ούτε από αδυναμία υπόκειται σε πάθη των αισθήσεων, ούτε έχει ανάγκη από φως ούτε παθαίνει αλλοίωση ή φθορά ή μερισμό ή στέρηση ή ροή ούτε τίποτε άλλο απ' όσα παθαίνουν τα αισθητά ούτε είναι τίποτε από αυτά. Και ανερχόμενοι λέμε ότι ούτε ψυχή είναι, ούτε νους. Ούτε είναι λόγος ούτε είναι νόηση. Ούτε λέγεται, ούτε νοείται. Ούτε είναι αριθμός ή τάξη ή μέγεθος ή σμικρότητα ή ισότητα ή ανισότητα ή ομοιότητα ή ανομοιότητα. Ούτε στέκεται, ούτε κινείται, ούτε ησυχάζει, ούτε έχει δύναμη, ούτε είναι δύναμη, ούτε είναι φως. Ούτε ζει ούτε είναι ζωή. Ούτε είναι ουσία ούτε είναι αιώνας ούτε είναι χρόνος. Ούτε νοητικά (γνωστικά) μπορεί κανείς να έχει επαφή μαζί Της ούτε είναι επιστήμη (γνώση) ούτε είναι αλήθεια. Ούτε είναι βασιλεία ούτε είναι σοφία. Ούτε είναι ένα ή ενότητα ή θεότητα ή αγαθότητα ούτε είναι πνεύμα όπως εμείς ξέρουμε. Ούτε υιότητα, ούτε πατρότητα, ούτε τίποτε άλλο από όσα αφορούν εμάς ή κάποιο άλλο από τα γνωστά όντα. Ούτε ανήκει στα μη όντα, αλλά ούτε και στα όντα και ούτε τα όντα γνωρίζουν τι είναι. Ούτε αυτή γνωρίζει με την γνώση τι είναι τα όντα. Ούτε υπάρχει λόγος γι' αυτήν ούτε όνομα ούτε γνώση. Ούτε είναι σκοτάδι ούτε είναι φως. Ούτε πλάνη ούτε αλήθεια. Ούτε μπορεί καθόλου να ορισθεί με την κατάφαση ή την αφαίρεση. Αλλά και όταν τα προερχόμενα από αυτήν προσθέτουμε (καταφατικά) ή αφαιρούμε (αποφατικά), σ' αυτήν ούτε προσθέτουμε ούτε αφαιρούμε τίποτε. Επειδή η τέλεια και ενιαία Αιτία των πάντων ξεπερνά κάθε ορισμό και κάθε πρόθεση και ξεπερνά κάθε αφαίρεση ή υπεροχή Εκείνου που απλά έχει αποδεσμευθεί από όλα, που τα πάντα υπερβαίνει»

(Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ενθ' άνωτ., σ. 45).

10 Απρ 2008

Ημερολόγιο Οδύνης β’

Σήμερα στα μέρη μου, τα μακρινά και δύσβατα, είχε μια περίεργη μέρα.

Η ατμόσφαιρα εμοιάζε παραλυμένη και παραδομένη σε ακινησία. Σε ακηδία και οκνηρία.

Και βέβαια άμα τα σύννεφα έχουν πόνο και δάκρυ έχουν και τα μάτια των βροτών.

Ο καιρός ήταν σε φόντο μουντό, αδιαφανή, θαμπό, γεμάτο μυστικά και ερωτηματικά.

Φυσούσε νότος και ο Λίβυος άνεμος κυρτώνει τις αντοχές για ελπίδα και αισιοδοξία.

Το σώμα του είναι γεμάτο από χώμα.

Μοιάζει περισσότερο στην ανθρώπινη φύση ο Λίβυος άνεμος. Είναι χωμάτινος. Αλλά και αιθέριος. Φανερός και αφανής συγχρόνως, ζεστός μα και καταστροφικός.

Έτσι και ο άνθρωπος.

Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με αυτά τα ανατολικά χώματα, ήχους και χρώματα.

Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω αλλά νιώθω οικείως ακόμα και στην σκόνη που με πνίγει.

Στα Αλεξανδρινά καντούνια, στα σοκάκια και τα καλντερίμια της Πόλης των ονείρων, των θρύλων και των μύθων. Στις γραφές, τις μουσικές, τις μορφές, στο χθες.

Με συγκινεί που δεν εξορθολόγησαν τα μυστήρια της ζωής. Που πορεύονται ακόμη με την καρδιά και το συναίσθημα. Που κοκκινίζουν ανένοχα.

Που δεν έχουν γηροκομεία και ‘’τρελοκομεία’’. Που τραγουδούν και χορεύουν διαρκώς, με κάθε ευκαιρία.

Που δεν τους νοιάζει το αύριο, αλλά μονάχα το σήμερα. Που ζουν για την στιγμή και όχι για το πρόγραμμα και τον προγραμματισμό.

Που χαμογελούν, παίζουν και κοιμούνται χωρίς λεξοτανίλ.

Δε μπορώ να το εξηγήσω αλλά νομίζω ότι κουβαλώ μέσα μου αίμα ανατολίτικο.

Ίσως βέβαια να μην είναι και τόσο δύσκολη η ερμηνεία, διότι η καταγωγή του πατέρα μου είναι από την Σεβάστεια του Πόντου. Η γιαγιά, από την μεριά της μητέρας, από τα παράλια της Σμύρνης, με ένα προπάππου που έλεγε και έπραττε τρία πράγματα καλά στην ζωή του –κατά τα λεγόμενα των συγχωριανών του- αμανέδες , ξεματιάσματα και το φλιτζάνι, Σμυρνιός βλέπεται.

Οι Σμυρνιοί είχαν μια ιδιαίτερη σχέση με το όλα αυτά τα μεταφυσικά και περίεργα. Ξεματιάσματα, φλιτζάνια, χαρτιά, γητειές, ε και λίγο μαγεία μέσα ήταν.

Όσο γράφω μου φαίνεται ότι νιώθω καλύτερα.

Το γράψιμο είναι από τα παιδικά μου χρόνια το μεγάλο φαρμακείο και θεραπευτήριο της ψυχής μου. Η καταφυγή και η παραμυθία των φόβων και ανασφαλειών μου. Το αποκούμπι της στιγμής, το σφιχταγκαλιασμένο μαξιλάρι των ανέλπιδων νυκτών.

Πολλές φορές δυσκολεύομαι να διακρίνω εάν γράφω με μελάνι ή με αίμα.

Με μυαλό ή ψυχή.

Σε κόλα χαρτί η σε νεφέλη φωτεινή.

Τέλος.

Με αυτά και αυτά πέρασε λίγο η ώρα και νιώθω καλύτερα. Και μετά σου λένε ότι τα άστρα, οι πλανήτες, το σύμπαν ολόκληρο δεν επηρεάζει την ζωή μας.

Εδώ λίβας φύσηξε και όλοι στο χωριό μιλάνε αραμαϊκά με σκόνη από την Γή Εκείνου…

8 Απρ 2008

Ημερολόγιο Οδύνης α΄


Σήμερα Τρίτη και ο μήνας έχει 8 Απριλίου 2008. Έτσι νομίζω ότι γράφει το Ημερολόγιο που κρέμεται στο τοίχο απέναντι από το στοργικό κρεβάτι μου.

Αν και σπάνια γυρίζω τα κίτρινα φθινοπωρινά φύλλα του.

Έτσι για κόντρα στο χρόνο. Μάταια βέβαια. Αλλά ο καθένας ψάχνει να κτίσει με όποιο τρόπο μπορεί το δικό του ιδιωτικό αντάρτικο στην ροή της συμβατικής ζωής που ζούμε.

Ανοίγω το παράθυρο και μου χαμογελάει ο ουρανός. Έχει γεμίσει γαλάζιο, φως, και ήχους άνοιξης, Απρίλης γαρ……

Ανοίγω το pc.

Φτιάχνω καφέ και γράφω, έτσι γιατί μου αρέσει μέχρι και αυτό να μας το απαγορεύσουν με κάποιο νόμο η διάταγμα λάγνας εξουσίας.

Προσπαθώ να φανταστώ τι μπορεί να μου προσφέρει η σημερινή μέρα. Η μήπως εγώ πρέπει κάτι να της προσφέρω;

Προσπαθώ να προφητεύσω την μικρή και ασήμαντη ζωή μου. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να γίνω ο προφήτης της καρδιάς μου.

Από τότε που έγινα κληρικός δεν έχει και πολλές εκπλήξεις να μου χαρίσει η ζωή. Λες και σταμάτησε ο χρόνος τότε που φορούσα μπλουτζίν και μοίραζα αναρχικές προκηρύξεις. Ξέρεις η ζωή δεν δέχεται κενά. Ακάλυπτους χώρους. Η θα είσαι Άγιος ή θα είσαι ρεμάλι. Η θα ζεις με το Θεό ή με το διάβολο. Τα άνευρα, ανούσια και ντεμίκ είναι από χέρι καταδικασμένα.

Όπως λέει και στην Αποκάλυψη, ο Θεός θα κάνει εμετό τους χλιαρούς. Τους έτσι και δήθεν που ούτε να ζήσουν ήθελαν αλλά και να πεθάνουν φοβόταν. Η θα ζεις ως αθάνατος ή θα είσαι ζωντανός νεκρός.

Γι αυτό και ο Καζαντζάκης λέει ότι δύο λογιών άνθρωποι θα πάνε στο παράδεισο, οι άγιοι και οι πολύ αμαρτωλοί.

Ξέρεις τι οδύνη είναι να μην είσαι Άγιος αλλά ούτε αμαρτωλός με την διψασμένη έννοια του όρου;

Άστα! Βαρεμάρα. Επανάληψη και σιχαμάρα της ηθικής άνευρης ζωής , που βρωμάει από ακινησία σε σήψη χρόνων ικανών.

Κάποια στιγμή η μονότονη επανάληψη της ζωής σου, η δίχως εκπλήξεις αντίληψη, σου φωνάζει ….. Λες να μπήκα σε ρυθμούς αιωνιότητας;

Αλλοίμονο εάν έχει τέτοια γεύση η Αιωνιότητα. Θα είναι αφάνταστα πληκτική και ανίερη.

Δεν θα ήταν καθόλου θεϊκή. Εάν δεν είναι ντυμένη στα χρώματα, στις γεύσεις, στις μυρωδιές και στις κατανυκτικές εικόνες θα είναι δαιμονική.

Μόνο ο δαίμονας είναι πληκτικός, επαναλήψιμος, βαρετός και άκρατα συμβατικός, σε βαθμό που αναγκάζεσαι να βλαστημάς και να οργίζεσαι για την ζωή που σου χαρίστηκε.

Το Θεϊκό, είναι εκπληκτικό. Διαφορετικό. Συνθετικό. Γευστικό, εύηχο, και υπέροχα απολαυστικό.

Δεν επαναλαμβάνεται. Δεν κουράζει. Δεν πλήττει και δεν επιπλήττει ποτέ και κανένα.

Γι αυτό όσοι άνθρωποι μπορείτε να ζείτε την ομορφιά των στιγμών είστε ευλογημένοι.

Όσοι μπορείτε να χαίρεστε με απλά πράγματα, είστε ευλογημένοι.

Όσοι την κάθε μέρα ζείτε και μια νέα αποκάλυψη της ζωής που είναι από μόνη της μια αποκάλυψη ενός πανέμορφου μυστηρίου, είστε ευλογημένοι.

Όσοι ζείτε την ζωή σας έτσι όπως περιγράφει ο φίλος Άρης Δαβαράκης είστε ευλογημένοι :…..Η γνώμη μου είναι πως πρέπει να κρατάμε αναμμένο συνεχώς το φώς μέσα στην ψυχή μας, οτι κι’ αν μας συμβαίνει. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι αλλά δεν εκτιμώ τούς ανθρώπους που σβήνουν το φώς. Ενα χαμόγελο τυχαίο στο δρόμο, έστω κι’ αν δεν απευθύνεται σε σένα, είναι Φώς. Ένα παιδάκι που γελάει ευτυχισμένο είναι Φως. Μια ανάμνηση ευτυχίας ή η χαρά μιας ξαφνικής συνάντησης, όλα είναι Φώς. Αντί να λέμε «τι άτυχος που είμαι» πρέπει να λέμε τι τυχερός που είμαι για όλα όσα έχω, τα τόσα πολλά που άλλοι δεν έχουν. Οι ευγνώμονες άνθρωποι είναι και ευτυχισμένοι.

Όσο για μένα μάλλον προγεύομαι την κόλαση μου, μια και δεν κατάφερα ακόμη να μην σβήνω το φώς εντός μου.

Λες και πεισματικά τα δάκτυλά μου τρέχουν κάθε πρωί στους διακόπτες και με ένα κλικ σκοτεινιάζουν όλα τα δωμάτια της ψυχής μου…..

6 Απρ 2008

Μια αλατένια κούκλα

Απο την σοφία των Σούφι....

Μια αλατένια κούκλα, ταξίδεψε χιλιάδες μίλια μέχρι που σταμάτησε στην άκρη
της θάλασσας. Είχε μαγευτεί από την υγρή κινούμενη μάζα που δεν έμοιαζε με
τίποτα από όλα όσα είχε δει ως τότε.

-Τι είσαι; ρώτησε η αλατένια κούκλα.

-Eλα μέσα και δες μόνη σου, απάντησε η θάλασσα με ένα χαμόγελο.

'Eτσι, η αλατένια κούκλα προχώρησε τσαλαπατώντας προς τα μέσα. 'Oσο πιο
βαθιά προχωρούσε τόσο περισσότερο διαλυόταν μέχρι που έμεινε ένα μικρό
κομματάκι από αυτή. Πριν διαλυθεί και το τελευταίο μέρος της η κούκλα
αναφώνησε με θαυμασμό.

-Τώρα ξέρω τι είμαι εγώ…


* Σχόλια π. Λίβυος

Η επίγνωση της φύσεως μας μπορεί να γίνει μόνο μέσα στην ανάγνωση του φυσικού μας χώρου.
Δηλαδή να βρούμε την πηγή της υπάρξεως μας.
Μόνο τότε μπορεί κανείς να κατανοήσει την αληθινή πραγματικότητα του. Του ποιος είναι και που οντολογικά ανήκει. Όπως και αν το μεταφράσει και όποια ερμηνεία κι αν δώσει κανείς υπαρξιακά.
Η Αλατένια κούκλα βρίσκει την πραγματική φύση της όταν αρχίζει να ζει στο χώρο της.
Το αλάτι ανήκει στη θάλασσα.
Η ανακάλυψη της θάλασσας επιφέρει και την δική της αυτογνωσία. Δηλαδή τα όρια της υπάρξεως της. Τις δυνατότητες και προοπτικές της.
Είναι αρκετά δύσκολο και επίπονο να φτάσουμε σε μια ουσιαστική γνωριμία με το βαθύτερο είναι μας.
Με τον αληθινό εαυτό μας που ζεί χρόνια καταπλακωμένος από τα μπάζα και τις επιχωματήσεις των προγραμματισμένων από την βρεφική μας ηλικία σκεπτομορφών και των γονιδιακών και περιβαλλοντολογικών προλήψεων μας.
Αυτές τις προλήψεις για τις οποίες ο σημερινός εορταζόμενος Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης λέει, ότι όσο λιγότερες κανείς απέκτησε στα παιδικά του χρόνια τόσο πιο μακάριος είναι.
Δεν είναι λοιπόν απλό πράγμα να ανακαλύψει κανείς την φύση του προσώπου του. Να αποδεχτεί τα πραγματικά όρια και δυνατότητες του.


4 Απρ 2008

Η κοροϊδία της Νηστείας και η Νηστεία της κοροϊδίας……………….



Το μεσημέρι έφαγα σουπιές με μάραθα.

Δε λέω καταπληκτικό φαγητό. Αλλά με διέλυσε βρε παιδί μου. Πόση ώρα τώρα και ακόμη δε μπορώ να χωνέψω.

Βλέπεις η κοιλιοδουλεία και το πάθος της λαιμαργίας δε λύνεται με την νηστεία.

Πια νηστεία όμως; Δε λύνετε με την νηστεία που εδώ και μερικά χρόνια ζούμε οι σύγχρονοι ας πούμε Νεοέλληνες θρησκευόμενοι .

Ξέρεις εκείνη την νηστεία που αντί για κρέας το τσικάλι γεμίζει με καλαμάρια , σουπιές, καραβιδάκια, αστακομακαρονάδες, σογιο κυμά, σογιομουσακά, σογιοκονινιστά, γαροδοπίλαφα, σουπιοκεφτέδες, πατατοκεφτέδες και… και …και…ο κατάλογος τέρμα δεν έχει.

Είναι τόσο ακόρεστος ο κατάλογος όσο και η λαίμαργη φαντασία μας, που αρνείται την ουσία της νηστείας, ακόμα και όταν φαινομενικά και κατά τύπο την τηρούμε.

Αλλά αυτό καθ άλλο παρά νηστεία είναι.

Διατροφική αλλαγή λόγω ημερών …ναι.

Τσικαλική αλλαγή περιεχομένου…. ναι.

Ψαροταβερνική επιδρομή ναι.

Κατασπαραγμός μαλάκιων, ναι.

Νηστεία όμως όχι, εάν θέλουμε να διατηρήσουμε την σοβαρότητα μας και την εσώτερη αλήθεια μας.

Δε τα κατακρίνω. Δεν έχω διάθεση και δε γουστάρω να κατακρίνω κανένα. Άλλωστε εγώ είμαι χειρότερο από όλους αυτούς.

Απλά τα γράφω ίσως για να εξιλεωθώ υποσυνείδητα και συνειδητά γιατί μου την βιδώνει η τυπολατρία μας. Η αίσθηση αυτοϊκανοποίησης ότι κάτι τρομερό κάνουμε, τι στιγμή μάλιστα που ο Χριστός μας λεει: ότι και αν όλα τα κάνετε (αρετές) να πείτε ότι τίποτα δε κάναμε’’.

Εμείς και τίποτα δε κάνουμε και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι τα έχουμε όλα κάνει σπαθί…….

Η νηστεία σαφέστατα είναι εγκράτεια και ασιτία.

Είναι άσκηση του θελήματος, της βούλησης, της θέλησης να κινηθεί σε ρυθμούς ασκητικής προοπτικής.

Είναι και πένθος. Και όταν πενθείς δεν τρως.

Είναι και έρωτας βέβαια, και τα σκυλιά όταν είναι ερωτευμένα νηστεύουν.

Όλα αυτά, βεβαίως και είναι…..

Δεν είναι όμως απλώς και μόνο μια τυπική διατροφική αλλαγή.

Η μια υποκριτική αυτοεπιβαιβεωτική αυταρέσκεια των ικανοτήτων μου.

Διότι παίζει και αυτό… να νηστεύω και να αυτοϊκανοποιούμαι , σαν μ………..ας.

Άλλωστε ο Αγιος Ιωάννης ο Σιναίτης στους λόγους του περί Διακρίσεως τρείς των αριθμώ, - που ο Φρόυντ εάν τους γνώριζε θα έκανε διαρκώς παραπομπές ή και θα αρνούταν να γράψει κάτι που είχε προ πολλού ειπωθεί από έναν Εραστή του Θείου καταμεσής της άγονης και φιλόξενης για τον έρωτα ερήμου- είπε λοιπόν ότι ‘’πολλές φορές τις κακίες μας τις ντύνουμε με αρετές…’’ Πω πω τι είπε ο άνθρωπος……..

Έτσι υπάρχει και αυτή η κατηγορία. Εκείνοι που νηστεύουν φαρισαϊκά και υποκριτικά. Αυτάρεσκα και αυτοικανοποιητικά. Είπαμε υπάρχει και ο πνευματικός αυνανισμός. ……

Έτσι και εγώ ακόμη παλεύω να χωνέψω τις σουπιές που και μάραθα είχαν, και πολύ βεβαίως εγωισμό……………………..

3 Απρ 2008

Ο Κύκλος των Παθών



Ο κύκλος των παθών

είναι λαβύρινθος.

Μινώταυρος που κατασπαράζει

κάθε επίδοξο ελευθερωτή.

Το ένα πάθος οδηγεί στο άλλο.

Όπως τα σημάδια στους δρόμους

σε παγιδεύουν σε αδιέξοδα

ή τα πουλιά που ο καιρός τα τρέλανε

και δεν βρίσκουν τον ακριβή προσανατολισμό τους.


Κάθε φορά που διακονείς το πάθος σου

ανοίγεις την πόρτα σε ένα άλλο.

Η μια ματαίωση γεννά την άλλη,

και η εικονική λύτρωση χαράσσει μαρτυρικά την αυτοεκτίμηση.

Ο κύκλος των χαμένων ευκαιριών δεν έχει τέλος.

Οι νύχτες σε βρίσκουν πάλι στην αφετηρία της αυγής.


Κάθε φορά που διακονείς το πάθος σου,

υπηρετείς τις υπόγειες διαδρομές του ψυχισμού σου,

τις άγνωστες χώρες που οι καρποί είναι πικροί

και το ψύχος σκοτώνει κάθε ανθοφορία.

Την ηχώ ακούς από τα βάθη της σπηλιάς

εντός σου,

κάποιος σε φωνάζει

με το όνομα που μονάχα εσύ γνωρίζεις,

στην απόκρυφη γλώσσα σου.

Κοίτα να δεις ….. έχει την ίδια χροιά της φωνή σου.


Λευτεριά ζητά 'κείνος που μιλά με την λαλιά σου.

Μα εσύ όλο και πιο βαθειά τον βυθίζεις.

Όλο και πιο γερά σφίγγεις τα δεσμά του.

Σήμερα σου λέει.

Αύριο του απαντάς.

Θα είναι αργά επιμένει.

Έχουμε ακόμη καιρό του αποκρίνεσαι.

Και ο διάλογος αυτός κρατάει χρόνια,

όλο αιτήματα και απαντήσεις,

μελλοντικές υποσχέσεις,

που ωστόσο δύσκολα θα σαρκωθούν.

Χρόνια ικανά για ν΄ ασπρίσουν τα λόγια μας

και να κυρτώσουν οι αντοχές μας.


Όσο αρνείσαι τόσο θα ταλαιπωρείσαι,

και όσο επενδύεις η απογοήτευση θα είναι πιο μεγάλη,

ολο και πιο μεγάλη,

μέχρι......Θεός φυλάξει

σε πνίξει στα κυματώδη δάκρυα της.


Άλλωστε οι πολλοί δεν τα κατάφεραν να λυτρωθούν από την μοίρα τους.

Οι αποσκευές που μας φόρτωσε ο χρόνος είναι βαριές,

μα πιο πολύ εκείνα τα πρώιμα τα παιδικά τα χρόνια.


Το μαύρο άσπρο δεν γίνεται είπε ο Αρσένιος.

Ίσως στην ζωή σου

καταφέρεις να το γκριζάρεις.

Οι αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου

θα σου δώσουν αναπνοές....

Είναι και αυτό μια μορφή αγιότητος.....


π. Λύβιος



2 Απρ 2008

Ας συγχωρέσουμε τον Εαυτό μας



Φορώ ακόμη το ράσο. Τα χέρια μου μυρίζουν λιβάνι και λάδι, μελισσοκέρι, και φιλιά που σαρκωθήκανε σε ανάξια χέρια. Διαδηλώνοντας πίστη και επαιτεία θείας συγκατάβασης ή παραμυθίας.

Διαβάζω το σχόλιο του καλού φίλου Δημήτρη και κάτι μιλάει μέσα μου.

Κάθομαι αμέσως και προσπαθώ να λεξοσυναρμωλογήσω τις άτακτες σκέψεις μου σε χαρτί που έχει όρια και περιθώρια.

Άλλωστε όλος ο κόσμος ζει μέσα σε όρια.

Αρρώστια, θάνατος, όρια παντού.

Αλλά κάτι σαν εσωτερική πληροφορία και συγχρόνως ψηλαφητή αοριστία, σου μαρτυρεί ότι ίσως να καταργούνται αυτά τα όρια. Ίσως να ανασταίνονται ή επαναπροσδιορίζονται.

Ο Ντοστογέφσκυ λέει ότι δεν θα κριθούμε σύμφωνα με αυτά που πράξαμε αλλά με εκείνα που ποθήσαμε .

Εμείς σαν βιολογικές μονάδες, σαν συγκεκριμένες προσωπικότητες δομηθήκαμε και αναπτυχθήκαμε σε ένα χωρόχρονο.

Δανειστήκαμε γονιδιακά στοιχεία, περιβαντολογικά, πολιτιστικά , πολιτισμικά, κοινωνικά, κ.α που όλα μαζί δόμησαν μια προσωπικότητα. Όμως αυτό δεν είναι το βαθύτερο είναι μας. Είναι τω εκ των περιστάσεων διαμορφούμενο περίβλημα.

Η ουσία μας είναι φως, που σκοτείνιασε από τις επώδυνες και καταστροφικές επιχρίσεις του κοσμικού είδωλου μας.

Δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε.

Δεν είμαστε όλα εκείνα που πράττουμε, στο μεγαλύτερο ποσοστό ανελεύθερα και προγραμματισμένοι από τα βιώματα μας.

Δεν είμαστε οι πράξεις μας και μόνο. Αλλά κάτι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Το οποίο θέλει ανασκαφή σε επιχωματώσεις νηπιακών καταβολών, παιδικών σκεπτομορφών, εφηβικών καθοδηγητισμών, ενήλικων συμβιβασμών κ.α πολλά.

Τούτο δεν είναι δουλειά και μόνο της ψυχολογίας ή πολλές φορές και καθόλου. Αλλά μιας ειλικρινής, βαθιάς συμφιλίωσης με τον εαυτό μας.

Να τον αγαπήσουμε όχι γι αυτό που θα θέλαμε να είναι. Ούτε για να ντοπαριστεί και έπειτα να πράξει τα θελήματα των προγραμματισμένων ‘’οραμάτων’’ μας.

Αλλά γιατί πραγματικά τον συγχωρούμε , που δεν είναι και πολύ σπουδαίος στην μεζούρα μας. Που βγαίνει τώρα χρόνια λειψός στην ζυγαριά της αυτοεκτίμησης μας.

Να τον αγκαλιάσουμε λοιπόν γι αυτό που είναι και δεν μπόρεσε να το εκφράσει. Είτε γιατί δε δύναται, είτε γιατί ποτέ δεν του το επιτρέψαμε.

Ο Χριστός μας το είπε εκκωφαντικά ….Μην έχετε την κατ’ όψιν κρίση ………….

Μην κρίνεται επιδερμικά, επιφανειακά, και σύμφωνα με αυτά που κουβαλούν τα μάτια και τα μυαλά σας.

Δεν εξαντλείται ο άνθρωπος στις πράξεις του ……είναι πέρα και πάνω από αυτές …ένα μυστήριο μονάχα Θεοανάγνωστο ………..

1 Απρ 2008

Απουσία Ζωής




Χθες συναντήθηκα με ένα φίλο από τα παλιά.
Τότε που είχαμε σταρένια τα μαλλιά και χρυσαφιά μάτια.

Ένα παλιό καιρό που το γέλιο δεν έλειπε ποτέ από τα χείλη μας. Τότε που τα βήματα κουράζονταν να ακολουθούν τις επιθυμίες μας. Η καρδιά έσπαγε στα δύο τους από έρωτες μας. Τα μάτια θάμπωναν μπροστά στις χιλιάδες εκπλήξεις που ζούσαμε.

Τότε που τα χείλη μας δεν μιλούσαν αλλά φιλούσαν. Που το στόμα δεν έτρωγε αλλά κοινωνούσε ζωή.

Και τα κορμιά μας δεν έλεγαν να ξεκουραστούν στις συνεχείς ανακαλύψεις.

Τώρα σαν συναντηθούμε και αφού ανταλλάξουμε τους τυπικούς χαιρετισμούς, τα ''φιλιά'' συμβατικότητας, όπως το νεκροφίλημα στο παγερό μέτωπο που έχει χάσει τη ζωή, βυθιζόμαστε σε δύο πολυθρόνες, μ' ένα κέρασμα στο χέρι και θύμησες νοσταλγικές που κομίζουν θλιμμένα χαμόγελα.

Μα πιο πολύ απ' όλα σε πληγώνει αυτή η σιωπή του τίποτα.

Αυτές οι νεκρικές σιγές των ματιών, οι αμήχανες συσπάσεις του προσώπου, που ανοιγοκλείνει το στόμα λέγοντας,

Τι κάνεις ; καλά ,

Όλα καλά ;

Ναι καλά ; . Μάλιστα.........και ύστερα σιωπή..........

Μέχρι που αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις τίποτα να πείς, αφού απουσιάζει παντελώς η ζωή....

Άλλωστε για να έχεις νέα πρέπει να ζεις....

Να συλλέγεις στιγμές και εμπειρίες απ' την ζωή.